Όσοι έχουμε σοβαρούς λόγους να εναντιωνόμαστε σε κάθε είδους ολοκληρωτισμό, δεν έχουμε να προσβλέπουμε σε τίποτα άλλο, παρά σε ένα δημοκρατικό κοινοβουλευτισμό με φιλελεύθερο ήθος και πολιτισμό ανθρωπισμού και καθαρού πολιτικο- ιδεολογικού αγωνισμού. Ασφαλώς η δημοκρατία σε μια χώρα ούτε ξεκινά ούτε περιορίζεται στο κοινοβούλιο ως νομοθετικό σώμα και σύστημα οργάνωσης της πολιτικής αντιπαράθεσης, ωστόσο το κοινοβούλιο ως διαδικασία και γενικό πολιτικό ήθος (πολιτικός πολιτισμός) αντικατοπτρίζει την ποιότητα της δημοκρατίας μας στην συγκυρία και στο συγκεκριμένο πλαίσιο της συνταγματικής μας τάξης.
Ε, αυτό το κοινοβούλιο σήμερα δεν αποτελεί απλώς το κεντρικό θεσμικό κέλυφος μιας δημοκρατικοφανούς πολιτείας ενός πελατειακού κεφαλαιοκρατικού συστήματος, το οποίο διέρχεται μια χρόνια κρίση μεταλλασσόμενο πλήρως σε κορπορατικό, αλλά τον κεντρικό θεσμό έκφρασης του απανθρωπισμού στην Ελλάδα και τον μηχανισμό νομιμοποίησης της προτεκτορατοποίησης της χώρας. Η Βουλή των Ελλήνων κατάντησε εκτελεστικό όργανο εκείνων που θυσιάζουν τον έλληνα εργαζόμενο για να συμβεί αυτό που προσέγγισα στο προηγούμενο σημείωμα μου: για να αποκατασταθεί εικονικά η ισορροπία μεταξύ του ευρώ ως γενικό εμπόρευμα, μέσω του οποίου κυκλοφορούν τα άλλα εμπορεύματα, αλλά κυρίως να μην θιγεί το ευρώ ως ειδικό εμπόρευμα, που αποθησαυρίζεται, αποσκοπώντας μέσω αυτού να διεκδικηθεί υψηλότερη μελλοντική αξία για τον εαυτό του.
Έτσι η Βουλή των Ελλήνων αποτελεί σήμερα το αντίθετο σύμβολο του Πολυτεχνείου του 1973: Εδώ βουλή, η φωνή των απανθρωπισμένων ελλήνων… οι οποίοι με το «μαχαίρι στο λαιμό» θυσιάζουν εργαζομένους και απαξιώνουν την εργασία υπερασπιζόμενοι την ικανότητα του Ευρώ να μεγεθύνει την ανταλλακτική του (αποθεματική) αξία, αξιώνοντας έτσι ένα υπερμερίδιο σε υπεραξία που δεν έχει ακόμη παραχθεί, πάντα σε σχέση με άλλα νομίσματα.
Αυτό, αγαπητοί φίλοι, αποτελεί την πραγματική οικονομική βάση άρθρωσης της αφήγησης του καθεστώτος στην Ελλάδα υπό το σύνθημα: πάση θυσία στο Ευρώ. Μόνον που πέρα και πάνω από αυτή την «βάση», η οποία έντεχνα καλύπτεται από ένα πυκνό πέπλο παραγωγής άγνοιας, δομείται, όλη αυτή την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας μέσω μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, ένα άκρως αυταρχικό σύστημα κοινοβουλευτισμού, το οποίο εκχυδαΐζει το δημοκρατικό, αστικό φαινόμενο, ορίζοντας τους αντιπροσώπους του λαού ως αντιπάλους ομάδων εργαζομένων και γενικότερα ως υπερασπιστές της υπεραξίας του Ευρώ εις βάρος της αξίας της εργατικής δύναμης στην Ελλάδα. Οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κατάντησαν έτσι βασικοί και κρίσιμοι φορείς του σύγχρονου απανθρωπισμού στην χώρα μας και αυτό έρχεται να συνδέσει τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό με τον ναζιστικού χαρακτήρα απανθρωπισμό της ακροδεξιάς.
Οι κοινοβουλευτικοί φορείς του απανθρωπισμού των μνημονίων - για τον οποίο μάλιστα έχουν εκφράσει την λύπη τους, μάλλον υποκριτικά, όλοι οι επιμέρους παράγοντες της τρόικας – πολιτεύονται κατά έναν τρόπο που ενισχύει αντιδραστικά μία άλλη μορφή απανθρωπισμού, η οποία αρθρώνεται ως αφήγηση και πρακτική από τον ολοκληρωτισμό ακροδεξιών λαϊκιστών. Η βουλή του 2013 γίνεται έτσι ένα σύμβολο απανθρωπισμού που έρχεται να ενισχύσει τον απανθρωπισμό της νεοναζιστικού χαρακτήρα ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Και οι δύο μαζί συμβάλλουν στην διαμόρφωση ενός μόνιμου καθεστώτος απαξίωσης της εργασίας στην Ελλάδα με ενίσχυση του παρασιτικού κεφαλαίου, εμφανιζόμενοι, μάλιστα, να υπερασπίζονται δήθεν ηθικοπλαστικά κάποιου είδους εργασία που βρίσκεται σε αντίθεση με την τεμπελιά. Αυτό που υπερασπίζονται ωστόσο ιδεολογικά είναι η ιδέα της «εργασίας» του ναζιστικού καθεστώτος στην Γερμανία του μεσοπολέμου, ή αντίστοιχα η ίδια ιδέα που καλλιέργησε μέσω της ΕΟΝ και των προπαγανδιστικών του φορέων το καθεστώς Μεταξά.
Πρόκειται για την απανθρωπιστική ιδέα περί εργαζομένων, την οποία στον βαθμό που δεν μπορεί να θεμελιώσει κοινωνικοπολιτικά ο νεοφιλελευθερισμός - εκεί όπου η ύφεση διαρκεί μεγάλο χρονικό διάστημα και η οικονομία δεν διαθέτει ικανή και αναγκαία παραγωγική διάρθρωση για ταχεία κεφαλαιακή αναδιάρθρωση - αναλαμβάνει να αναπτύξει ο ακροδεξιός λαϊκισμός με φασιστική έκφραση και νεοναζιστική μεθοδολογία. Με μία κουβέντα, η αποτυχία των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων να αναστρέψουν, όπως δήλωναν οι θιασώτες τους – κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί – μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα την οικονομική κατάρρευση της χώρας μετά την απόφαση της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής ελίτ να αναζητήσει έναν ατομικό μηχανισμό σωτηρίας (της), ενισχύει αφάνταστα τον δεξιό ολοκληρωτισμό.
Αυτοί που έκαψαν στην κυριολεξία τον ελληνικό λαό και συνεχίζουν να τσουρουφλίζουν μέχρι απόλυτης απελπισίας ομάδες εργαζομένων και μεμονωμένα άτομα, ακούν ολοένα και δυνατότερα την κραυγή αγανακτισμένων και δήθεν αγανακτισμένων με τον κοινοβουλευτισμό: «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Αν «καεί», τί καθεστώς άραγε θα ανατείλει στην χώρα; Ένα καθεστώς σαν εκείνο των συνταγματαρχών της CIA, ή μήπως ένα άλλο σαν εκείνο του «πατριώτη» Μεταξά, που δεν πρόλαβε να αποκτήσει άρτια χαρακτηριστικά ολοκληρωτισμού, φασιστικού τύπου, εξαιτίας των διεθνών πολιτικών που αφορούσαν στην χώρα μας την περίοδο εκείνη; Δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς πως οι αντιδραστικές πολιτικές και συμπεριφορές των νεοδημοκρατών και πασόκων βουλευτών, που «με πόνο ψυχής» και χυδαία υποκρισία υποστηρίζουν αντεργατικά και αντιλαϊκά πολυνομοσχέδια, ή κυρώνουν άκρως προβληματικά συνταγματικώς διατάγματα και συμβάσεις με την τρόικα, καλλιεργούν κάποιο είδος σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού!
Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος με σώας τας φρένας στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, ο οποίος έχει απλώς μία γενική αντίληψη των ελληνικών κοινωνικοπολιτικών δεδομένων, να φαντάζεται ότι η αναπόδραστη αποτυχία των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων υπό την «σταλινική» μεθοδολογία της τρόικας, θα μπορούσε να οδηγήσει την Ελλάδα σε καθεστώς ολοκληρωτισμού, αριστερού τύπου. Δεν υπάρχει καμία «σύγκρουση των άκρων» στην Ελλάδα και ούτε πρόκειται να υπάρξει. Αυτό που υπάρχει είναι ο απανθρωπισμός των κυβερνητικών δυνάμεων που αποτελούν τους αυτουργούς της πτώχευσης και της φτωχοποίησης στην Ελλάδα να παρατηρούμε να οδηγεί αντανακλαστικά σε ένα ολοκληρωτισμό εθνικοσοσιαλιστικού χαρακτήρα. Και μια και δεν υπάρχει φασιστικό κίνημα στην Ελλάδα, αλλά απλώς ένα φαιδρό νεοναζιστικό μόρφωμα, θα αποτελούσε επίσης φαιδρότητα να μιλήσει κανείς για εθνικοσοσιαλισμό. Για ένα ολοκληρωτικό καθεστώς με ψευδοεθνικοσοσιαλιστικά χαρακτηριστικά θα πρόκειται, το οποίο θα ανεχθούν όσοι από τους κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς δεν συμπράξουν μαζί του, ως ένα ενδιάμεσο στάδιο για την μετάβαση της Ελλάδας σε απόλυτο καθεστώς ολοκληρωτικού καπιταλισμού, δίχως δραματική διαταραχή στις ευρωπαϊκές πολιτικές υπό την ηγεμονία της Γερμανίας.
Όποιος θέλει λοιπόν σήμερα να αφανίσει το σύμβολο του σύγχρονου απανθρωπισμού στην Ελλάδα, την βουλή των ελλήνων, απεργάζεται σαφώς ένα σχέδιο για χούντα, η οποία θα ολοκληρώσει το αντεργατικό και αντιλαϊκό έργο που δυσκολεύεται να ολοκληρώσει η παρούσα δημοκρατική φάρσα που υποτίθεται αναπαριστά πιστά την λαϊκή κυριαρχία στην Ελλάδα. Το σαφές οικονομικό αδιέξοδο της χώρας ή θα επιλυθεί με ολοκληρωτικού χαρακτήρα μέσα, ή με μία διαδικασία δημοκρατικής εξέλιξης που προϋποθέτει πέραν όλων των άλλων και εκλογές με προοδευτικούς συνασπισμούς δυνάμεων, οι οποίες θα υπερασπίζονται τον ανθρωπισμό στον μέγιστο βαθμό που μπορεί να επιτευχθεί εντός του καπιταλιστικού συστήματος.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.