Ποταμός Γουλιμής. Του Στάθη

Τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές το «ποτάμι» του κ. Σταύρου Θεοδωράκη βρίσκεται στο 10%! Και η στάθμη ανέρχεται!! Ώσπου να τελειώσετε την ανάγνωση αυτού του πονήματος το ποτάμι θα έχει φτάσει στο 20% !!! Νιαγάρας ο Σταύρος. Το κόμμα που εμετρήθη (δημοσκοπικώς) πριν καν να γεννηθεί, που εμετρήθη χωρίς καν να ζυγισθεί, εισβάλει ορμητικό στην πολιτική σκηνή όπως ο χείμαρος του Ποδονίφτη, όταν έχει βρέξει καρέκλες, και απειλεί να σαρώσει ό,τι σάπιο το γέννησε. Έτσι, χωρίς ιδρυτική διακήρυξη, χωρίς καταστατικό, χωρίς ιδεολογία , χωρίς πρόγραμμα – κάτι δηλαδή σαν εκπομπή της Μαρίας Ρεζάν χωρίς τη Μαρία Ρεζάν – ο φουσκωμένος ποταμός Σταύρος διαβαίνει τον Γρανικό κι απειλεί να φθάσει ως τα Γαυγάμηλα σαρώνοντας στο διάβα του το σάπιο κατεστημένο στο οποίον τόσα χρόνια σύχναζε (δεν θα πω ανήκε, διότι είναι βαρειά κουβέντα, και τις βαρειές κουβέντες ο Σταύρος δεν τις σηκώνει). Για παράδειγμα : ποιός Σημίτης; ποιός Γιωργάκης; πού τους είδα, πού τους ξέρω! – ίσως να με ξέρουν εκείνοι! Πρόβλημά τους, «εγώ δεν είμαι υποχείριο» λέει ο Σταύρος. «Εγώ είμαι επιτυχημένος δεν είμαιλούζερ, ποιανού να γίνω υποχείριο;». Πράγματι ! Ο Σταύρος είναι υπεράνω δεξιάς και αριστεράς – αυτά είναι πράγματα ντεμοντέ. Απλώς όπως λέει «θα κλέβει ιδέες πότε απ΄την αριστερά πότε απ΄τη δεξιά» και θα πορεύεται σαν φούσκα μέσα στην εποχή της φούσκας, όπου φυσάει ο άνεμος. Πολύ βολικό. Όσο βολική ήταν και η έως τώρα διαδρομή του κ. Σταύρου Θεοδωράκη, «αντισυστημικός» στα εύκολα, όπως για τα προβλήματα των τσιγγάνων ή των γκαίυ (χωρίς να τα υποτιμώ), συστημικός όμως ως τα μπούνια για τα χοντρά προβλήματα, όπως το μεροκάματο, τα μνημόνια η εθνική ανεξαρτησία, οι αυτοκτονίες και άλλα «λαϊκιστικά»! Άπαγε! το κόμμα του Σταύρου δεν έχει σχέση με τέτοιες βαρβατίλες, είναι κάτι σαν ΜΚΟ, σαν ψόφιο λάιφ στάιλ που δεν έχει βρωμίσει ακόμα, ένα κίνημα «καθώς πρέπει αγανακτισμένων», με τις απαιτήσεις ενός λαού που έχει τη «δυστυχία να είναι έλληνας», ενός λαού που αρνείται να σιχαθεί τον εαυτό του και να γίνει σλόγκαν, διαφημιστικό σποτ, ατάκα, αντί να μαζεύεται στις πλατείες, όπως οι τρισκατάρατοι αγανακτισμένοι και να εκδηλώνει τον πόνο του, την οργή του, το θόλωμά του, την αγωνία του, χωρίς κανέναν στυλ χωρίς να΄χει ένα image, βρε αδερφέ, χωρίς να πουλάει κάποια μούρη- δες τον Σταύρο με τι άνεση μιλάει στους δημοσιογράφους πηγαίνοντας πάνω-κάτω, μια εικόνα χίλιες λέξεις κυρίως όταν αυτές οι χίλιες λέξεις δεν υπάρχουν. Κυρίως όταν απλώς επαναλαμβάνεις πεθαμένα κλισέ που τριάντα χρόνια τώρα νεάζουν- ένας σοβαροφανής Μπέπε Γκρίλο που την πέφτει στον Μπερλουσκόνιπου τον γέννησε. Διότι αυτό είναι το κόμμα του Σταύρου: ένα απότοκο του εκφυλισμού της δημοκρατίας. Μια ακόμα απόπειρα αποπολιτικοποίησης της πολιτικής. Ένα παρεάκι που ζει στον μικρόκοσμό του και απαρτίζεται από ανθρώπους που κολακεύουν ο ένας τον άλλον ότι είναι επιτυχημένοι και όχι λούζερ. Είναι το κόμμα αυτό ένα ακόμα παραλήρημα της κεντροαριστεράς πουψυχορραγεί ανάμεσα στους 58 της Ελιάς, τους 30 του Σταύρου, τους 101 της ΔΗΜΑΡ και τα 101 ντόπερμαν των αφεντικών στα ΜΜΕ. Πολιτικά σχήματα που, αφού χρεοκόπησαντη χώρα κι αλάλιασαν τον λαό, προσπαθούν τώρα να διασωθούν και αλληλοπνίγονται - μοιάζουν όλα αυτά όχι σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ, αλλά σαν μια γούρνα όπου πλατσουρίζει μέσα της πικρόχολος τις γέρων, πεπεισμένος ότι είναι το άλας της γης και το αθάνατο νερό της αλαζονείας. Το σύστημα που έκανε την Ελλάδα (και την Ευρώπη) μπάχαλο, στην Ελλάδαπνέει τα λοίσθια -πολλά τα απόνερα, δεν τα βλέπω ποτάμι. Ευτυχώς, διότι τέτοιο ποτάμιμόνον Αχέροντας θα μπορούσε να ‘ναι, να πνίγει μέσα του «αγανακτισμένους» και «λαϊκιστές» κι όλο εκείνο το λαϊκό καρκατσουλιό που δεν μπορεί να φάει ένα σατομπριάν, χωρίς να μπερδέψει τα μαχαιροπίρουνα καθώς και τις χρονιές που το κρασί της Αλσατίας ήταν άξιο να το πιει ο Μπαρόζο Όπως και να ‘χει, αντί Παπανδρέου, ο Σημίτης, αντί Σημίτη ο Γιωργάκης, αντίΓιωργάκη ο Βενιζέλος, αντί Βενιζέλου ο Σταύρος, μια πορεία του ΠΑΣΟΚ (διότι περίτου ΠΑΣΟΚ και των παρενδύσεών του πρόκειται) προς τα κάτω, από τον Τρικούπη στονΓουλιμή, ή, αν προτιμάτε, από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στον Κληκλή, ένα άγος που έφαγε τα ψωμιά του, αφού πρώτα κατασπάραξε το σώμα της πατρίδας...

Πηγή