Το επιδόματα εκλογικής αναθέρμανσης και το θαύμα της Κανά…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Ήταν επόμενο, μετά την στατιστική να υποστεί τις συνέπειες της ελληνικής κυβερνητικής διαστροφής η απλή αριθμητική. Διαβάζω για την διανομή του αντικοινωνικού μερίσματος, ενός λογιστικού και σε κάθε περίπτωση αντιπαραγωγικού «πλεονάσματος» και αναρωτιέμαι μήπως πράγματι αδικούμε την κυβέρνηση! Μήπως κακώς την εγκαλούμε για έλλειψη πολιτικής εφευρετικότητας!

Τί λέτε αγαπητοί μου, εδώ πρόκειται για το νέο Θαύμα της Κανά! Οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος ευλογούν το νερό και αυτό μετατρέπεται σε οίνο, για να μεθύσουν οι έλληνες πολίτες και να ξεχάσουν τον εφιάλτη της αντικοινωνικής και αντιπαραγωγικής παραγωγής (φάμπρικας) πλεονάσματος! Ένα μικρό μέρος εκ του απροσδιόριστου ακόμη πρωτογενούς πλεονάσματος, θα διανεμηθεί, λέει, σε ένστολους και πτωχούς άστολους με ένα θαυματουργό τρόπο, έτσι ώστε το 17% του (χ) να μετατραπεί σε τουλάχιστον 150% του (χ)!!! Αυτό προκύπτει αν οι διαδώσεις της κυβέρνησης και η σχετική, έγκυρη ασφαλώς, φημολογία από την προπαγάνδα της Διαπλοκής, μετατραπούν σε αριθμούς. Εδώ, στο κόλπο δεν είναι απλώς ο σερβιτόρος, αλλά και… η αριθμητική!

Διαμαρτύρομαι και ζητώ την προστασία της αριθμητικής, μια και για τους έλληνες πολίτες δεν θα τολμούσα ποτέ να ζητήσω σεβασμό και προστασία. Είπαμε, σταμάτησα να γράφω αναλυτικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα μετατραπώ σε σαχλό λαϊκιστή! Ο λαός δεν χρειάζεται συνηγόρους, από πολιτική και κοινωνική συνείδηση έχει ανάγκη, από επιθυμία απόκτησης συστηματοποιημένης γνώσης και εργασίας, καθώς και από απαίτηση λίγα δράμια αξιοπρέπειας… Από ένα κίνημα με βαθιά πολιτικότητα, που θα δομεί όλα αυτά, καθώς ελλείψει αυτού, όλα ετούτα είναι λέξεις δίχως εννοιολογικό περιεχόμενο!

Ελλείψει κινήματος ας αρκεστούμε στα επιδόματα εκλογικής αναθέρμανσης στο πλαίσιο του σύγχρονου Θαύματος της Κανά, που πραγματοποιείται στην πλέον θεοκρατικά συγκροτημένη οικονομία της Ευρώπης. Στην χώρα των σύγχρονων οικονομικών θαυμάτων, που σκορπίζουν σοκ και δέος στο φιλοθεάμον κοινό των ελλήνων. Ουάου, με την διανομή μερίσματος εκ του πρωτογενούς πλεονάσματος μπαίνουν οι βάσεις της ανάπτυξης στην επιχείρηση-Ελλάς! Λάθος, να το ξαναπάρω από την αρχή: Ουάου, η διανομή μερίσματος εκ του πρωτογενούς πλεονάσματος, αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη πως εισήλθαμε στην φάση της ανάπτυξης! Μην ακούτε αυτά που λέω, πως όλα ετούτα τροφοδοτούν τον φαύλο κύκλο της κρίσης, μεγεθύνοντας την παθογένεια του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου της Ελλάδας, σε σημείο πλήρους κατάρρευσης κράτους και αγοράς, με τους ανέργους πλέον να «τρελαίνονται»! Προφανώς, δεν γνωρίζω την επιστήμη της εθνικής οικονομίας τόσο καλά όσο εκείνοι που ποτέ δεν θέλησαν ή δεν έτυχε να εμβαθύνουν σε αυτήν, καθώς αν το έπρατταν θα έπρεπε να ξεχάσουν τα δόγματα και τα τσιτάτα της νεοφιλελεύθερης αγοράς, με την έννοια του θριάμβου της Αποκάλυψης του Ολοκληρωτικού Καπιταλισμού!   

Δεν είμαστε καλά, γίνεται πιστός δίχως δόγμα; Γίνεται αναρχοκαπιταλιστής δίχως εξευτελισμό της πολιτικής θεωρίας, παράλληλα με τον εξευτελισμό της εργασίας και του Κράτους Ευημερίας και Δικαίου; Δεν γίνεται! Όπως ακριβώς δεν γίνεται το Θαύμα της Κανά, δίχως την θαυματουργική αριθμητική του σερβιτόρου μιας «ανάκαμψης» που αντιμετωπίζει το λεγόμενο, περιπαικτικά, «κοινωνικό επίδομα» σαν το «επίδομα θέρμανσης», έτσι ώστε να αναθερμανθούν οι εκλογικές σχέσεις των πολιτικάντηδων με τον πιστό σε αυτούς λαό τους.

Από το «όλα είναι οικονομία» των σύγχρονων κεντροδεξιών και κεντροαριστερών, περνάμε στο «όλα είναι ζήτημα πίστης και ελπίδας», που οδηγεί στον εξοβελισμό των απίστων και στην χειραγώγηση των πιστών, ασφαλώς, μέχρι την κάλπη. Μετά αρχίζει φυσιολογικά το λεγόμενο «ξενέρωμα» των πιστών… αλλά μέχρι τότε το Θαύμα των Θαυμάτων θα έχει επιτευχθεί: οι πελάτες-εκλογείς θα οδηγηθούν στην κάλπη μεθυσμένοι με νερό και με το σύνθημα αλληλεγγύης των οπαδών ενός ηττώμενου καθεστώτος ηγεμονίας – «το αίμα νερό δεν γίνεται»… Ούτε το νερό, κρασί, ωστόσο, φίλε μου, αν έχω καταλάβει καλά όσα έζησα και μελέτησα μέχρι σήμερα!

Θα μου πεις ίσως, αυτό είναι το πρόβλημά σου; Όχι, δεν είναι αυτό! Αυτό, ίσως, να είναι το δικό σου και το δικό μας! Το δικό μου, προσωπικά, είναι άλλο: εμένα με ταράζει η έννοια του «κοινωνικού μερίσματος»! Από αυτήν αρχίζει η πολιτική διαστροφή, η προστυχιά και το έγκλημα των νεοφιλελευθέρων, που κυβερνούν με κεντροδεξιά και κεντροαριστερή μάσκα.  Σύμφωνα με αυτήν ο πολίτης από φορέας δικαιωμάτων, ανθρώπινου και κοινωνικού χαρακτήρα, μετατρέπεται σε μερισματούχο μιας πτωχευμένης  επιχείρησης με την μορφή του ελληνικού κράτους, ο οποίος οφείλει να κατανοήσει πως ευλόγως θα υποστεί τις ζημίες από το «ατύχημα» της πτώχευσης, μια και «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ένα μικρό μέρος εκ των μερισματούχων θα λάβει μια μικρή ενίσχυση, ως ελάχιστη «αποζημίωση» των απωλειών που υπέστη και ως έμμεση αναγνώριση πως αυτοί ακριβώς δεν συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι (γάμος) της προηγούμενης ευημερίας, κατά το οποίο υπήρξε υπερκατανάλωση οίνου από τους υπόλοιπους, ενώ αυτοί οι ένστολοι και πτωχοί άστολοι κατανάλωναν αποκλειστικά νερό της βρύσης!

Έ, σε αυτούς προσφέρεται τώρα το ευλογημένο νερό, που μετατράπηκε λογιστικώς στον πιο εύγευστο οίνο! Είναι στους ίδιους, που οι ίδιοι, πρόσφεραν κάποτε το «νερό του Καματερού»! «Μπαμπά, τί κάνουν όλοι αυτοί με τα μπιτόνια στην Πλατεία», ρώταγε ο νέος τον πατέρα του, τότε. «Περιμένουν να καταναλώσουν ένα ακόμη θαύμα» παιδί μου. «Πάμε σπίτι να πιούμε και εμείς λίγο θαύμα από την βρύση μας και αν νοιώσεις συμπτώματα μέθης, να ξέρεις πως θα φταίει η υπερχλωρίωση και όχι ο Θεός»! Ο πατέρας μου δεν θεωρούσε ποτέ ένοχο τον Θεό, όπως δεν θεωρούσε ένοχο τον λαό. Αυτά τα δύο είχε πάψει να τα ανακατεύει στις υποθέσεις των μετόχων! Και ξέρεις γιατί - όπως υποθέτω σήμερα μετά από πολλά χρόνια; Επειδή μάλλον αντιλαμβανόταν τη διαφορά του δικαιώματος του πολίτη από το δικαίωμα του μετόχου.

Σήμερα, στην τρισχαριτωμένη χώρα μας, ένα ολόκληρο καθεστώς ηγεμονίας μετουσιώνει θαυματουργικά (δηλαδή, πολιτικώς ταχυδακτυλουργικά) το δικαίωμα του πολίτη, σε δικαίωμα μικρομετόχου μια κάποιας πτωχευμένης επιχείρησης. Με αυτή την έννοια οι ένστολοι και άστολοι μέτοχοι που θα λάβουν το «φιλοδώρημα» θα πρέπει να αισθανθούν κάποιου είδους ικανοποίηση. Κι εγώ όταν κάποτε δούλευα ως σερβιτόρος ένοιωθα ικανοποίηση από το πουρμπουάρ! Μόνον που αυτοί δεν είναι καν βοηθοί σερβιτόρου, αλλά μάλλον ο δίσκος του σερβιτόρου, στον οποίο ο ίδιος ρίχνει λίγα ψιλά για να νοιώσουν τον αέρα της ανάπτυξης όλοι οι μέτοχοι της επιχείρησης-φρενοκομείο!

Πολύ φτηνά ξεπουλάς τα δικαιώματα για τα οποία πολλοί άλλοι έχυσαν το αίμα τους, μέτοχε! Και αυτό είναι μια αμαρτία ιστορικού μεγέθους. Θα σε γυρίσει στην χειρότερη μορφή της κατάρρευσης του ’30! Θα μου πεις, εμείς τώρα θα εξαγοράσουμε και την ιστορία με το πλεόνασμά μας, τον παρά μας! Έτσι θα ανεβάσουμε και την αξία των μετοχών του ελληνικού κράτους, κατασκευάζοντας μια νέα φούσκα!

Εδώ πράγματι με «γονάτισες», αποδεικνύοντας πόσο αδύνατος είμαι στην αντίληψη περί χρηματιστηριακής παραγωγής υπεραξίας! Έχω μείνει πίσω, συνδέοντας τα δικαιώματα με την δημοκρατία και την ευημερία, στη βάση της παραγωγικής ανάπτυξης. Είμαι οπισθοδρομικός, καθώς από τα κλασικά οικονομικά της πολιτικής οικονομίας και την μαρξιστική κριτική, πέρασα στην βιο-οικονομία, αντί να ενταχθώ στην χρηματιστηριακή αφήγηση του νεοφιλελευθερισμού που από κοινωνικό υποκείμενο σε μετατρέπει σε φαντασιακό μερισματούχο μιας μπίζνας που την αποκαλούν ελληνικό-κράτος!

Μα, για κάποιους το ελληνικό κράτος δεν ήταν ανέκαθεν μια μπίζνα; Ασφαλώς και ήταν, μόνον που σήμερα φτάσαμε οι κοινωνικές σχέσεις να ορίζονται ως επιχειρηματικές σχέσεις φαλιρισμένων εργαζομένων και εργοδοτών - και μάλιστα ισοδυνάμως!. Ο «γάμος της Κανά» στο σημερινό ελληνικό πλαίσιο, αφορά σε ένα ανίκανο για παραγωγή και αναπαραγωγή ζευγάρι. Άρα, και το «θαύμα της Κανά» δεν έχει σημασία, πέραν της προεκλογικής σκοπιμότητας. 


* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.