Το κείμενο αυτό, που συντάσσεται με ένα είδος «αυτόματης γραφής», αποτελεί φόρο τιμής σε μια σημαντική προσωπικότητα της ελληνικής αριστεράς, στον Κώστα Φιλίνη, που πέθανε στα 93του. Πρόκειται για μια μορφή που πάντα συνέκρινα με τους Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, Σαντιάγο Καρίγιο και Ζωρζ Μαρσαί, οι οποίοι, μέσα από λάθη και αστοχίες, αλλά με τόλμη, ήθος και δημοκρατική αγωγή, συνέβαλαν στην διαμόρφωση της σύγχρονης Ευρωαριστεράς.
Η δημοκρατία είναι σαν το βαλς. Είναι χορός του καθενός, του κάθε πολίτη, με τους θεσμούςσε μουσική ¾ που απαιτεί τα χέρια του καβαλιέρου-πολίτη να αγκαλιάζουν διαρκώς καιτρυφερά τη μέση της ντάμας-δημοκρατικός θεσμός. Πρόκειται για περιστροφικό χορό, όπουοι χορευτές γυρίζουν συνεχώς μια δεξιόστροφα, μια αριστερόστροφα με ενδιάμεσασυνδετικά βήματα αλλαγής, αφού πετύχουν να υποκαταστήσουν πολιτικώς το Είμαι τους μετο Υπάρχω των θεσμών, σε μια πίστα ελευθερίας και ισότητας, όπου ποτέ στηνπραγματικότητα δεν πρόκειται να είσαι ελεύθερος και ποτέ να γίνεις ίσος!
Στην πίστα αυτή οι αυτοσχεδιασμοί, χωρίς αυταρχικότητα και αυθαιρεσία, είναιαπαραίτητοι, ενώ τα ζευγάρια οφείλουν να στροβιλίζονται σαν να γλιστρούν απαλά στηνπίστα, για να διασκεδάσουν, με την ψυχική τους ανάταση και δια του πειθαρχημένου κεφιούτης κίνησής τους, το δημοκρατικό παράδοξο: την συμφιλίωση της ελευθερίας με την ισότητα.Και τα λεφτά; Οι ανάγκες τις καθημερινότητας; Η αβάστακτη αδικία; Το άδειο ψυγείο; Ηντάμα (θεσμός) που έχει τη μορφή του καταπιεστή σου, του αφέντη σου, του νταβά σου ή τηςπόρνης; Άλλαξε ντάμα! Οι ντάμες σε αυτόν τον χορό, δεν πρέπει να παραμένουν σταθερές.Το βαλς της δημοκρατίας απαιτεί ταιριαστά ζευγάρια με καλή διάθεση, ανήσυχο πνεύμα,καλή ψυχοσωματική υγεία και χαλαρό, ικανοποιημένο, αλλά ποτέ παραφουσκωμένοστομάχι! Οι ντάμες-θεσμοί είναι προϊόντα της κοινωνίας και όχι της αριθμητικής, τηςγεωμετρίας, του Θεού, της «Αγίας Τριάδας» (τρόικας), κάποιας αφηρημένης ιδέας, κάποιαςεξωτερικής προς την κοινωνία αντικειμενικότητας. Τα λεφτά απουσιάζουν, εκεί όπου οιντάμες επιλέγουν ταίρι με άσχετα προς το βαλς κριτήρια, και πλεονάζουν εκεί όπου οιντάμες αποτελούν απλώς το πρόσχημα για να κάνεις την μαγκιά σου και να κυριαρχήσειςστην πίστα, δίνοντας «μίζα» στην ορχήστρα και κλέβοντας τον οργανωτή της χοροεσπερίδας, που είναι πάντα το δημόσιο στην περίπτωσή μας!
Το βαλς της δημοκρατίας, δεν είναι άσχετο με την οικονομία. Είναι, φίλε μου, η ίδια ηκοινωνική οικονομία μιας αγοράς, την οποία αν αφήσεις ελεύθερη θα σου μετατρέψει τηνπίστα σε σκυλάδικο ή χυδαίο, «εγωπαθητικό», θορυβώδες χορευτάδικο, σαν κι αυτά πουπλημμύρησαν τα στέκια των μικροαστών. Αν την στραγγίξεις και την πολώσεις (την αγορά),ξέχασε επίσης το βαλς: με μονοπώλια ιδιωτικά ή κομματικά, βαλς της δημοκρατίας δενχορεύεται! Είναι ωραίο και κοινωνικά ωφέλιμο πράγμα η ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά μόνονστο πλαίσιο του βαλς. Οι θεσμοί (ντάμες) αν έρχονται να διασφαλίσουν ή/και ναδιασκεδάσουν την κυριαρχία μιας μειονότητας πάνω στην πλειονότητα (την κυριαρχία του20 % πάνω στο 80% του πληθυσμού, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα) δενπροσφέρονται για βαλς!
Έλα όμως που μόνον με το βαλς της δημοκρατίας θα μπορούσες να δόσεις νόημα και λύσηστην σημερινή ελληνική κρίση, κάνοντας ασφαλώς μια αριστερή στροφή! Ήρθε η σειρά της,στο λέει η εθνική οικονομία και έφτασε να στο φωνάζει ακόμη και η αγορά! Δεν ακούς, δενκαταλαβαίνεις; Ξέρεις βαλς; Αν δεν ξέρεις μάθε… και θα καταλάβεις εκτός από το νόημααυτού του σημειώματός μου και το νόημα που παράγεται από την αντικειμενική σχέση τηςελληνικής εθνικής οικονομίας με την αγορά. Αν θέλεις και μπορείς να το δεις βαθύτερα, ωςφαινόμενο ηγεμονίας, τότε θα ανακαλύψεις μόνος σου την αριστερή στροφή, ωςεκδημοκρατισμό που υπηρετεί την παραγωγική ανασυγκρότηση και όχι το λογιστήριο του«καταστήματος»! Στο κάτω-κάτω όταν το «κατάστημα» πτωχεύσει το λογιστήριο έχει νόημαγια τον δικηγόρο και όχι τον οικονομολόγο ή τον χορευτή της πολιτικής και της στρατηγικήςστην διοίκηση!
Δεν βλέπεις πως εκδημοκρατισμός και παραγωγική ανασυγκρότηση, σημαίνει αριστερήθεσμική μεταρρύθμιση, ώστε να δημιουργηθούν ξανά οι προϋποθέσεις στην Ελλάδα γιαβαλς; Δεν συνειδητοποιείς πως βιώνουμε έναν απίστευτο εκχυδαϊσμό του χορού του πολίτηστην πατρίδα μας; Δεν νοιώθεις την κατάντια μιας πολιτείας βουτηγμένης στον βούρκο τωνσκανδάλων, στην μιζέρια και τον αναθεματισμό παραπλανημένων, από τον αμοραλισμό καιτην αβελτηρία θλιβερών πολιτικάντηδων, μικροαστών, οι οποίοι στην πραγματικότητα ποτέδεν έμαθαν ή συμπάθησαν το βαλς, καθώς η πελατειακή ιστορία του πολιτικού συστήματοςστην Ελλάδα δεν το επέτρεψε;
Κι όμως δίχως το βαλς της δημοκρατίας δεν θα μπορούσε να υπάρξει σοβαρή και σταθερή κοινωνική πρόοδος. Τι λέω; Ούτε καν ελληνική πολιτεία, ούτε στοιχειώδης αστικήδημοκρατία πλέον! Ας εκπαιδευτούμε στο βαλς, θα αποτελούσε βασική αγωγή για τηνανάπτυξη μιας δημοκρατικής παιδείας, που δεν είναι «συναίνεση», αλλά μια μη-μίζερη, μη-καταστροφική περιπέτεια σύνθεσης θεσμών που ενισχύουν διαρκώς την συμμετοχή τωνπολιτών στις αποφάσεις, την αξιοκρατία, τον απολογισμό, την διαφάνεια και τηνενσωμάτωση του διαφορετικού, με την σοσιαλιστική προοπτική σαν μπούσουλα, πουυπηρετεί τον στόχο της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Εντάξει, δεν θα καταργηθούν οι διαφορές στους μισθούς ή καλύτερα οι ίδιοι οι μισθοί, αλλάτουλάχιστον θα μπορούσε να περιοριστεί δραστικά η διαφορά τους, με μια αριστερήστροφή. Όπως και η δραματική ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Εύκολο είναι ηυγεία, η παιδεία, η εκπαίδευση, οι μεταφορές, η ενέργεια στα νοικοκυριά και η διατροφή ναπάψουν να είναι πίστες επί των οποίων θεμελιώνονται κρίσιμες κοινωνικές ανισότητες.
Ποιος φοβάται το βαλς; Ο πάτρωνας, ο διπλεκόμενος, το κουτσαβάκι της αγοράς, οπολιτικάντης του δεξιού και ακροδεξιού λαϊκισμού που σου πουλάει «πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια» για να κερδίσει από την εκποίηση και των τριών, καθώς και το αλάνι της αγοράςπου έμαθε να ζει πουλώντας «αέρα κοπανιστό» και «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», με ρεαλιστικό ή νεορεαλιστικό ασφαλώς αμπαλάζ και με στατιστική επαλήθευση! Οι τελευταίοιεπιχειρούν να αντικαταστήσουν την ιστορία με τα «πειραγμένα» λογιστικά τους βιβλία, όπωςακριβώς την κοινωνικότητα με την επιχειρηματικότητα, εξευτελίζοντας τελικώς και τις δύο έννοιες ταυτόχρονα.
Και σαν να μην έφταναν αυτοί, ιδού και άλλοι χυδαιολόγοι που προσβάλουν τον κοινωνικόκαι πολιτικό αγωνισμό, με την μορφή ενός βαλς με ριζοσπαστικούς κανόνες στην εφαρμογήτων δημοκρατικών θεσμών. Πρόκειται για τους παλληκαράδες-τρομοκράτες, με την μορφήτου Χριστόδουλου Ξηρού και άλλων «αριστεριστών-μαφιόζων», τους οποίους το καθεστώςχρησιμοποιεί για να σε σύρει στον τσάμικο της πολιτικής διαστροφής. Για να πάψεις ναπροβληματίζεσαι με την μεγα-τρομοκρατία του «σοκ και δέος» της γενικευμένηςαπορρύθμισης και να εστιάσεις στην μικρο-τρομοκρατία αρρωστημένων υπάρξεων, οιοποίοι αν και μεγάλωσαν συνεχίζουν να παίζουν τον «Ζορό». Μόνον που αυτό δεν είναιπαιχνίδι, είναι έγκλημα της χειρότερης μορφής. Οι «παλληκαράδες» που δολοφονούν καιμάλιστα συμβολικά, είναι τα αθλιότερα καθάρματα της κοινωνίας. Και προς θεού δεν έχουνκαμία σχέση (ιστορικά) με την αριστερά και τα κινήματά της! Οι συμβολικές δολοφονίες είναιπρακτική φασιστική ή μαφιόζικη και οι απειλές του Χριστόδουλου βγαλμένες από τοεγχειρίδιο του καλού μέλους της Cosa Nostra, ή της Camorra, ή της Sacra Corona Unita. Γιαεμένα δεν έχει σημασία, για όσους έχει ας το ερευνήσουν!
Σημασία έχει πως το ελληνικό καθεστώς αντλώντας νομιμοποίηση αντανακλαστικά από τουςτρομοκράτες και όχι τον ελληνικό λαό επιχειρεί να διασκεδάσει την ανάγκη να μάθουμε καινα χορέψουμε όλοι το βαλς της δημοκρατίας, συνειδητοποιώντας πως το μείζον διακύβευμασήμερα είναι η δημοκρατικοί θεσμοί στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Πρόκειται για δύοαλληλένδετα επίπεδα ανάλυσης και όποιος δεν το καταλαβαίνει …δεν ξέρει πού πατά καιπού πηγαίνει! Αυτό είναι που αποκαλώ κονστρουκτιβιστικό πραγματισμό, επιμένοντας στηνανάγκη που οφείλει να ικανοποιήσει η Ευρωπαϊκή Αριστερά: να μην επιτρέψει να κυλήσει ηΕυρώπη ξανά στην βαρβαρότητα του εθνικισμού, διακόπτοντας παράλληλα την κατρακύλατης στην άβυσσο, για τις επιμέρους κοινωνίες της, που προκαλεί η διολίσθηση στοναπάνθρωπο νεοφιλελευθερισμό και στην επιτροπεία μετανεωτερικών, υποτελών πολιτειών.
Η αριστερά είναι σήμερα η μόνη πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να οδηγήσει αντί σεέναν νέο, απολύτως ιδιόμορφο και πρόστυχο, ακήρυχτο πόλεμο στην ήπειρό μας – όπωςπράττουν δεξιοί και «σοσιαλδημοκράτες» - στην προοπτική της ειρήνης, της συνεργασίας,της συναδέλφωσης των επιμέρους λαών, της αλληλεγγύης, του σεβασμού των εργαζομένωνμε την θεσμική ένταξή τους στην διοίκηση των επιχειρήσεων, καθώς και στην προοπτική τηςκαθολικής ευημερίας, ξεκινώντας από τα βασικά που λησμονήσαμε. Αυτά τα βασικά ήρθασήμερα να επαναφέρω στην επικαιρότητα, παρεμβαίνοντας στην κυριαρχία μια χυδαίαςπολιτικής αφήγησης, με την παρομοίωση του «βαλς της δημοκρατίας».
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.