Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *
Όχι, αγαπητέ αναγνώστη, το προεκλογικό «σποτάκι» του ΠΑΣΟΚ-lifestyle υπό τον τίτλο «Το Ποτάμι» με ηγέτη τον Στ. Θεοδωράκη, δεν αποτελεί απλώς μία ακόμη χυδαιότητα, ούτε απλώς μία ακόμη έκφραση σεξισμού στο πλαίσιο άρθρωσης της προεκλογικής καμπάνιας στην Ελλάδα! Πρόκειται για μια σημειολογικά αυθεντική έκφραση του νεοσυντηρητισμού με τα απολιτικά και επαρχιώτικα χαρακτηριστικά της ύστερης περιόδου του ΠΑΣΟΚ, η οποία εμφανίστηκε και προβλήθηκε ως εποχή ή περίοδος εκσυγχρονισμού.
Είναι ακριβώς αυτή η εποχή που οδήγησε την χώρα στην σημερινή κρίση, την ελληνική κοινωνία και αγορά στην αποδιοργάνωση και τους νέους στην ανεργία, στο κενό και σε μια νέα μορφή μετανάστευσης – την εξευτελιστικότερη ίσως από κάθε άλλη προηγούμενων περιόδων κοινωνικοοικονομικής κρίσης.
Αν δεν συνέβαινε αυτό, δεν θα έμπαινα στον κόπο να συντάξω τις παρακάτω αράδες, μια και θα θεωρούσα ανάξια σχολιασμού μία ακόμη χυδαιότητα ενός σάπιου, διαπλεκόμενου καθεστώτος επαρχιωτών του νεοφιλελευθερισμού των αγορών, τον αγοραίο ηθικισμό του οποίου εσωτερικεύουν και προβάλλουν ως κοινωνική ηθική και μοντερνισμό. Συντάσσω αυτές τις αράδες επειδή το πολιτισμικά κατάπτυστο αυτό κατασκεύασμα της παρέας του Στ. Θεοδωράκη – εδώ που φτάσαμε δεν αποτελεί έκπληξη να εμφανίζεται και ως κόμμα - δεν είναι η «πρώτη τους φορά», αλλά η πολλοστή και χαρακτηριστική ενός νεοσυντηρητισμού που πουλιέται ως προοδευτισμός!
Το «σποτάκι» δομείται στην βάση μίας απολύτως συντηρητικής ερωτικής αφήγησης, που χαρακτήρισε το lifestyle της περιόδου η οποία κατέληξε στο δράμα και τις τραγωδίες της πτώχευσης και της φτωχοποίησης της Ελλάδας και στην Ελλάδα. Η αφήγηση αυτή, στον βαθμό που μετουσιώνεται σημειολογικά σε πολιτική αφήγηση, αποτελεί τον κλασικό ορισμό του νεοσυντηρητισμού. Και έρχεται σήμερα αυτός ο νεοσυντηρητισμός με το πρωτόγνωρο για την ελληνική κοινωνία θράσος που τον χαρακτηρίζει, να αποκαλεί συντηρητικούς εκείνους που κολάζουν το ύφος του, τον ηθικισμό του και την πολιτική του διαστροφή!
Κάποτε θα πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους σε ο, τι αφορά σε αυτήν την εποχή του ΠΑΣΟΚ-lifestyle, που πέτυχε να κατασκευάσει μια ολόκληρη γενιά φελλών, οι οποίοι διδάχτηκαν να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, εκμεταλλευόμενοι μία εποχή ευημερίας για την Ελλάδα. Αυτή η εποχή δομήθηκε πάνω σε μια οικονομική φούσκα, για την δημιουργία της οποίας συνέβαλλαν αυτοί (εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες) που μετά από 20 περίπου χρόνια «εκσυγχρονισμού» και «επανίδρυσης του κράτους», οδήγησαν την χώρα και το τραπεζικό σύστημα σε μία διαδικασία συντεταγμένης πτώχευσης και την ελληνική κοινωνία σε μια ατέρμονη διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης, με ίχνη εξαθλίωσης στο ένα τρίτο περίπου του πληθυσμού. Δίχως αυτή την φούσκα δεν θα ευδοκιμούσαν οι φελλοί του ΠΑΣΟΚ-lifestyle, που ομογενοποιήθηκαν κοινωνικά και σε κάποιο βαθμό πολιτικά με τα golden boys και golden girls της ΝΔ.
Ένα πράγμα είχαν καταλήξει να είναι αυτές οι δύο όψεις του νομίσματος της διαφθοράς, της οικογενειοκρατίας, της αναξιοκρατίας, της νομενκλατούρας και της Διαπλοκής. Πολιτισμική Σχολή έκτισαν τα κακομαθημένα αυτά παιδιά της ευνοιοκρατίας, των νταβάδων και του κομματισμού στην Ελλάδα, κατά την ύστερη μεταπολίτευση του 1974, ακριβώς στον χώρο που τέμνεται ο πελατειακός κύκλος της ΝΔ με τον πελατειακό κύκλο του ΠΑΣΟΚ… Και η περιοχή αυτή που στην πραγματικότητα ένωσε και ενώνει τη ΝΔ και τις παραφυάδες της με το ΠΑΣΟΚ και τις δικές του, διαρκώς διευρυνόταν, ενώ σήμερα η διεύρυνση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που διαμορφώνει εντύπωση ταύτισης. Ο πολιτισμός αυτών των «αυτοδημιούργητων» τέκνων του κομματισμού και της Διαπλοκής είναι εκείνος που νομιμοποίησε πολιτικά την οικονομική φούσκα στην Ελλάδα, ενώ προσέφερε τον αναγκαίο μύθο και την παραμυθία για την παραγωγή μιας ολόκληρης γενιάς «χαμένων κορμιών»: απολιτικών πονηρούληδων, επαρμένων τενεκέδων (γυναίκες και άνδρες) και δήθεν ξένοιαστων καβαλάρηδων στον χώρο μιας απόλυτα κηδεμονευόμενης από τα δίκτυα της Διαπλοκής αγοράς. Οι περισσότερες και περισσότεροι από αυτούς τους μπαγασάδες με τις κομματικές ή/και νταβατζήδικες (για λεπτομέρειες ρωτήστε τον Καραμανλή) πλάτες, δραστηριοποιήθηκαν ασφαλώς στα ΜΜΕ, πουλώντας… τι άλλο; Αυτό που ποτέ δεν είχαν! «Αυθεντική» άποψη! Η ριμάδα η αυθεντικότητα εκτός από ταλέντο και κοινωνική ταύτιση, απαιτεί και συστηματοποιημένη γνώση. Το lifestyle, όμως, πέτυχε να συνδέσει την αυθεντικότητα με την επιτυχία του «αυτοδημιούργητου», την «κλειδαρότρυπα» και το «μπανιστήρι»! Μια εξασφαλισμένη για τους περισσότερους από αυτούς επιτυχία, μια και τα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα που τους ανέδειξαν και τους υποστήριξαν φρόντισαν γι’ αυτό. Κάπως έτσι βιώσαμε την μοναδική εμπειρία, αλήτες της αγοράς να προβάλλονται ως καινοτόμοι επιχειρηματίες με μοναδική επιτυχία – σήμερα οι περισσότεροι από αυτούς το «παίζουν» φτωχοί και ταπεινοί εργαζόμενοι ή άνεργοι, χτυπημένοι από την κακιά μοίρα της χώρας – άτομα με προβληματική άρθρωση και δημοσιογραφικώς μετριότητες να δοξάζονται στο ραδιόφωνο, ενώ άλλοι με ελαττώματα που μια προηγούμενη εποχή δεν θα τους επέτρεπαν ούτε καν να διανοηθούν να παρουσιαστούν μπροστά σε κάμερα, να ευδοκιμούν στην τηλεόραση! Για να μην μιλήσω για ένα μεγάλο αριθμό αγοριών και κοριτσιών, που τα έμπλεξαν στα αναρίθμητα έντυπα lifestyle, για να καταλήξουν τα ίδια να μπλέκουν διαρκώς τα γεννητικά τους όργανα και τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους με την γραφή τους. Κάπως έτσι η σεξουαλική αφήγηση με έντονα στοιχεία σεξισμού, εμφανίστηκε ως μία αυθεντική μορφή πολιτικοποίησης των απολιτικών, που με αυτόν τον τρόπο έκαναν την κομματική τους υπέρβαση!!!
Προειδοποίησα! Θα μιλήσω σε αυτό το σημείωμα έξω από τα δόντια, αποδίδοντας «ευθύνες» εκεί όπου υπάρχουν, καθώς το φαινόμενο αυτό, που σήμερα εκφράζεται προεκλογικά καλύτερα από οπουδήποτε αλλού, στο «Ποτάμι» και με «Το Ποτάμι», δηλητηρίασε μια ολόκληρη γενιά ελλήνων και αποχαύνωσε άλλη μία, φτάνοντας, μάλιστα, σήμερα στο σημείο κάθε τι κοινωνικά προοδευτικό να χαρακτηρίζεται συντηρητικό και κάθε τι κοινωνικοπολιτικά συντηρητικό (:νεοσυντηρητισμός) να χαρακτηρίζεται καινοτόμο και προοδευτικό! Το τελευταίο, μάλιστα, για να αποκτήσει μία υπερκομματική εξωκοινωνική πολιτικότητα, η οποία εμφανίζεται ως αντικειμενικότητα και τεχνοκρατισμός, παρουσιάζεται και εκλαμβάνεται ως «σύγχρονη τάση», ως μοντέρνο. Σαν κάτι που πουλιέται, φοριέται και εκφράζει καλύτερα την κατατεμαχισμένη στην αγορά προσωπικότητα, η οποία και αυτή η δόλια μετατράπηκε σε ατομικότητα, όπως και η δημιουργικότητα σε επιχειρηματικότητα. Πρόκειται για την επιτομή της απόλυτης βαρβαρότητας, φίλε μου!
Ποιοι φταίνε που οι φελλοί «επιπλέουν» ακόμη στο ελληνικό στερέωμα και τα «σεμνά και ταπεινά» σκουπίδια «τραγουδούν» ακόμη; Τους ξέρετε! Είναι όλοι αυτοί που τους δημιούργησαν. Οι κομματικοί μηχανισμοί κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων του δικομματισμού, τα τζάκια που βρίσκονται σε ώσμωση με αυτούς στο πλαίσιο ενός win-win game, οι τράπεζες των νταβάδων του ελληνικού καθεστώτος και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, που σε συνεργασία με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα έκαναν για πολλά χρόνια τα στραβά μάτια, επενδύοντας σε πολιτική ισχύ και κέρδη επί της ελληνικής φούσκας που συνειδητά προκαλούσαν. Φταίνε, ωστόσο, και πολλοί άλλοι: τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, που όταν δεν «έγλυφαν» τα παιδιά του lifestyle, φρόντιζαν να δομούν γερούς δεσμούς συνεργασίας με αυτά, ή στις χειρότερες περιπτώσεις, να υποτάσσονται (ακαδημαϊκοί, σημαντικοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι) στα βίτσια τους. Κάπως έτσι, αγαπητέ αναγνώστη, φτάσαμε ύφος και ήθος στην ελληνική κοινωνία να ορίζονται από τα παιδιά του lifestyle, ή τα παιδιά της «σεμνότητας και ταπεινότητας», που αποτελούσαν το αρμονικό συμπλήρωμα της γενικευμένης πολιτικοπολιτισμικής διαστροφής των πρώτων. Μέλη σε έναν κοινό τόπο προνομίων και πραγματικής κοινωνικοπολιτικής ισχύος.
Φταίνε και πολλοί άλλοι παράγοντες, που ασφαλώς απορρέουν από την άκρως προβληματική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας και παραγωγής. Η προσέγγιση και αποσπασματική ανάλυση αυτών των παραγόντων απασχόλησε την τελευταία 7ετία την διαδικτυακή μας επικοινωνία… χωρίς να θεωρώ ούτε στιγμή πως δεν φταίω κι εγώ ο ίδιος ακόμη για την ανοχή που μάλλον έδειξα προς αυτό το εκφυλιστικό κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο. Λέγαμε κάποιοι υπομειδιώντας αμήχανα: Μην δίνεις σημασία στους δυστυχισμένους αυτούς, κοίταξε να κάνεις λίγα χρήσιμα πράγματα για την κοινωνική πρόοδο και για τον πραγματικά σύγχρονο, με την έννοια του θεραπευμένου γνωσιολογικά, πολιτισμό και να διασώσεις τα μέλη της οικογενείας σου από αυτή την άβυσσο της βαρβαρότητας και της αθλιότητας. Δεν ήταν σωστή στάση αυτή. Ήταν μία αμυντική μάλλον στάση και δειλή συμπεριφορά. Και με την έννοια αυτή και μόνον θα μπορούσες, αναγνώστη μου, να με χαρακτηρίσεις συντηρητικό και ένοχο γι’ αυτούς και γι’ αυτά που διαπράττουν αηδιαστικές αθλιότητες για πολλοστή φορά!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Εξαιρετικός και καταπέλτης για ακόμη μια φορά ο κύριος Γιαννακόπουλος.
ΑπάντησηΔιαγραφή