Γράφει ο Χρήστος Μαγγούτας
[Το κείμενο αυτό εμβαθύνει με άγνωστα στοιχεία στο άρθρο του Φρίξου Δρακοντίδη στο «Πρώτο Θέμα»]
Αλλά εκεί που απέτυχε ο Σαίξπηρ, θριάμβεψε η κ. Σοφία Παπανδρέου κατορθώνοντας οι αιώνιοι αντίπαλοι, οι βασιλόφρονες και οι παπανδρεϊκοί σοσιαλιστές να λατρεύουν τα ινδάλματά στους και τις ιδέες τους στα στασίδια του ίδιου ναού στο Καστρί. Η εγγονή του Γεωργίου Παπανδρέου με απίστευτη μεγαλοσύνη συγχώρεσε τη δυναστεία των Γλύξμπουργκ για τα δεινά που είχαν επιφέρει στην οικογένειά της (και μια μόνιμη ουλή στο μέτωπό του παππού της) και αποφάσισε να ενοικιάσει τμήμα του ιστορικού Καστριού στο γιο του τέως βασιλιά και θανάσιμου αντίπαλου Κωνσταντίνου. Με τον τρόπο αυτό έδωσε συγχωροχάρτι στον Κωνσταντίνο που τον Ιούλιο του 1965 απέλυσε από πρωθυπουργό τον παππού της – ήταν η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία που βασιλιάς απολύει εκλεγμένο και λαοπρόβλητο πρωθυπουργό που είχε κερδίσει τις εκλογές με το αξεπέραστο ως τώρα ποσοστό του 52.72% !
Κι αυτό γιατί η κ. Σ.Π. είναι μεγαλόθυμη, δεν είναι σαν τον παθιασμένο παππού της, το Γέρο της Δημοκρατίας, που βγήκε στους δρόμους, με χιλιάδες λαού, αι γενεαί αι πάσαι, να τον μεταφέρουν στους ώμους τους από το Καστρί, το Ναό της Δημοκρατίας, ως το κέντρο της Αθήνας με το σύνθημα «Η δημοκρατία θα νικήσει».
Αυτοί οι αγώνες δεν ταιριάζουν τώρα με το ΠΑΣΟΚ που εμβόλισε με το σοσιαλισμό του το ΔΝΤ (ή το αντίθετο).
Μάλλον δεν υπάρχει μεταθανάτια ζωή γιατί αλλιώς θα ακούγαμε τα ουρλιαχτά του Γέρου της Δημοκρατίας Γεωργίου Παπανδρέου για την προδοσία από την εγγονή του.
Η λαϊκή πριγκιπέσα του σοσιαλισμού είναι πλέον λατρευτή γειτόνισσα των γαλαζοαίματων Γλύξμπουργκ. Μακάρι να είχε λυθεί τόσο εύκολα το μίσος Μοντέγων και Καπουλέτων.
Αρχή του παραμυθιού καληνύχτα σας. Θα παρακολουθήσετε μέσα από τα ίδια τα γραπτά της νυν πριγκίπισσας Σοφίας (έχει και πριγκιπικό όνομα) τη σκέψη ενός μέλους της δυν-αστείας. (Φρόιντ: «You become what you hate»).
Ουσιαστικά η κ. Σ.Π., αγωνίστηκε πολύ μέχρι να πετύχει τη σημερινή συμφιλίωση, αλλά η αμοιβή φαίνεται ότι άξιζε τον κόπο. Ας δούμε την υπόθεση χρονολογικά, ίσως μας βοηθήσει να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το μυαλό ενός Παπανδρέου και πώς κατέστρεψαν την Ελλάδα. Βασικό αξίωμα: όσα σου λένε πριν, δεν ισχύουν μετά.
1999 Η βίλα Γαλήνη στο Καστρί της Νέας Ερυθραίας κηρύσσεται μνημείο «λόγω της ιδιαίτερης ιστορικής και αρχιτεκτονικής σημασίας της και συγκεκριμένα αποτελεί τυπικό δείγμα προαστιακής κατοικίας με στοιχεία εκλεκτικισμού ... όπου διετέλεσαν πρωθυπουργοί, ο Γεώργιος και Ανδρέας Παπανδρέου και υπήρξε χώρος ανάπτυξης της πολιτικής τους δράσης» (απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού επί ΠΑΣΟΚ μετά από αίτηση της κ. Σ.Π.).
Το 2000 έγραφε στον ΥΠΕΧΩΔΕ κ. Κ. Λαλιώτη:«Πιστεύω, κύριε Υπουργέ, ότι ο χώρος όπου έζησαν και έδρασαν ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου και ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου δικαιούται να διατηρηθεί στη μορφή που του αξίζει και που θα τιμά τη μνήμη τους και το έργο τους. Παρ’ όλο που νομικά έχω την κυριότητα του ακινήτου και του κτίσματος, αισθάνομαι ότι δεν είμαι παρά μια «προσωρινή ένοικος» και ότι το παραδοσιακό αυτό σπίτι ανήκει στην ουσία στον ελληνικό λαό και στην ιστορία του, στις γενιές που το έκαναν σύμβολο και σ’ αυτές που θα το θυμούνται στο μέλλον».
Και φυσικά ζήτησε –και πήρε-- έξτρα επιδότηση γιατί χρειάζονταν «ειδικά υλικά και ειδικοί τεχνίτες» - (ήτοι Αλβανοί με υλικά από μάντρες οικοδομών). Τώρα η «απλή ένοικος» υπεκμισθώνει και την ελληνική ιστορία.
To 2005 δήλωνε: «Το Καστρί αποτελεί πλέον δομικό στοιχείο της ανεξίτηλης Ιστορικής Μνήμης του ελληνικού λαού. Της μνήμης εκείνης που εξακολουθεί, σήμερα όσο ποτέ, να μάχεται με την ύποπτη λήθη”. (ΝΕΤ 105.8, Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, 07/10/2005) (μάλλον εννοούσε «λίθοι» και κέραμοι ατάκτως ερριμένα σε μυαλό Παπανδρέου).
Μόλις το 2006, η κ. Παπανδρέου έγραφε σε άλλη επιστολή της προς το Υπουργείο Πολιτισμού (Βουλγαράκης – Ζαχόπουλος πάλι) «Η ιστορική κατοικία τονίζεται τα μέγιστα και αποκτά τη θέση που της αξίζει», και μιλά για το χώρο όπου συγκεντρωνόταν “το μέγα πλήθος με το μέγα πάθος”» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 14/07/2006)
Το 2007, μόλις ένα χρόνο αργότερα, αποφασίζει ξαφνικά να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας έχοντας απότομα ανακαλύψει τα αντίθετα από όσα έλεγε από το 1999: η βίλα «Γαλήνη» στο Καστρί όχι μόνο δεν έχει αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα αλλά είναι ένα «σύνηθες οίκημα της περιοχής και «ουδέν ιστορικό γεγονός έλαβε χώραν» σ’ αυτήν. (Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, 10/04/07). Κι αυτό για να γκρεμίσει αυτό που ονόμαζε «Ναό της Δημοκρατίας» και να το κάνει μεζονέτα (θα δημοσιευθούν όλα τα σχετικά αποδεικτικά στοιχεία όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου). Ναι ξέχασε, να πει ότι δε σκοπεύει να επιστρέψει στο δημόσιο τις επιχορηγήσεις και τις φορολογικές απαλλαγές που καρπωνόταν επί 8 χρόνια λόγω ιστορικότητας, πριν ανακαλύψει εν μια νυκτί ότι το Καστρί ουδέποτε ήταν ιστορικό (έκπτωση 50% κατά το άρθρο 23 του Ν. 2459/97 – ΦΕΚ 17/Α/1997).
Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου έστειλε κατεπείγουσα επιστολή στο τότε υπουργό Πολιτισμού κ. Βουλγαράκη «παρακαλώντας» τον να σεβαστεί προηγούμενες αποφάσεις που χαρακτήριζαν το Καστρί ως ιστορικό. (Καθημερινή 14-07-06, Απογευματινή 14-07-06: «Σοφία κατά Γιώργου: Το «Καστρί» διχάζει την οικογένεια Παπανδρέου»),
Και όπως γράφει το «Βήμα» (Μαρία Τσώλη, 15 Απριλίου 2007) «Η κυρία Σοφία Παπανδρέου, η οποία διαμένει στο Τορόντο του Καναδά, σκέφτεται να ακολουθήσει τη μέθοδο που εφήρμοσε η τελευταία σύζυγος του πατέρα της, η κυρία Δήμητρα Λιάνη που προχώρησε στην κατεδάφιση της δικής της βίλας – την επονομαζόμενη «ροζ βίλα» της οδού Αγράμπελης στην Εκάλη – όπου έζησε τις τελευταίες ημέρες της ζωής του ο Ανδρέας Παπανδρέου, προκειμένου να ανεγείρει συγκρότημα μεζονετών».
Είναι συγκινητική η προσπάθεια της κ. Σ.Π. να σβήσει τους αγώνες του παρελθόντος, να ενώσει σοσιαλισμό με τα αντίθετά του, όπως έκανε επιτυχώς κι ο αδελφός της Γιώργος, τελικά να σώσουν το σύγχρονο Ρωμαίο και Ιουλιέτα.
Και με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: τώρα όσοι πάνε στο Καστρί για να προσκυνήσουν θα έχουν την ευκαιρία με ένα εισιτήριο να ακούνε τους ολοφυρμούς του Γέρου της Δημοκρατίας και τις κατάρες της βασιλομήτορος Φρειδερίκης.
Οσοι επί χρόνια προσπάθησαν να της πουν ότι είναι ντροπή της που έκανε το Καστρί Φούρνο του Χότζα, ήτοι κατά πού φυσά η εφορία και το κεφάλαιο, αποκεφαλίστηκαν εν ψυχρώ. Δυστυχώς μερικοί είχαν σκληρό λαιμό λύκου και στόμωσε το σπαθί της Σαλώμης, όσες φορές κι αν δοκίμασε. Έτσι είναι, Σαλώμη μου, δε μπορείς να τους σφάζεις όλους σαν αρνιά και κριάρια.
Τι συμπέρασμα βγάζετε?
Μην τολμήσετε ποτέ να κατηγορήσετε τους Παπανδρέου ότι νοιάστηκαν ποτέ για το καλό της Ελλάδας ή τους αγώνες της, όλα πουλιούνται, αρκεί να βρουν καλή τιμή.
Μην τολμήσετε και τους κατηγορήσετε ότι δεν είναι παπατζήδες, ήτοι τη μια μέρα το Καστρί είναι ιστορικό, την άλλη ανιστόρητο ή ότι «χρήματα υπάρχουν» και την άλλη γίνονται περικοπές και φόροι 30-50%, ή παλιότερα «Εξω οι βάσεις του θανάτου» και οι βάσεις τριπλασιάστηκαν. Κοντολογίς μην τους κατηγορήσετε ότι έχουν ιερό και όσιο, γιατί μπορεί να σας κάνουν αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση, απλά business με την πολιτική κάνουν και άσε τους ηλίθιους (ή «τα καγκουρώ» όπως έλεγε ο Μέγας εξ αυτών) να πληρώσουν.
Καλά θα ρωτήσει κάποιος: τι μας νοιάζει τι έγινε πριν από καιρό? Μας νοιάζει γιατί τώρα ήρθε ο καιρός του θερίζειν και πληρώνειν για την υπνωτική χρυσόσκονη Ντελόρ. Κι αν θυμούμαστε τον Εφιάλτη πριν 2500 χρόνια, δεν πρέπει να θυμούμαστε τους Born in Minnesota USA περίπου το 1950-54;
Χρήστος Μαγγούτας
ΥΓ1 Αυτό ήταν το πιο απλό κεφάλαιο από το Βίο και την Πολιτεία της κ. Σ. Παπανδρέου, «της σιωπηλής δύναμης». Υπάρχουν και οι επιδοτήσεις από το ΥΠΕΞ (ΓΑΠ), η διαχείριση στο Ίδρυμά της, το Ξενοδοχείο στο Καλέντζι που της χάρισε ο Σημίτης μερικές μέρες πριν χάσει τις εκλογές του 2004, ο αστυνομικός της που μετατέθηκε αγρίως από την ΕΛΑΣ σε 24 ώρες λόγω απειλών θανάτου με επείγουσα επιστολή της μην σκάσει η βόμβα στα χέρια της και πολλά άλλα. Ελπίζω κάποτε αυτά να ακουστούν ηχηρά για τη «σιωπηλή δύναμη».
ΥΓ2 Προσπάθησα μια ξεναγήσω τον αναγνώστη στο λαβύρινθο της ψυχής των Παπανδρέου, αλλά ο μίτος κόπηκε και μείναμε στη μέση, στο σκοτάδι. Θα βοηθούσε το βιβλίο της πρώτης συζύγου του Ανδρέα, ψυχιάτρου Χριστίνας Ρασιά, το οποίο γράφτηκε, ήταν έτοιμο να εκδοθεί αλλά δυστυχώς δεν κυκλοφόρησε ποτέ, γιατί άραγε? Μερικοί ξέρουν γιατί....
Η διαφορά μεταξύ του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και (σχεδόν) όλων αυτών των ονομάτων που αναφέρεις αγαπητέ αρθρογράφε, (Σοφία Παπανδρέου-Κατσανέβα (αλήθεια που βόσκει εκείνος ο «φουκαράς» ο Κατσανέβας ;), Ανδρέας Παπανδρέου, ΓΑΠ (εδώ λέμε και «ζαβό»), Γλύξμπουργκ, Λαλιώτης, Βουλγαράκης , Ζαχόπουλος, Δήμητρα Λιάνη, Φρειδερίκη,
ΑπάντησηΔιαγραφήκλπ. ), είναι ότι το μεν πρώτο είναι ένα θεατρικό έργο, ενώ όλοι ετούτοι είναι οι ίδιοι τους θέατρα.
Και κάτι ακόμα. Επιτέλους μάθε να γράφεις στο «παπανδρεϊκοί σοσιαλιστές» εκείνο το ρημάδι το «λι» με ήτα ! Έμεινες ακόμα στο ζιβάγκο, τα μούσια και τα σοσιαλ(η)στικά φούμαρα του…΄81;
gnborn2shoot
Καλό!!! αλλά αν γράφουμε όλους του -λιστές με ήτα ποιος θα μας μείνει πια? Ασε που έχω πρόβλημα με τους λήσταρχους και λίσταρχους που δεν ξέρω ποιος είναι χειρότερος!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧ. Μαγγούτας