Λίγες φορές στην ιστορία έχει δοθεί στο ΚΚΕ η ευκαιρία, απαλλαγμένο πλήρως από συντροφικές, ηγεμονικές δουλείες και από τον δορυφορικό καταναγκασμό της Μόσχας, να αναπτύξει ελεύθερα και σε βάθος την μαρξιστική-λενινιστική του προσωπικότητα, διεκδικώντας παράλληλα μία ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Και αυτό έχοντας στο «τιμόνι» έναν συνομήλικό μου, τον Γενικό Γραμματέα του Δημήτρη Κουτσούμπα, ο οποίος θα μπορούσε να διαδραματίσει έναν πραγματικά εποικοδομητικό (: constructive με την πλήρη πολιτική σημασία της έννοιας) ρόλο υπέρ των εργαζομένων και των κοινωνικά αποκλεισμένων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, όπως και υπέρ της πολιτικοποίησης της κρίσης στην χώρα μας, ενισχύοντας παράλληλα το κοινοβουλευτικό δυναμικό και την κοινωνική δυναμική του μακροβιότερου και συνεκτικότερου κόμματος της Ελλάδας.
Θα μπορούσε και θα ήταν πολλαπλά χρήσιμο για την ελληνική κοινωνία, αλλά δεν το πράττει. Κάνει ακριβώς το αντίθετο κι αυτό δεν είναι καλό ούτε για την ελληνική κοινωνία, ούτε για την αριστερά και το προοδευτικό κίνημα συνολικά, ούτε για την γενικότερη απήχηση του ΚΚΕ, ούτε για την διείσδυσή του στα φτωχοποιούμενα μικροαστικά στρώματα, ενώ δεν φαίνεται να επηρεάζει την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, εναντίον του οποίου μοιάζει να κατευθύνει τα βέλη της πολιτικής του αφήγησης, ο πράγματι σοβαρός άνθρωπος Δημήτρης Κουτσούμπας. Και προσοχή, η κριτική μου αυτή περιορίζεται στην αμιγώς πολιτική στάση και συμπεριφορά της ηγεσίας του ΚΚΕ και δεν επεκτείνεται σε ιδεολογικά και ηγεμονικά ζητήματα στα οποία διαφωνώ με το ΚΚΕ. Ετούτα στο πλαίσιο αυτού του σημειώματος δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει πως δεν ανήκω σε αυτούς που χαροποιούνται από την σχετική εκλογική αποδυνάμωση του ΚΚΕ, ενώ θα θεωρούσα δυστύχημα για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα αν έβλεπα το ΚΚΕ να περιθωριοποιείται κοινοβουλευτικά. Πιστεύω ειλικρινά πως ένα δυνατό ΚΚΕ, θα μπορούσε να προσφέρει σημαντικό έργο ως αριστερή αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, και γιατί όχι, να στηρίξει με κάποιο τρόπο μια αριστερή κυβέρνηση, αύριο!
Αφήνοντας λοιπόν για μια στιγμή στην πάντα ζητήματα ιδεολογικής υφής και πολιτικής στρατηγικής, επιτρέψτε μου να σχολιάσω αποκλειστικά το κομμάτι της πολιτικής επικοινωνίας της νέας ηγεσίας του ΚΚΕ υπό τον κ. Κουτσούμπα, πράγμα που δεν έχω κάνει μέχρι σήμερα, καθώς ήθελα πρώτα να έχω ένα επαρκές για την κρίση μου «δείγμα γραφής». Σήμερα έρχομαι λοιπόν να υποστηρίξω πως η πολιτική επικοινωνία της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι αντιδραστικού χαρακτήρα, με δραματική έλλειψη πολιτικής συνοχής, ισοπεδωτική ως προς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της μη-επαναστατικής, ριζοσπαστικής αριστεράς, της καθ’ ημάς σοσιαλδημοκρατίας και της δεξιάς και κάποτε-κάποτε κυριολεκτικώς υβριστική εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που παύει να έχει σημασία για τον αποδέκτη-πολίτη μη-μέλος του κόμματος. Το ερώτημα λοιπόν, αντικειμενικά που προκύπτει είναι το εξής: η ηγεσία του ΚΚΕ δομεί την πολιτική της επικοινωνία με αναφερόμενο κοινό τα μέλη του κόμματος ή την ευρύτερη ελληνική κοινωνία;
Ρητορικό είναι το ερώτημα. Δεν μπορείς να απευθύνεσαι στην ελληνική κοινωνία λέγοντας αόριστα πως ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει ένα τμήμα της αστικής τάξης που αντιπαλεύει ένα άλλο, δίχως να ορίζεις τα πράγματα με σαφήνεια. Ποιοι είναι εναντίον ποιού και γατί, αγαπητέ κ. Κουτσούμπα; Το ΚΚΕ είναι άσχετο με την αστική συγκρότηση των ελληνικών πολιτικών; Παίζει ή δεν παίζει ρόλο το ΚΚΕ στην συγκρότηση και λειτουργία βασικών αστικών δομών (θεσμών), ναι ή όχι; Πώς εννοεί το ΚΚΕ την διάσταση του νέου «δικομματισμού» που επικαλείται ως διαστροφή εις βάρος των λαϊκών συμφερόντων; Πρόκειται για την αναγέννηση ή τον μετασχηματισμό του δίπολου «ΝΔ-ΠΑΣΟΚ», ή για κάτι διαφορετικό; Από σεβασμό στην αγωνιστική ιστορία ελλήνων κομμουνιστών ρωτώ και επειδή γνωρίζω πως ΚΚΕ δίχως θεωρία είναι ένα άδειο λαϊκιστικό πουκάμισο, άνευ ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας. Το να σπεκουλάρει κάποιος είναι εύκολο, αλλά (ιδιαίτερα) το ΚΚΕ έχει ανάγκη να παρουσιάσει μια νέα συνεκτική θεωρία για το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και επ’ αυτής να κριθεί. Σε άλλη περίπτωση, αγαπητοί φίλοι, οι δημόσιες παρεμβάσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι άνευ σημασίας.
Προχθές για παράδειγμα, ο κ. Δημήτρης Κουτσούμπας σε ομιλία του στη Λιβαδειά ισχυρίστηκε: «Αδυνάτισε πέρσι εκλογικά το ΚΚΕ και ήδη ο λαός μας, η νεολαία το έχει πληρώσει αυτό… χειροτέρεψε η κατάσταση σε όλα τα επίπεδα, αδυνάτισε το κίνημα, οι αγώνες. Δυνάμωσε πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αδυνάτισε ο λαός, το κίνημα». Δηλαδή, αν δεν «αδυνάτιζε εκλογικά» το ΚΚΕ, ο λαός και η νεολαία θα βρίσκονταν σε καλύτερη κατάσταση; Και άντε και η ηγεσία του ΚΚΕ το πιστεύει αυτό που λέει σε αντίφαση προφανώς με το γενικό ιδεολόγημα περί λαϊκής επανάστασης που πρεσβεύει θεωρητικά. Άραγε δεν έχει ευθύνες η ηγεσία του ΚΚΕ για την αρνητική αυτή εξέλιξη; Δεν ήταν η προηγούμενη ΓΓ του κόμματος, η κ. Αλέκα Παπαρήγα, που προεκλογικά και ενώ ο ελληνικός λαός αναζητούσε μία κυβερνητική λύση για να αντιμετωπιστεί η δραματική κοινωνική κρίση που προκαλούσε η στρατηγική της πολιτικοεπιχειρηματικής ελίτ δια της εμπλοκής της τρόικας, που δήλωνε πως δεν έχει καμία σημασία ποιος κυβερνά στον καπιταλισμό και πως όποιος και να κυβερνήσει, ακόμα και το ίδιο το ΚΚΕ, θα ήταν το ίδιο για τα λαϊκά συμφέροντα; Μήπως ήρθε η στιγμή να εξηγήσει επιτέλους η ηγεσία του ΚΚΕ πώς ορίζει πρακτικά σήμερα στην Ελλάδα το λαϊκό συμφέρον και τι ακριβώς εννοεί αναφερόμενο στον λαό; Δεν ήταν η ίδια η κ. Παπαρήγα όταν κάποιοι μεταξύ των οποίων κι εγώ, λέγαμε στο ΚΚΕ να «μην βάλει νερό στο κρασί του», αλλά ωστόσο να μην αποκλείσει υπό όρους την συμμετοχή του σε ένα Λαϊκό Μέτωπο διακυβέρνησης, που η ίδια αμέσως μετά, σε συνέντευξη τύπου στο Ζάππειο, απέκλειε κατηγορηματικά και τελεσίδικα το ενδεχόμενο να πάρει μέρος σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, ανακοινώνοντας μάλιστα ότι ακόμη και σε περίπτωση που της ανατεθεί η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, θα την καταθέσει άμεσα; «Το ΚΚΕ θα πάρει ψήφο μη συμμετοχής και όχι ψήφο συμμετοχής σε κυβέρνηση», δεν έλεγε η ίδια χαρακτηριστικά;
Και δεν είναι πως η ηγεσία του ΚΚΕ έπραξε ένα σφάλμα, αλλά ότι πάνω σ’ αυτήν την ίδια την αφήγηση του σφάλματος συνεχίζει να πολιτεύεται ακόμα πιο έντονα και να αναζητεί εκλογική ενίσχυση σήμερα! Είναι κρίμα που το ΚΚΕ δεν αντιλαμβάνεται, παρά την τεράστια εμπειρία του με την εμπλοκή του στους αστικούς θεσμούς διακυβέρνησης, πως το «zero sumgame» το οποίο επέλεξε ως εκλογική στρατηγική ήταν καταστροφικό για το ίδιο και επιζήμιο, όπως πιστεύω (και) εγώ, για την συγκρότηση μιας πιο ισχυρής ενδεχομένως αριστερής αντιπολίτευσης στην βουλή! Πέραν του ότι είναι μάλλον φαιδρό να ισχυρίζεται κανείς ότι η παρουσία του στην αντιπολίτευση του συγκεκριμένου κοινοβουλευτισμού της Ελλάδας θα μπορούσε να είναι εποικοδομητικότερη για το συμφέρον των λαϊκών στρωμάτων απ’ ότι η εμπλοκή του στην κυβερνητική διαδικασία! Αυτό δεν είναι απλώς αφελές, είναι κυριολεκτικώς διαστροφικό, εάν αναφερόμαστε στο συγκεκριμένο καθεστώς κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα κι όχι σε κάτι άλλο ή σε κάποιο άλλο.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχεται σήμερα ο κ. Κουτσούμπας και συναρτά ευθέως την ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ με την αποδυνάμωση του κινήματος, λέγοντας: «Δυνάμωσε πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αδυνάτισε ο λαός, το κίνημα». Δηλαδή ο λαός και το κίνημα αποδυναμώθηκαν επειδή ενισχύθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι μαρξιστική προσέγγιση αυτή, ή χυδαίος λαϊκισμός άνευ ουσιαστικού πολιτικού περιεχομένου;
Ο μόνος τρόπος για να αντιληφθεί κανείς τον παραπάνω αφορισμό του κ. Κουτσούμπα είναι εάν ταυτίσει τον λαό και το κίνημα με το ΚΚΕ. Αν δοκιμάσεις να επεκτείνεις κοινωνιολογικά αυτή την προσέγγιση, θα νοιώσεις τουλάχιστον τρομερά αμήχανα. Και απορώ πώς σοβαροί άνθρωποι σαν τον κ. Κουτσούμπα, δεν το αντιλαμβάνονται. Αυτός είναι σταλινισμός του χειρίστου είδους κατά την στιγμή που το ΚΚΕ αναπτύσσει μία σε μεγάλο βαθμό «τροτσκιστικού» χαρακτήρα προπαγάνδα περί λαϊκής επαναστάσεως. Έτσι φτάσαμε μόνον ως έκφραση σταλινισμού να αποκτά σημασία ο σύγχρονος λόγος της ηγεσίας του ΚΚΕ και όχι ως έκφραση του λαϊκού συμφέροντος μέσω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Όμως για ενίσχυση στις εκλογές μιλά ο κ. Κουτσούμπας! Αν λοιπόν επιθυμεί να αποκτήσει πραγματικά σημασία ο λόγος του προεκλογικά, ας μιλήσει με όρους της αστικής δημοκρατίας, την οποία υπηρετεί το κόμμα του και όχι με όρους επανάστασης που υπηρετεί το υποσυνείδητό του ή η συνείδησή του, παύοντας παράλληλα να ταυτίζει κόμματα με κινήματα.
Έτσι και μόνον έτσι θα αποκτούσε σημασία ο πολιτικός λόγος του ΚΚΕ, προσφέροντας πράγματι καί στο κίνημα καί στην αριστερή και προοδευτική προοπτική της νέας μεταπολίτευσης, που αντικειμενικά πλέον χαράζει για την Ελλάδα. Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη το ΚΚΕ. Καιρός είναι να αντιληφθεί και η ηγεσία του ΚΚΕ ότι πρέπει να απευθυνθεί σε αυτήν και όχι σ’ ένα κοινό που δεν υπερβαίνει τους 200 χιλιάδες εκλογείς.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.