Σε κάμποσους σημαντικούς έλληνες δημοσιογράφους χρωστάω πολλά - τα οποία φρόντισα να μην είναι δυνατόν να «εξοφλήσω»! Σε αυτόν ωστόσο που μπόλιασε με το πνεύμα της υψηλής δημοσιογραφίας και αναλυτικής κριτικής, την ύπαρξή μου ολόκληρη - ακόμη και την επιστημονική μου κλίση στη κριτική και αργότερα στη κονστρουκτιβιστική και μεταμοντέρνα προσέγγιση των πολιτικών και διεθνών θεσμών – οφείλω το «πρόβλημά» μου, την ευλογία και ταυτόχρονα την κατάρα που με καταδιώκει … την τρομερή αλλεργία στον κιτρινισμό. Αυτό το δημοσιογραφικό ύφος με έμαθε να μην ανέχομαι ο κορυφαίος δημοσιογράφος και κυριολεκτικά μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, ο Μάριο(ς) Μοντιάνο (επί 38 χρόνια ανταποκριτής των «Times» του Λονδίνου στην Αθήνα). Αυτός ο μεγάλος άντρας εκτός του ό,τι με δίδαξε πώς να διαβάζω (μελετώ) τον Τύπο, με κόλλησε με την «αρρώστια» του: αλλεργία και απόλυτη αποστροφή σε «κίτρινα φύλλα» και «κίτρινα» δημοσιεύματα.
Έτσι την έπαθα: δεν αντέχω το «κίτρινο»! Σιχαίνομαι τον κιτρινισμό κάθε μορφής, σε οποιαδήποτε μορφή αφήγησης και ασφαλώς τον «κίτρινο Τύπο». Μου είναι αδύνατον να συμφιλιωθώ με το φαινόμενο. Να σκεφθείτε, μέχρι και κίτρινο αυτοκίνητο αγόρασα κάποτε, για να εξοικειωθώ μέσα σ’ αυτό το χρώμα, αλλά τίποτε! Στο τέλος «έσπρωξα» το αυτοκίνητο στη γυναίκα μου, εξαιτίας της αλλεργίας μου στο χρώμα, χάνοντας και κάποιες «ευκαιρίες», ο ανόητος! «Ταξί, είσαι ελεύθερος», με ρώταγαν στην Αθήνα. Η ελευθερία μου σταματά εκεί όπου αρχίζει ο κιτρινισμός, αλλά και η δική σου ελευθερία αναγνώστη, που πιθανόν να μην το ξέρεις.
Και με αυτό το πνεύμα έρχομαι να υποστηρίξω το «δίκιο» της ΑΥΓΗΣ: «Η διαπλοκή χτυπάει... κίτρινο». Το «δίκιο» και όχι ακριβώς τον τίτλο! Ο «σωστός» τίτλος θα ήταν: όταν η διαπλοκή φοβάται, αγχώνεται και νιώθει ανασφάλεια, παρακιτρινίζει! Το χυδαίο μάλιστα «σκίτσο» της εφημερίδας «Τα Νέα», για τις κυρίες Κωνσταντοπούλου και Μακρή, ξεπέρασε το φάσμα του κιτρινισμού. Εδώ μιλάμε πλέον με όρους σύγχρονου, μεταμοντέρνου Τζιάλο (:ιταλικά Giallo). Για σκηνή από παράσταση σεξιστικής οπερέτας με στοιχεία γκραν γκινιόλ!
Ποιο είναι το πρόβλημα της διαπλοκής; Επειδή σήμερα δεν διαθέτω χρόνο, θα Σας το περιγράψω λιτά. Αν θέλετε να καταλάβετε περισσότερα, ξεκινήστε να διαβάζετε καθημερινά τον ελληνικό Τύπο, όπως με έμαθε να κάνω ο Μάριο Μοντιάνο: πρώτα διαβάζουμε «ΕΣΤΙΑ» και αμέσως μετά, καπάκι, «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ», από εκεί και έπειτα η επιλογή είναι… ελεύθερη, δεν έχει σημασία!
Αν ακούσεις τη συμβουλή μου, θα καταλάβεις το σημερινό δράμα της πολιτικής ελίτ της χώρας μας και των συνδεδεμένων με αυτήν επιχειρηματιών και ίσως ερμηνεύσεις με σχετική άνεση την εξόφθαλμη τάση κιτρινισμού, από όλα τα έντυπα της κεφαλαιώδους διαπλοκής στην Ελλάδα, σε δύο άξονες: κιτρινισμός στη στάση παραγόντων της τρόικας, με παράλληλο κιτρινισμό, μέχρις αισχρότητας, ως προς τις θέσεις και συμπεριφορές του ΣΥΡΙΖΑ.
Η διαπλοκή διέρχεται μόλις τώρα την φάση «σοκ και δέος», εντός της οποίας βολοδέρνει την τελευταία τετραετία (τουλάχιστον) ο ελληνικός λαός. Αισθάνονται δραματική ανασφάλεια: η τρόικα δείχνει να μην ανέχεται πλέον την πολιτική ελίτ και διαπλεκόμενη με αυτήν μεγαλοεπιχειρηματική ελίτ της Ελλάδας! Τους υποτιμά, αν δεν τους αποστρέφεται, τώρα που ένοιωσε άμεσα εμπειρικά και «ζωτικά» περί τίνος ακριβώς πρόκειται, ενώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έξυπνα πράττοντας, δεν παραδίδεται στη διαπλοκή για να φροντίσει αυτή για το μέλλον του κ.Τσίπρα και του κόμματός του. Ο «Ριζοσπάστης» γράφει εδώ και καιρό για μια λανθάνουσα σύγκρουση αστικών δυνάμεων της Ελλάδας στο πλαίσιο της διαδικασίας πτώχευσης και φτωχοποίησης. Είναι μερικώς σωστός, αν και ο «δογματισμός» δεν επιτρέπει την ολοκληρωμένη περιγραφή του φαινόμενου. Αν ωστόσο, διαβάσεις την «Εστία», προηγουμένως, θα καταλάβεις ποιο είναι το περιεχόμενο της λανθάνουσας διένεξης εντός της αστικής ελληνικής τάξης.
Εξεγείρονται όσοι εμπιστεύτηκαν τη διαπλοκή, ως σχέση πολιτικής και μεγαλοεπιχειρηματικής ελίτ, καθώς παρατηρούν να χάνει την ισχύ της και να μην μπορεί να διατηρήσει την συνοχή της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Αν δεν μπορεί πλέον να κάνει αυτό, είναι όχι μόνον άχρηστη, αλλά και εμπόδιο για την αναδιαμόρφωση του αστικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Άρα, δεν έχει λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να περιβάλλεται από δέος, φόβο, ή απλώς σεβασμό. Στο βαθμό που η διαπλοκή δεν μπορεί να εναρμονίζει τα συμφέροντα που την ορίζουν, εξαιτίας της εξέλιξης της κρίσης στην Ελλάδα υπό την επιτροπεία της τρόικας, είναι όχι απλώς άχρηστη, αλλά περιττό εμπόδιο.
Αν είναι έτσι, τότε δεν μένει τίποτε άλλο στα ΜΜΕ των διαπλεκομένων, παρά να περάσουν από την χυδαιότητα των τηλεπολιτικών τους και κάποιων περιθωριακών εντύπων τους, στον έκδηλο «πολιτικό κιτρινισμό». Τώρα δεν έχουν κάποιο κύρος να συντηρήσουν και έτσι πολύ φυσιολογικά περνούν στον κιτρινισμό, ως πολιτικό υποκατάστατο του χαμένου τους κύρους. Πού θα μπορούσε να καταλήξει αυτό; Σε κρίση του αστικού φαινόμενο, γενικότερα, στην Ελλάδα. Η διαπλοκή είναι ικανή να τινάξει στον αέρα το αστικό σύστημα, αν νοιώσει πως μεταβάλλεται σε «περιθώριο» . Κυριολεκτώ! Αν η διαπλοκή αισθανθεί πως ήρθε η στιγμή του αποκλεισμού της από την κεντρική πολιτική σκηνή, θα αρχίσει να «δαγκώνει» ό,τι βρει μπροστά της. Θα καταφύγει, Νίκο μου, ακόμη και στον κανιβαλισμό, ο οποίος στην πολιτική ξεκινά από τον έκδηλο κιτρινισμό και την συκοφαντία.
Και τι να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αριστερή έκφραση και πρόταση δημοκρατικής αναδιοργάνωσης του αστικού φαινομένου στην πατρίδα μας και αναδιάρθρωσης θεσμών και παραγωγής σε μια καθαρά σοσιαλδημοκρατική βάση (διότι, περί αυτού πρόκειται όπως έχω εκτενώς εξηγήσει με σειρά άρθρων μου);
Αυτό που δεν θα πρέπει να κάνει, είναι να… ενδώσει! Αν το δεις αντικειμενικά, δεν έχει λόγο να το κάνει πλέον. Ζημιά θα του έκανε, δίχως να του προσφέρει τίποτε στην ουσία. Αυτό που προτείνω στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι, κατά μέτωπο επίθεση –πλέον - εναντίον της διαπλοκής, όλων ωστόσο των μορφών. Αν «παίξεις» με κάποιους από αυτούς… διάβασε τί υπαινίσσεται ο «Ριζοσπάστης»! Έχει μεγάλη εμπειρία το ΚΚΕ σε κάτι τέτοια! Ξέρει τί σημαίνει να παίζεις με κάποιους διαπλεκόμενους, δίχως να κρατάς ισορροπίες. Και η ηγεσία του ΚΚΕ τις τελευταίες δεκαετίες κράτησε έντεχνα και με αξιόλογη ικανότητα ισορροπίες. Μια μορφή ισορροπίας είναι η απόσταση από όλους τους διαπλεκόμενους. Αν νομίζετε πως αυτό θα τους ενώσει σε ένα ανένδοτο αγώνα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να μην σφάλετε, αλλά αυτό σήμερα δεν θα έχει τα αποτελέσματα του «βρώμικου '89». Ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα θα έχει…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.