Εκεί όπου τελειώνει η εργασία αρχίζει η προσευχή, η διαστροφή, μπορεί κι ο τζόγος. Εκεί όπου δεν υφίσταται ίχνος δημιουργικής εργασίας για να προσφέρει κάποιου είδους απελευθέρωση, καταλήγουμε η ίδια η εργασία να μεταβάλλεται σε ικεσία ή και προσευχή. Και το αντίστροφο. Το ερέθισμα για τζόγο είναι τότε μεγάλο!
Έχετε συνειδητοποιήσει πως σε ένα μεγάλο εύρος δραστηριοτήτων στην Ελλάδα η εργασία έχει πλέον ριζικά απορρυθμιστεί, έχει χάσει δηλαδή το όποιο δημιουργικό και κοινωνικό της στοιχείο; Αν όχι, καιρός είναι να στοχαστείτε όλοι επ’ αυτού για να καταλάβετε από πού προκύπτει η εμφανής κόπωση των μηχανισμών διακυβέρνησης και των πολιτών.
Η Ελλάδα κούρασε το σύμπαν που ασχολείται με αυτήν και κουράστηκε από αυτό, αλλά ιδίως από τον άσκοπα κινούμενο στην ιστορία εαυτό της. Οι κυβερνώντες του δικομματισμού που εντάσσονται στο φάσμα των πολέμιων των πολιτικών ιδεών και των ιδεολογιών πέτυχαν να τονίσουν και να θεμελιώσουν πρακτικά το άσκοπο της … κίνησης του ελληνικού λαού στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Πρόκειται γι’ αυτό που έλεγα όταν ανέλυα στην αρχή της κρίσης την αντίφαση μεταξύ στρατηγικής – προγράμματος – στόχου. Αυτά που τότε κούραζαν τους κουρασμένους, έρχονται σήμερα να καταλήξουν σε μια γενικευμένη κόπωση του μοντέλου «διάσωσης της χώρας».
Διαπιστούται πέραν της κόπωσης της εργασίας με εμφατικό στοιχείο την διάρθρωση της ανεργίας και την αδυναμία αξιόλογης αύξησης της ανταγωνιστικότητας, παρά την σημαντική μείωση του κόστους εργασίας, επί πλέον φοροκόπωση, επενδυτική κόπωση, δραματική παραγωγική κόπωση και κόπωση μεταρρυθμιστών και μεταρρυθμιζομένων στο εσωτερικό. Ενώ στο εξωτερικό είναι πρόδηλη η κόπωση των επιμέρους παραγόντων της τρόικας που δομούν τον μηχανισμό επιτροπείας της Ελλάδας.
Τρέμετε, διαπλεκόμενοι και συνδαιτυμόνες στο ατελείωτο πάρτι του κομματισμού στο δημόσιο και στην δήθεν ελεύθερη αγορά της Ελλάδας! Η οικονομία και η πολιτική παραλύουν από υπερκόπωση εξαιτίας όχι κοινωνικών τριβών, αλλά παθητικοποιημένης λειτουργίας. Δεν γνωρίζω αν οι ικεσίες προς την τρόικα και οι προσευχές προς τον παντοδύναμο μπορούν κάτι να προσφέρουν πλέον σε μια «μηχανή» στην οποία όλα τα επιμέρους στοιχεία εμφανίζονται να πάσχουν από κόπωση!
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο, τι και να πεις πλέον, ο, τι και να προτείνεις, ο, τι και να δοκιμάσεις να αναλύσεις από αυτά που παρέλειψες, κουραστικό θα εμφανίζεται, ως κουραστικό θα εκλαμβάνεται από την πλειονότητα των κουρασμένων από την παθητικοποίηση και την αλλοτρίωση ελλήνων και μεταξύ μας – εξαιτίας της συγκεκριμένης ανάδρασης – ως κουραστικό θα εσωτερικεύεται ακόμα κι από τον ίδιο τον «παραγωγό» του.
Το καθεστώς της διαπλοκής στην χώρα πέτυχε το ανεπανάληπτο στην ελληνική ιστορία. Παθητικοποίησε σε τραγικό βαθμό και δραματική έκταση την ελληνική κοινωνία. Την κούρασε εγκλωβίζοντάς την μέσα σε ένα αντιδημιουργικό, απολύτως επιφανειακό, εμφανώς «ψευδές» και υπερκαταναλωτικό περιβάλλον. Αυτή ήταν η παγίδα για την συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων εντός της οποίας καμία απολύτως δημιουργική πολιτική δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει, άρα καμία απολύτως εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης δεν θα μπορούσε να έχει τύχη, ακόμα κι αν προτεινόταν με γνωσιολογική επάρκεια. Θα απορρίπτονταν εξ αρχής, όπως πράγματι απορρίφθηκαν κάμποσες δημιουργικές ιδέες ως αντιφάσκουσες σε μία μορφή παγκόσμιας και ευρωπαϊκής πραγματικότητας, η οποία ευνοούσε την καλλιέργεια της παθητικοποίησης των αλλοτριωμένων προσωπικοτήτων στην χώρα μας. Η «πραγματικότητα» που εμπεδώθηκε με την μορφή της κοινής λογικής στην Ελλάδα της κρίσης ήταν η πραγματικότητα των κουρασμένων από την πολιτικοοικονομική διαδικασία ατόμων, εξαιτίας της διαστροφικής προσέγγισής τους στα κοινά. Εξ αιτίας ενός είδους ρεαλισμού που μαχόταν την ιδέα και την πιθανότητα ιδεολογικοποίησης της ανάγκης εν όψει του χυδαίου συγκυριακού συμφέροντος. Κουράστηκαν όσοι πορεύτηκαν και πορεύονται με κριτήριο το «βόλεμα» και το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Κουράστηκε ο συντηρητισμός, φίλοι, στην Ελλάδα, εξευτελίστηκε ο φιλελευθερισμός , ενώ ο προοδευτισμός κατάντησε μία κουραστική αφήγηση άνευ ουσίας για τους περισσότερους. Αυτό τούτο απεικονίζει μια δραματική πολιτισμική αποτελμάτωση και την μεγάλη παρεξήγηση που κυριάρχησε στην κοινωνική διάσταση του πολιτικού φαινομένου στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης του 1974.
Μόνον που μάλλον έφτασε η «έσχατη ώρα», η Ελλάδα της κούρασης, των κουρασμένων και των κουραστικών να αντιληφθεί πως υπό αυτές τις συνθήκες δεν έχει κανένα απολύτως μέλλον. Όλα τα υπόλοιπα είναι μικροπολιτικά ή συμπλεγματικά καμώματα και παραμυθία γύρω από το κρεβάτι ενός αναίσθητου ασθενή. Εάν δεν συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι η ελληνική κοινωνία στην γενικότητά της πάσχει από ύφος (και όχι στιλάκι) και πως δίχως γνήσια δημιουργικό ύφος, που δεν θα κοιτά τον εαυτό του μέσα από κάποιο παραμορφωτικό σε κάθε περίπτωση «γυαλί», δεν μπορεί να υπάρξει καμία μορφή αυθεντικής προόδου με οποιαδήποτε έννοια (από την επανάσταση έως την μεταρρύθμιση). Αυτό σημαίνει πως πρέπει πλέον να πάρουμε πολλά πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, από την αρχή. Και πριν απ’ όλα να επαναπροσεγγίσουμε την εργασία, η οποία ως έννοια εξευτελίζεται σήμερα με τον πιο ανήθικο τρόπο που έχουμε γνωρίσει στην οικονομική ιστορία της χώρας, από εκείνους που νομίζουν πως σύγχρονο ύφος είναι το στιλάκι του κουρασμένου, μπλαζέ, απανθρωπισμένου λαπά.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.