Με το Κομουνιστικό Κόμμα με συνδέουν παλαιοί οικογενειακοί δεσμοί και ποτέ δεν μπόρεσα να είμαι αντικειμενικός. Τουλάχιστον στα νιάτα μου. Η οικογένεια του παππού μου, άνθρωποι αριστεροί με αγώνες και αξιώματα στα χρόνια του Εμφυλίου και του ΕΛΑΣ, έχυσαν αίμα, έχασαν ανθρώπους, εξορίστηκαν και φυλακίστηκαν για τις αριστερές ιδέες τους. Μεγάλωσα λοιπόν όχι με απλή συμπάθεια αλλά και με υπέρμετρη συγκίνηση απέναντι στις αρχές και τις αξίες μιας μεγάλης Αριστεράς. Στα σχολικά μου χρόνια τα φεστιβάλ της ΚΝΕ το Σεπτέμβρη ήταν μια ιεροτελεστία και πάντα βέβαια με τη συμβουλή από το σπίτι πριν μπεις στη νέα Ελβετία ρίξε και καμιά ματιά τριγύρω να δεις ποιοι σε βλέπουν. Ο φόβος.
Άρχισα να ψηφίζω όταν το ΚΚΕ ήταν πια βαθιά διχασμένο και τη στιγμή της οικουμενικής την έζησα ως την τελευταία αναλαμπή με τους δυο ιστορικούς ηγέτες, το Χαρίλαο και το Λεωνίδα να συνεπάρουν με τα λόγια και τις πράξεις τους όσους νεότερους αμφέβαλαν για την ικανότητα μιας μοντέρνας και μεγάλης αριστεράς να μετέχει στο αύριο της χώρας.
Μετά ήρθε η Αλέκα. Από το 1991 μέχρι σήμερα παρακολουθώ όπως και η πλειοψηφία του τόπου ένα ιστορικό κόμμα να εγκλωβίζεται μέρα με τη μέρα στην τραγική πορεία ενός τρομακτικού αυτισμού. Το περήφανο κόμμα της εργατικής τάξης έγινε με την καθοδήγηση της ισόβιας ηγέτιδάς του, στα πρότυπα της Βόρειας Κορέας, ένα απολίθωμα.
Την πιο εύστοχη περιγραφή έκανε ο σπουδαίος και πάντα ψύχραιμος Νίκος Ξυδάκης αυτές τις μέρες:
Το πιο εντυπωσιακό φαινόμενο όμως της προεκλογικής περιόδου είναι η βίαιη άρνηση της πραγματικότητας από το ΚΚΕ. Περιχαρακωμένο, αγοραφοβικό, σταλινικό απολίθωμα στον 21ο αιώνα ― όλα αυτά τα ξέραμε. Το νέο στοιχείο είναι η φυγή ολοταχώς προς τα έσω, η βίαιη απόρριψη του πραγματικού, η απόδραση από τα ερωτήματα του επίγειου κόσμου εν ονόματι μιας απροσδιόριστης επανάστασης, μιας Αποκάλυψης. Στο λόγο του ΚΚΕ η τοποθέτηση επί του πραγματικού βαφτίζεται «στρούγκα»· αντηχώντας έτσι τη βαθιά εσωτερίκευση της παλαιάς ήττας, των διασπάσεων, της διάψευσης από την ιστορία· έτσι, εγκυστώνεται στο παρελθόν, δεν αντέχει το παρόν και δεν σκέφτεται καν το μέλλον, παρά μόνο ως εσχατιά του χρόνου.
Τις τελευταίες μέρες ο λόγος του ΚΚΕ θύμιζε λόγο ζηλωτών της Μονής Εσφιγμένου ή Μαρτύρων του Ιεχωβά, λόγο σαλού προφήτη που προφητεύει χαιρέκακα στα πληβειακά πλήθη την καταστροφή τους και την επιδιώκει για να επαληθευτεί. Η στάση του ΚΚΕ θα χαρακτηριζόταν φιλοσοφικά ως σολιψισμός, αν δεν εμπεριείχε την ιδιοτέλεια της ηγεσίας του και τη υποκρυπτόμενη μοχθηρία προς τις δοκιμαζόμενες μάζες, προς τα άτακτα, ανυπάκουα, αλλόπιστα κοινωνικά υποκείμενα, λέει εύστοχα ο Ξυδάκης.
Υιοθετώντας, λοιπόν, τόσα χρόνια το ΚΚΕ ένα λεξιλόγιο ανατριχιαστικά ξεπερασμένο με αποκορύφωμα τους λεκτικούς παιάνες τύπου "πλουτοκρατία" την ίδια στιγμή που είναι της πάση γνωστό ότι η ίδια η ηγέτης επέλεξε για τα παιδιά της Αμερικανοτραφείς σπουδές στα καλύτερα κολέγια της Αθήνας, εφάρμοσε επιλεκτικά το δικαίωμα στην απαξίωση της δουλειάς και τις απολύσεις στους εργαζόμενους της δικής του επιχείρησης Τυποεκδοτική κατακεραυνώνοντας τα υπόλοιπα αφεντικά όταν έκαναν το ίδιο, προχωρά σε απολύσεις εργαζομένων την παραμονή της εργατικής Πρωτομαγιάς χωρίς να ανοίγει μύτη ενώ αρνήθηκε πεισματικά το διάλογο και τη συζήτηση με οποιαδήποτε συγγενή πολιτική δύναμη χαρακτηρίζοντας την ως ανάξια να εκφράσει τις αριστερές ιδέες, καταδίκασε την Ελλάδα πολύ συχνά σε μια απομόνωση κατευθύνοντας το περίφημο ΠΑΜΕ επιλεκτικά σε αποκλεισμούς δημόσιων χώρων και ιδιωτικών καταστημάτων συγκεκριμένων πρόσωπων, που υπήρχαν είτε συντεχνιακά είτε προσωπικά συμφέροντα μέλλων του, κλείνοντας επιλεκτικά τα μάτια σε χειρότερες καταπατήσεις που μπορεί να συνέβαιναν τριγύρω και κυρίως άρθρωσε ένα λόγο βγαλμένο από ένα παρελθόν που όλοι θέλαμε να ξεχάσουμε.
Θυμάμαι πάντα το περίφημο σύνθημα της δεκαετίας του '80 για το 17% της δεύτερης κατανομής και τις προσευχές της εποχής να το πιάσει. Και από την άλλη συγκρίνω με το σήμερα, με την περιχαράκωση πίσω από ένα ξύλινο προσωπείο μιας ομάδας ανθρώπων ευφυών, όπως για παράδειγμα η Λιανά Κανέλλη, που αδυνατώ να πιστέψω ότι κοιμάται ήσυχη τα βράδια, βλέποντας την περιθωριοποίηση της ιστορικής αριστεράς την ώρα της μεγάλης ευκαιρίας. Με τα φαντάσματα του Στάλιν να επανέρχονται ως πρότυπα στις συζητήσεις των πάνελ, το άκουσα από την κατά τα άλλα συμπαθέστατη Ελένη Γερασιμίδου στην εκπομπή του Θεοδωράκη να λέει ότι τον εκτιμά, λέω πως πρέπει να μπει τέλος σε αυτή την κατρακύλα χωρίς γυρισμό. Και αν δεν γίνεται με αξιοπρεπή αποχώρηση, ίσως για πρώτη φορά σε αυτό το κόμμα θα έπρεπε να λειτουργήσει το καμπανάκι της δημοκρατικής λειτουργίας... Αλλιώς το τρένο της λησμονιάς θα πάρει μαζί του και τα τελευταία του απομεινάρια. Και είναι κρίμα.
Tελευταίο κρούσμα παρακμής η απόφαση για πώληση του ιστορικού 902 Αριστερά στα Fm. Άρχισε να λειτουργεί το 1989 και δεν σταμάτησε έκτοτε να αποτελεί μια συνεπή, για τα δεδομένα του κόμματος, ιδεολογική φωνή. Λόγω της κρίσης και των οικονομικών προβλημάτων το κόμμα άφησε για καιρό απλήρωτους τους εργαζόμενους και τώρα προχώρησε στην πώληση με όλα τα καπιταλιστικά στάνταρ του σταθμού και ζητώντας από τους εργαζόμενους του μείωση στις οφειλές τους κατά 40%! Ούτε οι μεγαλοεκδότες τέτοια ταρζανιά...
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.