Το κρύο ήτανε κάτι που το περίμενα, σε μικρότερο βαθμό. Δεν ξέρω άμα ποτέ το συνηθίσω, παρόλα αυτά έχω μάθει μετά από καιρό να το προβλέπω και έχω φροντίσει να γεμίσω τη ντουλάπα μου με οτιδήποτε ζεστό μπορεί να καλύψει όλα τα σημεία του σώματός μου, τις κρύες μέρες και νύχτες, που είναι πολλές.
Για τους ανθρώπους όμως, κανείς δε με προετοίμασε. Από την πρώτη μέρα που περπάτησα ανάμεσά τους, με ξεχωρίσανε όταν τους είπα ότι είμαι από την Ελλάδα. Με κοιτάξανε παράξενα, πήγανε να κάτσουνε πιο πέρα, με ανακρίνανε για να μου δώσουνε ένα λογαριασμό στην τράπεζα και ένα σπίτι και με αναγκάσανε να αισθανθώ ακόμα και για μια στιγμή ντροπή που τόσα χρόνια δεν είχα ανοίξει τα μάτια μου να δω την αλήθεια. Την δική μου αλήθεια, όχι τη δική τους γιατί αυτή απέχει από την πραγματικά όσο απέχει η γη από τη σελήνη.
Οι Amsterdammers, μου φαίνονται πιο ανοιχτόμυαλλοι και είναι λογικό άμα σκεφτεί κανείς ότι μόνο στο μπλοκ οικοδομών μου, μένουνε 1000 και βάλε οικογένειες από όλα τα μέρη της γης. Έχουνε μάθει να ζούνε με τους “ξένους” και σε αντίθεση με άλλες χώρες προσπαθούνε να μη τους γκετοποιούνε. Στο βορά και στο νότο δεν είναι ενθουσιασμένοι που η χώρα τους έχει γεμίσει με expats, ενώ στο κέντρο προσπαθούνε απλά να δεχτούν το γεγονός.
Είναι άνθρωποι που διαχωρίζουνε τη δουλειά από την διασκέδαση. Μπορεί στο καφεδάκι να είναι “βούτυρο και ψωμί” αλλά άμα τεθεί θέμα χρημάτων ή οικομικής συμφωνίας όλα θα γίνουνε by the book και με πολλά παζάρια. Δε θα ξεχάσουνε στιγμή ότι είσαι Έλληνας για να ζητήσουνε μια κατώτερη τιμή και στη συμφωνία που θα κλείσουνε να είσαι σίγουρος ότι θα είναι πάντα κερδισμένοι.
Όσο για τον τρόπο που μιλάνε αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Άλλοι το λένε αγένεια, άλλοι ευθύτητα, ίσως και αλήθεια.
Εγώ μεγάλωσα σε χωριό που όλοι κρυβόντουσαν και αλήθειες άκουσα λίγες. Τότε ήμουνα πάντα ευγενική με τα σκατένια αφεντικά μου, πάντα στην ώρα μου, τυπική μέχρι αηδίας και χαμογελαστή. Έπαιρνα λιγότερα λεφτά από αυτά που άξιζα, δούλευα τις διπλάσιες ώρες από αυτές που πληρωνόμουνα και τα αφεντικά μου, μου πετούσανε 2, 3 μέρες άδεια ή κανένα “αστείο”bonus, οπότε τελικά δεν ξέρω σε τι με ωφέλησε όλο αυτό το θέατρο τόσα χρόνια.
Εδώ έμαθα να λέω αυτό που πιστεύω και να ζητάω τα λεφτά που δούλεψα. Δεν ήτανε εύκολο στην αρχή, είχα μεγάλο πρόβλημα με την συννενόηση.
- Δε σου νοικιάζω σπίτι γιατί είσαι Έλληνας μου είπε ο πρώτος μεσίτης
- Μήπως είναι ρατσιστικό αυτό που λες; τον ρώτησα
- Όχι είναι η αλήθεια, η χώρα σου είναι στον κυκλώνα της κρίσης, δεν είσαι αξιόπιστη μου απάντησε
Ήτανε η αλήθεια ή ήτανε μια φθηνή δικαιολογία του ιδιοκτήτη για να “φτύσει” τον ρατσισμό του και την οργή του γι αυτό που νόμιζε ότι ήτανε αλήθεια, ακόμα σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω. Πως μπορεί ένα μυαλό που δέχεται τόσα πολλά, να χτυπήσει στον τοίχο που λέγεται “προπαγάντα” και αυτός ο τοίχος να πέσει στα δικά μου πόδια μου και στα δικά μου χέρια που δεν αγγίξανε “ολλανδικά λεφτά”.
Είναι ευθείς μόνο με μένα ή με όλους;
σκέφτηκα στην αρχή αλλά μετά κατάλαβα ότι αυτό ήτανε το στυλάκι.
Μετά από 18 μήνες έχω σταματήσει να είμαι ευγενική χωρίς λόγο και όταν με ρωτάνε λέω και εγώ την αλήθεια. Πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να πει ψέματα για να κάνω τον άλλο να αισθανθεί καλύτερα, όπως έκανα παλιά, αλλά δε μπορώ. Και ναι με πειράζει. Με πειράζει που το κρύο και η απομόνωση με κάνανε έτσι.
Γιατί θέλει αλήθεια για να μείνεις μόνος, σε μια χώρα μακρυά από όλους. Μακρυά από τον ήλιο που σε αγκαλιάζει και σε ζεσταίνει, που σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματά σου και να χαμογελάς. Εδώ δεν έχει τέτοιο ήλιο. Εδώ έχει αέρα και βροχή, χαλάζι και χιόνι, ξυπνητήρι, στάση, τρένο, δουλειά, σπίτι, φίλους το Σαββατοκύριακο ή αργά το βράδυ.
Και μπορεί να ακούγεται κακό αλλά δεν είναι. Είναι διαφορετικό. Περιμένοντας στην στάση έχω γνωρίσει πολύ κόσμο, πάντα με χαιρετάει ο οδηγός στο λεωφορείο, μετά τη δουλειά την Παρασκευή πάμε για μπύρες και τα Σαββατοκύριακα έχω ελεύθερο χρόνο να τον περάσω όπως θέλω εγώ. Παρέα με τους φίλους μου από όλα τα μέρη της γης, παρέα με Ολλανδούς να τους λέω ιστορίες για να γελάνε και να ζηλεύουνε που μεγάλωσα σε μια τόσο παραδεισένια χώρα με τέτοια όμορφα μέρη και περιέργους ανθρώπους.
542 μέρες έχω που ζω και δουλεύω με Ολλανδούς. Με έχουνε στήσει, με έχουνε πληγώσει, με έχουνε νευριάσει και μου έχουνε πεί αλήθειες ένα σωρό αλλά μου αρέσει να ζω εδώ και να δουλεύω μαζί τους. Δεν αλλάζω τη ζεστασιά της Ελλάδας και τα μεγάλα χαμόγελα που συναντούσα παλιά, τότε που υπήρχαν λεφτά και μέλλον. Τέτοια χαμόγελα δε βλέπεις εδώ, εδώ είναι Ευρώπη, οπότε μη ψαρώνεις και χαμογέλασε τους ελληνικά.
Νάντια Νικολαϊδου
Περισσότερες εμπειρίες της, μπορείται να διαβάσετε στο Iamgreek.nl
Στεναχωριέμαι που ένιωσες ρατσισμό και ας μην ήταν τοσο έντονος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω οτι πρέπει να βλέπουμε τα θετικά και στην προκειμένη περίπτωση το μόνο θετικό (για εμενα)είναι να καταλάβουμε το πως είναι να σου φέρονται ρατσιστικά και να σταματήσουμε και εμείς με την σειρά μας να έχουμε τέτοιες ξενοφοβικές στάσεις απέναντι σε ξένους που έρχονται να ζήσουν στην Ελλάδα.
Αυτα τα κείμενα θα πρεπει να τα διαβάζουν περισσότεροι έλληνες για να καταλάβουν το ποσό άδικα φέρονται σε κάποιους ξένους.
Έχει περάσει πολύς καιρός από τοτε που έγραψες αυτο το κείμενο αλλα το βρήκα τόσο ωραιο και αληθινό που ήθελα να γράψω ενα σχόλιο..
Εύχομαι η ζωή σου να έχει γίνει ακομα πιο όμορφη σημερα και σε ευχαριστώ ξανα για αυτο το κείμενο.