Ο Αριστοτέλης είχε πει χιλιάδες χρόνια πριν, ότι θα ήταν καταστροφικό αν κάποτε το ίδιο το χρήμα μετατρέπονταν σε εμπόρευμα....
Αυτό συμβαίνει σήμερα, η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα μέρα με τη μέρα επιδεινώνεται. Η επίθεση κυβέρνησης και «τροϊκανών» (ΔΝΤ - Ε.Ε. - ΕΚΤ) γίνεται όλο και πιο προκλητική. Το ένα μνημόνιο διαδέχεται το άλλο, οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις αδιάκοπες, οι κατασχέσεις σπιτιών προ των πυλών και όλα αυτά ενώ το χρέος από 298 δισ. ευρώ το 2009 (ή 127% του ΑΕΠ) έχει εκτοξευτεί σε 383 δισ. το 2013 (ή 196% του ΑΕΠ).
Είναι πλέον καθαρό ότι το χρέος δεν ξεχρεώνεται. Όλες οι δέσμες μέτρων μοναδικό σκοπό έχουν την εξασφάλιση των τραπεζιτών, πολυεθνικών εταιρειών, μεγαλοεισοδηματιών, «εχόντων και κατεχόντων» και συνολικά του συστήματος διαπλοκής του χρέους που λειτουργεί ως βρόγχος στον λαιμό του ελληνικού λαού.
Και τώρα τι;
Σύμφωνα με στελέχη ξένων οίκων το κούρεμα του Ελληνικού χρέους είναι μονόδρομος και υπάρχουν τέσσερις διαφορετικές και προκλητικές εκδοχές - λύσεις για την διαχείριση του και στο πως θα καταστεί αυτό τελικά βιώσιμο.
Η επικρατέστερη λύση για την Ελλάδα είναι ένα γενναίο haircut 40% με 50% με στόχο να μειωθεί το χρέος 100 με 122 δισεκ. ευρώ. Ταυτόχρονα η Ελλάδα πρέπει να υποβληθεί σε ακόμη μεγαλύτερες θυσίες και για τον λόγο αυτό θα πρέπει η Ελλάδα να προτείνει τα ανταλλάγματα που είναι διατεθειμένη να δώσει στην Τρόικα, την Ευρώπη και την Γερμανία ώστε να υιοθετηθεί το haircut.
Η άποψη αυτή όμως προσκρούει στις πολιτικές αντιδράσεις της Ευρώπης, ωστόσο στο σημείο που έχουμε φτάσει, το haircut θα αποδειχθεί μονόδρομος.
Έτσι λοιπόν αποκαλύπτονται ότι...
1)Η Ελλάδα θα χρειαστεί 77 δισεκ. νέα δάνεια έως το 2020
2)Υποβάλλονται προτάσεις του τύπου αξιοποίηση όλης της ακίνητης περιουσίας και των προς ιδιωτικοποίηση εταιριών από την Τρόικα αλλά και
3)Επικίνδυνες προτάσεις όπως φόρος 5% επί του κεφαλαίου των καταθέσεων στο σύνολο των ελλήνων καταθετών.
Και πως θα καμφθούν οι όποιες πολιτικές και άλλες ενστάσεις;
Πρώτη εκδοχή
Η Ελλάδα να τιτλοποιήσει τα ενεργειακά της αποθέματα και όσο δυνητικά εξορύξει κατά τα πρότυπα της Κύπρου. Με βάση ορισμένες εκτιμήσεις θα μπορούσαν μέσω οργανωμένων τιτλοποιήσεων από διεθνείς τράπεζες να συγκεντρωθούν σε βάθος χρόνου περί τα 8-10 δισεκ. ευρώ. Το μοντέλο του securitization είναι γνωστό. Δημιουργείται ένας τίτλος έναντι μιας αξίας π.χ. τα ενεργειακά αποθέματα και το πακέτο αυτό των νέων τίτλων που θα εκδοθούν θα πωληθούν στο εξωτερικό. Το θετικό των τιτλοποιήσεων είναι ότι στηρίζονται σε μια αξία που ακόμη και στο χειρότερο σενάριο την χρεοκοπία της Ελλάδος θα έχει αξία καθώς π.χ. το φυσικό αέριο ή το πετρέλαιο έχει διεθνή αξία.
Δεύτερη εκδοχή
Η Ελλάδα να τιτλοποιήσει μέρος των δανείων της Τρόικα. Η πρόταση αυτή φαντάζει εξωφρενική, προκλητική ή και για ορισμένους ουτοπική. Οι τράπεζες στο παρελθόν χρησιμοποίησαν κατά κόρον τις τιτλοποιήσεις για να αντλήσουν ρευστότητα. Η Ελλάδα με ομόφωνη άποψη την Τρόικα θα μπορούσε να τιτλοποιήσει μέρος των 245 δισεκ. ευρώ.
Να σημειωθεί ότι οι τράπεζες όταν τιτλοποιούν δάνεια τους δεν ρωτούν τους δανειολήπτες.
Όμως λόγω της ιδιαιτερότητας της Ελλάδος γιατί ως χώρα έχει δανειστεί σε διακρατικό επίπεδο από κράτη και μηχανισμούς η Ελλάδα θα μπορούσε σε συνεννόηση με την Τρόικα να τιτλοποιήσει δάνεια.
Θα δημιουργείτο μια ειδική εταιρία την οποία θα μπορούσε να ελέγχει πλήρως η Τρόικα και η οποία θα τιτλοποιούσε μέρος των δανείων που έλαβε η Ελλάδα από την Τρόικα με ένα ελκυστικό επιτόκιο αλλά και με πρόσθετες εγγυήσεις.
Τρίτη εκδοχή
Η Ελλάδα να επιβάλλει φόρο π.χ. 5% επί του κεφαλαίου των καταθέσεων. Η πρόταση αυτή είναι άκρως επικίνδυνη αλλά αυτό το 5% επί του κεφαλαίου των καταθέσεων δεν θα δεσμευόταν από το κράτος υπό την έννοια ότι ο καταθέτης αν είχε 100.000 ευρώ δεν θα έχανε τα 5.000 ευρώ.
Αυτά τα 5 χιλιάδες ευρώ που αντιστοιχούν σε 5% επί του κεφαλαίου του παραδείγματος μας θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μηχανισμός εγγυήσεων. Θα μπορούσε να δεσμευθεί για ορισμένο διάστημα ως εγγύηση το 5% των καταθέσεων. Βέβαια δέσμευση καταθέσεων σημαίνει πανικός καθώς όλοι θα συνδέσουν ένα τέτοιο σχέδιο με bail in με haircut καταθέσεων και άλλα.
Όμως εδώ δεν πρόκειται για haircut αλλά για μια προκαθορισμένη περίοδο όπου μόνο το π.χ. 5% των καταθέσεων θα δεσμευόταν ως εγγύηση και ταυτόχρονα το κράτος θα παρείχε εγγύηση για το υπόλοιπο 95% ανεξαρτήτως ποσού. Στην διαδικασία αυτή θα μπορούσαν να εμπλακούν και οι καταθέτες του εξωτερικού όσοι όμως έβγαλαν χρήματα στο εξωτερικό και όχι όσοι έλληνες δημιούργησαν χρήματα στο εξωτερικό.
Τέταρτη εκδοχή
Να παραχωρηθούν ακίνητα, λιμάνια, αεροδρόμια και όλες οι κρατικές εταιρίες που είναι να ιδιωτικοποιηθούν, όπως και όλα τα ακίνητα που είναι να αξιοποιηθούν στην Τρόικα. Την πρόταση αυτή την έχει υποβάλλει μεταξύ άλλων και ο Σύνδεσμος Γερμανών Βιομηχάνων. Η παραχώρηση όλης αυτής της περιουσίας θα ήταν μηχανισμός εγγυήσεων ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να υλοποιήσει το haircut που αποτελεί την απόλυτη λύση αρκεί βέβαια να συνδυαστεί με συνέχιση των λογικών και αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
Από πού προέρχεται αυτό το ελληνικό χρέος;
Για τα δέκα εκατομμύρια Ελλήνων στην Ελλάδα το χρέος, των περίπου 350 δις, αντιστοιχεί σε τριάντα πέντε χιλιάδες (35000 €) στον καθένα μας ή 175.000 για μία οικογένεια με δύο παιδιά και έναν παππού, όσο κοστίζει περίπου ένα μέσο διαμέρισμα 100 μ2.Αυτό σημαίνει ότι για να ξεπληρώσουμε θα πρέπει όλοι να πουλήσουμε τα σπίτια μας.(εξου και ο νομος)
- Εάν θεωρήσουμε μία καλή τιμή 3000 € ανά στρέμμα γης καλλιεργήσιμης ή άγονης τότε θα πρέπει να πουλήσουμε 117000 τετραγωνικά χιλιόμετρα όταν όλη η Ελλάδα είναι 130000 περίπου.
- Με τιμή χρυσού 1400 $ ανά ουγγιά θα χρειαστούμε 11000 τόνους χρυσού, που υπερβαίνουν όλα τα γνωστά και πιθανά αποθέματα χρυσού στην Ελλάδα.
Το επιτόκιο 17,5% ακόμη και εάν αντιπροσώπευε την αξία του χρήματος το1985 είναι υπερβολικό για τα επόμενα χρόνια. Εκτός του ότι είναι τοκογλυφικό υπό οιεσδήποτε συνθήκες, σύμφωνα με τον Σόλωνα ένα επιτόκιο μεγαλύτερο του 6% είναι σίγουρο ότι οδηγεί τον δανειολήπτη σε κατάρρευση και το είχε απαγορεύσει. Εάν θεωρήσουμε ότι μετά το 1985 το επιτόκιο πέφτει κατά 1% ετησίως μέχρι το 4,5%, που θεωρείται λογικό, τότε το ίδιο ομόλογο του 1 δις το 1985 θα χρειαζόταν μόνο 6,9 δις για την εξόφληση του το 2010. Τα υπόλοιπα μέχρι τα 56 δις που απαιτεί το επιτόκιο του 17,5% είναι καθαρή τοκογλυφία που είναι άδικο να το πληρώσει ο Ελληνικός λαός.
Η διαφορά είναι όσα ψάχνουν να βρουν τώρα ξεπουλώντας δημόσια περιουσία, αν και η γλωσσική τους ξεδιάντροπη αλλοίωση μιλάει για αξιοποίηση. Χωρίς αμφιβολία το χρέος αυτό δεν αποτελεί το κόστος όσων φάγαμε μαζί με τον Πάγκαλο, διατηρουμένης της αναλογίας της μερίδας του λέοντος και ακόμη δεν αντιστοιχεί σε πραγματικό χρήμα που μπήκε στη χώρα. Είναι πλασματικό, καθαρά λογιστικό χρέος, που δεν αντιπροσωπεύει τίποτε περισσότερο από αριθμούς καταχωρημένους σε χαρτιά τα οποία μας καλούν να εξοφλήσουμε με εμπράγματες αξίες.
Ποιο αναλυτικά μπορείτε επίσης να ανατρέξετε στα άλματα του Δημοσίου χρέους από το 1974 μέχρι σήμερα για να σχηματίσετε μια ποιο ολοκληρωμένη εικόνα της τραγικής πορείας της οικονομίας μας και τους βασικούς υπαίτιους της.
Επιπλέον σύμφωνα με απόφαση του ΟΗΕ ένα χρέος θεωρείται απεχθές και ο λαός ενός κράτους δεν υποχρεούται να το πληρώσει όταν συντρέχουν τρεις όροι:
- Έγινε εν αγνοία του λαού. (Μέχρι πρότινος έλεγαν ότι λεφτά υπάρχουν)
- Δεν χρησιμοποιήθηκε για την ανάπτυξη της χώρας αλλά σπαταλήθηκε προς όφελος των κρατούντων που το συνήψαν. (Τα χρησιμοποίησαν για να μείνουν στην εξουσία)
- Οι δανειστές γνώριζαν την κατάσταση της χώρας. (Οι ίδιοι μαγείρευαν τα δεδομένα για λογαριασμό των δικών μας φαύλων)
Να φανταστεί κανείς ότι χώρες σαν τον Ισημερινό έχουν κάνει χρήση των ευεργετικών διατάξεων του ψηφίσματος του ΟΗΕ, το έκανε και ο Ιωάννης Μεταξάς, αλλά ακόμη και οι ΗΠΑ, ένα χρόνο πριν την επέμβαση στο Ιράκ, όταν αναγνώρισαν ως απεχθές το χρέος που δημιούργησε ο Σαντάμ και απάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την μετέπειτα, διορισμένη από αυτούς, κυβέρνηση του Ιράκ.
Τα δάνεια επομένως που έχουν συναφθεί (βλ. Σύμβαση) από το 2010 και μετά για την Ελλάδα από τις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ΔΝΤ όχι μόνο δεν επιδιώκουν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του ελληνικού πληθυσμού, αλλά αντίθετα, συνοδεύονται από προγράμματα λιτότητας, που ήδη εφαρμόζονται καταστρατηγώντας κοινωνικά δικαιώματα.
Προφανώς λοιπόν το Ελληνικό χρέος συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά του απεχθούς χρέους.
Δεν μιλάμε για χρεοκοπία. Μιλάμε για άρνηση πληρωμής χρέους που είναι προϊόν απάτης .
Αλλο είναι το "δεν έχω να πληρώσω", κι άλλο το "εχω, αλλά δε σε πληρώνω γιατί δε σου χρωστάω. Με εξαπάτησες". Το δεύτερο ΔΕΝ ειναι χρεοκοπία. Είναι καταγγελία απάτης. Αυτό θέλει τόλμη που η πολιτική μας ηγεσία δεν την έχει διότι δεν τολμά κανείς να απαλλαγεί από τα ταμπού της υποτέλειας.
Άρα;
Ολοταχώς επιστροφή στην δραχμή...
Είχε διεθνείς σχέσεις και πριν το ευρώ και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες και πιο προσοδοφόρες.
Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, την μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:
- Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορο σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με την χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’ ότι σήμερα που 3 χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό της.
- Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρκείς υποτιμήσεις οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ότι την δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.
- Χάρις στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.
Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ!
Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στην νομισματική Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μιας και τότε ανήκε στην νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.
Το παραμύθι περί «λίθινης εποχής»
Η λίθινη εποχή δεν είναι ένα ενδεχόμενο που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά με την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Άλλωστε στη λίθινη εποχή ζουν ήδη οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας, αλλά και τα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι που βιώνουν μια κατάσταση όπου είτε βρίσκονται με δουλειά χωρίς μέλλον, είτε με μέλλον χωρίς δουλειά, όπως το 50% και πλέον της νέας γενιάς. Δεν συζητάμε βέβαια για την ανέχεια που έχει ενσκήψει στην πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η μέση ελληνική οικογένεια μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κατοχική και την πρώτη μετακατοχική περίοδο.Κι επειδή η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί σε βαθμό ανήκουστο, θα πρέπει να ρωτήσουμε που βρίσκεται η «κόκκινη γραμμή»; Που πρέπει να φτάσουμε για να πούμε «φτάνει, ως εδώ»; Πόσοι από τους νέους μας πρέπει να μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού; Πόσοι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης; Πόσοι από τους ηλικιωμένους πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν έχουν ούτε καν να πληρώσουν για την θέρμανσή τους; Πόσα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα γιατί καταργείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης κοινωνική πρόνοια; Πόσοι θα πρέπει να αφήσουν την τελευταία τους αναπνοή σε κάποιο ράντσο, ή στα χέρια των δικών τους, γιατί διαλύεται ακόμη και η πρωτοβάθμια υγεία;
Είναι ή δεν είναι η λίθινη εποχή αυτή που ζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες; Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγγελματίες και οι αφανισμένοι μικρομεσαίοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο; Τι έχουν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Μην χάσουν τις (ανύπαρκτες) καταθέσεις τους; Μην και χάσουν ακόμη κι αυτά τα λίγα που τους έχουν απομείνει; Μόνο ένας ανόητος ή ένα τυπικό κομματικό στέλεχος, μπορεί να πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι δεν οδηγούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ολοκαύτωμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να διατηρηθεί μια τυχάρπαστη κερδοσκοπική επινόηση των τραπεζιτών: το ευρώ.
Νέα αρχή που θα επιβάλλει ο ελληνικός λαός
Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δοσίλογοι. Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να κερδίσει την ελευθερία του από τους δυνάστες των αγορών και να διεκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης.
Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με ίδιες δυνάμεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται πατερίτσες, προστάτες και νταβατζίδες; Αυτό είναι το δίλλημα που συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος.
Η τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα συνδέεται με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, ότι αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της Ευρώπης δεν μπορεί να παράγει τίποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί όρθιος με τις δικές του δυνάμεις.
Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια. Λίγο μετά την ναζιστική κατοχή οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής πάσχιζαν να πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνική κυριαρχία είναι ένας μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της Καθημερινής, συνεργάτης των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής του γνωστού συγκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε την ίδια χρονιά πώς «η ανεξαρτησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία…» Στον χορό αυτού του νεοδοσιλογισμού και ονομαστοί διανοούμενοι της εποχής όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η «ιστορική αναγκαιότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η «σταθερή εξύψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών του κόσμου.»
Όπως και να έχει, η πρόταση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα έχει να κάνει με δυο άμεσες συνθήκες:
- Την μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους,
- την επαναφορά ενός εθνικού νομίσματος σε ριζικά διαφορετική λογική από αυτήν που υπήρχε την εποχή της παλιάς δραχμής.
Καταρχάς δεν θα το κρατήσουμε κρυφό. Δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και ούτε χρειάζεται να γίνει. Η γνώση, η εγρήγορση και η συμμετοχή του λαού είναι βασικό στοιχείο μιας τέτοιας δραστικής αλλαγής. Επίσης η υιοθέτηση του νέου εθνικού νομίσματος δεν γίνεται μέσα σ’ ένα σαββατοκύριακο. Χρειάζονται έξι με οχτώ μήνες προετοιμασία.Το μεσοδιάστημα αυτό για να κρατηθεί η νομισματική κυκλοφορία στο ελάχιστο δυνατό θα πρέπει άμεσα να γίνουν τα εξής:
- Να εθνικοποιηθεί η Τράπεζα της Ελλάδας και να απαιτηθεί ο επαναπατρισμός του νομισματικού χρυσού της χώρας.
- Να εθνικοποιηθούν οι μεγαλύτερες ιδιωτικές τράπεζες που έτσι ή αλλιώς επιδοτούνται αδρά σήμερα από το δημόσιο. Η εξυπηρέτηση όλων των δανείων παγώνει και διαγράφονται υποχρεώσεις και οφειλές προς το εξωτερικό.
- Να δεσμευτούν τα ρευστά διαθέσιμα και ο χρυσός που υπάρχουν στους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά και σε ιδιωτικά χέρια. Αυτό θα γίνει με την εγκατάσταση επιτροπών ελέγχου στους επιχειρηματικού ομίλους με μικτή σύνθεση κράτους-εργαζομένων.
- Να καταργηθούν όλες οι επιχειρηματικές μορφές ευκαιρίας (υπεράκτιες, χαρτοφυλακίου, κοκ) και να δεσμευτούν από το δημόσιο το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας που διαθέτουν στην ελληνική επικράτεια.
- Να απαγορευτεί η εξαγωγή κεφαλαίου μέχρι νεωτέρας και να επιβληθεί έκτακτη εισφορά επί του κεφαλαίου (capital levy) με καταβολή εντός δυο μηνών από όλες τις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις και ιδίως τις πολυεθνικές.
- Να αποτραπεί το δόλιο κλείσιμο επιχειρήσεων με επιβολή ειδικών απαγορευτικών προστίμων και δήμευση περιουσιακών στοιχείων.
- Να περιοριστεί δραστικά το σκουπιδαριό που εισάγεται στην χώρα από τις πολυεθνικές και να επιβληθεί υψηλός δασμός εισαγωγής σε πολυτελή είδη και προϊόντα.
- Να συναφθούν ειδικές προγραμματικές συμφωνίες διακρατικής συνεργασίας για όσα εισαγόμενα αγαθά είναι απαραίτητα για την οικονομία και την εσωτερική κατανάλωση (καύσιμα, πρώτες ύλες, τρόφιμα, φάρμακα, κοκ)
- Να αξιοποιηθεί η δυνατότητα παραγωγής μεταποιημένου χρυσού 9 τόνων ετήσια, αφού εθνικοποιηθούν τα ορυχεία, με την έκδοση από την κεντρική τράπεζα ειδικών ομολόγων χρυσού για την εισροή συναλλάγματος.
- Να εθνικοποιηθεί ο ορυκτός πλούτος της χώρας (νικέλιο, βωξίτης, λιγνίτης, κοκ) και να αξιοποιηθεί για συμφωνίες με το εξωτερικό για την παραγωγική τους αξιοποίηση και την άμεση εισροή συναλλάγματος.
- Να ανοίξουν άτοκοι αλληλόχρεοι λογαριασμοί με τις εξαγωγικές επιχειρήσεις, οι οποίες κι αυτές θα τεθούν υπό άμεσο κρατικό και εργατικό έλεγχο.
1. Αποκατάσταση της νομισματικής «μαύρης τρύπας» που έχει δημιουργήσει το ευρώ και ανέρχεται περίπου στα 30 δις ευρώ ετήσια.
2. Δραστική αύξηση λαϊκών εισοδημάτων και εργατικών αμοιβών με σκοπό την αντίστοιχη άνοδο του τζίρου της αγοράς και την δημιουργία ροπής προς αποταμίευση.
3. Εγγύηση και σταδιακή αποκατάσταση των λαϊκών καταθέσεων στις τράπεζες που σήμερα είναι μόνο μια λογιστική εγγραφή χωρίς αντίκρισμα.
4. Διαγραφή όλων των ιδιωτικών χρεών (νοικοκυριών και μικρομεσαίων) που δεν μπορούν να αποπληρωθούν και θεσμοθέτηση πλαφόν στην πληρωμή των υπολοίπων στο 25% επί του αρχικού κεφαλαίου.
5. Ανεξάρτητη χρηματοδότηση μιας αυτοδύναμης ανάπτυξης της παραγωγής (κυρίως και με προτεραιότητα της πρωτογενούς, αγροτικής, παραγωγής) στην βάση των πιο άμεσων ζωτικών αναγκών του πληθυσμού, της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων της χώρας.
6. Επιβολή καθεστώτος ελέγχου της κίνησης (εισαγωγής-εξαγωγής) του κεφαλαίου, καθώς και του εξωτερικού εμπορίου ώστε να περιοριστεί δραστικά το καθεστώς ασυδοσίας που υπάρχει σ’ αυτούς τους τομείς.
Οι πολιτικές αυτές εξασφαλίζουν ότι η έκδοση εθνικού νομίσματος και πρόσθετη κυκλοφορία νομίσματος δεν θα λειτουργήσουν πληθωριστικά. Επιπλέον η υποστήριξη του νομίσματος με τέτοιες πολιτικές, αλλά και το γεγονός ότι δεν πρόκειται να το μετατρέψουμε σε αντικείμενο κερδοσκοπίας της διεθνούς αγοράς νομισμάτων, θα επιτρέψουν στο νόμισμα να είναι σταθερό και να απηχεί τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας.
Τέλος, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι στα πλαίσια μια τέτοιας πολιτικής δεν είναι αναγκαία η πολιτική των διαρκών υποτιμήσεων, ούτε το νόμισμα θα δεχτεί τρομαχτικές υποτιμητικές πιέσεις. Άλλωστε η αξία ενός νομίσματος το οποίο δεν παίζει στις διεθνείς αγορές νομισμάτων, καθορίζεται από την δυναμική της εσωτερικής παραγωγής και την έκταση των διεθνών οικονομικών δεσμών και σχέσεων, που σήμερα είναι σε τραγικό επίπεδο.
Η διαδικασία αυτή εξασφαλίζει μια ομαλή μετάβαση από το ευρώ στο νέο εθνικό νόμισμα, χωρίς βίαια τραντάγματα και σε αντιστοιχία με τις ανάγκες των εσωτερικών συναλλαγών.
Από κει και πέρα ο δρόμος είναι ανοιχτός για ένα ευρύτατο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας και πλήρους απασχόλησης. Θα έχουμε επιτέλους τα χρηματοδοτικά μέσα, αλλά και τα μακροοικονομικά εργαλεία για να το κάνουμε πράξη.
Τώρα φίλε αναγνώστη, γνωρίζεις το μέλλον...
Δικαιολογίες δεν υπάρχουν.
Στην δική σου κρίση είναι τι θα επιλέξεις, για εσένα και για τα παιδιά σου.
www.logiosermis.net
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Σύμφωνα με την Alexander Sack, θεωρητικό του δόγματος του απεχθούς χρέους "Εάν ένα τυραννικό καθεστώς συνάψει ένα χρέος όχι σύμφωνο με τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους, αλλά για να ενισχύσει το δεσποτικό καθεστώς, και να καταστείλει αυτούς που το πολεμάνε, αυτό το χρέος είναι απεχθές για όλο τον λαό (...)" Αυτό το χρέος δεν είναι υποχρεωτικό για το έθνος: είναι ένα χρέος του καθεστώτος, προσωπικό χρέος της εξουσίας, που το συνήψε. Κατά συνέπεια, ακυρώνεται με την πτώση της εξουσίας "(Sack, 1927). Για μια συνθετική επισκόπηση, δείτε Hugo Ruiz Diaz, "Το απεχθές χρέος ή η παραγραφή χρέους", συμβολή στο δεύτερο σεμινάριο με θέμα το Διεθνές δίκαιο και το Χρέος που διοργάνωσε η CADTM στο Άμστερνταμ το Δεκέμβριο του 2002, http://www.cadtm.org
[2] Ορισμένα από τα δεδομένα που αναφέρθηκαν προέρχονται από τον François Chesnais, "Αποκήρυξη του ευρωπαϊκού δημόσιου χρέους!" στο περιοδικό Contretemps τεύχος 7, το 2010 που στηρίζεται στο SIPRI (Stockholm International Peace Research Institute) www.sipri.org/yearbook
[3] Μπορείτε να προσθέσετε τουλάχιστον ένα ακόμη επιχείρημα για να κηρυχθεί παράνομο ή άκυρο αυτό το νέο χρέος. Ορίστε λοιπόν: ένα συμβόλαιο μεταξύ των δύο μερών για να είναι έγκυρο σύμφωνα με το Common Law απαιτεί ότι κάθε συμβαλλόμενο μέρος έχει ασκήσει την αυτονομία της βούλησης, δηλαδή είναι απαραίτητο κάθε συμβαλλόμενο μέρος να είναι σε θέση να πει όχι ή να αρνηθεί ορισμένες ρήτρες της σύμβασης που θα είναι ενάντια στα συμφέροντά του. Όταν οι χρηματοπιστωτικές αγορές άρχισαν τον εκβιασμό προς την Ελλάδα τον Μάρτιο-Απρίλιο του 2010 και όταν εν συνεχεία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ συνασπίστηκαν για να επιβάλλουν δρακόντειους όρους στην Ελλάδα (πολύ σκληρά μέτρα λιτότητας που συνιστούν παραβίαση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων), μπορεί να θεωρηθεί ότι η Ελλάδα δεν ήταν πραγματικά σε θέση να ασκήσει τη θέλησή της και να αρνηθεί.
Πληροφορίες από: Τέσσερις προτάσεις για το ελληνικό χρέος, Αλήθειες και ψέματα για την δραχμή, Το απεχθές χρέος, Το χρέος είναι προιόν τοκογλυφίας
Πηγή
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.