Τα δικά μου τα «εξέδωσα» (μέχρι) χθες, σήμερα θα δώσω εκείνα των άλλων που «υπεξαίρεσα», τοποθετώντας τα στα δικά μου, που πλέον δεν μου ανήκουν. Αύριο μπορεί να μιλήσω για τους ζωντανούς, έχοντας υπόψιν αποκλειστικά τους ζωντανούς, καθώς μέχρι σήμερα αναφερόμουν στους ζωντανούς, έχοντας στο μυαλό μου νεκρούς, ημιθανείς και ζωντανούς, ταυτόχρονα . Αυτό το λένε εποικοδομητική κριτική, που παντρεύει την φιλοσοφία - της χειραφέτησης των ζωντανών από τους νεκρούς - με την πολιτική και την κλασική οικονομία, όσοι πιστεύουν πως η «ζωή είναι κωμωδία για αυτούς που σκέφτονται και τραγωδία για αυτούς που αισθάνονται» [Horace Walpole]. Ή αποδομητική κριτική, στο βαθμό που εμπεριέχει βιο-οικονομική θεώρηση ( ο Μαρξ το αποκαλούσε ανθρωποκεντρική θεώρηση) και ανατροπή των εντροπικών πολιτικών στην οικονομία και στην διοίκηση (εννοώ την ηγεμονία γενικότερα και όχι περιοριστικά την διακυβέρνηση).
«Αύριο» θα σου δείξω πώς η ζωή είναι τραγωδία στην Ελλάδα για αυτούς που σκέπτονται και κωμωδία για αυτούς που αισθάνονται, αν φυσικά ξεπεράσουμε τους νεκρούς και πάψουμε να δοξάζουμε τη νεκρή ύλη, τις νεκρές σχέσεις και τα νεκρά πράγματα. Στο βαθμό δηλαδή που ξεπεράσουμε για πάντα την εποικοδομητική κριτική, αντικαθιστώντας την με την πλήρη αποδομητική κριτική, η οποία δεν συνομιλεί νοερά με τους νεκρούς, αλλά αποκλειστικά με τους ζωντανούς - αγνοώντας τους νεκρούς των ζωντανών. Όχι, δεν θα επιτρέψω από «αύριο» πολιτική νομιμοποίηση μέσω οποιασδήποτε «νεκρολογίας»! Και αυτό από σεβασμό τόσο στη ζωή, όσο και στη μνήμη των νεκρών. Είναι κρίμα Έλληνα να σε ταλαιπωρούν οι νεκροί μέσα στο βαθύτερο ιδεολογικοπολιτικό σκοτάδι των τελευταίων 100 ετών!
Καλλιέργησε επιτέλους την αισθηματική ευφυΐα σου, αυτό που αποτελεί ολοκλήρωση της λεγόμενης Συναισθηματικής Νοημοσύνης (EQ: emotional quota), μια και η άλλη μορφή ευφυΐας έγινε θυσία στο βωμό του χρήματος («πάση θυσία στο ευρώ»), που όσο στερείσαι, τόσο το ποθείς! Δεν αρκεί να αναγνωρίζεις τα συναισθήματά σου, και ούτε να κατανοείς απλώς αυτά των άλλων, πρέπει να συλλάβεις την πολιτικότητά τους. Το πολιτικό αίτιο που τα παράγει. Και αυτό δεν γίνεται με εποικοδομητική κριτική, αλλά πλήρη αποδομητική κριτική, πρώτα της πολιτικής σου οντότητας και μετά όλων των άλλων. Μόνον έτσι θα αισθανθείς απελευθερωμένος, βλέποντας πώς η ίδια η ζωή στην Ελλάδα κατάντησε ιλαροτραγωδία. Θα γελάσεις τότε μαζί της, όχι επειδή στο λέει το μυαλό σου ή εγώ, αλλά επειδή έτσι αισθάνεσαι. Επειδή νοιώθεις την ζωή σαν κωμωδία. Έτσι θα αισθανθείς πως δεν ανήκεις στους νεκρούς του παρόντος ή του μέλλοντος, αλλά στους ζωντανούς – σκέτα, δίχως θυματοποιητική αφήγηση, δίχως λαϊκισμό, δίχως δράματα και θεατρινισμούς! Αυτή η άτιμη η θυματοποιητική αφήγηση είναι ο δαίμονας εναντίον της ίδιας της ζωής, η οποία δομεί πολιτική δήθεν για την προάσπιση της ζωής των θυμάτων. Κατασκευάζει πρώτα νεκρούς για να τους αναστήσει κάποια πολιτική μετά, σε δεύτερο χρόνο, σε άλλον φαντασιακό κοινωνικοοικονομικό τόπο. Στον διάολο να πάει αυτή η αφήγηση, μια και με αυτόν στην ουσία ασχολείται!
Η ζωή στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά να είναι κωμωδία για αυτούς που αισθάνονται… Και τούτο γίνεται μηχανισμός αναδημιουργίας, παραγωγής νέου πολιτικού ήθους και βιο-οικονομικής ηθικής, που αναφέρεται στο συμφέρον της νεότερης γενιάς και των επόμενων γενεών. Αν μπορείς να αισθανθείς με κριτήριο την ζωή και όχι τον θάνατο και την θυσία ή την εκδίκηση, τότε θα καταλάβεις και τα σημερινά μου, που δεν αναλύουν τίποτα, αλλά επιχειρούν να συνθέσουν τα πάντα που αφηγήθηκα μέχρι σήμερα, τα οποία δεν αφορούν σε νεκρούς, νεκρά και ιστορικές φαντασιώσεις, που αναπαράγουν πολιτικοοικονομικές διαστροφές, αλλά αποκλειστικά την σχέση των ζωντανών μεταξύ τους.
- Κοίταξε, μέσα στο ιδεολογικοπολιτικό σκοτάδι της εποχής, όχι για να δεις κάποιο φως μέσα στο τούνελ της ύφεσης και της απορρύθμισης, αλλά για να νοιώσεις την χαραυγή. Είναι η μονή μαρτυρία πως υπάρχει ζωή για τους ζωντανούς και θάνατος για τους νεκρούς, οι οποίοι εκλιπαρούν για κάποιο είδος ανάστασης, ή απλώς ελπίζουν ευλαβικά σε αυτήν. Η χαραυγή θα υπάρξει, το ζήτημα είναι που θα είσαι τότε εσύ και τι έκανες για τον ερχομό της. Η ίδια η ζωή θα κάνει τότε λογαριασμό και για εσένα προσωπικά. Δεν είναι δίκαιο;
- Η πιο άχαρη και μοιραία πονηριά της διαπλοκής στην Ελλάδα, είναι να προσποιείται πως δεν υπάρχει.
- Ποτέ μην ρωτάς για ποιον χτυπά η καμπάνα της ανεργίας και του εξευτελισμού της ύπαρξης. Χτυπά πάντα για σένα και ο έχων ώτα ακούειν! Δυστυχώς νεκρός με ακοή δεν υπάρχει…
- Αυτό που η κάμπια, δηλαδή ο κ. Στουρνάρας και οι συντοπίτες του στο Μνημόνιο, αποκαλεί «τέλος του κόσμου στην ΕΕ», η ζωή το λέει πεταλούδα. Μην φοβάσαι την πεταλούδα, ταιριάζει στην χαραυγή, η οποία ποτέ δεν ξέρεις τι φέρνει, αν δεν ξέρεις τι πράγματι επιθυμείς. Εδώ χρειάζεσαι την αισθηματική ευφυΐα, που ανέφερα πιο πάνω!
Δες πώς γίνεται: όπως έχασαν οι εργαζόμενοι τη ασφάλειά τους και η ελληνική κοινωνία το όποιο καθεστώς ευημερίας της, για να μετατραπούν αμφότερα σε όμηρο του κεφαλαίου των ολοκληρωμένων χρηματαγορών, έτσι θα χάσουν και οι αποταμιευτές μέρος των καταθέσεών τους, για να μετατραπούν τρομαγμένοι εκ νέου σε επενδυτές (: σε όμηρο των σημερινών ανθρώπων του «έξυπνου χρήματος»). Το καθεστώς πτώχευσης με εσωτερική υποτίμηση, οδήγησε στην αποταμίευση, ενώ τώρα η ευρωπαϊκή αποσαφήνιση/απειλή πως «ευθύνη έχει ο πελάτης των τραπεζών για τις επιλογές του» οδηγεί τον καταθέτη εξαναγκαστικά στην επένδυση σε εταιρικά ομόλογα, σε εμπορικά γραμμάτια, σε προεξοφλητικές πράξεις, σε επενδυτικές εταιρείες, σε τράπεζες ειδικού σκοπού, και αυτό μέσω των τραπεζών ασφαλώς. Χα, χα-χα, βλέπετε πώς μεταβάλλεται ο ρόλος των τραπεζών για να σωθεί ο τραπεζίτης από την πτώχευση και ο πολιτικός του από την βίαιη «μόχλευση»; Ξέρετε που καταλήγει αυτό; Σε εκείνο που έχω αναλύσει διεξοδικά, αποκαλώντας το «πόλωση του κεφαλαίου», ως διαδικασία της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης: απλά, το ευρώ θα συσσωρεύεται με εντατικότερο ρυθμό στις ασφαλέστερες χώρες και στα υγιέστερα πιστωτικά ιδρύματα, δηλαδή στην στενά γερμανική περιοχή της Ευρώπης. Και μετά Έλληνα, βολέψου με διπλό νομισματικό, για ρευστότητα στην αγορά, βρε αδελφέ! Μην παραπονιέσαι ωστόσο, οι «πάση θυσία στο ευρώ» σου ετοίμασαν - και συνεχίζουν την προετοιμασία των υποδομών για - ένα αύριο δίχως ευρώ, αλλά εσύ θα τα βάλεις με τους άλλους, που προπαγάνδιζαν την ανάγκη εγκατάλειψης του ευρώ! Αυτοί θα φταίνε που δεν έκαμαν εποικοδομητική κριτική στην Συγκυβέρνηση των διαπλεκομένων! Άσε που μόλυναν ιδεολογικά το ευρώ , με την αφήγησή τους περί σωτήριας δραχμής! Αυτοί θα φταίνε, όπως ασφαλώς φταίνε οι κομμουνιστές για την πτώχευση του πελατειακού κεφαλαιοκρατικού κράτους του δικομματισμού!
Εγώ τα είπα εγκαίρως και σε εσένα και σ’ αυτούς. Ευχαριστώ μάλιστα από καρδιάς όσους ανέχτηκαν την κριτική μου, η οποία τους αποκαλούσε… αφελείς ή δόλιους! Γιά να δούμε σε λίγο αν θα καταλάβετε όλοι πόσο χυδαίο ήταν το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή»; Θα το καταλάβετε – δεν μπορεί - επώδυνα και πικρά ωστόσο, άπαντες, καί οι αγνοί που προπαγανδίζατε ορθολογικά και πατριωτικά, αλλά κοντόφθαλμα, την έξοδο από την ευρωζώνη καί οι πονηροί και οι χαζοβιόληδες παπαγάλοι της διαπλοκής και του δικομματισμού!
Και τότε ο αισθαντικός τύπος, τον οποίον εγκωμιάζω ως πολιτική μορφή σε αυτό το σημειώματα, θα μου ψιθυρίσει στο αυτί: φίλε μου, ερχόμαστε από την σκοτεινή οικονομική περιοχή του ευρώ, ενώ οδεύουμε σε μια ομιχλώδη με εθνικό νόμισμα, μήπως είναι ακριβώς το μεσοδιάστημα, εκείνο που εσύ αποκαλείς «χαραυγή», μια μοναδική ευκαιρία για να αισθανθούμε οι έλληνες την ζωή και να ανακαλύψουμε την αξία των ζωντανών υπάρξεων και των ζωντανών πραγμάτων και σχέσεων, στη θέση της οικονομίας που διαπραγματεύεται την αξία της νεκρής ύλης;
Όχι ακριβώς, όχι τόσο περιορισμένα, αλλά πες το και έτσι για να συνεννοηθούμε αρχικώς και μέχρι να ξαναγράψω μετά την διακοπή που θα ακολουθήσει… Εγώ, το διηγήθηκα κάπως διαφορετικά από τον Μαντέλα: δεν λέω πως «η μεγαλύτερη δόξα της ζωής δεν είναι να μην πέφτεις ποτέ, αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις», αλλά όταν πέφτεις να σηκώνεις τον Άλλον δείχνοντας του πώς έπεσες εσύ. Μαζί σηκώνεστε παραδόξως πιο εύκολα – συγχρονίζεστε κατά την άνοδο! Αυτό είναι η αφήγηση των ζωντανών προς τους ζωντανούς, που δομούν την χαραυγή μέσα στο βαθύ σκοτάδι, το οποίο ήταν ο λόγος που σκόνταψαν στην ιστορία και έπεσαν. Ο λόγος όμως στην συγκυρία, σε πραγματικό χρόνο ήταν η «λακκούβα», που άφησε ακάλυπτη ο κρατικοδίαιτος εργολάβος. Ας μην περιμένεις την χαραυγή για να βεβαιωθείς κι εσύ για την «λακκούβα», αρκεί που την αισθάνθηκες μέσα στο βαθύ σκοτάδι! Άσε τους πολιτικά νεκρούς μέσα σε αυτήν και ας βαδίσουν οι ζωντανοί μαζί προς το μέλλον που οφείλει να αναφέρεται στις επόμενες γενιές ελλήνων.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.