του Στεφανίδη Κυριάκου
Η πιο άμεση βασική ανάγκη είναι αυτή της επιβίωσης δηλαδή της προμήθειας τροφής, πετρελαίου θέρμανσης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, κλπ. Υπάρχουν και σήμερα «πωλητικοί» που «επενδύουν» τα δικά τους χρήματα για να καλύψουν αυτές τις ανάγκες των δημοτών. Φυσικά οι ίδιοι προσδοκούν να βγάλουν πολλαπλάσια κέρδη από αυτήν την επένδυση, όταν εκλεγούν.
Μια επίσης βασική ανάγκη, ιδίως στις μέρες μας, είναι αυτή της εύρεσης μιας μόνιμης εργασιακής απασχόλησης, που θα δώσει αίσθημα ασφάλειας στον πολίτη. Με αυτήν την ανάγκη «παίζουν» ασύστολα οι «πωλητικοί» μας σκορπίζοντας απατηλές υποσχέσεις ότι θα βολέψουν τους ψηφοφόρους τους στις λιγοστές εναπομείνασες θέσεις εργασίας, γιατί τάχα έχουν τον τρόπο ή τα μέσα.
Τέλος μια άλλη ανάγκη είναι αυτή της αναγνώρισής από την κοινωνία. Έτσι λοιπόν αν κάποιος βρεθεί τυχαία δίπλα σ’ ένα «πωλητικό», αυτός τον πλησιάζει, του εκφράζει την απεριόριστη εκτίμησή του και συνήθως του ζητά να κατέβει στις δημοτικές εκλογές ως υποψήφιος με την παράταξή του. Πάντα φυσικά δίνεται η υπόσχεση ότι η ισχυρή ομάδα που διαθέτει θα τον βοηθήσουν να εκλεγεί οπωσδήποτε. Και από εκεί και πέρα . . . θα . . . θα . . . θα . . .
Κάποιοι τσιμπάνε, κάποιοι γοητεύονται και κάποιοι αντίθετοι απλά μαλακώνουν. Όπως και να έχει αυτή η συνταγή φέρνει κέρδος στον υποψήφιο «πωλητικό». Είναι τόσο πετυχημένη συνταγή που πολλές φορές αναγκάζονται να δημιουργούν αυτοί οι ίδιοι τις ανάγκες στους πολίτες για να τους πωλήσουν τις υπηρεσίες τους.
Υπάρχουν όμως και αρκετοί πολίτες που δεν παρακινούνται από την προσδοκία να καλύψουν μια ανάγκη που τους σερβίρουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Είναι αυτοί που έχουν αναπτυγμένη την κριτική ικανότητα, γνωρίζουν τον εαυτό τους και διαθέτουν υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη. Είναι εκείνοι οι οποίοι λόγω της παιδείας τους, όχι μόνο δεν πωλούν την ψήφο τους, αλλά την θεωρούν προσφορά στην κοινωνία.
Έτσι λοιπόν έχουμε δύο ειδών πολίτες: αυτούς που δεν πωλούν την ψήφο τους οι οποίοι έχουν παιδεία και υπερασπίζουν με σεβασμό το κοινωνικό συμφέρον και τους ατομιστές που οι αξίες και τα ιδανικά τους περιορίζονται στα ατομικά τους συμφέροντα. Από τους ατομιστές μπορούμε να διακρίνουμε δύο είδη:
· τους ηλίθιους ή κουτοπόνηρους ατομιστές ή αλλιώς «ανθρωπάρια» που δεν έχουν προσωπικότητα και γνώμη για κανένα θέμα, είναι κλεισμένοι στον "μικρόκοσμο" των προσωπικών τους συμφερόντων και αδιάφοροι για κάθε τι που συμβάλλει στην προαγωγή του κοινωνικού συμφέροντος. Είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν οποιαδήποτε πολιτική δυναμική διαμορφωθεί αρκεί να εξασφαλίσουν μια υπόσχεση για ένα «κοκαλάκι».
· τους επαγγελματίες ατομιστές ή αλλιώς «λαμόγια», που συνήθως κατέχουν σπουδαίες θέσεις μέσα στην κοινωνία. Αυτά τα «λαμόγια» συσπειρώνονται για να αντιμετωπίσουν οποιονδήποτε πολιτικό αντίπαλο κάνει μια ηθική, άδολη και φιλότιμη προσπάθεια για τον τόπο και έτσι να «βολευτούν» μέσα στην ισοπεδωτική μετριότητα και ασημαντότητα τους.
Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι επιτακτική η ανάγκη να αναβαθμιστεί ο ρόλος του πολίτη. Και αυτό έχει να κάνει με την παιδεία του καθενός μας. Η παιδεία σύμφωνα με τον Πλάτωνα, «είναι εκείνη που γυμνάζει τον άνθρωπο από την παιδική ηλικία στην αρετή και του εμπνέει σφοδρή επιθυμία να την αγαπήσει και να γίνει τέλειος πολίτης, που να ξέρει να κυβερνά και να υπακούει στους νόμους σύμφωνα με το πνεύμα της δικαιοσύνης». Σήμερα κάποιος μπορεί να χάσει τη δουλειά του, την κοινωνική του θέση, το σπίτι του κ.λπ., αλλά δεν πρέπει να χάσει την παιδεία του και την αξιοπρέπειά του.
Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι επιτακτική η ανάγκη να επιστρέψουμε από τον ατομισμό στην συλλογικότητα, να αποκαταστήσουμε τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην υπεράσπιση του ατομικού και του κοινωνικού συμφέροντος. Είναι γεγονός ότι η ατομική προκοπή κι ευτυχία προϋποθέτει τη συλλογική ευημερία και προκοπή. Το “εμείς” θα πρέπει να αποτελεί μία άρρηκτη συνειδητή και βιωματική ενότητα, και όχι ένα ευκαιριακό σύνολο από πολλά “εγώ”. Η εναρμόνιση του ατομικού και κοινωνικού συμφέροντος αποτελεί φυσική και κοινωνική αναγκαιότητα, γιατί δικαιώνει τον άνθρωπο, διασφαλίζει την πρόοδο και αποτρέπει τις ακρότητες, που οδηγούν σε ατομικά ή κοινωνικά αδιέξοδα. Ο Περικλής χαρακτηριστικά έλεγε στους συμπολίτες του «ένας πολίτης που ευημερεί ατομικά, αν καταστραφεί η πατρίδα του, χάνεται και ο ίδιος, αν όμως κακοτυχήσει σε πολιτεία που ευτυχεί, είναι πολύ πιο πιθανό να ξανασταθεί στα πόδια του»
Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι επιτακτική η ανάγκη να πρυτανεύσει η κοινή λογική. Να αναρωτηθούμε ποια είναι η σκοπιμότητα της ξαφνικής ψεύτικης ευγένειας, του ξαφνικού υπέρμετρου ενδιαφέροντος, της υποκριτικής συμπαράστασης, της ξαφνικής διάθεσης για χρηματοδότηση των αναγκών, και τα τοιαύτα. Να αναρωτηθούμε αυτός ο πολιτικός που θέλει να διοικήσει τον τόπο μας πόσο καλά διοικεί την οικογένειά του, πόσο νοικοκύρης είναι στο σπίτι του και πόσο μερακλής στους κοινόχρηστους χώρους έξω από το σπίτι του. Να επανεξετάσουμε σε περίπτωση που έχει δοκιμαστεί στην διοίκηση αν αυτή ήταν ή όχι χρηστή και αποτελεσματική, αν συνέβαλε στην ανάπτυξη του τόπου μας, αν με την πολιτική του δημιουργήθηκαν θέσεις εργασίας, αν αξιοποίησε την δημοτική περιουσία, αν υλοποίησε το προεκλογικό του πρόγραμμα, αν λειτούργησε με το ψέμα ή την αλήθεια κλπ.
Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι επιτακτική η ανάγκη να αναλάβουμε πρωτοβουλίες ή να στηρίξουμε κάποιους ανθρώπους που έχουν μια γενικότερη θεώρηση για την πολιτική στον τόπο και στην χώρα μας, ανθρώπους που μπορούν να πολεμήσουν για να αλλάξουν οι νοοτροπίες που έφεραν την χώρα μας σ’ αυτήν την κατάσταση. Ανθρώπους που έχουν όραμα και στρατηγική για τον τόπο και θα προσπαθήσουν να αλλάξουν το αντιπαραγωγικό μοντέλο που έχει επικρατήσει στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι να φτιάξουμε ένα καλύτερο περιβάλλον για να ζούμε, ώστε να έχουμε κάθε δικαίωμα να προτρέψουμε τα παιδιά μας να γίνουν καλύτεροι από εμάς τους γονείς τους.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.