Ο τίτλος αναφέρεται σ’ ένα θεωρητικό παράδοξο, σύμφωνα με το οποίο η κρίση των κεφαλαιοκρατικών θεσμών κατά την διαδικασία συσσώρευσης οδηγεί στην άνοδο των δυνάμεων εκείνων που υποστηρίζουν την κεφαλαιοκρατική αναδιάρθρωση εις βάρος της εργασίας, των εργαζομένων, των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων. Με άλλα λόγια, πρόκειται για το παράδοξο μίας διαλεκτικής σχέσης που ορίζει το δίπολο κεφαλαιοκράτες – εργαζόμενοι και ισότητα – ελευθερία. Και τα δύο ορίζουν την ποιοτική διάσταση κάθε αστικής δημοκρατίας.
Θα περίμενε, λοιπόν, κάποιος, θεωρητικά στοχαζόμενος, η κρίση του πελατειακού καθεστώτος στο κεφαλαιοκρατικό κράτος Ελλάς, μετά την ιδιόμορφη (ανορθόδοξη) πτώχευση εντός της ευρωζώνης και της αποκοτιάς του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος να επιλέξει την εσωτερική υποτίμηση ως μηχανισμό διάσωσης των σχέσεων που το ορίζουν, να επιφέρει μία δραματική μεταβολή της λαϊκής διάθεσης υπέρ της αριστεράς. Με την έννοια πως μοιάζει ορθολογικό, εκεί που κλονίζεται ένα συγκεκριμένο καθεστώς κεφαλαιοκρατικής (ανα)διανομής και καπιταλιστικής συσσώρευσης, με παράλληλη βίαιη ταχεία φτωχοποίηση και μεγέθυνση της κοινωνικής ανισότητας, να ενισχύονται πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται: την εργασία σε σχέση με το κεφάλαιο, την κοινωνική ευημερία, τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα.
Ε, αυτό το «ορθολογικό» δεν διαπιστούται στην σημερινή συγκυρία της κρίσης στην Ελλάδα, ενώ αυτό το παράδοξο, να ενισχύεται η δεξιά στο σύνολό της, αποτελεί μία μάλλον φυσιολογική εξέλιξη στην μεταμοντέρνα, μεταβιομηχανική και μετανεωτερική περιοχή μας (ΕΕ). Αυτό επιχείρησα να δείξω πριν ακόμη εκδηλωθεί για τα καλά η κρίση, προσεγγίζοντας αναλυτικά την πιθανότητα έκφρασης και διάρθρωσής της – όπως γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν τον στοχασμό μου – πράγμα το οποίο ο δογματισμός της αριστεράς δεν φάνηκε ικανός να μπορεί να αντιληφθεί, ενώ κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί το εξέλαβαν ως «προφητεία»! Είναι, βλέπετε, στην πολιτική φύση του δεξιού και σύμφωνο με την αναλυτική του (αν)ικανότητα, να θεωρεί προφητεία όσα αδυνατεί να προσεγγίσει γνωσιολογικά …
Δυστυχώς η πραγματικότητα, έτσι όπως τουλάχιστον καταγράφηκε στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ σήμερα διαμορφώνει κοινή γνώμη μέσω μετρήσεων των τάσεων της εκλογικής συμπεριφοράς, δικαιώνει απολύτως την προσέγγισή μου, διαψεύδοντας, δυστυχώς, δραματικά την ανίκανη να ξεπεράσει τα θεωρητικά στερεότυπά της (δογματισμός) αριστερά και εκείνους τους κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς που τυφλωμένοι από τον οικονομισμό της αγοράς, μπέρδεψαν τα συμπεράσματα από την κριτική ανάλυση με τις «προφητείες», όπως μπερδεύουν σε μόνιμη βάση την φιλοσοφία με την θεολογία, την επιστήμη με την θεοσοφία και την λειτουργία της αγοράς με την λειτουργία της εθνικής οικονομίας.
Ποια είναι αυτή η πραγματικότητα για την οποία εγκαίρως προειδοποίησα προτείνοντας μία εναλλακτική στρατηγική, για να μην καταλήξουμε μοιραία και ως μοιραίοι σε αυτήν; Το παράδοξο της ανόδου της δεξιάς στην Ελλάδα της κρίσης, με την εμφανιζόμενη μάλιστα να «καλπάζει» Χρυσή Αυγή να προκαλεί πλέον όσους αδυνατούν να αντιληφθούν τί είναι αυτό που συνθέτει το «παράδοξο»! Μία μάλλον σαρκαστική απάντηση σε αυτό, είναι πως το «παράδοξο» είναι αποκλειστικά υπόθεση της αδυναμίας τους να αντιληφθούν την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα και την αναδιάρθρωση της ηγεμονίας στον κόσμο μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» σχεδόν παντού. Δηλαδή το «παράδοξο», που δεν είναι καθόλου παράδοξο, αλλά το πλέον φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο μας, είναι απλώς μία κατάσταση που αφορά στην δογματική διανόηση και στην συγκρότηση της «αριστερής ταυτότητας» και του αριστερού κομματικού συμφέροντος στην Ελλάδα. Ενώ από την άλλη πλευρά το «παράδοξο» συνδέεται με έναν αντιδραστικό μύθο που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε ιστορικά: πως δήθεν η άνοδος των δεξιών δυνάμεων με αιχμή του δόρατος τον ακροδεξιό λαϊκισμό, είναι αποτέλεσμα μίας τάχαμου σύγκρουσης των δύο άκρων. Αυτή την μυθοπλαστική και ηθικοπλαστική, απολύτως διαστρεβλωτική αφήγηση, υιοθέτησαν όλα εκείνα τα καθεστώτα που υπηρέτησαν συντηρητικές, αντιλαϊκές πολιτικές, ή εκείνα που έρεπαν ευθέως προς τον καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό και τον φασισμό.
Η δική μου προσέγγιση έδειξε, σαφώς φαντάζομαι, πως η άνοδος του ακροδεξιού λαϊκισμού στην Ελλάδα – που πλέον χρησιμοποιεί ως αιχμή του δόρατος την Χρυσή Αυγή, η οποία ελάχιστα πλέον φαίνεται να ενδιαφέρεται να συγκαλύψει το νεοναζιστικό της χαρακτήρα – και η έκφραση αυτής της ανόδου στις τάσεις του εκλογικού σώματος με την ΝΔ να κερδίζει τους 60νταρηδες και το κόμμα των νεοναζί να έρχεται δεύτερο στην προτίμηση της καθοριστικής για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, ηλικιακής ομάδας (18-44), δεν οφείλεται σε καμία φάρσα της ιστορίας επί της οποίας ορίζεται η σύγκρουση των δύο άκρων, αλλά αποκλειστικά στην σύγκλιση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όπως και των παραφυάδων τους, στην κατάρρευση του μύθου των «κάθετων διαχωριστικών γραμμών» κεντροδεξιάς – κεντροαριστεράς και πλέον στην απόλυτη κυβερνητική ταύτιση του δικομματισμού στην χώρα. Και όλα αυτά, από την στιγμή που οι διάσπαρτες δυνάμεις της αριστεράς με συνήθως φοβισμένους για την μικρο-εξουσία τους και άκρως συμπλεγματικούς ηγήτορες, στάθηκαν απολύτως ανίκανες να συγκροτήσουν τον πυρήνα ενός Εθνικού Δημοκρατικού Μετώπου, με μία σαφή εναλλακτική στρατηγική διακυβέρνησης (αριστερού χαρακτήρα μεταρρύθμιση), επί της οποίας τόσο πολύ επέμεινα όλη αυτή την περίοδο.
Με μια κουβέντα θα υποστήριζα πως το παράδοξο της ανόδου της αυταρχικής δεξιάς στην Ελλάδα της σοβαρής κεφαλαιοκρατικής και ευρωπαϊκής κρίσης, οφείλεται στο απολύτως ορθολογικό – σύμφωνα με τον κονστρουκτιβισμό που ορίζει μεθοδολογικά την δική μου προσέγγιση – αποτέλεσμα της διαλεκτικής σύνθεσης δύο γεγονότων: (1) της αναγκαστικής για την διάσωση του καθεστώτος της διαπλοκής κατάλυσης του δήθεν συγκρουσιακού μοντέλου πολιτικής στην Ελλάδα [διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των φορέων του δικομματισμού], (2) της αδυναμίας της οργανωμένης αριστεράς να ξεφύγει από τα δογματικά κανάλια του περασμένου αιώνα και να δομήσει μια σύγχρονη, εποικοδομητική αφήγηση, που θα διαμόρφωνε μία εναλλακτική εθνική επιλογή απέναντι στο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα της παγκοσμιοποίησης και του γερμανικού νεοηγεμονισμού στην Ευρώπη.
Αυτά τα δύο, λοιπόν, αντικειμενικά και ορθολογικότατα εγκλωβίζουν σήμερα την ελληνική κοινωνία στον φαύλο κύκλο της πολιτικής υπανάπτυξης, ιδεολογικής στρέβλωσης και ταύτισης του εθνικισμού με τον ρατσισμό και τον φασισμό, παράλληλα με την κοινωνικοοικονομική ταχεία οπισθοδρόμηση της χώρας, έτσι ώστε μία αναπτυγμένη κοινωνία και αγορά να καταλήγει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και δίχως πολεμική καταστροφή με την κλασική έννοια του όρου, να μεταβάλλεται σε «υπο- ανάπτυξη» περιοχή. Από δω και πέρα ο ακροδεξιός λαϊκισμός, όπως και κάθε πολιτική διαστροφή και ατομικό σύμπλεγμα, βρίσκουν γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθούν, ουσιαστικά δίχως αντίπαλο. Η παραφροσύνη με την πολιτική έννοια του όρου, αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις με την κοινωνική, έρχεται να καταλάβει το κενό που δημιουργείται από την αδυναμία του πλέγματος εξουσίας στην Ελλάδα να υποστηρίξει την κοινωνική ευημερία σε συνδυασμό με την εθνική ταυτότητα.
Τώρα ο κάθε απατεώνας λαϊκιστής μπορεί, εξασκώντας το θράσος του, να ισχυρίζεται ότι είναι αυτός που ορίζει την έννοια του λαού στην Ελλάδα. Και ποιος είναι αυτός ο λαός; Μία μάζα έντονα ξενοφοβική, που νοιώθει να απειλείται από το σύμπαν (τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, τις γειτονικές χώρες, τους μετανάστες μουσουλμάνους κλπ, τους διανοούμενους, τα κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» και ασφαλώς το φάντασμα των κομμουνιστών και των αναρχικών, πάνω στο οποίο δομήθηκαν αντιδραστικά ο φασισμός, ο ναζισμός και γενικά κεφαλαιοκρατικά καθεστώτα ανελευθερίας και έντονου εκφοβισμού και βίας).
Για σκέψου να υπήρχε μία χαρισματική ηγετική φυσιογνωμία τύπου Haider στην σημερινή Ελλάδα της απόλυτης διαστροφής του πολιτικού φαινομένου και της πραγματικότητας που ορίζει τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές σχέσεις, τί επρόκειτο να συμβεί και πώς η δεξιά με τους απατεώνες της ακροδεξιάς προπαγάνδας και αυταρχικής πρακτικής, θα αναδιάρθρωνε κοινωνία και κράτος, που πάντα ήλεγχε επιτρέποντας μάλιστα έξυπνα την διάδοση ενός επίπλαστου και χυδαίου αριστερισμού, τον οποίο εμφάνισε ως κυρίαρχη αριστερή ιδεολογία! Αυτή η σκέψη πράγματι θα έπρεπε να συνταράζει! Αναλογιστείτε, μάλιστα φίλοι, πως στην πολιτική ιστορία δεν υπάρχουν κενά προσωπικοτήτων για πολύ. Και «Haider» θα βρεθεί σε λίγο για την Ελλάδα εάν συνεχίσουμε την τρέχουσα πολιτικοοικονομική εξέλιξη… και μην αμφιβάλετε. Ίσως τότε κάποιοι με θυμηθείτε.
Οι νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, τους οποίους δεν διστάζει να υποστηρίζει, γνωρίζοντας πλέον ποιοι ακριβώς είναι και τί αναπαριστούν και αντιπροσωπεύουν, ένα καθόλου ασήμαντο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, θα αποτελέσουν απλώς το σώμα εκείνο που θα προσφέρει ορμή και βαθύτερη πολιτικο-ιδεολογική κάλυψη στον ηγέτη που θα επανενώσει την πλήρως αναδιαρθρούμενη δεξιά σήμερα στην Ελλάδα. Αυτός είναι που θα γράψει μια νέα κοινωνικώς αντιδραστική σελίδα για την χώρα, συντάσσοντας την δική του κεφαλαιοκρατική έννοια περί «ελευθερίας και ισότητας», που δεν θα διαφέρει σε τίποτα από εκείνη άλλων πολιτικών απατεώνων περασμένων εποχών, οι οποίοι καθυπόταξαν τον λαό στερώντας του καί την ελευθερία καί την ισότητα μέσω του επαναπροσδιορισμού της εθνικοποίησης της κοινωνίας και της κοινωνικοποίησης του κράτους.
Και όλα ετούτα θα ευθυγραμμισθούν με την διαδικασία υποβάθμισης του εθνικού συμφέροντος στην Ευρώπη και στην περιοχή που ορίζει σήμερα γεωπολιτικά την χώρα, όπως και την υποβάθμιση της αγοράς και του δημοκρατικού και φιλελεύθερου αιτήματος που θα οδηγήσουν σε μία ευρύτερη απομόνωση της χώρας στο πλαίσιο της νέας ευρωπαϊκής και παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, μάλλον προσωρινά, έτσι ώστε να δικαιολογηθούν εξελίξεις που θα θίξουν άμεσα την εθνική και κοινωνική ταυτότητα των ελλήνων. Μην ξεχνάτε πως πάντα κάποιοι υπερπατριώτες της δεξιάς, που ανήλθαν στην εξουσία για να αντιμετωπίσουν την φαυλότητα δήθεν αριστερών, οδήγησαν σε τραγικές καταστροφές το ελληνικό κράτος και σε ταπείνωση τον ελληνισμό. Η κοινή μας δυστυχία είναι πως η ευρύτερη αριστερά δεν δείχνει ωριμότητα και πολιτικά αντανακλαστικά για να αντιμετωπίσει από κοινού αυτή την πιθανότητα, που δεν αποτελεί προφητεία, αλλά ορθολογική εξέλιξη, η οποία δίνει αντικειμενική διάσταση στο σύγχρονο παράδοξο που παρατηρείται στην Ελλάδα.
Θα περίμενε, λοιπόν, κάποιος, θεωρητικά στοχαζόμενος, η κρίση του πελατειακού καθεστώτος στο κεφαλαιοκρατικό κράτος Ελλάς, μετά την ιδιόμορφη (ανορθόδοξη) πτώχευση εντός της ευρωζώνης και της αποκοτιάς του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος να επιλέξει την εσωτερική υποτίμηση ως μηχανισμό διάσωσης των σχέσεων που το ορίζουν, να επιφέρει μία δραματική μεταβολή της λαϊκής διάθεσης υπέρ της αριστεράς. Με την έννοια πως μοιάζει ορθολογικό, εκεί που κλονίζεται ένα συγκεκριμένο καθεστώς κεφαλαιοκρατικής (ανα)διανομής και καπιταλιστικής συσσώρευσης, με παράλληλη βίαιη ταχεία φτωχοποίηση και μεγέθυνση της κοινωνικής ανισότητας, να ενισχύονται πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται: την εργασία σε σχέση με το κεφάλαιο, την κοινωνική ευημερία, τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα.
Ε, αυτό το «ορθολογικό» δεν διαπιστούται στην σημερινή συγκυρία της κρίσης στην Ελλάδα, ενώ αυτό το παράδοξο, να ενισχύεται η δεξιά στο σύνολό της, αποτελεί μία μάλλον φυσιολογική εξέλιξη στην μεταμοντέρνα, μεταβιομηχανική και μετανεωτερική περιοχή μας (ΕΕ). Αυτό επιχείρησα να δείξω πριν ακόμη εκδηλωθεί για τα καλά η κρίση, προσεγγίζοντας αναλυτικά την πιθανότητα έκφρασης και διάρθρωσής της – όπως γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν τον στοχασμό μου – πράγμα το οποίο ο δογματισμός της αριστεράς δεν φάνηκε ικανός να μπορεί να αντιληφθεί, ενώ κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί το εξέλαβαν ως «προφητεία»! Είναι, βλέπετε, στην πολιτική φύση του δεξιού και σύμφωνο με την αναλυτική του (αν)ικανότητα, να θεωρεί προφητεία όσα αδυνατεί να προσεγγίσει γνωσιολογικά …
Δυστυχώς η πραγματικότητα, έτσι όπως τουλάχιστον καταγράφηκε στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ σήμερα διαμορφώνει κοινή γνώμη μέσω μετρήσεων των τάσεων της εκλογικής συμπεριφοράς, δικαιώνει απολύτως την προσέγγισή μου, διαψεύδοντας, δυστυχώς, δραματικά την ανίκανη να ξεπεράσει τα θεωρητικά στερεότυπά της (δογματισμός) αριστερά και εκείνους τους κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς που τυφλωμένοι από τον οικονομισμό της αγοράς, μπέρδεψαν τα συμπεράσματα από την κριτική ανάλυση με τις «προφητείες», όπως μπερδεύουν σε μόνιμη βάση την φιλοσοφία με την θεολογία, την επιστήμη με την θεοσοφία και την λειτουργία της αγοράς με την λειτουργία της εθνικής οικονομίας.
Ποια είναι αυτή η πραγματικότητα για την οποία εγκαίρως προειδοποίησα προτείνοντας μία εναλλακτική στρατηγική, για να μην καταλήξουμε μοιραία και ως μοιραίοι σε αυτήν; Το παράδοξο της ανόδου της δεξιάς στην Ελλάδα της κρίσης, με την εμφανιζόμενη μάλιστα να «καλπάζει» Χρυσή Αυγή να προκαλεί πλέον όσους αδυνατούν να αντιληφθούν τί είναι αυτό που συνθέτει το «παράδοξο»! Μία μάλλον σαρκαστική απάντηση σε αυτό, είναι πως το «παράδοξο» είναι αποκλειστικά υπόθεση της αδυναμίας τους να αντιληφθούν την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα και την αναδιάρθρωση της ηγεμονίας στον κόσμο μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» σχεδόν παντού. Δηλαδή το «παράδοξο», που δεν είναι καθόλου παράδοξο, αλλά το πλέον φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο μας, είναι απλώς μία κατάσταση που αφορά στην δογματική διανόηση και στην συγκρότηση της «αριστερής ταυτότητας» και του αριστερού κομματικού συμφέροντος στην Ελλάδα. Ενώ από την άλλη πλευρά το «παράδοξο» συνδέεται με έναν αντιδραστικό μύθο που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε ιστορικά: πως δήθεν η άνοδος των δεξιών δυνάμεων με αιχμή του δόρατος τον ακροδεξιό λαϊκισμό, είναι αποτέλεσμα μίας τάχαμου σύγκρουσης των δύο άκρων. Αυτή την μυθοπλαστική και ηθικοπλαστική, απολύτως διαστρεβλωτική αφήγηση, υιοθέτησαν όλα εκείνα τα καθεστώτα που υπηρέτησαν συντηρητικές, αντιλαϊκές πολιτικές, ή εκείνα που έρεπαν ευθέως προς τον καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό και τον φασισμό.
Η δική μου προσέγγιση έδειξε, σαφώς φαντάζομαι, πως η άνοδος του ακροδεξιού λαϊκισμού στην Ελλάδα – που πλέον χρησιμοποιεί ως αιχμή του δόρατος την Χρυσή Αυγή, η οποία ελάχιστα πλέον φαίνεται να ενδιαφέρεται να συγκαλύψει το νεοναζιστικό της χαρακτήρα – και η έκφραση αυτής της ανόδου στις τάσεις του εκλογικού σώματος με την ΝΔ να κερδίζει τους 60νταρηδες και το κόμμα των νεοναζί να έρχεται δεύτερο στην προτίμηση της καθοριστικής για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, ηλικιακής ομάδας (18-44), δεν οφείλεται σε καμία φάρσα της ιστορίας επί της οποίας ορίζεται η σύγκρουση των δύο άκρων, αλλά αποκλειστικά στην σύγκλιση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όπως και των παραφυάδων τους, στην κατάρρευση του μύθου των «κάθετων διαχωριστικών γραμμών» κεντροδεξιάς – κεντροαριστεράς και πλέον στην απόλυτη κυβερνητική ταύτιση του δικομματισμού στην χώρα. Και όλα αυτά, από την στιγμή που οι διάσπαρτες δυνάμεις της αριστεράς με συνήθως φοβισμένους για την μικρο-εξουσία τους και άκρως συμπλεγματικούς ηγήτορες, στάθηκαν απολύτως ανίκανες να συγκροτήσουν τον πυρήνα ενός Εθνικού Δημοκρατικού Μετώπου, με μία σαφή εναλλακτική στρατηγική διακυβέρνησης (αριστερού χαρακτήρα μεταρρύθμιση), επί της οποίας τόσο πολύ επέμεινα όλη αυτή την περίοδο.
Με μια κουβέντα θα υποστήριζα πως το παράδοξο της ανόδου της αυταρχικής δεξιάς στην Ελλάδα της σοβαρής κεφαλαιοκρατικής και ευρωπαϊκής κρίσης, οφείλεται στο απολύτως ορθολογικό – σύμφωνα με τον κονστρουκτιβισμό που ορίζει μεθοδολογικά την δική μου προσέγγιση – αποτέλεσμα της διαλεκτικής σύνθεσης δύο γεγονότων: (1) της αναγκαστικής για την διάσωση του καθεστώτος της διαπλοκής κατάλυσης του δήθεν συγκρουσιακού μοντέλου πολιτικής στην Ελλάδα [διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των φορέων του δικομματισμού], (2) της αδυναμίας της οργανωμένης αριστεράς να ξεφύγει από τα δογματικά κανάλια του περασμένου αιώνα και να δομήσει μια σύγχρονη, εποικοδομητική αφήγηση, που θα διαμόρφωνε μία εναλλακτική εθνική επιλογή απέναντι στο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα της παγκοσμιοποίησης και του γερμανικού νεοηγεμονισμού στην Ευρώπη.
Αυτά τα δύο, λοιπόν, αντικειμενικά και ορθολογικότατα εγκλωβίζουν σήμερα την ελληνική κοινωνία στον φαύλο κύκλο της πολιτικής υπανάπτυξης, ιδεολογικής στρέβλωσης και ταύτισης του εθνικισμού με τον ρατσισμό και τον φασισμό, παράλληλα με την κοινωνικοοικονομική ταχεία οπισθοδρόμηση της χώρας, έτσι ώστε μία αναπτυγμένη κοινωνία και αγορά να καταλήγει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και δίχως πολεμική καταστροφή με την κλασική έννοια του όρου, να μεταβάλλεται σε «υπο- ανάπτυξη» περιοχή. Από δω και πέρα ο ακροδεξιός λαϊκισμός, όπως και κάθε πολιτική διαστροφή και ατομικό σύμπλεγμα, βρίσκουν γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθούν, ουσιαστικά δίχως αντίπαλο. Η παραφροσύνη με την πολιτική έννοια του όρου, αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις με την κοινωνική, έρχεται να καταλάβει το κενό που δημιουργείται από την αδυναμία του πλέγματος εξουσίας στην Ελλάδα να υποστηρίξει την κοινωνική ευημερία σε συνδυασμό με την εθνική ταυτότητα.
Τώρα ο κάθε απατεώνας λαϊκιστής μπορεί, εξασκώντας το θράσος του, να ισχυρίζεται ότι είναι αυτός που ορίζει την έννοια του λαού στην Ελλάδα. Και ποιος είναι αυτός ο λαός; Μία μάζα έντονα ξενοφοβική, που νοιώθει να απειλείται από το σύμπαν (τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, τις γειτονικές χώρες, τους μετανάστες μουσουλμάνους κλπ, τους διανοούμενους, τα κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» και ασφαλώς το φάντασμα των κομμουνιστών και των αναρχικών, πάνω στο οποίο δομήθηκαν αντιδραστικά ο φασισμός, ο ναζισμός και γενικά κεφαλαιοκρατικά καθεστώτα ανελευθερίας και έντονου εκφοβισμού και βίας).
Για σκέψου να υπήρχε μία χαρισματική ηγετική φυσιογνωμία τύπου Haider στην σημερινή Ελλάδα της απόλυτης διαστροφής του πολιτικού φαινομένου και της πραγματικότητας που ορίζει τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές σχέσεις, τί επρόκειτο να συμβεί και πώς η δεξιά με τους απατεώνες της ακροδεξιάς προπαγάνδας και αυταρχικής πρακτικής, θα αναδιάρθρωνε κοινωνία και κράτος, που πάντα ήλεγχε επιτρέποντας μάλιστα έξυπνα την διάδοση ενός επίπλαστου και χυδαίου αριστερισμού, τον οποίο εμφάνισε ως κυρίαρχη αριστερή ιδεολογία! Αυτή η σκέψη πράγματι θα έπρεπε να συνταράζει! Αναλογιστείτε, μάλιστα φίλοι, πως στην πολιτική ιστορία δεν υπάρχουν κενά προσωπικοτήτων για πολύ. Και «Haider» θα βρεθεί σε λίγο για την Ελλάδα εάν συνεχίσουμε την τρέχουσα πολιτικοοικονομική εξέλιξη… και μην αμφιβάλετε. Ίσως τότε κάποιοι με θυμηθείτε.
Οι νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, τους οποίους δεν διστάζει να υποστηρίζει, γνωρίζοντας πλέον ποιοι ακριβώς είναι και τί αναπαριστούν και αντιπροσωπεύουν, ένα καθόλου ασήμαντο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, θα αποτελέσουν απλώς το σώμα εκείνο που θα προσφέρει ορμή και βαθύτερη πολιτικο-ιδεολογική κάλυψη στον ηγέτη που θα επανενώσει την πλήρως αναδιαρθρούμενη δεξιά σήμερα στην Ελλάδα. Αυτός είναι που θα γράψει μια νέα κοινωνικώς αντιδραστική σελίδα για την χώρα, συντάσσοντας την δική του κεφαλαιοκρατική έννοια περί «ελευθερίας και ισότητας», που δεν θα διαφέρει σε τίποτα από εκείνη άλλων πολιτικών απατεώνων περασμένων εποχών, οι οποίοι καθυπόταξαν τον λαό στερώντας του καί την ελευθερία καί την ισότητα μέσω του επαναπροσδιορισμού της εθνικοποίησης της κοινωνίας και της κοινωνικοποίησης του κράτους.
Και όλα ετούτα θα ευθυγραμμισθούν με την διαδικασία υποβάθμισης του εθνικού συμφέροντος στην Ευρώπη και στην περιοχή που ορίζει σήμερα γεωπολιτικά την χώρα, όπως και την υποβάθμιση της αγοράς και του δημοκρατικού και φιλελεύθερου αιτήματος που θα οδηγήσουν σε μία ευρύτερη απομόνωση της χώρας στο πλαίσιο της νέας ευρωπαϊκής και παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, μάλλον προσωρινά, έτσι ώστε να δικαιολογηθούν εξελίξεις που θα θίξουν άμεσα την εθνική και κοινωνική ταυτότητα των ελλήνων. Μην ξεχνάτε πως πάντα κάποιοι υπερπατριώτες της δεξιάς, που ανήλθαν στην εξουσία για να αντιμετωπίσουν την φαυλότητα δήθεν αριστερών, οδήγησαν σε τραγικές καταστροφές το ελληνικό κράτος και σε ταπείνωση τον ελληνισμό. Η κοινή μας δυστυχία είναι πως η ευρύτερη αριστερά δεν δείχνει ωριμότητα και πολιτικά αντανακλαστικά για να αντιμετωπίσει από κοινού αυτή την πιθανότητα, που δεν αποτελεί προφητεία, αλλά ορθολογική εξέλιξη, η οποία δίνει αντικειμενική διάσταση στο σύγχρονο παράδοξο που παρατηρείται στην Ελλάδα.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.