Πάλι στραβά αρμενίζουμε, δήθεν δημοκρατικά αφυπνισμένοι, επιχειρώντας απολύτως άτσαλα θεσμικά και στο επίπεδο του κυριάρχου πολιτικού λόγου να αποβάλουμε εκόντες- άκοντες από την πολιτική ζωή τον νεοναζισμό και τον φασισμό!
Πρόκειται για ανερμάτιστες πολιτικές κινήσεις, αγχωμένων από την ίδια την (μικρο)πολιτική τους διάσταση υπάρξεων. Το αιφνιδιαστικό (verbal) κυνήγι της Χρυσής Αυγής κρύβει εκτός από εμφανή εκλογική σκοπιμότητα - από τα κυβερνητικά κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - και μια μορφή Ιδεοψυχαναγκαστικής Διαταραχής του Δημοκρατικού Πολιτεύματος στην Ελλάδα, το οποίο δυστυχώς διέρχεται σοβαρή κρίση, αυτό καθ΄ εαυτό.
Ο τρόπος αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής φανερώνει ακριβώς την βαθιά θεσμική κρίση της Ελληνικής Δημοκρατίας, που ασφαλώς δεν θεραπεύεται με την Σύγκλυση του (άτυπου) Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Με επικοινωνιακές μεθοδεύσεις, υψηλού πολιτικού συμβολισμού, δήθεν αγανακτισμένων πολιτικών (με κάποια έννοια κόντρα στις διαθέσεις των αγανακτισμένων πολιτών και στις μεθοδεύσεις των «αγανακτισμένων» ρατσιστών), για να περισταλεί η αποθράσυνση των νεοναζί, δεν αντιμετωπίζεται προφανώς το μέγα ζήτημα του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας και η ανοχή στην πρακτική των τραμπούκων του ψυχαναγκαστικού «έσσεται ήμαρ»!
Η αστική δημοκρατία, περί της οποίας πρόκειται και η οποία σήμερα υποβαθμίζεται ζωτικά από το διακυβερνητικό καθεστώς στην Ελλάδα, ως νομιμότητα και πολιτική νομιμοποίηση (: συνολικά, ως κράτος δικαίου, κράτος ευημερίας και πολιτεία λαϊκής κυριαρχίας) δεν είναι μια κόντρα ιδεοληψία (εννοώ obsession), ούτε ένας κόντρα ψυχαναγκασμός (compulsion) στον πολιτικό λόγο και στην πολιτική πρακτική του φασισμού. Είναι θεσμικός και κοινωνικοποιητικός αντιφασισμός στην καθημερινότητα. Μια διαφορετική θεσμική και οικονομική εμπειρία και όχι μια απλή διδαχή, ένα ιδεολόγημα, ή μια ευγενής και πεπαιδευμένη άποψη.
Η δημοκρατία, για την οποία σου μιλώ, είναι κανόνας, είναι νόμος (με την έννοια του law) και όχι άποψη. Ένας κανόνας που ωστόσο συνθέτει ανταγωνιστικές απόψεις για τον εναρμονισμό της ισότητας με την ελευθερία, σε ένα διαρκώς υψηλότερο επίπεδο. Αν δεν το κάνει, εάν χαμηλώνει διαρκώς το επίπεδο, ή προωθεί το ένα σε εχθρική αντίθεση με το άλλο στο πλαίσιο ενός zero-sum game, χάνει το νόημά της, την ουσία της και το όποιο παιδευτικό (κοινωνικοποιητικό) ενδιαφέρον της. Μετατρέπεται σε ολοκληρωτισμό μέσω μιας οικονομιστικής (verbal) αφήγησης και μιας δομής των οικονομικών σχέσεων (non-verbal) που παύει να θεωρεί παράγοντα πολιτικής ισχύος, βούλησης και δράσης τον κάθε πολίτη. Παράγοντας πολιτικής ισχύος εμφανίζεται τότε να είναι μια υπερδομή με την μορφή κόμματος, πολιτικού ή θρησκευτικού ηγέτη, υπερεθνικών οργανισμών, ξένων με την κοινωνία δυνάμεων, μονοπωλίων και τραστ, ή κάποια άλλη κορπορατική οντότητα, ή ακόμη και κάποια αόριστη, μυθική θεότητα, όπως είναι για παράδειγμα το Ευρώ για την σημερινή Ελλάδα. Έτσι υπονομεύεται καθοριστικά η δημοκρατία και η συζήτηση για την φασιστική εκτροπή της, μέσω νεοναζιστικών οργανώσεων, έρχεται απλώς να διασκεδάσει την δραματική αντιδημοκρατική πραγματικότητα…
Δεν μπορείς να κυβερνάς «ψευδο-φασιστικά» και να πολιτεύεσαι «κρυφο-φασιστικά», δομώντας σε μακροχρόνια μάλιστα βάση ένα σαφώς αντιδημοκρατικό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, που στηρίζεται στην αντικοινωνική και αντεθνική στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης (non-verbal) και παράλληλα να ζητάς ενεργοποίηση του «συνταγματικού τόξου» για την αντιμετώπιση των κοινωνικοπολιτικών επιπτώσεων από την άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού με την μορφή του νεοναζισμού! Μην υποκρίνεσαι λαοπλάνε πολιτικάντη, μην χυδαιολογείς επιτήδειε διαπλεκόμενε: η δημοκρατία έχει αποκλειστικά εχθρό τον εαυτό της, τους παράγοντες δηλαδή που εσύ αποκαλείς «συνταγματικό τόξο»! Αυτό το τόξο ήδη έριξε το βέλος ακριβώς στην δημοκρατική καρδιά της ελληνικής κοινωνίας. Φοβούμαι πως ήδη την εξόντωσε και μακάρι να κάνω λάθος!
Η δημοκρατία είναι εμπειρία, λοιπόν, όπως ακριβώς είναι και ο νεοναζισμός σε αντίθεση με τον αυθεντικό φασισμό, ο οποίος είναι ιδεολογία. Αυτά τα έχω εξηγήσει λεπτομερώς μέσω των σημειωμάτων μου και δεν θα επανέλθω. Σε αυτό που θα επανέλθω αφορά στην επίλυση του προβλήματος του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας και στην αντιμετώπιση της ανόδου του νεοναζισμού στην Ελλάδα. Η αντιμετώπιση αυτού του σύνθετου ζητήματος απαιτεί: (1) την απόρριψη της ορθολογιστικής λογιστικής που ορίζει το ηθικό σε σχέση με το νόμιμο στην χώρα, (2) την απόρριψη του οικονομισμού ως βάση δόμησης κοινωνικοπολιτικών σχέσεων, (3) την κατανόηση πως η βία και ο ανταγωνισμός στην πλουραλιστική δημοκρατία θα συνεχίσουν να υπάρχουν, το ζήτημα είναι πως θα οργανώσεις θεσμούς που θα εναρμονίζουν κοινωνικά την βία και πώς θα περιορίσεις την κρατική (κυβερνητική) και παραθεσμική βία, όπως και την αυταρχική θέσπιση των ίδιων των θεσμών, και (4) την αντίληψη πως ο καθεστωτικός ορισμός της εξάλειψης της βίας, ενισχύει αντί να περιορίσει την βία, προσδίδοντάς της μάλιστα ναζιστική, ή αριστεριστική μορφή - σε αντίδραση στο αυταρχικό κυβερνητικό μονοπώλιο θέσπισης και άσκησης βίας «εκτάκτου ανάγκης».
Πιστεύω πως ο νεοναζισμός αντιμετωπίζεται με την μετατροπή του υποκριτικού πολιτικού ανταγωνισμού (ή της οικονομιστικής χυδαιότητας περί συναίνεσης στο νεοφιλελεύθερο κέντρο) σε καθαρό και ξάστερο πολιτικό αγωνισμό, που ασφαλώς περιέχει και την έννοια του ταξικού αγωνισμού – και όχι του ταξικού αγώνα με την συνωμοτική, λενινιστική έννοια κατάληψης του κράτους. Προτείνω, εδώ και χρόνια, με άλλα λόγια, την επιστροφή στην πολιτική και στην θεσμική οργάνωση όχι κάποιας επίπλαστης, ηθικιστικής, εθνικιστικής ή νεοφιλελεύθερης συναίνεσης, αλλά του αναπροσδιορισμού του συγκρουσιακού μοντέλου της πολιτικής στην Ελλάδα με (θεσμική) ενδυνάμωση της ισότητας στην πλουραλιστική έκφραση της δημοκρατίας μας και εισαγωγή αμεσοδημοκρατικών θεσμών, μετά από Συντακτική Εθνοσυνέλευση, που θα μπορούσε να ακολουθήσει μετά από μια περίοδο αριστερής διακυβέρνησης. Αυτή αντικειμενικά θα έπρεπε να εστιάσει στον εκδημοκρατισμό (με σοσιαλδημοκρατικά αναγκαστικά κριτήρια) και στην παραγωγική ανασυγκρότηση - όπως επανειλημμένως την έχω ορίσει. Έτσι θα έμπαιναν γερές βάσεις στο δημοκρατικό (αστικό) φαινόμενο, εντός του οποίου θα αντιμετωπιζόταν αποτελεσματικά η φασιστική πολιτική διαστροφή και ο νεοναζιστικός ιδεοψυχαναγκασμός, που βρίσκει λύτρωση αποκλειστικά μέσω της βίας, ως ένδειξη υπέρτερης πολιτικής ισχύος, που λαμβάνει στα αρρωστημένα μυαλά την μορφή της αρετής, του ανδρισμού και της …διαχρονικής αξίας του ελληνικού πνεύματος!!! Μάλιστα, τόσο παθολογικά!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.