Κάθε φορά που η τρίτη «κυβέρνηση κουίσλινγκ» (κυριολεκτικώς, δηλαδή θεσμικώς και όχι ηθικώς και μεταφορικώς) βρίσκεται ενώπιον της επιλογής διεύρυνσης του προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης, που δεσμεύτηκε να εφαρμόσει, επαναφέρει το ζήτημα της πολιτικής διαπραγμάτευσης με την τρόικα, υπαινισσόμενη εκλογές, οι οποίες σύμφωνα με τον πρωθυπουργό και τον «ύπαρχό» του από το ΠΑΣΟΚ, «θα αποτελούσαν καταστροφή και θα έριχναν την χώρα στο χάος».
Ασφαλώς τα περί πολιτικής διαπραγμάτευσης διακηρύχτηκαν από τις ηγεσίες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και προεκλογικά, για να λησμονηθούν αμέσως μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης απ’ αυτούς. Παρατηρούμε δηλαδή το ευτράπελο, οι ελληνικές εκλογές, υπό το καθεστώς πτώχευσης με την μορφή συντεταγμένης, μακρόσυρτης χρεοκοπίας εντός της ευρωζώνης (: χρεωκοπία πολλαπλών, διαδοχικών σταδίων, με θεσμική μεταβολή στην μορφή του χρέους), να αρθρώνονται με την υποκριτική και παραπλανητική μορφή της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» με την τρόικα. Και αυτό δεν επιχειρείται από τις δυνάμεις εκείνες που αρνούνται την συγκεκριμένη διαδικασία πτώχευσης και προτείνουν εναλλακτική οδό διαχείρισης της κρίσης, αλλά από εκείνους που συνυπέγραψαν και υποστήριξαν νομοθετικά και διοικητικά - με «το πιστόλι στον κρόταφο» των βουλευτών τους και με αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις έκδοσης διαταγμάτων και κύρωσης συμβάσεων - τον πολιτικοοικονομικό στραγγαλισμό της χώρας, την υποβάθμιση της αγοράς της, την τραγική μείωση του ΑΕΠ και την δραματική φτωχοποίηση της κοινωνίας της με απορρύθμιση του κοινωνικού και αναπτυξιακού μοντέλου της!
«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις», για το πελατειακό καθεστώς της ρεμούλας και της διαπλοκής , όπως ίσως θα επαναλάμβανε ο Κωνσταντίνος Καβάφης, σχολιάζοντας τις τρέχουσες αποκοτιές των πανικόβλητων, αποσυντονισμένων πλέον, κυβερνώντων και των διαπλεκόμενων επιχειρηματιών και αφεντικών των ΜΜΕ, ενώπιον μιας πραγματικότητας που προέβλεψε η γραφή μου - φαντάζομαι με αναμφισβήτητη πιστότητα! Ακόμη και για τις εκλογές, για την διενέργεια ή μη των οποίων υπεισέρχονται μεταβλητές αφάνταστα δύσκολο να προσδιορισθούν και να υπολογιστεί το «ειδικό βάρος» τους, υπό τις παρούσες συνθήκες, έλεγα: είτε θα διεξαχθούν γενικές εκλογές λίγο πριν τις γερμανικές, με Σαμαρά, ή αμέσως μετά δίχως αυτόν. Εδώ βρισκόμαστε! Και το ζήτημα, για το καθεστώς στην Ελλάδα, είναι πώς θα μπορούσε να εμφανίσει δυναμική για ανατροπή του κλίματος εις βάρος των λεγόμενων «μνημονιακών» πολιτικών δυνάμεων, τις οποίες το ίδιο ασφαλώς στήριξε με όλες του τις δυνάμεις, παίζοντας το επικοινωνιακό χαρτί των «βαρβάρων» (τρόικας)!
Σε αυτό το χαρτί η φιγούρα του κ. Σαμαρά πλέον … δεν προσφέρεται, είναι καμένος και αναζητείται άλλη λύση – όπως μαθαίνω από έγκυρες «διαρροές». Το ζήτημα γι’ αυτούς που κινούν παρασκηνιακά τα νήματα στην πολιτικοκομματική σκηνή της Ελλάδας είναι αν θα προλάβει ο κ. Σαμαράς να κινηθεί πρώτος προς την διάλυση της βουλής, ή θα προλάβουν αυτοί να παρουσιάσουν μια άλλη λύση δίχως αυτόν στην ηγεσία της κεντροδεξιάς, όπως και δίχως τον κ. Βενιζέλο στην ηγεσία της κεντροαριστεράς, έτσι ώστε οι μέχρι χθες «μνημονιομανιακοί» να εμφανιστούν στο εκλογικό σώμα σαν υπεύθυνοι «αντιμνημονιακοί» με δήθεν έτοιμο σχέδιο για πολιτική διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας! Είναι εύλογο, αλλά όχι οπωσδήποτε σοφό με μικροπολιτικά κριτήρια, οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος να συντονιστούν, επισπεύδοντας την καταφυγή στην κάλπη, σηκώνοντας αυτοί πρώτοι και προσωπικά την σημαία του «αντιμνημονιακού» αγώνα των μέχρι χθες μνημονιομανιακών, «υπεξαιρώντας» μάλιστα το σύνθημα της κυρίας Μπακογιάννη «φτάνει πια»!
Και τώρα τί θα απογίνουμε εμείς οι Έλληνες δίχως μνημονιομανιακούς; Ήταν όλα αυτά που ζήσαμε επί «κυβερνήσεων κουίσλινγκ» μια πλάνη, ένας εφιάλτης, ή μια ευκαιρία που χάθηκε να μας αναδιοργανώσουν οι «βάρβαροι»; Κρίμα, διότι ένα ολόκληρο καθεστώς με την ζούγκλα του, τα άγρια θηρία του, τις συμμορίες του, τις μαύρες και εμπριμέ λίστες του, τα προβατάκια του, τις γερακίνες του και τα παπαγαλάκια του, στους «βαρβάρους» είχε επενδύσει! Όχι πως υποστήριζαν οι άνθρωποι την τρόικα από τα βάθη της ψυχής τους, απλώς σαν μια «κάποια λύση» σωτηρίας του καθεστώτος που τους συντηρεί και αναπαράγει την έβλεπαν, καταλήγοντας ωστόσο να εμφανίζονται ως μνημονιομανιακοί σε ένα zero-sum-game εναντίον των αντιπάλων τους. Ποιοι ήταν/είναι οι τελευταίοι; Μα, εκείνοι που δεν είχαν/έχουν συμφέρον από την διαιώνιση του καθεστώτος, ή απλώς θίγονται ζωτικά από την αντικοινωνική και αντεργατική πολιτική πρακτική των «μνημονιακών».
Και όμως η κυρίαρχη διαπλοκή πέτυχε να εμφανίσει την πραγματικότητα αντίστροφα! Όχι απλώς να την αλλοιώσει, διασκεδάσει ή χειραγωγήσει πολιτικώς, αλλά να την αντιστρέψει κυριολεκτικά. Έτσι, διαστράφηκε και η γνώση επί της κοινής μας εμπειρίας στην Ελλάδα και χάθηκε μια σοβαρή πιθανότητα να προβούμε με οργανωμένο πολιτικά τρόπο σε μια μορφή συλλογικής «γνωστικής θεραπείας», η οποία θα μας όπλιζε με αυτογνωσία και δύναμη για την έγκαιρη εκπόνηση ενός Εθνικού Σχεδίου παραγωγικής και θεσμικής ανασυγκρότησης, που θα αποτελούσε την βάση για διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας. Μια διαπραγμάτευση πολιτική ασφαλώς - όπως πολιτική υπήρξε και η συντεταγμένη χρεοκοπία μέσω του ατομικού μηχανισμού - που θα κατέληγε είτε στην βιώσιμη παραμονή στην ευρωζώνη υπό συνθήκες ανάπτυξης - μέχρι να δούμε τί θα απογίνει με την ενοποίηση στην ΕΕ - είτε σε ένα βελούδινο διαζύγιο με υιοθέτηση εθνικού νομίσματος και όχι εισαγωγή οποιασδήποτε μορφής διπλού νομισματικού. Πολιτική λύση λοιπόν θα ήταν καί αυτή, όπως πολιτική υπήρξε καί η υφιστάμενη, αδιέξοδη και σφοδρά αντιλαϊκή, αντι-οικονομική και εν τέλει αντεθνική!
Απλώς, αυτή θα ήταν μια λύση που θα εστίαζε στην αναδιανομή από πάνω προς τα κάτω, στον δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, στην προστασία των εργαζομένων, στη ομαλή, ορθολογική και βιώσιμη περιστολή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, καθώς και στην παραγωγική ανασυγκρότηση ως βασικό στοιχείο της ανάπτυξης, με την σχέση: μειώνω το δημοσιονομικό μου έλλειμμα αναλογικά με τις προσόδους που καταλήγουν στην κοινωνία για αναδιανομή στο πλαίσιο ενός κυρίως βιομηχανικού και αγροτικού σχεδίου ανάπτυξης. Καπιταλιστικό ασφαλώς θα ήταν το μοντέλο, αλλά όχι δολοφονικό για την κοινωνία και την αγορά. Επ’ αυτού πολλά και διαφορετικά σχέδια προτάθηκαν, με σοβαρή μάλιστα επιστημονική βάση. Επ’ αυτού επιχειρηματολόγησα κι εγώ, συζητώντας μάλιστα τα πάντα, που δεν παρέπεμπαν ασφαλώς στην στρατηγική «σοκ και δέος».
Οι μνημονιομανιακοί όμως επένδυαν πολιτικά ακριβώς σε αυτή την στρατηγική, που τώρα καταριούνται και καταγγέλλουν! Είναι αυτοί που προσπαθώντας να συντηρήσουν το εκτροφείο των σκανδάλων τους και να αποφύγουν ίσως τον δικαστή, στο πλαίσιο μιας παραγωγικά και θεσμικά διαθρωτικής ανωμαλίας, εκφόβιζαν την κοινωνία με το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», επιδεικνύοντας, σε όσους καταλάβαιναν, την γνωσιολογική τους φτώχεια και την (μη)-σχέση τους με την πολιτική οικονομία στον καπιταλισμό.
Προσωπικά, ποτέ δεν υποστήριξα την αδιαπραγμάτευτη έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θεωρούσα και θεωρώ πως αυτό θα ήταν τραγικό λάθος πολιτικοδιπλωματικώς – και δυστυχώς δεν μου επιτρεπόταν να αγνοήσω τον ίδιο μου τον εαυτό – τιμώ όμως όσους ανέδειξαν όχι απλώς το πρόβλημα – όπως άλλωστε έπραξα κι εγώ – αλλά τόλμησαν και ανέπτυξαν μια συγκροτημένη αφήγηση για την ανάγκη εξόδου, με ιδεολογικά και οικονομικά στοιχεία. Καλά έκαναν και σημαντική είναι η συνεισφορά τους στην απομυθοποίηση της πραγματικότητας. Δεν νομίζω όμως πως προσέφεραν κάτι στην συγκυρία της ελληνικής κρίσης όσοι ισχυρίσθηκαν και ισχυρίζονται: όλα αυτά είναι σαχλαμάρες, το ζήτημα είναι να τελειώνουμε με τον καπιταλισμό, τα κόλπα του και τις κρίσεις του που αφήνουν κόσμο στο δρόμο, ενώ δολοφονούν με τον αργό θάνατο της ανεργίας τεράστιες λαϊκές μάζες! Βιάζονται, βιάζοντας την ίδια την θεωρία και πρακτική της ιδεολογίας που διακονούν, φτάνοντας στο λυπηρό σημείο με έναν σαδομαζοχιστικό τρόπο να μειώνουν σε επικίνδυνο βαθμό, για την ίδια τους την πολιτική ύπαρξη, την κοινωνική ομάδα αναφοράς τους. Άραγε γιατί το κάνουν, γιατί αυτοπεριθωριοποιούνται; Εγώ δεν μπορώ ούτε καν να εικάσω…
Δεν απαιτείται ωστόσο καμία εικασία για να καταλάβεις τί επιχειρούν σήμερα οι μέχρι χθες μνημονιομανιακοί που έλεγαν με τη φωνή του ντερμπεντέρη παπαγάλου τους: «Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία; Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε; Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν»!!! Για να καταλήξουν μετά από τόσα χρόνια καταστροφικής εσωτερικής υποτίμησης και απορρύθμισης, με παγκόσμιο μάλιστα διασυρμό των «τεμπέληδων, διεφθαρμένων, άχρηστων και κακομαθημένων ελλήνων, που ζουν εις βάρος των υπολοίπων ευρωπαίων»: «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις»! Όπως ακριβώς, αναγνώστη μου, και οι μνημονιομανιακοί ήσαν μια «κάποια λύσις», για το καθεστώς και για το διεθνές τραπεζικό σύστημα, καί για το Βερολίνο, καί για τις Βρυξέλλες, καί για την Ουάσιγκτον, καί για τον εθνικό «Χορηγό» με τους μικρότερους «χορηγούς» από δίπλα… μια λύση ακόμη και για την αντιπολίτευση! Τώρα η λύση θα είναι «πολιτική» και «εθνική», δίχως ΧΑ, θα είναι μια λύση δίχως βαρβάρους γενικώς, δηλαδή μια πρόστυχη λύση ενός χυδαίου προβλήματος, αν μαζί με τους «βαρβάρους» δεν αποκλειστούν (: απορριφτούν) από το εκλογικό σώμα και οι μέχρι χθες μνημονιομανιακοί…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.