Τον Αρχάγγελο Γαβριήλ μάλλον τον έχετε υπόψιν! Είναι ο άγγελος που σημαίνει «ο Θεός είναι η δύναμή μου». Την κυρία Αναστασία Σακελαρίου, ίσως να έχετε επίσης ακουστά. Πρόκειται για την πρόεδρο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ( : κορυφαίου θεσμού της μεταρρύθμισης στην Ελλάδα), για την οποία «προέκυψαν επαρκείς ενδείξεις για την άσκηση ποινικής δίωξης», εξαιτίας της εμπλοκής της στο σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, μια και η γυναίκα αυτή υπήρξε μέλος της Επιτροπής Επιχειρηματικών Δανείων της Τράπεζας και είχε συμμετάσχει σε σκανδαλιστικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης υποχρεώσεων προς την Τράπεζα που ζημίωσαν το δημόσιο.
Τον ΣΤΑΘΗ, δεν μπορεί, θα τον ξέρετε όλοι! Είναι ο πλέον ικανός «σημειολόγος» της Ελλάδας και ένας από τους καλύτερους διεθνώς, σύμφωνα με την προσωπική μου, απροκατάληπτη στο ζήτημα και την συγκεκριμένη «τέχνη», άποψη. Η δική μου δουλειά συνήθως αρχίζει εκεί όπου σταματά του ΣΤΑΘΗ, αλλά είδηση προκύπτει όταν σπανίως η διαδικασία αυτή ακολουθεί αντίστροφη τροχιά! Σήμερα, εδώ, δεν παράγεται είδηση, παράγεται όμως θεωρία, η οποία δομείται επί της παρέμβασης του «Στάθη στον eniko» υπό τον τίτλο «Ποτέ το τέλος δεν βλέπει το τέλος του». Τι λέει ο ΣΤΑΘΗΣ; «… όταν το σύστημα, δηλαδή ο κ. Στουρνάρας, δηλαδή οι Σημιτάνθρωποι προωθούσαν στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο την κυρία Αναστασία Σακελαρίου ρίσκαραν το ενδεχόμενο η τσόζεν αυτή γκόλντεν γούμαν να διαπράξει κάποια λαθάκια και να αρχίσει να αφήνει διάφορα εκατομμυριάκια να διαλέγουν τσέπες. Όντως, τώρα η κυρία Αναστασία Σακελαρίου διώκεται ποινικώς με κίνδυνο το σύστημα να αρχίσει να πληρώνει τα λάθη του, αν! Αν δεν είχε λάβει πρόνοια. Την εξής: όταν η κυρία Σακελαρίου και ο/η κάθε κυρία Σακελαρίου μετετέθη απ’ το σύστημα, δηλαδή τον κ. Στουρνάρα, δηλαδή τον κ. Σαμαρά στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, ώστε από νέα, ισχυρότερη θέση, να ελέγχει την ελεύθερη διακίνηση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ προς πάσαν κατεύθυνσιν [να υπάρξει πρόνοια - αυτή, αυτός και ο άλλος - να απολαμβάνει] το ακαταδίωκτον για όποια πράξη διαπράξει. Να έχει δηλαδή ασυλία ακόμα κι αν διέπραττε κακουργήματα. Να έχει δηλαδή όχι το τεκμήριο της αθωότητος και της εντιμότητος, αλλά να είναι αθώα και έντιμη με διάταγμα για ό,τι κι αν κάνει».
Τέτοιο προνόμιο, είναι αλήθεια, πως δεν απολαμβάνει ούτε ο ίδιος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ που στο κάτω-κάτω σημαίνει «ο Θεός είναι η δύναμή μου» και όχι «ο Θανάσης είναι η δύναμή μου» πχ.! Ακόμη και το «επουράνιο καθεστώς» συμπεριφέρεται ως ανοιχτό πληροφορικό /κυβερνητικό σύστημα, βρε αδελφέ, ενώ το καθεστώς στην Ελλάδα εμφανίζεται ως απολύτως ολοκληρωμένο, κλειστό σύστημα. Αυτό προαναγγέλλει και το τέλος του, αναγνώστη μου!
Τουλάχιστον αυτό διδάχτηκα μελετώντας την μεθοδολογία της πολιτικής κοινωνιολογίας και την μεθοδολογία των θεσμών. Είναι σωστό αυτό που σημειώνει ο ΣΤΑΘΗΣ: «ποτέ το τέλος δεν βλέπει το τέλος του», ορθότερο όμως θα ήταν αν έλεγε: το καθεστώς στην Ελλάδα θα καταρρεύσει απότομα και «ασύντακτα», παρά την διεθνή φροντίδα για την δρομολόγηση μιας συντεταγμένης χρεοκοπίας, επειδή ακριβώς όχι απλώς δεν είναι ικανό να προβλέψει το τέλος του, αλλά επιχειρεί με κυβερνητική παρέμβαση να καταργήσει το τεκμήριο της αθωότητος και της εντιμότητος για τους λειτουργούς του.
Όταν με διάταγμα ανακηρύσσεις την ασυλία του δημόσιου λειτουργού απέναντι στον «φυσικό του κριτή», τον καθιστάς a priori ένοχο στα μάτια του λαού και έτσι το καθεστώς χάνει την αστική μορφή της νομιμοποίησής του. Διαμορφώνεις, δηλαδή, μια παρά φύση «νομιμότητα», έξω από το σύστημα ελέγχου της νομιμότητας και έτσι υπονομεύεις τον πυρήνα άντλησης πολιτικής νομιμοποίησης ( λαϊκή κυριαρχία) . Από εκεί και έπειτα φυσιολογικό επακόλουθο θα πρέπει να θεωρείται η ταχεία κατάρρευση του πολιτικού καθεστώτος διακυβέρνηση,ς ή η συντεταγμένη μετατροπή του σε δικτατορία.
Καταλάβατε, πώς μέσα στον πανικό τους και το πολιτικό τους αδιέξοδο, πόσο επικίνδυνοι για την πλουραλιστική, κοινοβουλευτική δημοκρατία και πιθανόν για τον ίδιο τους τον εαυτό ,είναι οι κυβερνώντες με την μορφή της συγκυβερνητικής διαρχίας (Σαμαράς, Βενιζέλος); Καταργούν, με δική τους πρωτοβουλία το τεκμήριο εντιμότητος και αθωότητος των ανθρώπων που οι ίδιοι επιλέγουν για να «τρέξουν» τις μεταρρυθμίσεις, τις οποίες εμφανίζονται να θεωρούν και προβάλλουν ως «σωτηρία για την χώρα». Έτσι, παγιδεύουν οι ίδιοι την διαδικασία της νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης στο χώρο του οιονεί ποινικού δικαίου, προσπαθώντας να αποφύγουν την εξέταση και έρευνα από τους αρμοδίους θεσμούς της νομιμότητας των αποφάσεων που διέπουν αυτή την διαδικασία.
Είδατε την διαλεκτική σχέση που ορίζει τελικά το τέλος της αστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα; Μετά αναρωτιέστε οι αριστεροί τί είδους καημός είναι αυτός που με βασανίζει με την αστική δημοκρατία.! Δεν βλέπετε, φίλοι, πως αυτοί οδηγούν την χώρα σε πλήρη πολιτική εκτροπή; Ποιον συμφέρει αυτή η εκτροπή; Και τί μορφή θα μπορούσε να λάβει; Σίγουρα όχι της λαϊκής επανάστασης για τον σοσιαλισμό, ή μήπως φαντάζεστε πως σφάλω; Δεν σφάλω, όπως δεν έσφαλα όταν κατατρομαγμένος άκουσα για πρώτη φορά από τα χείλη κορυφαίου παράγοντα πριν από δέκα περίπου χρόνια την φράση: «Δημήτρη, το σύστημα έκλεισε [ολοκληρώθηκε] στην Ελλάδα»! Την αλήθεια μού έλεγε ο άνθρωπος με κυνική ειλικρίνεια και η αλήθεια αυτή οδήγησε στην μορφή πτώχευσης και στην μορφή αποδημοκρατικοποίησης που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα. Εγώ, επίσης κυνικά, αντέταξα τότε: «αμάν τι πάθατε και τι θα πάθουμε» και ειδοποίησα την γυναίκα μου πως είχε έρθει η ώρα να τα μαζεύουμε δυστυχώς πάλι από την πατρίδα μας, για μια νέα μεταναστευτική περιπέτεια!
Τώρα πια αν η αριστερά και ο προοδευτικός κόσμος μπλέξει στο ερώτημα: «μπορεί ο θεός να φτιάξει μια πέτρα τόσο βαριά που δεν θα μπορεί να σηκώσει ο ίδιος;», θα χαθούν/χαθούμε σε ένα ατέρμον κυβερνητικό αδιέξοδο που συνθέτει το τέλος αυτού του καθεστώτος της διαπλοκής και της διαφθοράς. Αυτοί θα πέσουν απότομα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, επειδή αυτο-ενοχοποίησαν την πολιτική τους ύπαρξη. Άρα, είναι ένοχοι και ως ένοχοι επιχειρούν να διασπείρουν την ενοχή τους στους πολιτικούς τους αντιπάλους και στην ευρύτερη κοινωνία. Επιδιώκουν απλώς να μας κάνουν συνενόχους και θα τα καταφέρουν αν η αριστερά δεν κατανοήσει πως το ολοκληρωτικό σύστημα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με τον «Αρχάγγελο Γαβριήλ», ούτε στενά στο πλαίσιο του σημερινού (ελληνικού) κοινοβουλευτισμού. Αντιμετωπίζεται με διεθνοποίηση του προβλήματος (και ασφαλώς στο πλαίσιο των θεσμών της Ευρώπης) και με την σφυρηλάτηση ενός κινήματος αστικής ανασυγκρότησης για εκδημοκρατισμό και παραγωγική αναδιάρθρωση. Όπως επί χούντας…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.