Το άτι της εξουσίας είναι τελικά γάιδαρος…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Μια νέα περίοδος ξεκινά σήμερα στην πολιτική σημειολογία του γράφοντος, κατά την οποία στη θέση της σχολιαστικής προδήλωσης ή της αναλυτικής καταδήλωσης, έρχεται η υποδήλωση. Σκέτη και σε διάφορες μορφές. «Μην σπαταλάς τον χρόνο μου, πες το με δύο κουβέντες», έλεγαν τα παιδιά της νεοφιλελεύθερης φαντασίωσης ή κάποιου άλλου ολοκληρωτικού, ασπρόμαυρου, επίπεδου πολιτισμού! Στην πραγματικότητα, έτσι κέρδιζα χρόνο στην επικοινωνία μας, καταλαμβάνοντας χώρο και ξοδεύοντας τον δικό μου χρόνο, εξοικονομώντας στην πραγματικότητα τον δικό σου χρόνο. «Μα, όλα πρέπει να στα εξηγώ», ρωτά ο Paul Vitti στο «Ανάλυσέ το»; «Έτσι εξοικονομούμε χρόνο» του απαντά ο πιστός του Jelly!

Μα, η μεγαλύτερη αρετή ενός πνευματώδους ανθρώπου δεν είναι η συντομία στη διατύπωση νοημάτων, τι τις θέλεις τις τσιριμόνιες με τις αναλυτικές αναφορές που συνθέτουν «μπουρδολογίες; Μα, ο φιλοκαθεστωτικός και παμπόνηρος Σαίξπηρ, που προσέφερε την μυθική, πολιτική νομιμοποίηση της Ελισαβετιανής εποχής, δεν έλεγε «λόγια , λόγια, λόγια… η συντομία είναι η ψυχή του πνευματώδους λόγου»; Μα, δεν μας τα έμαθαν καλά οι λόρδοι από το μεγάλο νησί: «Least said sooner mended» (τα πολλά λόγια είναι φτώχια, σε πολύ ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά); Ψέματα έλεγαν οι αρχαίοι ημών με το γνωμικό «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν»;

Όχι, τίποτα από αυτά δεν είναι «ψέμα» και άστοχο, αλλά αποκτούν διαστροφική αξία όταν χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα από εκείνους που δεν διαθέτουν ίχνος πνεύματος και θεωρητικά δομημένης γνώσης. Αυτοί κατά τον Βολταίρο και την αφεντιά μου «χρησιμοποιούν τη σκέψη, μόνο για να δικαιολογήσουν τα λάθη τους, και τα λόγια, μόνο για να κρύψουν τις σκέψεις τους». Αυτοί είναι τούτοι που σπαταλούν χυδαία τον χρόνο τους σε περιστασιολογία, περιπτωσιολογία, «κλειδαρότρυπα» και κουτσομπολιό, αλλά όταν είναι να αρθρώσουν δομημένη άποψη το παίζουν «σοφιστές», σνομπάροντας τον λόγο του άλλου, τον οποίον αδυνατούν να παρακολουθήσουν. Κουράζονται αμέσως, καθώς είναι φυγόπονοι ως προς τον στοχασμό, αμάθητοι που αγχώνονται με δύσβατα κείμενα και αισθάνονται μειονεκτικά, ενώ εκδηλώνουν ένα επιθετικό χιούμορ ή δήθεν χιούμορ, κενό οποιουδήποτε γνωσιολογικού περιεχομένου. «Ο πραγματικός άνδρας είναι αυτός που λέει λίγες λέξεις και… καθαρίζει και η πραγματική γυναίκα αυτή που τις ακούει και καθαρίζει, επίσης», νομίζουν.

Και έτσι είναι αφού έτσι νομίζουν. Έτσι Είναι αυτοί που Είναι έτσι, επειδή στοχάζονται έτσι! Επειδή υπάρχουν στον κόσμο του λειτουργισμού και των αφορισμών σε ένα κανονιστικό (Normative) πλαίσιο του «έτσι πρέπει, ή, θα πρέπει να είναι, γιατί έτσι είναι». Αν όλοι μας ενταχθούμε στο ίδιο Normative πλαίσιο σχηματισμού νοήματος, ή βιώνουμε την κοινωνική μας, κοσμοαντιληπτική μας, ή ιδεολογική μας αντιπαράθεση ως σύγκρουση επιμέρους διακριτών (αντίπαλων) Normative διανοητικών δομών, τότε, μάλιστα, «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν»! Στο κάθε στρατόπεδο υπάρχει κοινή σημειολογία. Σε οποιαδήποτε άλλη όμως περίπτωση επικοινωνίας, αρετή είναι ο καινοτόμος κονστρακτιβιστικός λόγος, με την έννοια πως καινοτομία δε σημαίνει να λες κάτι σπαθάτα και σύντομα που κανείς άλλος δεν έχει πει, αλλά να προσεγγίζεις με οντολογική συνάφεια και στοιχειώδη επιστημολογική πιστότητα αυτά ακριβώς που σκέπτεσαι. Και αυτά θέλουν χώρο, για να εξοικονομήσουν ακριβώς χρόνο στην επικοινωνία. Φυσικά, είναι λάθος «να μιλήσεις για τον ωκεανό σ' έναν βάτραχο του ποταμού», όπως λένε οι Κινέζοι… μόνον που εσύ δεν ξέρεις αν το ακροατήριο σου αποτελείται από βατράχια! Αν απευθυνθείς στα βατράχια, θα αδιαφορήσει ο κόσμος του ωκεανού και εσύ πιθανότατα θα πνιγείς στον δικό σου, αν δεν σε έχει ήδη παρασύρει το ποτάμι του βάτραχου!

Αφού εξηγήθηκα και αφού αναλαμβάνω πλήρως και ενσυνειδήτως τον κίνδυνο να με πάρει το ποτάμι, από εδώ και πέρα είμαι έτοιμος να παρεξηγηθώ εκ νέου εντασσόμενος στον κόσμο της σημειολογικού χαρακτήρα απόσταξης του λόγου. Να περάσω δηλαδή από την κονστρουκτιβιστική προσέγγιση, μέσω μιας σειράς «σαιξπηρισμών», σε μια κανονιστική περιοχή, η οποία όπως όλα τα Normative, ρίχνει ένα πέπλο άγνοιας στις πραγματικές σχέσεις ισχύος και εξουσίας στην κοινωνία. Συσκοτίζει το πολιτικό φαινόμενο. Κακό αυτό! Και να ξέρετε πως το απέφυγα μέχρι σήμερα, επικουρούμενος από τα «πολλά λόγια» μου. Από εδώ και πέρα δεν θα το αποφύγω όμως, αλλά «αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία»! Είδατε, ακόμη δεν άρχισα και εντάχτηκα σε κάποιο κανονιστικό περιβάλλον. Ας με συγχωρέσει ο ωκεανός και ο κόσμος του, τώρα απευθύνομαι στον βάτραχο!

Το άτι της εξουσίας στην Ελλάδα, βάτραχέ μου, αποδεικνύεται πλέον εμφατικώς, και προς όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, πως είναι γάιδαρος! Οι επιβήτορες της εξουσίας κινδυνεύουν πλέον να πέσουν και να γκρεμοτσακιστούν από τη ράχη ενός γαιδάρου! Ο Παππούς μου μού έλεγε: «δεν με νοιάζει παιδί μου αν πέσεις από το άλογο, πρόσεχε όμως πολύ μην πέσεις από το γαϊδούρι»!

Καλά, πώς την έπαθαν έτσι οι διαπλεκόμενοι; Εκεί που έλεγαν αναμεταξύ τους: « Έλκε ίππον, μη σύ όνος πατήση» (Σύρε το άλογό, να μη σε πατήσει το γαϊδούρι), τελικά κινδυνεύουν σέρνοντας με τα υνιά της τρόικας κάποιο φανταστικό άλογο, να πέσουν από το γαϊδούρι! Αμ, αν δεν ξέρεις που έχεις τοποθετήσει τα πισινά σου και φαντασιώνεσαι τον εαυτό σου ιππέα σε λευκό άτι με φουντωτή ουρά, την στιγμή κατά την οποία κρατιέσαι από το σαμάρι ενός γαιδάρου …καλά να πάθεις!

Μα, ποιός είναι ο γάιδαρος από το οποίον είναι έτοιμο να πέσει και να τσακιστεί το κυβερνόν καθεστώς της ελληνικής διαπλοκής; Αυτός που πούλαγαν και ξαναγόραζαν οι χωρικοί από τον έμπορο της ανάπτυξης και της ελπίδας, ο οποίος είχε ως σύμβουλο τον Τραπεζίτη με τις έξυπνες ιδέες για ανακεφαλαιοποίηση, που κατέληξαν στην εξασθένηση των γαιδάρων από την πολύ ανταλλαγή.

Κορόιδο πολιτικέ, ήσουν τελικά στη ράχη ενός γαιδάρου που αγόραζες, πούλαγες για να τον ξαναγοράσεις και να κερδίσεις από την διαδικασία δόξα, χρόνο, χρήμα και εκλογές! Κορόιδο χωρικέ, που δεν κατάλαβες πως εσύ ήσουν ο γάιδαρος στην υπόθεση! Ένα πράγμα με τον γάιδαρο που διαρκώς παζάρευες. Τώρα θα ρίξεις τον πολιτικό, αλλά θα έχεις φορτωθεί τον Τραπεζίτη, για πάντα! Μόνον που αυτός γνωρίζει πως είσαι γαϊδούρι και ποτέ δεν θα σε ιππεύσει σαν να είσαι άλογο. Θα σε εμπορεύεται σαν (γέρικο) ταλαιπωρημένο άλογο όταν ανοίξουν κάποτε οι αγορές και αρχίσουν τα πανηγύρια στο χρηματιστήριο, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να γλιστρήσει από την ράχη σου όσο κι αν τσινάς.



Γάιδαρε, είσαι τελικά πολύ πιο ικανός και ασφαλώς πιο χρήσιμος από το άλογο. Κάνεις όλες τις δουλειές και παράγεις κέρδη από όλες τις δουλειές …ακόμη και από το τσίνισμα που ρίχνει στο έδαφος τον πολιτικό, συγκυριακό «ιππέα» σου, που ο δυστυχής καθώς έκανε τον καμπόσο στην ευρωγειτονιά, σε παρουσίαζε σαν άλογο για να πιστέψει στο τέλος κι αυτός ο ίδιος πως καβαλάει φτερωτό άτι! Θα μου πεις, βρε ούτε το σαμάρι δεν στάθηκε ικανό να τον προσγειώσει στην πραγματικότητα; Ποιο σαμάρι; Στην Ελλάδα έχουμε σαμαράδες, αλλά δεν κατασκευάζουμε πλέον ούτε σαμάρια, άσε που δεν ξεχωρίζουμε πια τη σέλα από το σαμάρι. Σχεδόν όλοι με εισαγόμενες μεταποιημένες σέλες βολευόμαστε, που τις χρησιμοποιούμε σαν σαμάρια. Κάποιοι ωστόσο ενώ διαθέτουν σαμάρι έχουν ξεχάσει πώς το φορούν και πώς το δένουν, αλλά παρόλα αυτά προσκαλούν τον πολιτικό (τους) για μια βόλτα στη ράχη τους. Αυτοί είναι οι πραγματικοί «τρομοκράτες» του πολιτικού συστήματος! Όσοι τους καβαλήσουν σίγουρα θα γκρεμοτσακιστούν, ακόμη κι αν δε τσινήσει στο τέλος το ζωντανό…

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.