Υπάρχουν δυο ειδών αντιδραστικοί, οι δεξιοί και οι αριστεροί. Δεξιός Αντιδραστικός είναι αυτός που πιστεύει στη σωτηρία, αλλά με ένα υπερβατικό τρόπο που αποτελεί το προσωπικό του «μυστικό»! Υπάρχει σωτηρία, αλλά δεν υπάρχουν σωτήρες, μέχρι να βρεθεί Εκείνος, ο Μοναδικός, μοιάζει να πιστεύει η διεστραμμένη του πολιτική φύση. Η κοινωνία (δομή) είναι σάπια και πρέπει να αλλάξει, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει με κινητοποίηση των μελών της, διότι σε αυτήν την περίπτωση ο Αντιδραστικός θα βρεθεί «αποκλεισμένος»! «Άκου διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και τα τοιαύτα από τους βολεμένους, ή αυτούς που ψήφιζαν κυρίως ΠΑΣΟΚ και τους λαϊκιστές της αριστεράς, που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε, από όλα αυτά που ήθελαν να αλλάξουν προηγουμένως», αντιδρά αυτός!
Το σύστημα πρέπει ασφαλώς, οπωσδήποτε να αλλάξει, αλλά δεν είναι δυνατόν να αλλάξει με την κινητοποίηση εργαζομένων, ανέργων και άλλων θιγόμενων από την πολιτική της κυβέρνησης, πιστεύει ο Δεξιός Αντιδραστικός μας! Είναι ποτέ δυνατόν το σύστημα να αλλάξει από τα άτομα και μάλιστα από εκείνα που αποτελούν φορείς της παθολογίας του; «Αυτοί αγωνίζονται να συντηρήσουν τα κεκτημένα τους. Άκου δικαιώματα και ελευθερίες! Αφού πτωχεύσαμε ρε, τι ζητάτε», λένε οι Δεξιοί Αντιδραστικοί . «Να τα σκεφτόσαστε προηγουμένως όταν βολευόσαστε, τώρα σκάστε και κολυμπάτε! Αν μάλιστα δεν διαθέτετε αξιόπιστο σωσίβιο και τύχη (:δόντι)… καλά να πάθετε», συνεχίζουν, εκφράζοντας μάλιστα κάποιου είδους ηδονή και ας βρίσκονται οι ίδιοι σε πραγματικά οδυνηρή θέση. Όσο μάλιστα πιο δυσμενής κοινωνικά είναι η θέση τους, τόσο πιο αντιδραστικοί εμφανίζονται! Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα!
«Άντε βρε, όλο διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες είστε και δεν αφήνετε την χώρα να πάει μπροστά, να μεταρρυθμιστεί, να απελευθερωθεί από τον συνδικαλισμό, τις συντεχνίες και κάθε ομάδα πίεσης, κάθε εργαζόμενο που διεκδικεί, κάθε αξιοπρέπεια που στέκεται εμπόδιο στην πρόοδο και την ανάπτυξη», υποστηρίζουν, αγανακτισμένοι οι Δεξιοί Αντιδραστικοί μας. Και είναι πολλοί, πάρα πολλοί, στηρίζοντας εμμέσως την σημερινή Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Για να είμαι ακριβής, το αντίστροφο συμβαίνει: η κυβέρνηση στηρίζεται πάνω σ’ αυτούς, αναπαράγοντας με χυδαιότητα την πολιτική τους παράνοια και ανατροφοδοτώντας τον δεξιό αντιδραστισμό, όπως ίσως παρατηρήσατε προχθές να πράττουν Σαμαράς και Βενιζέλος στη Βουλή.
Τμήμα αυτού του δεξιού αντιδραστισμού, είναι ο ακροδεξιός λαϊκισμός. Εδώ το πράγμα αποκτά μια απολύτως υπερβατική φόρμα. Οι τίμιοι, πατριώτες, φιλότιμοι και εργατικοί έλληνες, ενωμένοι και δίχως ασφαλώς διαδηλώσεις και αριστερά σύμβολα και καμώματα, πρέπει να φροντίσουν να απαλλαγούν από τους άτιμους, τους προδότες: καθεστωτικά κόμματα, αριστερά κόμματα, συνδικαλιστές, φιλελεύθερους φορείς της κοινωνίας των πολιτών και όλους τους υπονομευτές των πάγιων και «προαιώνιων» εθνικών ιδεωδών και αξιών! Να βάλουν στη θέση τους και κάτι «διανοούμενους», επιστήμονες, καλλιτέχνες της κακιάς ώρας και χαραμοφάηδες «καθηγητές» κάθε βαθμίδας, οι οποίοι ως κοινοί δολιοφθορείς παγιδεύουν με τη στάση τους, τη θολούρα τους και τη συμπεριφορά τους, την «κοινή λογική» άμεσα συνδεδεμένη με προοπτική του έθνους μας, όπως επίσης την τάξη και ασφάλεια στο εσωτερικό της χώρας! Έτσι, Δεξιοί και Ακροδεξιοί Αντιδραστικοί, ενώ πιστεύουν πως ήρθε η ώρα της διακυβερνητικής και κοινωνικής αναδιοργάνωσης της χώρας, δε θεωρούν πως αυτό θα έπρεπε να προκύψει από την ταξική και ευρύτερα κοινωνική διαπάλη στην Ελλάδα. Το καθεστώς πρέπει ασφαλώς να ανατραπεί, αλλά σύμφωνα με τις αρχές και την «αρχέγονη λογική» της ελληνικής μας παράδοσης, ενώ αν είναι να γίνει μια επανάσταση αυτή θα πρέπει να πραγματοποιηθεί από τον ενωμένο, φτωχό λαό, που δεν είναι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, με πρωταγωνιστή ασφαλώς τον πάντα αξιόπιστο με εθνικά κριτήρια στρατό «της Ελλάδας φρουρό», διακηρύσσουν, δίχως να αντιλαμβάνονται την φασιστικού τύπου φαιδρότητά τους, με πολιτικούς όρους.
Δεν υπάρχουν καν τέτοιοι όροι! Οι περισσότεροι μάλιστα από αυτούς δεν έχουν ακόμη ανακαλύψει την πολιτική φιλοσοφία - πόσο μάλλον την πολιτική διάσταση της κάθε επανάστασης ή χούντας! Παρέμειναν στη θεολογία και στη θεοσοφία, πάσχοντες από σοβαρή γνωσιολογική καθυστέρηση, πάρα πολλών χρόνων πλέον! Βρίσκονται πολιτικώς στη «λίθινη εποχή» και έτσι είναι πολύ φυσιολογικό να αντιδρούν με χυδαιότητα στην εύλογη και άκρως επίκαιρη παρατήρηση του Δ. Στρατούλης (Alpha 989) – την οποία έχω διατυπώσει κι εγώ μπόλικες φορές: «Για να είμαστε ειλικρινείς, λέμε στους πολίτες και τα λαϊκά στρώματα ότι δεν είναι σωστή η λογική της ανάθεσης, δηλαδή ότι επειδή ο λαός θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, θα τους διώξει και τελείωσε η υπόθεση… Εάν δεν έχουμε λαϊκούς αγώνες, δεν είναι εύκολο να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση. Και εάν δεν έχουμε ισχυρό λαϊκό κίνημα, δεν είναι εύκολο να στηριχθεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς». Να, αυτά ακούν και διαβάζουν οι Δεξιοί (και Ακροδεξιοί ασφαλώς) Αντιδραστικοί και βγάζουν σπυράκια, προσφέροντας την ανοχή τους στους Σαμαρά-Βενιζέλο, αν και γενικώς είναι πολύ αγανακτισμένοι με την κατάσταση!
Από την άλλη δεν είναι ασήμαντος ο αριθμός των Αριστερών Αντιδραστικών. Αυτοί υποστηρίζουν πως δεν έχει σημασία ποιος κυβερνά στον καπιταλισμό και υπονοούν πως ακόμη και ένα αυταρχικό καθεστώς της δεξιάς είναι προτιμότερο από μια κυβέρνηση «αριστερών-οπορτουνιστών». Με την έννοια πως, έτσι (αυταρχικό καθεστώς της Δεξιάς) ο ταξικός αντίπαλος θα προσωποποιείται καλύτερα και σαφέστερα στο ύφος και στην πολιτική πρακτική της κυβέρνησης και έτσι ο λαός δίχως αυταπάτες θα μπορούσε να περάσει από την κοινωνική «ψευδο-συνείδηση» στην επαναστατική ριζοσπαστικοποίηση. Αυτοί πιστεύουν πως όσο πιο αποκρουστικό είναι το πρόσωπο της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και όσο πιο απάνθρωπο το καθεστώς, τόσο το καλύτερο για την προοπτική της λαϊκής εξέγερσης, με στόχο την εγκαθίδρυση ενός σοσιαλιστικού καθεστώτος. Η πρόοδος στον καπιταλισμό, κατά την γνώμη τους, είναι αντιδραστικό φαινόμενο και απάτη για τα λαϊκά στρώματα. Θεωρούν πως η αριστερή μεταρρύθμιση, είναι προδοσία εναντίον της σοσιαλιστικής επανάστασης… και εν τέλει ένας δικτατορίσκος προτιμότερος από έναν Τσίπρα, ας πούμε, ή ένας κοντός, άσχημος, βλοσυρός και αιμοβόρος δικτάτορας, προτιμότερος από έναν όμορφο, ψηλό και σχετικά φιλελεύθερο πολιτικά, δεξιό ηγέτη, που δεν θα απαγόρευε ωστόσο την πολιτική δράση και αντιπροσώπευση αριστερών. «Μωρέ, στην «παρανομία» αυγατίζει η επανάσταση καλύτερα», τι να την κάνουμε τη Βουλή, μοιάζει να σκέπτονται οι πλέον αντιδραστικοί εξ αυτών.
Ο Αντιδραστικός Αριστερός πιστεύει με δυο λόγια πως όσο μεγαλύτερη καταπίεση υφίσταται ο λαός και όσο μεγαλύτερη δυστυχία σκορπίζει στη κοινωνία η πολιτική μιας κυβέρνησης, τόσο το καλύτερο για τον πραγματικό αριστερό, μια και είναι πιο εύκολο να πιάσει τόπο η επαναστατική αφήγηση σαν zero-sum game. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε, παρά μόνον τις αλυσίδες μας! Και σωστά, μόνο που αυτές οι άτιμες, οι αλυσίδες δεν είναι κατασκευασμένες από τον Κεφαλαιοκράτη όπως νομίζουν, αλλά από την ίδια την ιστορία της ανθρωπότητας, που πάει πολύ πιο πίσω από τον καπιταλισμό. Σήμερα μάλιστα με την παγκοσμιοποιημένη ανάπτυξη της αγοράς οι «αλυσίδες» έφτασε να έχουν μεγαλύτερη αξία από την ίδια την ζωή του καθενός μας! Και ξέρετε ποιό είναι το ιλαροτραγικό; Πως σήμερα στην Ελλάδα ο Αντιδραστικός Αριστερός καλεί σε κινητοποίηση τον λαό για να προστατευτεί στοιχειωδώς η …αλυσίδα, που μας ενώνει με την καπιταλιστική παραγωγή!
Γράφω αυτά, καθώς παρατηρώ μεταξύ δεξιού και αριστερού αντιδραστισμού, να βουλιάζει η Ελλάδα και να πνίγονται ολοένα και περισσότεροι, δίχως ελπίδα διάσωσης στο μέλλον. Αν καταλαβαίνεις το πρόβλημα και ΔΕΝ θέλεις να είσαι αντιδραστικός, τότε πρέπει να κατανοήσεις πως όταν η πολιτική ισχύς περνά από το άτομο στη δομή που το ορίζει ως παράγοντα, αρχίζει η αντιδραστικότητα, για να διασκεδάσει ουσιαστικά το φαινόμενο της ηγεμονίας, καθώς και την πολιτική νομιμοποίηση της υποταγής του κάθε πολίτη σε αυτήν. Ο μη-αντιδραστικός πολίτης δεν είναι ο εγωιστής-καταναλωτής, ούτε εκείνος που πιστεύει πως η πρόοδος και ευημερία είναι υπόθεση κάποιου συστήματος. Ο μη-αντιδραστικός, είναι ο μη-λαϊκιστής, που πιστεύει αποκλειστικά στην ελεύθερη πολιτική δράση του ατόμου, η οποία συστήνει συλλογικότητες για ανατροπή καθεστώτων και εγκαθίδρυση άλλων με κανόνα την διεύρυνση της ισότητας και με σκοπό την καθολική ευημερία. Και αυτό ως μια διαρκή διαδικασία. Ο μη-αντιδραστικός δεν κατηγορεί όσους διαδηλώνουν και εξεγείρονται σήμερα στην Ελλάδα, αλλά αντιλαμβάνεται πως η αλλαγή του καθεστώτος είναι δικό του, ζωτικό ζήτημα και όχι υπόθεση κάποιου κόμματος, κάποιας προσωπικότητας, ή της τρόικας.
Εάν θέλεις αριστερή διακυβέρνηση πρέπει να την φέρεις εσύ στα πράγματα και να την πιέσεις να παραμείνει αριστερή αμέσως μετά. Αν δεν πιέσουμε εργαζόμενε, άνεργε, συνταξιούχε ή ελεύθερε επαγγελματία, μαζικά και ενωτικά, για ριζική πολιτική μεταβολή στην Ελλάδα, αυτή δεν θα έρθει ποτέ. Αλλά κι αν ακόμη έρθει, δεν θα είναι αριστερή, δηλαδή κοινωνική. Τις αριστερές κυβερνήσεις δεν τις στηρίζεις απλώς με διαδηλώσεις και άλλες μορφές κοινωνικού αγώνα, αλλά τις πιέζεις για να παραμείνουν προοδευτικές. Αν δεν το κάνεις θα διολισθήσουν δεξιότερα. Έτι γίνεται στις «αστικές δημοκρατίες», ενώ στις «λαοκρατίες» γίνεται αλλιώς και πάντως υπέρ της συντήρησης μιας ελίτ. Όταν η κοινωνία βουβαίνεται, είναι η ελευθερία και η ισότητα που κακοπαθαίνουν. Στη βάση μιας βουβής, απομαζικοποιημένης, μη- κινητοποιημένης κοινωνίας δεν μπορεί να αναπτύσσεται καμία απολύτως προοδευτική, εξανθρωπισμένη, ευημερούσα κοινωνία, για πολύ. Όταν η δυναμική της αγοράς θα καταρρεύσει (αναπόδραστα) θα βουλιάξει και η κοινωνία. Στην Ελλάδα ήδη η αγορά κατέρρευσε…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
μία από τις δημοσιεύσεις που ξεχώρισα για την εβδομάδα που πέρασε σύμφωνα με την ομώνυμη ενότητα του yannidakis, η παρούσα καταχώρηση του ιστολογίου. Το ιστολόγιο είναι πλέον υποψήφιο για την μηνιαία βράβευση "ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ". Καληνωρίσματα :[
ΑπάντησηΔιαγραφή