Το οντολογικό πρόβλημα της εξουσίας για το άτομο είναι ένα και μοναδικό: να δρας ως αυτό που θεωρείς πως πράγματι είσαι και όχι ως Εαυτός που αποτελεί τον συγκερασμό του ιδεολογικού και κοσμο-αντιληπτικού Είμαι με το μικροπολιτικό Υπάρχω. Να μην είσαι δηλαδή προϊόν της συγκυριακής ανάγκης νομιμοποίησης ή δικαιολόγησης της ύπαρξής σου, του ηγεμονικού σου ρόλου, της θέσης σου σε μια εξουσιαστική δομή. Να είσαι παράγων και όχι παραγοντίσκος. Η ισχύς είναι συνδεδεμένη με το Είμαι. Όταν συνδέεται με το Υπάρχω η πολιτική ισχύς φεύγει από εσένα και περνά στην μικροδομή της ηγεμονίας (σου).
Οι πραγματικά μεγάλοι ηγέτες (άνδρες ή γυναίκες) μπορεί να δυσκολεύονται, μπορεί να κλονίζονται, μπορεί ακόμη και να αρρωσταίνουν, αλλά τις κρίσιμες στιγμές των «μοναδικών αποφάσεων» δρουν με κανόνα αυτό που πιστεύουν πως Είναι και όχι με εκείνον που θα ήθελαν οι ελιτιστικοί παράγοντες που επηρεάζουν την θέση τους στην ηγεμονική κλίμακα να πράξουν. Στις δημοκρατίες ο/η ηγέτης δεν μπορεί παρά να Είναι αυτό που ο ίδιος πρόβαλε και έπεισε τον λαό πως Είναι. Αυτό είναι το σημαντικό και όσοι το «σεβάστηκαν» έπραξαν αγαθά – όσο «αγαθά» επιτρέπει να πράξεις το πατριαρχικό καθεστώς ηγεμονίας και η μη-σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας, τέλος πάντων.
Σημασία δεν έχουν τα δόγματα και η πυγμή προς τα έξω, αλλά η πυγμή «προς τα μέσα» και η αυτοπειθαρχία, προσανατολισμένη σε αυτό το Είμαι, όπως το προσδιόρισα. Καί από δεσμεύσεις της πάγιας ή δεδηλωμένης ηγεμονικής πρακτικής θα αποκλίνουμε, αν αυτές στην συγκυρία δεν υπηρετούν το Είμαι μας, ενώ δεν συμφωνούν επίσης με το γενικότερο αίσθημα του λαού επί του οποίου, και στο όνομα του οποίου, ηγούμεθα ή υπουργούμε!
Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ δήλωσε σήμερα για τον Μπαράκ Ομπάμα: «Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας αληθινός δημοκράτης, αλλά δυσκολεύεται να ενεργήσει ως δημοκράτης… τώρα ο πρόεδρος των ΗΠΑ επικρίνεται ότι δεν είναι αρκετά αποφασιστικός. Καλά, αν δεν είναι επαρκώς αποφασισμένος να εξαπολύσει βόμβες, αυτό είναι ένα καλό είδος αναποφασιστικότητας».
Συμφωνώ γενικά, αλλά θα το διατυπώσω διαφορετικά. Είναι ζήτημα ισχύος (power) για τον ίδιο τον Μπαράκ Ομπάμα να δείξει πως δεν δυσκολεύεται να υπάρξει ως αυτό που αγωνίστηκε να δείξει πως Είναι. Να δείξει πως μπορεί μεν να δυσκολεύεται να ενεργήσει ως δημοκράτης στην περίπτωση της Συρίας λόγω της καθεστωτικής δομής, της οποίας είναι κορυφαίος θεσμικός παράγοντας, αλλά πως τελικά τα καταφέρνει να Είναι «αν-αποφασιστικός» όταν πρόκειται να παραστήσει το γεράκι. Σε δεύτερο στάδιο θα μπορούσε να μείνει ακόμη και στην ιστορία, επειδή θα ήταν αρνητικός σε κάθε είδος μιλιταριστικής επέμβασης για «ανθρωπιστικούς λόγους» υπό την ηγεσία του.
Αυτό πράγματι είναι τρομερά δύσκολο για τον πρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά θα ήταν τρομερά θετικό για τον ίδιο τον Ομπάμα. Έτσι «χτίζονται» οι ηγέτες που γράφουν ιστορία ως δημοκράτες και φιλελεύθερες προσωπικότητας και όχι με αίμα και υλικά από τα ερείπια που αφήνουν πίσω τους οι «ανθρωπιστικές επιθέσεις»! Είναι δύναμη και όχι αδυναμία η υποχώρηση Ομπάμα στο ζήτημα της στρατιωτικής επέμβασης στην Συρία. Τεράστια μάλιστα προσωπική δύναμη. Η διάψευση όλων όσων πιστεύουμε πως ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ένας ακόμη ασήμαντος και εύκολα χειραγωγούμενος από το οικονομικοστρατιωτικό καθεστώς των ΗΠΑ πρόεδρος, κυριολεκτικά θα τον καθιστούσε μια απολύτως σεβαστή προσωπικότητα στα μάτια μας.
Και έχουν σημασία τα μάτια μας, όχι απλώς επειδή είμαστε πολλοί αυτοί που δεν θέλουμε να δούμε σαν τι μοιάζει η κόλαση σήμερα, αλλά επειδή μέσα από τα δικά μας έκπληκτα μάτια θα μπορούσε να «επιβεβαιώσει» καλύτερα το αναφερόμενο Είμαι του ο ίδιος ο Ομπάμα και να μεταβληθεί στον προάγγελο μιας νέας μορφής ηγεμονίας μη-μιλιταριστικών πολιτικών. Έτσι θα εισήγαγε μια νέα εποχή για τις ΗΠΑ και τον κόσμο. Έτσι θα έμενε στην ιστορία ως αυτό που θεωρεί ο ίδιος πως Είναι…
Σαχλαμάρες! Ναι, «σαχλαμάρες» έγραψα μέχρι εδώ, αναγνώστη μου. «Σαχλαμάρες» με σημαντική ωστόσο ηθικοπολιτική αξία, ως νομιμοποιητική αφήγηση μιας αναγκαίας κατά την γνώμη μου στροφής στην διεθνή στρατηγική των ΗΠΑ για να παραμείνει για λίγο ακόμη ή περισσότερο υπερδύναμη. Αν ήθελα να σημειώσω επί της πεζής πραγματικότητας των διεθνών πολιτικών θα έγραφα: αν στην υπόθεση της Συρίας ο Ομπάμα παίξει το στοίχημα της διπλωματίας και όχι του πολέμου θα έχει την δυνατότητα να παίξει και άλλο στοίχημα. Αν παίξει το στοίχημα του πολέμου δεν θα έχει ευκαιρία για άλλο σημαντικότερο στοίχημα. Αυτό θα το προσεγγίσω αναλυτικά μετά την απόφαση για την μορφή της δράσης στη Συρία.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.