Μας φέρνει δυναμικά μπροστά στο Θείο Δράμα…
Αναρωτιόμουν πάντα, άραγε αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι τούτη την θλίψη ή απλά είναι μέσα στα έθιμα τους, να πενθούν τούτη την ημέρα?
Και κοιτάω μετά τον εφοριακό, που θα πάει στον επιτάφιο… τον υπάλληλο της τράπεζας που μόλις κλείσει το τηλέφωνο με τον πελάτη που χρωστάει, θα πλύνει τα χέρια του και θα πάει στην εκκλησία να συμμετάσχει στην θρησκευτική θλίψη…
Το ίδιο, που κάνουν σχεδόν οι περισσότεροι… Συμμετέχουν κάθε μέρα στο ίδιο δράμα, μόνο που είναι το δικό τους…
Εχτές, έβαψαν τα αυγά κόκκινα, ή τα πήραν έτοιμα, τι σημασία έχει… Σήμερα, θα βάλουν τα καλά τους να γίνουν «επισκέπτες» ενός πένθους, που ποτέ δεν είδαν ότι συμβαίνει μέσα τους, ακριβώς το ίδιο… Και φτάσαμε αισίως στην ανάσταση… Μια ημέρα μετά και όλα φαίνονται διαφορετικά… Βολικό ακουγεται…
Μόνο η θλίψη είναι ίδια… Και η αδιαφορία επίσης…
Να γεμίσουν οι εκκλησίες είναι το ζητούμενο… Να μην χαθούν οι «πελάτες» του θεού…
Ίσως έτσι πρέπει να γίνεται…
Ίσως αυτό να είναι το φυσιολογικό και εγώ είμαι απλά μια αιρετική, που αγάπησε βαθιά τον Άνθρωπο, σαν αυτό που είναι…
Αλλά δεν μου κάθεται καλά να βλέπω το παιχνίδι αυτό που γίνεται εις βάρος της πιο αληθινής μου Μνήμης… Να βλέπω το κράτος να φοράει τα καλά του και να εκκλησιάζεται, ευχόμενο «καλή ανάσταση βρε κουτά»… Το κράτος είμαστε εμείς, ο καθένας μας… ας μην ξεγελιόμαστε…
Που συνέβη άραγε η Ανάσταση? Που συμβαίνει μέσα σε μια κοινωνία που έχει την τύχη των προβάτων? Άλλα κι αυτά ακόμα συσπειρώνονται, όταν έρχεται η απειλή…
Όσοι πάνε σήμερα στον επιτάφιο και όσοι πάνε αύριο στην ανάσταση ας μην κοιτάνε αυτό που αναβιώνεται έξω τους, αλλά αυτό που βιώνεται μέσα τους…
Ίσως έτσι καταφέρουμε να κάνουμε τον μύθο, Αλήθεια…
Εγώ βαρέθηκα πια τις γιορτές και τις θυσίες και τις αναστάσεις… τις ευχές και τις προσδοκίες…
Θέλω τον Κόσμο μου Ζωντανό και τον Θεό μου Παρόντα μέσα στο κάθε τι!
Δεν γίνεται, δεν μπορεί ο Θεός να είναι πίστη από έθιμο…
Είμαι τρελή και παραμιλάω…
Και παράλληλα, διαβάζοντας ένα άρθρο περί του αγίου φωτός, σκέφτομαι… «Ω ναι, είναι πολλά τα λεφτά Άρη…»
(http://revealedtheninthwave.blogspot.gr/2014/04/blog-post_6979.html)
Δεν έχουμε χρόνο για να εξασκήσουμε την Λογική μας…
Πάει κι αυτό το προνόμιο, όπως η Ελεύθερη Βούληση, υπέρ επιβίωσης, βολέματος, παράδοσης, σωτήρος, φόβου και πνευματικής-νοητικής-συναισθηματικής «αγκύλωσης»…
Που χρόνος για Ανάσταση… Αφού όλα μόνα τους ανασταίνονται κάθε χρόνο, γιατί να κουραστούμε να τα αναστήσουμε εμείς?
Τώρα τι να ευχηθώ?
Απλά, Ανάσταση… (ούτε καλή, ούτε κακή)
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.