Είναι ίσως πρωτοφανές για την Ελλάδα, όχι όμως στο πλαίσιο της ιστορίας της ανθρωπότητας, η φτώχεια και δυστυχία, η δραματική ανεργία και η γενική απορρύθμιση θεσμών και αγοράς, παράλληλα με την κάθετη μείωση του εθνικού εισοδήματος, να προβάλλονται από τους κυβερνώντες και τους διαπλεκόμενους φορείς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης ως συνταγή ανάκαμψης!
«Το προηγούμενο μοντέλο κατέρρευσε και αποκαλυπτόμενο κατέστη μη υπερασπίσιμο στη συνείδηση των πολιτών», σημειώνει σε ένα γκεμπελικής σύλληψης άρθρο ο κ. Αντώνης Καρακούσης και αποκλειστικά στο σημείο αυτό δεν παραμορφώνει την πραγματικότητα. Πράγματι, αυτό συμβαίνει και είναι τούτο που συνθέτει το ατέλειωτο πολιτικό δράμα της Ελλάδας! Πείτε μου, πού και πότε ένα μοντέλο (κοινωνικό, παραγωγικό και ευημερίας) καταρρέει δίχως να συμπαρασύρει μαζί του στην άβυσσο τους δημιουργός του; Ποτέ και πουθενά δεν συνέβη αυτό. Στο βαθμό που η ΝΔ ,το ΠΑΣΟΚ και οι κυβερνητικές παραφυάδες τους, μαζί με τα όργανα της προπαγάνδας τους (: επικοινωνιακό δίκτυο της διαπλοκής στα ΜΜΕ) συνεχίζουν να κυριαρχούν πολιτικά και να κυβερνούν υπό την επιτροπεία της τρόικας, διαπιστούται σοβαρή πολιτική ανωμαλία, η οποία θα τείνει να προκαλεί ακόμη μεγαλύτερες δημοκρατικές και οικονομικές στρεβλώσεις.
Το προηγούμενο πελατειακό μοντέλο πολιτικά διαμορφώθηκε, από τον δικομματισμό (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), και πολιτικά - σύμφωνα με την δημοκρατική θεωρία, τον στρουκτουραλισμό, τον μεταστρουκτουραλισμό , ή την θεωρία της ηγεμονίας - θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί η κατάρρευσή του με την περιθωριοποίηση όλων των παραγόντων που το παρήγαγαν, το εκμεταλλεύτηκαν και το οδήγησαν στα όριά του, προκαλώντας συντεταγμένη πτώχευση για να περισωθούν οι ίδιοι όπως-όπως, ταυτίζοντας τελικά τις δήθεν «κάθετες διαχωριστικές γραμμές», επί των οποίων οικοδόμησαν το καταρρέον μοντέλο!
Θα μου πεις ίσως, άσε τις θεωρίες να «κουρεύονται», εδώ η διαπλοκή εμφανίζεται ικανή να φτιάξει μια νέα «θεωρία»: πώς το ίδιο πολιτικό καθεστώς, δια της εσωτερικής υποτίμησης, της φτώχιας, δυστυχίας και απελπισίας που σκορπίζει στη κοινωνία, ανανεώνει τις δυνάμεις του, προσφέροντας την ουτοπία μιας καλύτερης Ελλάδας! Έ, αυτό, ενώ ως αφήγηση έχει προηγούμενο, ως ιστορικό γεγονός δεν έχει. Και άλλοι τραγικοί κυβερνήτες άρθρωσαν τέτοιο διαστροφικό λόγο κατά το παρελθόν, παραλλάσσοντας διαρκώς τους στόχους για να αποκρύψουν/ διασκεδάσουν την αποτυχία τους, ζητώντας από τον λαό μια ακόμη θυσία (κάθε φορά, για τελευταία φορά), έτσι ώστε να επέλθει ο θρίαμβος! Και μετά άλλη μια κι άλλη μια για την ολοκλήρωση του θριάμβου… για την καλύτερη Ελλάδα! Όλοι αυτοί οι τυχοδιώκτες πέτυχαν να βλάψουν πολύ ή αφάνταστα πολύ τις κοινωνίες επί των οποίων «βασίλευαν», επειδή κατά την απέλπιδα προσπάθειά τους να παραμείνουν στα πράγματα - καθώς η πτώση τους στη φάση της αρχικής κατάρρευσης του μοντέλου φάνταζε ιδιαίτερα επώδυνη γι’ αυτούς – όσο μπορούσαν περισσότερο, έπραξαν πράγματα εντελώς καταστροφικά για τις κοινωνίες τους και το έθνος τους.
Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια αδίστακτα καθεστώτα και από αντίστοιχες αδίστακτες προσωπικότητες, που σκόρπισαν θάνατο, μιζέρια και καταστροφή στα υποκείμενα της εξουσίας τους, τα οποία αντιμετωπίσθηκαν σαν αναλώσιμα αντικείμενα, τοποθετούμενα έντεχνα σε ένα διαρκές δίλημμα: αν πέσω θα υποστείς μεγαλύτερο κακό, θα μείνεις ανυπεράσπιστος ενώπιον των εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών της πατρίδας. Η πατρίδα ταυτιζόταν με αυτούς, φυσικά! Κάθε θυσία αξίζει για την πατρίδα, «και τη σύνταξή μου ολόκληρη να δώσω για την πατρίδα, πρόεδρε», «εκτός από μειώσεις μισθών και συντάξεων υπάρχουν και μη-μισθοί και μη-συντάξεις», για να «υπάρχουν λεφτά» στην πατρίδα, δηλαδή για την συντήρηση της εξουσίας της «αναντικατάστατης» πολιτικο-μεγαλοεπιχειρηματικο-μιντιακής ελίτ, η οποία πολιτεύεται με δυο αντιδραστικές και -επιτρέψτε μου – «βρώμικες» αρχές. Το «το μη χείρον βέλτιστον» και το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Με αυτές τις δύο αρχές κάθε έγκλημα εναντίον της κοινωνίας είναι πολιτικά νομιμοποιημένο και ασφαλώς έτσι … «η Ελλάδα μπορεί να γίνει καλύτερη», χειροτερεύοντας διαρκώς!
Οι θεωρίες, φίλε αναγνώστη, πάνω στις οποίες με μεθοδολογική συνέπεια στήριξα μέχρι σήμερα την επιχειρηματολογία μου και τις προτάσεις μου για την αντιμετώπιση της δραματικής κρίσης που πλήττει την πατρίδα μας, δεν είναι προϊόν κάποιων αφηρημένων ιδεών. Είναι ιστορικό προϊόν, όπως άλλωστε και οι ίδιες οι ιδέες. Οι θεωρίες δεν αναπαριστούν κάποια πραγματικότητα, ούτε καν θα υποστήριζα πως την περιγράφουν ή την ερμηνεύουν. Την δομούν προσωρινά στο μυαλό μας για να μας επιτραπεί να (αλληλο)δράσουμε με κάποιο τρόπο και προς κάποια πολιτική κατεύθυνση. Η δράση δομεί την πολιτική πραγματικότητα, τον πραγματικό (μας) υποκειμενικό κόσμο, ο οποίος δια της αλληλεπίδρασης με τον Άλλον συστήνει αντικειμενικότητες. Στην Ελλάδα σήμερα το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα έχει πετάξει στα σκουπίδια όλες, μα όλες τις θεωρίες, όχι φυσικά επειδή είναι αντιδογματικό (οι θεωρίες με την μορφή των μεθοδολογιών δεν είναι άλλωστε δόγματα), αλλά επειδή είναι καιροσκοπικό και κυριολεκτικώς αλήτικο. Θέλει τους πολίτες τυφλούς και παραδομένους στη «μοναδικότητά» του, η οποία με απύθμενο θράσος και θεοσοφισμό προβάλλεται, από την προπαγάνδα των ΜΜΕ, σαν κάτι ουδέτερο, υπεράνω των κοινωνικών στρωμάτων, των κοινωνικών τάξεων και της διαρκούς διαμάχης τους για ισχύ και επιρροή στο γενικό μοντέλο διακυβέρνησης!
Σε ό, τι αφορά στην εικόνα της οικονομίας που παρουσιάζει η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της διαπλοκής, ώστε να δομήσουν μια αυτοσυντηρητική αφήγηση παραμυθίας περί μιας βελτιούμενης δήθεν κατάστασης, εξαιτίας της ραγδαίας μείωσης του πρωτογενούς ελλείμματος – το οποίο εκτιμάται πως θα μετατραπεί σε μικρό πλεόνασμα - την στιγμή μάλιστα που υπάρχει βάσιμη εκτίμηση για πλεόνασμα στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, δυστυχώς το «είδωλο» είναι ανεστραμμένο! Οι επιτυχίες που περιγράφουν είναι στην πραγματικότητα μια αφήγηση κοινωνικοοικονομικής καταστροφής με μπόλικη δημιουργική λογιστική. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο πως μειώνοντας τις κρατικές επενδύσεις, χαρατσώνοντας αδιακρίτως λαϊκά και μεσαία νοικοκυριά, αυξάνοντας κι άλλο τους έμμεσους φόρους και μη επιστρέφοντας χρήματα τα οποία χρωστάς στην αγορά, κατασκευάζεις ένα συγκυριακό πλεόνασμα, που δε θα μπορούσε ποτέ να θεωρηθεί βιώσιμο και οικονομικά αποτελεσματικό. Είναι μια «μαγική εικόνα» που υποκρύπτει την αδυναμία σου να παράγεις με διαθρωτικά μέσα και αναπτυξιακή στρατηγική πλεόνασμα, πράττοντας στην ουσία το αντίθετο από αυτό που κάνουν όλες οι αναπτυγμένες ή/και «υπο-ανάπτυξη» χώρες στον κόσμο. Εσύ, μέσω της υπερφορολόγησης, της φτώχειας, των μέτρων επί μέτρων λιτότητας και της ταυτόχρονης υποβάθμισης δημόσιου τομέα και αγοράς, αγωνιάς να δείξεις πλεόνασμα, το οποίο όμως υπό τις συνθήκες που παράγεται εκφράζει απλώς την καταστροφή και απορρύθμιση σε κοινωνία και αγορά. Ενώ το πλεονασματικό ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών δεν εκφράζει τίποτε άλλο παρά την συμφορά στην αγορά, μέσω της κάθετης μείωσης της εσωτερικής ζήτησης- και όχι ασφαλώς τεχνολογική ή/και παραγωγική πρόοδο.
Η αντικειμενική εικόνα για την ελληνική οικονομία είναι αυτή που αποτυπώνουν τα στοιχεία της τρόικας και ιδιαίτερα της ΕΚΤ: Ανάμεσα σε περικοπές μισθών, συντάξεων και αυξήσεις φόρων, οι Έλληνες έχουμε δει το διαθέσιμο εισόδημά μας να μειώνεται περίπου κατά 40%, μόνο από το 2008. Βέβαια, οι περικοπές έχουν ήδη μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού της χώρας από 15% το 2008, φθάνοντάς το ίσως λίγο απάνω από το 0% φέτος (: πολύ μικρό πλεόνασμα). Όμως, αυτά τα μέτρα λιτότητας έχουν οδηγήσει σε μια μείωση 25% στην εθνική παραγωγή, έφθασαν στο 28% την ανεργία, και επέφεραν υποβάθμιση στην υγειονομική περίθαλψη, στην εκπαίδευση και άλλες δημόσιες υπηρεσίες, και τέλος λουκέτα επί λουκέτων στην αγορά και τρομερή αύξηση της φτώχειας, με παράλληλη μεγέθυνση της ανισότητας μεταξύ των δύο τρίτων του πληθυσμού και του υπολοίπου ενός τρίτου. Αποτέλεσμα λοιπόν της συρρίκνωσης της οικονομίας είναι το χρέος στην Ελλάδα, ως ποσοστό της ετήσιας παραγωγής, σήμερα να είναι περισσότερο από 20% υψηλότερο από ότι ήταν το 2010, όταν δηλαδή ξεκίνησε το πρόγραμμα διάσωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτή, αγαπητέ αναγνώστη, είναι η δραματική αποτύπωση της οικονομικής εικόνας της χώρας η οποία δυστυχώς δεν καλυτερεύει, αλλά χειροτερεύει εντατικώς - και όχι η νέα «εικονική πραγματικότητα» εκείνων που δεν βαρέθηκαν να εξαπατούν, αυτο-εξευτελιζόμενοι…
Η Ελλάδα θα αλλάξει ρότα και θα αποκτήσει πιθανότητα θετικής προοπτικής μόνον στο βαθμό που ηττηθούν πολιτικά στο εσωτερικό - όπως ηττήθηκαν στο εξωτερικό – και περιθωριοποιηθούν οι παράγοντες που προκάλεσαν την κρίση, ενώ σήμερα την διαχειρίζονται οι ίδιοι, καθώς και οι φορείς της διαπλοκής που τους στηρίζουν. Αυτό δεν είναι απλώς δικός μου πόθος, αλλά ιστορική προσέγγιση. Και εδώ ακριβώς είναι το ζήτημα. Κακά τα ψέματα, οι φορείς της διαπλοκής έχουν δίκιο μόνον σε κάτι: υπολόγισαν σωστά στην ύπνωση ενός διεφθαρμένου στην ουσία λαού, αλλοτριωμένου από την αλληλεπίδραση ενός πελατειακού καθεστώτος και μιας ισχυρά καταναλωτικής αγοράς, δίχως ισχυρή, σύγχρονη και εξαγωγική βιομηχανία και τεχνολογικά προηγμένο αγροτικό τομέα, ο οποίος (λαός) κυριαρχείτο επιπλέον από μια ατομικιστική και ταυτόχρονα μοιρολατρική κουλτούρα. Υπολόγισαν, επίσης ορθά, στην ανικανότητα της αριστεράς να κινηθεί ενωτικά και στρατηγικά για την συγκρότηση ενός Λαϊκού Μετώπου, για μια εναλλακτική ηγεμονικώς προσέγγιση της κρίσης και διεκδίκηση της διακυβέρνησης.
Άρα, διαπλοκή και κυρίαρχη πολιτική ελίτ, υπολόγισαν καλά και δεν έσφαλαν ως προς το φαινόμενο ηγεμονίας στο εσωτερικό και την δυναμική ανατροπής του. Επ’ αυτής της ορθής προσέγγισης έκτισαν την προπαγάνδα τους και την κοινωνικοοικονομική τους αθλιότητα που αποκαλούν success story. Και έτσι συνεχίζουν μέχρι να τους «ρίξουν» από το εξωτερικό, βγάζοντας την ελληνική οικονομία από τον αναπνευστήρα! Δεν είναι αγαθά πράγματα αυτά και στο σημείο αυτό επίτρεψέ μου σεβαστέ, φίλε αναγνώστη να σταματήσω για ένα μικρό ή μεγαλύτερο διάστημα την επικοινωνία μας: η διαπλοκή έχει δίκιο, ο ελληνικός λαός παραδόθηκε, ενώ η αριστερά και η πολιτικοποιημένη κοινωνία των πολιτών αγωνίστηκαν και αγωνίζονται, άτσαλα, παραδοσιακά, κουτοπόνηρα, ωφελιμιστικά, διασπαστικά και σε μεγάλο βαθμό θεατρινίζοντας, σαχλαμαρίζοντας ή ιδεολογίζοντας στη βάση μιας αναμφίβολα ταπεινής ιδιοτέλειας, πλημμυρισμένης από συμπλέγματα.
Εκφράζω με ειλικρίνεια την απογοήτευσή μου, ενώ διαπιστώνω πως ο ουσιαστικός πολιτικός λόγος δεν έχει μεγάλα περιθώρια διείσδυσης σε ένα περιβάλλον «θερινής επιθεώρησης». Πρώτα λοιπόν πρέπει να αλλάξει η δομή της σημειολογίας της καθημερινότητας στην Ελλάδα… και εδώ θα είμαστε! Και αυτή θα αλλάξει όταν όλοι αντιληφθούμε πως από το κοινωνικά «χειρότερο», δεν προκύπτει ποτέ το οικονομικά «καλύτερο», ούτε αντανακλαστικώς ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.