Προεδρία στην ΕΕ: Ευρωπαϊκό σχήμα προεκλογικής καμπάνιας. Ένα ιδανικό πλαίσιο όπου ένας αφηρημένος και εξιδανικευμένος ευρωπαϊσμός διασύρει τον ευρωπαϊσμό της πράξης και στην πράξη. Εδώ τα ράσα κάνουν τον παπά, ενώ αυτός εμπνεόμενος από το πνεύμα του αγαθού «θεού-Ευρώ», συντάσσει και ανασυντάσσει το συμβόλαιο θυσιών για τον Ελληνικό λαό, μια και αυτός «επέλεξε» το «πάση θυσία στο Ευρώ». Καλά, δεν το επέλεξε ακριβώς, αλλά τώρα θα το επικυρώσει με την ψήφο του ή όχι!
Εκλογές: Οι έλληνες θα επιλέξουν μεταξύ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, έτσι ώστε αυτές να διεξαχθούν με τάξη και ασφάλεια, δίχως σπατάλες και την τρομοκρατία της πολιτικής που ορίζει διαφορετικά την σημασία του ΝΑΙ και του ΟΧΙ. Η πολιτική είναι «μπαρούφα» και δυσβάσταχτο έξοδο (για το μυαλό και τον προϋπολογισμό), το δίλημμα είναι απλό, ένα και μοναδικό: Το ΝΑΙ σημαίνει σταθερότητα και ανάπτυξη, το ΟΧΙ αναρχία και ύφεση! Πάντα αυτό σήμαινε… Τα πρώτα χρόνια του ΝΑΙ ήταν παραδόξως σαν τα χρόνια του ΟΧΙ, κατά τα οποία «η Ελλάδα πέρασε απίστευτες δυσκολίες, έχασε βιοτικό επίπεδο που δεν έχει χάσει κανένας ευρωπαϊκός λαός από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το έκανε συντονισμένα με την βοήθεια της Ευρώπης για να έχουν οι επόμενες γενιές, ελπίδα» [Αν Σαμαράς]. Τα επόμενα χρόνια η σημερινή γενιά θα έχει να τρέφεται με την ελπίδα πως οι επόμενες θα αναγνωρίσουν την θυσία του ΝΑΙ (τους) και δεν θα ξαναπούν ΟΧΙ στην μετατροπή του ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο και σε ευρωπαϊκές προτάσεις σωτηρίας που προϋποθέτουν Επιτροπεία και μετατροπή της χώρας σε φτωχοποιούμενη Υποτελή Πολιτεία ανέργων και σκλαβοποιημένων εργαζομένων. Το ΝΑΙ στην αρχή μπορεί να έχει τα αποτέλεσμα του ΟΧΙ, μετά όμως σε ανταμείβει με μπόνους υποταγής. Κερδίζεις δήθεν την εμπιστοσύνη των επενδυτών και των αγορών και χάνεις για πάντα την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Μα, τί τους έχουμε τους ψυχαναλυτές και τους ψυχίατρους; Το θέμα δεν είναι πολιτικό, είναι καθαρά ψυχολογικό!!! Στον ψυχολόγο λοιπόν να πάνε οι εκφραστές και υποστηρικτές του ΟΧΙ, καλύτερα πριν από την κάλπη.
Ευρώπη: Μια περιοχή μετανεωτερικής DENEGATION (dénégation, Verneinung κατά Freud, άρνηση με την ψυχολογική έννοια ). Πρόκειται για μια περιοχή υποσυνείδητης άρνησης του πραγματικού, των πραγματικών σχέσεων ηγεμονίας και παραγωγής. Είναι η περιοχή του φετιχισμού του Ευρώ. Η περιοχή όπου το ιδεολόγημα ενός κοινού νομίσματος αναπαριστά ψευδώς ένα κοινό κοινωνικό σχηματισμό. Το Ευρώ εμφανίζεται να είναι - θα έλεγα σχηματικά - το «πουλί» που λείπει για να ολοκληρωθεί η Ελλάδα ως πολιτική οντότητα εντός της ΕΕ, κατά τη ΝΔ το ΠΑΣΟΚ, τις παραφυάδες τους και την πολιτικο-επιχειρηματική, κρατικοδίαιτη ελληνική ελίτ, ασφαλώς! Έτσι όμως το Ευρώ σαν έξω γεννητικό όργανο του άρρενος που ολοκληρώνει φαντασιακά το θηλυκό (: Ελλάδα) μετατρέπεται από νόμισμα σε μηχανισμό ψυχολογικού καταναγκασμού. Μέσω του τελευταίου νομιμοποιείται ο πολιτικός καταναγκασμός και οι «θυσίες», οι οποίες προδήλως αναπαρίστανται, είτε στο πλαίσιο μιας δεξιάς θυματοποίησης, είτε σε αυτό μιας αριστερής θυματοποίησης. Η πρώτη είναι σαδομαζοχιστική μορφή ψυχολογικής άρνησης του πραγματικού, ενώ η δεύτερη «dénégation» του πραγματικού δια του σοσιαλιστικού ιδεολογήματος. Μετά από αυτό, το κυβερνητικό γλωσσάρι της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ έχει ως ακολούθως:
Ευρωεκλογές: «Οι έλληνες θα επιλέξουν αν θέλουν την Ευρώπη ή όχι» [Σαμαράς] - και όχι τί είδους Ευρώπη προτιμούν!
Εθνικές εκλογές: Οι έλληνες θα επιλέξουν αν θέλουν την Ελλάδα στην Ευρώπη ή όχι - και όχι ασφαλώς τί Ελλάδα θέλουνε!
Εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης: Οι έλληνες θα επιλέξουν αν θέλουν την Ευρώπη στην Ελλάδα ή όχι - και όχι τί είδους ευρωπαϊκή περιοχή θέλουν τον τόπο τους.
Αντιπολίτευση: Ένας ανεύθυνος εσμός «αντιευρωπαϊστών», «αντιδυτικών» και αντινατοϊκών» [Σαμαράς]. Και αυτό είναι κατηγοριοποίηση ενός ηγέτη που ομιλεί την γλώσσα του μέλλοντος, παρακαλώ! Όπως τότε που όσοι δεν ήταν φασίστες και ναζιστές ήταν αναρχοκομμουνιστές και όσοι δεν ήταν σταλινικοί ήταν είτε φασίστες, είτε η πέμπτη φάλαγγα του φασισμού. Το «μέλλον» ξαναζωντανεύει το πλέον πρόστυχο πολιτικώς παρελθόν, στην φιλοευρωπαϊκή αφήγηση Σαμαρά. Γιατί; Επειδή η πραγματικότητα είναι οδυνηρή για την ευρωπαϊκή δεξιά, στην οποία θέλει ο ίδιος να εντάσσεται. Για άλλη μια φορά στην ευρωπαϊκή ιστορία είναι εκείνη που προκαλεί σχίσματα και πολεμική ατμόσφαιρα στην ήπειρο με την αντικοινωνική πολιτική που ακολουθεί και με την πόλωση κεφαλαίου και ηγεμονίας που μεθοδεύει και εξυπηρετεί υπέρ του κέντρου και του βορρά και εις βάρος της περιφέρειας και του νότου. Αν για μια στιγμή Σαμαράς και Βενιζέλος «μετανάστευαν» στην σημερινή Ελλάδα από το υπερβατικό «ευρωπαϊκό μέλλον» όπου βρίσκονται, θα γίνονταν αυτομάτως αντιπολίτευση: «αντιευρωπαϊστές», «αντιδυτικοί» και αντινατοϊκοί». Πού ξέρεις, μπορεί να γίνουν μέχρι τις εκλογές! Τι έχουν να χάσουν, την αξιοπιστία τους; Μα, αυτή έχει χαθεί προ πολλού! Στο «μέλλον» δεν έχουν θέση οι αξιόπιστοι, ούτε οι αξιοπρεπείς και αξιόμαχοι, το μέλλον ανήκει στους υπερβατικούς του παρόντος που είναι φορτωμένοι με τα στερεότυπα και τα συμπλέγματα του παρελθόντος, αναπαράγοντας διαρκώς (φροϋδικές) διαταραχές που ορίζουν το νευρωτικό υποκείμενο. Τώρα ως κεντρικό στοιχείο της πολιτικής νεύρωσης ανάγεται το Ευρώ. Πρόκειται δυστυχώς για αδυναμία εσωτερίκευσης του σύγχρονου, γερμανικού στην ουσία, καταναγκασμού και για δυσκολία πολιτικής απομυθοποίησης της ερωτικής επιθυμίας, ώστε να φανεί το πολιτικό περιεχόμενο που ετεροκαθορίζει το (αντί-).
Έλληνες πολίτες: Δυο κατηγορίες. Αυτοί που ψηφίζουν για το μέλλον των παιδιών τους [: «πολλοί εκ των οποίων ασφυκτιούν από τα μέτρα λιτότητας των τελευταίων ετών, θα ψηφίσουν για το μέλλον της πατρίδας τους και των παιδιών τους. Τους έχω εμπιστοσύνη» (Σαμαράς)] και αυτοί που ψηφίζουν για το παρόν των παιδιών τους. Στους πρώτους έχει εμπιστοσύνη ο κ. Σαμαράς και η κυβερνητική του ομάδα. Είναι το αναφερόμενο κοινό του ΝΑΙ. Τους δεύτερους δεν τους εμπιστεύεται, επειδή στοχάζονται με το θυμικό τους και δεν κατανοούν οι ανόητοι πως «Ελλάδα πλήρωσε αυστηρά δικά της σφάλματα, αλλά και κατασκευαστικές ελλείψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης», για τις οποίες δεν πρέπει να αποδοθούν ευθύνες δια των εκλογών στον κυβερνητικό δικομματισμό, ούτε στους παράγοντες της ΕΕ, αλλά στην αντιπολίτευση! Έτσι πράττει ο υπεύθυνος έλληνας πολίτης, ψηφίζει πάντα αγνοώντας το παρελθόν όσων διεκδικούν την ψήφο του. Εμ, πώς αλλιώς θα πάμε μπροστά!
Εμπιστοσύνη: Όρος κλειδί της ελληνικής προεδρίας. Δεν είναι ο πολίτης που εμπιστεύεται ή δεν εμπιστεύεται τον πολιτικό, αλλά ο πολιτικός που εμπιστεύεται ή δεν εμπιστεύεται τον πολίτη. Δεν είναι ο επενδυτής ή/και ο καταναλωτής που εμπιστεύεται ή δεν εμπιστεύεται μια συγκεκριμένη αγορά, αλλά η αγορά που εμπιστεύεται ή δεν εμπιστεύεται τον επενδυτή ή τον καταναλωτή! Στις εκλογές που έρχονται δεν θα ψηφίσουν οι πολίτες τους πολιτικούς τους αντιπροσώπους, αλλά αντίστροφα θα είναι οι πολιτικοί που θα ψηφίσουν για να αναδείξουν τους υπευθύνους σε αντιδιαστολή με τους ανεύθυνους πολίτες. Έτσι έρχεται το μέλλον πιο γρήγορα κοντά μας! Ο θεός, κατά τον George Orwell, πολύ θα ζήλευε αυτή την αντίληψη περί εμπιστοσύνης. Είναι αυτή που αντιστρέφει απολύτως την διάσταση της πολιτικής και ο… θεός να βάλει το χέρι του! Η ελληνική προεδρεία βασίζει την επιτυχία της στην διαστροφή της πολιτικής ζωής με την μετατροπή (διεύρυνση) του φετιχισμού του Ευρώ σε πανελλαδική νεύρωση. Καλή επιτυχία και περαστικά μας!
Μίζα, διαφθορά: Αντιστοιχούν συνολικά στο ένα δέκατο των δαπανών, ενώ οι μισθοί, συντάξεις και λοιπά επιδόματα στα δυο τρίτα των σημερινών δαπανών του δημοσίου, αν εξαιρέσεις την εξυπηρέτηση του χρέους, άρα δεν είναι οι μίζες, η φοροδιαφυγή, η φοροκλοπή και οι υπερτιμολογήσεις το πρόβλημα της εθνικής οικονομίας, αλλά οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα!!! Είναι κι αυτό μια λογιστική. Λογαριασμός αθλιότητας και απανθρωπισμού! Όπως δεν είναι το πρόβλημα της χαμηλής σχετικά παραγωγικότητας εξαιτίας του υπερβολικά σκληρού νομίσματος και της χαμηλής σχετικά απασχολούμενης τεχνολογίας το ζήτημα της ανάπτυξης στην Ελλάδα, αλλά οι μισθοί των ιδιωτικών υπαλλήλων και εργατών.
Γενικά το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι οι εργαζόμενοι και όχι το κεφάλαιο. Λεφτά υπάρχουν, επενδυτές υπάρχουν που νοιάζονται για την Ελλάδα, εργαζόμενοι δεν υπάρχουν έτοιμοι να θυσιαστούν για το μέλλον των επόμενων γενεών! Πες μου εσύ εργαζόμενε, τί θυσία έκανες σήμερα για την Ευρώπη, δεν ενημερώνεσαι καθημερινά για το δράμα των κεφαλαιοκρατών; Αυτό θα πρέπει να είναι το σύνθημα της ελληνικής προεδρίας. Ο έλληνας εργαζόμενος πρέπει να καταλάβει αυτή την περίοδο πως εκτός από το λιγότερο ψωμί, υπάρχει και το καθόλου ψωμί …Ποιος σου δίνει ψωμί και τρως, αχάριστε έλληνα; Και τί σχέση έχουν αυτές οι σαχλαμάρες με την μίζα και τη διαφθορά; Ρωτήστε αυτούς που τα «τρώγανε όλοι μαζί», εορτάζοντας σήμερα την προεδρεία στην ΕΕ με τον πιο επίσημο τρόπο: με τον θρίαμβο της μίζας και της διαφθοράς.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.