Πρώτον, να αποφεύγεις να θέτεις ερωτήματα στον τίτλο, καθώς έτσι διαμορφώνεις συνθήκες ερμηνευτικής βίας που δεν είναι καλό πράγμα για την δημοκρατία ως παιδαγωγική. Και δεύτερον μην επιχειρείς την πολιτική λαθροχειρία, να μεταβάλεις σε ρυθμιστή, δηλαδή αιτιατό μηχανισμό των εκλογών κάτι άλλο από αυτό που πράγματι τις προκαλεί: η διακυβερνητική παρέμβαση της Τρόικας και η από κοινού επιτροπεία της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, επί μιας πολιτείας που εμφανίζεται να έχει χαρακτηριστικά «failed state». Ενός κράτους, με άλλα λόγια, που έχει παραδώσει στην Τρόικα το κρίσιμο μέρος της ισχύος του, προσβάλλοντας παράλληλα την δημοκρατία στο εσωτερικό του.
Ουσιαστικά με τον ελληνικό ατομικό μηχανισμό σωτηρίας του καθεστώτος κυριαρχίας στην Ελλάδα, τί έκανες; Έθιξες σε κρίσιμο βαθμό την ισχύ του πολιτεύματος που βασίζεται στην λαϊκή κυριαρχία, έτσι όπως αυτή ορίζεται στο Σύνταγμά σου, βάλλοντας εναντίον της καρδιάς της δημοκρατίας. Ή, όπως θα έλεγε ο Noam Chomsky, μετέτρεψες την Ελλάδα σε μια οιονεί Failed State (: the abuse of Power and the assault on Democracy). Μετά από αυτό τι κάνεις; Διαχειρίζεσαι τα αποτελέσματα της προσβολής του Κράτους Δικαίου και της διάλυσης του κοινωνικού σου μοντέλου, μην μπορώντας αντικειμενικά να δομήσεις οποιοδήποτε άλλο από τα γνωστά welfare systems. Θέτεις την χώρα σε μια κυκλική κίνησης κρίσης δημοκρατίας, που εκφράζει και εκφράζεται από δραματική κρίση της Πολιτείας Ευημερίας.
Δεν το ήξερες από την αρχή; Το ήξερες, ακόμη και αν δεν έτυχε ποτέ να με διαβάσεις. Δεν έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου πως έχουμε την ανάγκη να κάνουμε μερικά βήμα πίσω στην δημοκρατία για να βελτιώσουμε έτσι την οικονομία μας και να ξεπεταχτούμε πάλι μπροστά ευημερούντες; Το έλεγε ο άνθρωπος, σε αντίθεση με αυτά που ισχυριζόμουν εγώ. Αλλά η πλειονότητα των ελλήνων που σκέπτεται οικονομιστικά και όχι οικονομικά, επειδή έτσι έμαθε και μαθαίνει, θεωρούσε (ορθο)λογικά αυτά που έλεγε ο κ. Παπανδρέου και σήμερα πράττει με ακόμη πιο αυταρχικό τρόπο ο κ. Σαμαράς και όχι τις δήθεν μη-ρεαλιστικές προτάσεις που άρθρωνα εγώ, πολλές από τις οποίες διατύπωναν και κάμποσοι άλλοι επίσης, από διαφορετικά μάλιστα ιδεολογικοπολιτικά πρίσματα. Κάποιοι μάλιστα χυδαίοι συμπολίτες μας είχαν το θράσος να αναγάγουν τις προτάσεις μας σε «προφητείες» και «σοφιστείες» ή «μπούρδες» βγαλμένες από κάποια σαχλοθεωρία. Ήταν «προφητεία» η γνώση επί της αρχαιολογίας και γενεαλογίας της γνώσης που παράγει ιστορικές τάξεις πραγμάτων με οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς όρους ταυτόχρονα – και έτσι σου επιτρέπει να κάνεις βάσιμες υποθέσεις για τις εξελίξεις; Ή μήπως ήταν σαχλοθεωρία η ιστορικά επιβεβαιωμένη άποψη πως τις δομικές οικονομικές κρίσεις τις αντιμετωπίζεις με επιτυχία πολιτικά με την διεύρυνση και εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών και με παράλληλη μεγέθυνση της συμμετοχής των πολιτών στις αποφάσεις;
Μην το ψάχνεις, οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις και προσωπικότητες από την δημοκρατική κοινωνία των πολιτών πολεμήθηκαν με πρωτοφανή χυδαιότητα, αλητεία και ηλιθιότητα από ένα καθεστώς Διαπλοκής και Πατρωνίας. Έφτασαν μάλιστα συμπολίτες μας μέσα στη φτώχια τους και την κακομοιριά τους να διαμαρτύρονται επειδή κάποιοι εστιάζουμε στην Διαπλοκή, λέγοντας το απίθανο: όλοι όσοι έχετε το προνόμιο να εμφανίζετε κάπου την άποψή σας, διαπλεκόμενοι θα είστε, αλλιώς πώς θα κυκλοφορούσε η άποψή σας συνοδευόμενη μάλιστα με την φάτσα σας! Δεν είναι πως αδυνατούν να εννοήσουν τον ορισμό και το πρόβλημα της Διαπλοκής, είναι πως εκφράζουν έναν σαφή φασιστικό λόγο… και σίγουρα θα ενοχληθούν αν τους αποκαλέσεις φασίστες ασχέτως πιο κόμμα υποστηρίζουν, αν υποστηρίζουν.
Φασίστας είναι εκείνος που την όποια ατομική ή ομαδική ισχύ αποδίδει στον ίδιο μηχανισμό παραγωγής: την Διαπλοκή, με την έννοια «όλοι ίδιοι είναι, μια και ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως υπάρχουν διαφορετικοί. Αν υπήρχαν διαφορετικοί τότε εγώ θα έπαυα αυτομάτως να είμαι ο μοναδικός διαφορετικός», συνεχίζουν, νομιμοποιώντας πολιτικά την Διαπλοκή. Και έτσι έχουμε δύο κατηγορίες φασιστών. Τους αριστερούς φασίστες που μιμούνται την διαλεκτική δικτατορικής εξουσίας του σταλινισμού, δίχως την επικάλυψη της μαρξιστικής ιδεολογίας και ηθικής και τους δεξιούς φασίστες που απλώς εμφανίζονται ως ορκισμένοι αντικομμουνιστές, ομνύοντας σε μια πανίσχυρη μονοκομματική δικτατορία πατριωτών.
Και οι δύο μορφές φασισμού μεγεθύνονται με γεωμετρική πρόοδο σε οιονεί «failed states», όπως είναι σήμερα η Ελλάδα, για να καλύψουν πολιτικά το κενό που προκαλείται από την κατάρρευση της δημοκρατικής επίφασης στην λειτουργία του κράτους. Η σχέση είναι: δομική κρίση του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης, κατάρρευση του κοινωνικού μοντέλου, φασισμός ή ριζοσπαστικά δημοκρατικός μετασχηματισμός ή επανάσταση κάποιας μορφής.
Μια κατηγορία πολιτών υποστηρίξαμε τον ριζοσπαστικά δημοκρατικό μετασχηματισμό στην Ελλάδα, μια άλλη την λαϊκή επανάσταση με αναρχοσυνδικαλιστικούς ή σταλινικούς όρους, μια άλλη την επανάσταση με αριστεροφασιστικούς όρους, μια άλλη την εθνική αποκατάσταση με στρατιωτικο-δεξιοφασιστικούς όρους, ενώ μια τελευταία υποστηρίζει πως η κοινωνικοοικονομική κρίση αντιμετωπίζεται με την απόλυτη νεοφιλελευθεροποίηση του κράτους και της αγοράς. Οι τελευταίοι είναι που αναπαράγουν με θαυμασμό και υπερηφάνεια την αφήγηση περί πρωτογενούς πλεονάσματος και σήμερα την αφήγηση περί (δι)εξόδου της χώρας στην χρηματαγορά.
Η αφήγησή τους αναπτύσσεται κάπως έτσι: Είμαστε στο πλευρό του πρωθυπουργού, του αντιπροέδρου του και της Διαπλοκής, στη δύσκολη μάχη που δίνουν μαζί με την ομάδα των γιατρών της Τρόικας – όπως οι ίδιοι αυτοπαρουσιάστηκαν στον ελληνικό λαό – για να μην επιτρέψουμε στην ΧΑ και άλλες εγκληματικές οργανώσεις του πολιτικού χώρου (δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ) να αναλάβουν τον ρυθμιστικό ρόλο, που με ευθύνη και πατριωτισμό αναθέσαμε με επίσημο συμβόλαιο (αναθεωρημένη δανειακή σύμβαση) και επικαιροποιούμενα συμφωνητικά (μνημόνια) έναντι δόσεων στην Τρόικα. Η χώρα δεν αντέχει άλλους ρυθμιστές. Ο ρυθμιστής είναι ένας και ένας θα παραμείνει, για να παραμείνει και ο ασθενής (η χώρα) στον αναπνευστήρα. Όπως κακώς διέδιδε μέχρι σήμερα ο Γιαννακόπουλος μεταξύ άλλων ανεύθυνων «μπαρουφολόγων», οι οικονομικές κρίσεις δεν ρυθμίζονται με μεγαλύτερη δόση δημοκρατίας, αλλά με δόσεις έναντι δημοκρατίας και δοκιμαστικές εξόδους στην χρηματαγορά με τσουχτερό επιτόκιο. Αυτό δείχνει ασφαλώς κυβερνητική πρόοδο και δίνει ελπίδες στην αγορά πως ο ασθενής, αν και με δραματικά πεσμένο ΑΕΠ, παραγωγή και εσωτερική ζήτηση αποτελεί πάντα μια σταθερή ευκαιρία για υψηλό κέρδος. Και η ευκαιρία αυτή με τη σειρά της δομεί την βάσιμη ελπίδα πως ο ασθενής δεν θα αλλάξει ποτέ ρυθμιστή, μέσω του οποίου, ενώ οι έλληνες βγαίνουν από την αγορά η κυβέρνηση τους μπαίνει σε αυτήν. Αυτό είναι ζήτημα ρυθμιστή που ασφαλώς δεν θα μπορούσε να έχει σχέση με εγκληματικές προσωπικότητες και ενέργειες. Συνεπώς ρυθμιστής δεν θα μπορούσε και δεν πρέπει να είναι το πρωτογενές αμάρτημα ακροδεξιών στελεχών της κυβέρνησης, αλλά αποκλειστικά το πρωτογενές πλεόνασμα που πέτυχε η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας ωστόσο ως κοινωνικό άλλοθι για πολιτική νομιμοποίηση του αντικοινωνικού τρόπου που σχηματίστηκε λογιστικά αυτό το πλεόνασμα, αυτά ακριβώς τα ακροδεξιά στελέχη!!!
Εδώ μπερδεύονται οι ρυθμιστές της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και γίνεται… της γενικευμένης απορρύθμισης το κάγκελο. Και το ζήτημα δεν λύνεται δίχως άμεση καταφυγή σε εκλογές ή με πραξικόπημα. Εδώ μάλλον ορθώνει το ανάστημα του ο ρυθμιστής της πολιτικής ζωής του τόπου με «τυπικό συμβόλαιο» (Τρόικα), ανώτερο ασφαλώς από το ήδη σχισμένο άτυπο «συμβόλαιο με τον λαό» των Σαμαρά-Βενιζέλου, ο οποίος (Τρόικα) μπορεί να μην σοκάρεται με κοινοβουλευτικά πραξικοπηματάκια και την προσβολή της ευρωπαϊκής νομιμότητας, αλλά δεν θα δεχόταν ποτέ να μεταβληθούμε σε Ουκρανία, την ώρα που η Ουκρανία επιχειρείται να ενταχθεί σε πρόγραμμα προσαρμογής ελληνικού τύπου!
Κάπως έτσι ούτε το πρωτογενές αμάρτημα με την διπλή του μορφή: του «ατομικού μηχανισμού σωτηρίας» και του προπατορικού αμαρτήματος της κβαντικής σύμπλεξης νεοφιλελευθέρων και φασιστών στην ίδια και την αυτή κυβέρνηση, ούτε το πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν ως ρυθμιστές των πολιτικών εξελίξεων, τις οποίες συνεχίζει να ελέγχει αυθεντικά η Τρόικα. Η Τρόικα είναι αυτή που έχει σήμερα το πρόβλημα, αλλά και το μαχαίρι! Ναι, αλλά «όποιος έχει το μαχαίρι έχει και το πεπόνι» λέει ο θυμόσοφος έλληνας. Έτσι είναι, αυτή την στιγμή τις εξελίξεις δεν ελέγχει η κυβέρνηση Σαμαρά με το κλεμμένο απ’ τα λαϊκά και μεσαία στρώματα πεπόνι που με καμάρι έχει στην μασχάλη, ούτε η ΧΑ που επιδεικνύει το μαχαίρι με την μορφή αποκαλυπτικών υποκλοπών και βιντεοσκοπήσεων που φέρεται να αποδεικνύουν την κυβερνητική συνομωσία για την υφαρπαγή της ακροδεξιάς ψήφου, αλλά η Τρόικα. Και θα συνεχίσει να τις ελέγχει, αν - μέσω άμεσης προσφυγής σε γενικές εκλογές ασφαλώς - ο ελληνικός λαός δεν επιλέξει την δημοκρατική προοπτική με την ενίσχυση των ριζοσπαστικά δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.