Με αφάνταστη ανακούφιση δέχεται ο γράφων την έστω και αμφιλεγόμενη, απολύτως διασκεδαστική της παραβατικότητας, απόφαση του προέδρου των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα να παγώσει επί του παρόντος τα σχέδια για άμεση προσφυγή στην άσκηση στρατιωτικής βίας στην Συρία.
Όχι, δεν ήταν αυτονόητη αυτή η πρωτοβουλία, να παγώσουν την τελευταία στιγμή τα σχέδια της διοίκησης των ΗΠΑ για «πυραυλική καταιγίδα» στην Συρία! Όχι, τίποτε δεν ήταν και είναι εύκολο στον δρόμο να ανοίξει εκ νέου ένα παράθυρο και μετά η πόρτα των εναλλακτικών πολιτικών και της διπλωματίας στο ζήτημα του τραγικού, απολύτως ιδιόμορφου, εμφυλίου στην χώρα αυτή, όπου όπως θαυμάσια έγραψε στο « klydonas.blogspot» ο «ανώνυμος Έλληνας»: «τις επαναστάσεις πλέον τις κάνουν οι πράκτορες», για να παρατηρήσω … ενώ παλαιότερα τις καθοδηγούσαν απλώς κάποιοι πράκτορες! Πρόκειται περί σοβαρής ποιοτικής αλλαγής, στο ζήτημα! Η αποσταθεροποίηση ευαίσθητων γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά περιοχών στις μέρες μας , δεν είναι απλώς υπόθεση ικανών πρακτόρων, αλλά συντονισμένη συστράτευση στα όπλα πρακτόρων, που συμπαρασύρουν σαρωτικά τους αποκλεισμένους και «πολιτικά στερημένους», αντικειμενικά αντιπάλους αυταρχικών καθεστώτων...
Όλοι αυτοί συνταράχθηκαν από την επιφυλακτικότητα του προέδρου Ομπάμα να διατάξει τον βομβαρδισμό και την διάλυση του καθεστώτος του Bashar al-Assad. Η δική τους πολιτική ήττα υπήρξε, ωστόσο, μεγάλη νίκη, έστω και στιγμιαία, της ειρηνικής και δημοκρατικής διεθνούς κοινότητας. Εγώ, δεν διστάζω να εκφράσω την εκτίμηση μου σε αυτή την δύσκολη σε προσωπικό/πολιτικό επίπεδο υποχώρηση του προέδρου Ομπάμα. Ακόμη και αμιγώς επικοινωνιακό τέχνασμα να ήταν/είναι, για να τονίσει το δημοκρατικό και παράλληλα φιλελεύθερο προφίλ της ηγεσίας του, ή για να καλύψει την γκάφα του περί άμεσης στρατιωτικής απάντησης σε χρήση χημικών, πάλι «ευχαριστώ» θα πω και ας προκαλέσω ενδεχομένως ειρωνικά σχόλια. Ευχαριστώ πρόεδρε, που σκέφτηκες διπλά ή έστω παρέστησες πως ξέρεις να στοχάζεσαι πολύ σοβαρά και με αυτοσυγκράτηση όταν είναι να παραστήσεις το γεράκι, ικανοποιώντας κάποιες εταιρείες , το λόμπυ των παιχτών της Νέας Υόρκης και τους μιλιταριστές του νεοφιλελευθερισμού! Ευχαριστώ πρόεδρε που «άκουσες την γυναίκα σου», όπως θα πρέπει να κάνεις κάθε φορά, όταν πρόκειται για ζωή και θάνατο!
Μην φανταστείτε, ούτε στιγμή, πως το μικρό αυτό σημείωμα που γράφω κυριολεκτικά εν θερμώ και «στο πόδι» αποτελεί κάποιας μορφής ειρωνεία! Όχι, δεν ειρωνεύομαι την στάση του Μπάρακ Ομπάμα, παρότι, μεταξύ μας, θα προκαλούσε για κάποια «κακεντρεχή» και πονηρά σχόλια. Δεν θα το κάνω αυτή τη στιγμή, ούτε θα επιχειρήσω να αναλύσω την διστακτική συμπεριφορά του, να ανοίξει με τους Tomahawk και cruise τον ασκό του Αιόλου σε μια περιοχή έτοιμη να εκραγεί και να συμπαρασύρει στον όλεθρο ολόκληρο τον πλανήτη, δίχως καλά-καλά να το καταλάβουμε. Πάντα, όταν η πολιτική υπερισχύει του πολέμου, πρέπει να ενθαρρύνουμε τους αποφασιστικούς παράγοντες να συνεχίσουν σε αυτόν τον μη-μιλιταριστικό, εναλλακτικό δρόμο. Αυτό πιστεύω.
«Ζήτησα από το Κογκρέσο να αναβάλει την ψηφοφορία σχετικά με τη δράση στη Συρία για να ακολουθηθεί η διπλωματική λύση», δήλωσε στο διάγγελμα του προς τον αμερικανικό λαό ο Ομπάμα, «για το λόγο αυτό στέλνω τον Τζον Κέρι να συναντηθεί με τον Ρώσο ομόλογό του την Πέμπτη και εγώ θα συνεχίσω τις συζητήσεις μου με τον πρόεδρο Πούτιν», πρόσθεσε. Και όχι μόνον… προσθέτω εγώ! Η διπλωματική επιχείρηση πρέπει να ανοίξει στο πλαίσιο μια εναλλακτικής πολιτικής για την ειρήνη και την ανάπτυξη στην ευρύτερη περιοχή της Εγγύς Ανατολής, με την συμμετοχή όσων εκφράζουν πραγματικά λαϊκές δυνάμεις και δημοκρατικά κινήματα, παράλληλα με την συμβουλευτική παρουσία «τεχνικών» και επιστημόνων ακτιβιστών από όλο τον κόσμο, αφοσιωμένων στην ανάπτυξη θεσμών ισότητας και ελευθερίας σε χώρες υπό εμφύλια αποσταθεροποίηση.
Το ζήτημα είναι να ακουστούν και να αισθανθούν στοιχειώδη ασφάλεια αυτοί που αντιπροσωπεύουν λαϊκές δυνάμεις και όχι οι πράκτορες που αμείβονται ή ανταμείβονται για να κάνουν «επανάσταση». Η προσωπική μου αίσθηση είναι πως ο Bashar al-Assad, είναι διατεθειμένος να προχωρήσει σε σταδιακό εκδημοκρατισμό και γόνιμες συζητήσεις με δημοκρατικές δυνάμεις, της, σε μεγάλο βαθμό αποκλεισμένης μέχρι σήμερα, αντιπολίτευσης. Τουλάχιστον δείχνει προσωπικά διατεθειμένος να διαπραγματευτεί σοβαρά. Αν θέλαμε μάλιστα να είμαστε δίκαιοι θα αναγνωρίζαμε πως με ευθύνη των ανταρτών και εξαιτίας δραματικών λαθών ή σκοπιμοτήτων, στο ανώτερο πολιτικό και διαπραγματευτικό επίπεδο, της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ, δεν προχωρήσαμε σε μια λύση ειρήνευσης ήδη από το 2008 ή λίγο αργότερα.
Ο Assad δεν είναι ο πλέον έντιμος συνομιλητής, αλλά τουλάχιστον διαθέτει υψηλή διαπραγματευτική κουλτούρα, την οποία δεν θα πρέπει να αγνοεί κανείς - αρκεί να μην θεωρεί πως αυτός δεν θα πρέπει να είναι μέρος της λύσης! Στο βαθμό που ο Assad φαίνεται διατεθειμένος να συμβιβαστεί σε μια πορεία εκδημοκρατισμού και αναθεμελίωσης μιας δραματικά κατεστραμμένης Συρίας, δεν πρέπει να αποκλειστεί. Αυτό εάν συνέβαινε (ο εξορισμού αποκλεισμός του Assad) θα ήταν η αρχή του διαμελισμού της Συρίας και πρόκληση μιας γενικευμένης σύγκρουσης στην περιοχή, με απρόβλεπτες συνέπειες για το παγκόσμιο σύστημα ασφαλείας. Θα ήταν το «πάρτι» κάθε μορφής πρακτόρων σε ρόλο επαναστάτη!
Αυτό που χρειάζεται τούτη την ώρα είναι μια ακόμη υποχώρηση στρατηγικού χαρακτήρα από τις ΗΠΑ. Μετά το «no boots on the ground», το «δεν θα στείλω Αμερικανούς στρατιώτες στο έδαφος της Συρίας», ο Μπάρακ Ομπάμα θα ήταν ιδανικό αν προχωρούσε στην δόμηση μιας νέας πολιτικής αφήγησης που τουλάχιστον θα υπονοούσε: ούτε μπότα, ούτε πύραυλος ή κανονιοφόρος ξανά σε ξένα χωράφια, δίχως δεσμευτική εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτό θα σήμαινε επιστροφή στη νομιμότητα από τις ΗΠΑ, και θετική μεταβολή της αντίληψης της ισχύος στις διεθνείς πολιτικές. Θα σήμαινε ένα παράθυρο ελπίδας στην επιβίωση ενώπιον της απειλής από την ηγεμονία των ΗΠΑ.
θα σήμαινε την υποχώρηση του νεοφιλελευθερισμού μπροστά στην πιθανότητα να αναρχοποιηθεί το διεθνές σύστημα και να χαθεί ο έλεγχος των οικονομικών και ενεργειακών ροών, με αποτέλεσμα μια νέα παγκόσμια δραματική κρίση που θα κατέληγε σε παγκόσμιο πόλεμο. Θα σήμαινε πως ο Ομπάμα τους «γεννητικούς αδένες» τους έχει στη φυσική τους θέση και όχι στο μυαλό του! Αυτό θα τον καθιστούσε μεγάλο ηγέτη, αναμφίβολα! Φανταστείτε πόσο θα έπρεπε να ντρέπονται στην ελληνική κυβέρνηση οι επισπεύδοντες ιέρακες για επίθεση στην Συρία και ο πρωθυπουργός που… τους χαίρεται, μετά από την, προσωρινή έστω, νίκη της εναλλακτικής πολιτικής διαδικασίας στην κρίση της Συρίας!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.