Οργή λαού..

Πήγα στο νοσοκομείο, μου λένε ταμείο 5 ευρώ η επίσκεψη. Πάω ταμείο λέω είμαι άνεργη, δεν προβλέπεται λέει η κοπελιά (με σκυμμένο το κεφάλι), είχαν στείλει μία εγκύκλιο πριν κάνα μήνα την απέσυραν πάλι, δεν ισχύει τώρα τίποτα. Την ρωτώ, κι όλα αυτά τα χρήματα ρε κοπελιά που παίρνουν από τους κατέχοντες και με περίσσιο θράσος δηλώνουν ότι σας τα παίρνουν για να φροντίσουν τους μη έχοντες πού τα πάνε; Τι να σας πω, έχετε δίκιο, δεν μπορώ να κάνω εξαίρεση, δίνω λογαριασμό, δεν περνά από το χέρι μου, στο τέλος της ημέρας ταμείο παραδίδω κλπ. Αφού ξέρετε ότι σας εμπαίζουν (συνεχίζω) κι ότι τα χρήματά σας τα τρώνε αυτοί γιατί το ανέχεστε; Δεν το ανεχόμαστε, τόσες κινητοποιήσεις κάναμε.. Δεν τους κάνετε τίποτα με τις κινητοποιήσεις, να μην εκτελείτε τις παράνομες εντολές τους, αυτό είστε υποχρεωμένοι να κάνετε. Έτσι έκλεισα το λογύδριο κι έφυγα.

Και θα μου πεις τώρα εσύ ο συνετός, αφού την δουλειά σου δεν την έκανες γιατί χαίρεσαι.. Σου απαντώ: Ξέρεις γιατί άλλαξαν όλοι οι συνυπαίτιοι (συμμετέχοντες) και όλο και περισσότερο γέρνουν προς το μέρος/δίκιο του λαού; Βρίσκονται ανάμεσα σε δύο θεριά, κάθε φορά υπηρετούν/κάνουν τα χατίρια αυτού που φοβούνται περισσότερο!!!! Όσο μεγαλώνει η οργή του λαού τόσο θα δουλεύουν για εμάς. Την δουλειά μου λοιπόν την έκανα, έβαλα το λιθαράκι μου, την ζυγαριά την έγειρα, συν ένας στην μεριά λαού.

Στεφανία