Ο κ. Διευθυντής, ο εκπρόσωπος του Θεού και τα ... φραγκοδίφραγκα !

Του Γιώργου Νικολαΐδη

Oι πελάτες του Υποκαταστήματος της Τράπεζας περιμένουν υπομονετικά την σειρά τους, μπροστά στα ταμεία. Οι τρεις υπάλληλοι (άψογοι καθ’ όλα), πασχίζουν, με καρτερικότητα και περισσή ευγένεια, να τους εξυπηρετήσουν.

Και ο διευθυντής, βέβαια, στο πόστο του. Στο γραφείο του , καλοντυμένος (όπως πάντα) και…όρθιος! Γραφείο, που μάλλον είναι ανοιχτό για όλους (μας), μιας και ο ίδιος θέλει, για τον εαυτό του και την υπηρεσία του, φιλικά και «δημοκρατικά», να είναι δίπλα στον καθένα για το πρόβλημά του.
Δυο κυρίες και ο (υπο)γράφων του ρίχναμε κλεφτές ματιές (με κατανόηση) και ο κ. Διευθυντής δεν το πρόσεξε. Θέλαμε να μας δεχθεί για λίγο ιδιαιτέρως, μιας που ατυχώς τον πετύχαμε όρθιο, σκυφτό και έντονα απασχολημένο!
Κατανόηση που θα είχε το νόημά της, αν η απασχόλησή του ήταν εναρμονισμένη με την θέση του, τη μόρφωση, τα καθήκοντα και τις ευθύνες του. Με τη σωματική του στάση στο ενσταντανέ που περιγράφουμε και εν τέλει με το κύρος του μέσα στο Υποκατάστημα που διευθύνει.
Δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ο Διευθυντής, δίκην παιδιού που λέει τα κάλαντα και στο τέλος κάνει τον απολογισμό των «κερδών» του, για πολλή ώρα, μετράει, ξαναμετράει και ξεχωρίζει τα «ψιλά» απ’ τα πιο… «ψιλά». Με μέγιστη προσοχή, μην αδικήσει και αδικηθεί. Ενίοτε πέφτουν στο πάτωμα κάποια «κόκκινα» (ψιλοκέρματα κάτω των 10 σεντς) και σπεύδει, γονατιστός στα «τέσσερα», να τα μαζέψει, προσεχτικά και με…δέος. Και φάνταζαν τα κέρματα, απλωμένα στο γραφείο του και απαστράπτοντα, σαν μεγάλος θησαυρός!
Και ο κομιστής των ψιλών; Eίναι η «συμπάσχουσα» παρέα του Διευθυντή , με ψυχολογία «έπαρχου επιτηρητή», αετομάτη (ευρω)παρατηρητή και προσεκτικότατου (συν)μετρητή. Προσεχτικοί κι οι δυο τους, κατά τη σοβαρότητα τέτοιοι ποσού-διαμετρήματος φραγκοδίφραγκων (το’ παμε, όπως στα κάλαντα). Αυτήκοοι μάρτυρες εμείς και η ματιά μας πέφτει επάνω του. Εντόνως διαφωνούντα, χειρονομούντα και φωνασκούντα, κατά περίπτωση, και μονίμως αμφισβητούντα την ορθότητα της μέτρησης.
Για ποιον πρόκειται; Μα, φυσικά για τον γνωστό και σαφώς μη εξαιρετέο Παπά της περιοχής. Δεν στέκεται όρθιος. Σε αντίθεση με τον Διευθυντή, αυτός…κάθεται! Κουβάλησε, μεσημεριάτικά, ο ρασοφόρος «χύμα» το παγκάρι της εκκλησιάς του, το έριξε πάνω στο τραπέζι και στην…υπομονή μας και επόπτευε με εξαιρετικό «επαγγελματικό» ενδιαφέρον. Πενηντάλεπτα, εικοσάλεπτα, δεκάλεπτα, δέκατα και εκατοστά του ευρώ - ων ουκ έστιν αριθμός - από σακούλια κάθε χωρητικότητας κι ήταν οβολός πιστών κι απαίτησή του να (κατα)μετρηθούν και καταχωρηθούν επισήμως. Αυτοπροσώπως από τον ίδιο τον Διευθυντή…βεβαίως-βεβαίως! Για να’ χει την αναγκαία βαρύτητα η (χρονοβόρος) καταμέτρηση, απολύτως αλάνθαστη προκειμένου για ένα τέτοιο…κολοσσιαίο ποσό. Λεφτά είναι αυτά, δεν…παίζουμε-κι άσε τους εν ουρανοίς θησαυρούς.
Λες να αμφέβαλλε ο ρασοφόρος πως θα αρκεσθεί στη δικιά του μέτρηση η Τράπεζα; Να μην εμπιστεύονταν την (κατα)μέτρηση του…ιλιγγιώδους ποσού από «ξένα» (τραπεζοϋπαλληλικά) χέρια ή απλώς να βαρέθηκε; «Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» κηρύττει εκείνος, «ποιος ξέρει» λέμε εμείς…
Δεν θα σταθούμε περισσότερο στην αβρότητα και την έκδηλη προθυμία του κ. Διευθυντού να δεχθεί στο γραφείο του τον εν λόγω ρασοφόρο, για ένα τόσο μεγάλης σημασίας για την Οικονομία της Ελλάδας και συνάμα…υψίστου ενδιαφέροντος θέμα. Τον παπα-μπακάλη, ζαμανφουτίστα ως προς την (ακατάλληλη) ώρα, «ευρωφονιά», αμφισβητία, φωνακλά και απαιτητικό σε ώρα αιχμής, σαματατζή και πιθανώς τεμπέλη-πελάτη της Τράπεζας. Στεκόμαστε στην αλγεινή και, εν πολλοίς, διασκεδαστική εικόνα, μπροστά στους υπόλοιπους πελάτες. Εικόνα που δεν άρμοζε σε κανέναν από τους δυο και, πρωτίστως, στον ρόλο τους. Πολύ περισσότερο, στον χώρο που τους φιλοξενούσε. Μια Τράπεζα.



Και «εις έτη πολλά», παιδιά!