Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *
Τι σημαίνει σταθερότητα σε μια χώρα γενικευμένης απορρύθμισης εξαιτίας μιας διαδικασίας συντεταγμένης πτώχευσης με εσωτερική υποτίμηση;
Πως οι θετικές ειδήσεις καλύπτουν προπαγανδιστικώς την θλιβερή πραγματικότητα της καθημερινότητας και την αρνητική πραγματικότητα της χώρας.
Και τι σημαίνει αστάθεια;
Πως η παραγωγή θετικών ειδήσεων δεν είναι ικανή να καλύψει με ένα πέπλο παραμυθίας την αρνητική πραγματικότητα.
Κάθε καθεστώς που βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης εξαιτίας της ανικανότητάς του να διαχειριστεί μία κατάσταση μεγάλης κοινωνικοοικονομικής κρίσης την οποία προκάλεσε η πολιτική του, αναζητεί απεγνωσμένα θετικές ειδήσεις για να αποφύγει την συντριβή. Εάν την αποφύγει θα είναι ικανό να θέσει τους όρους μίας μεταπολίτευσης και να επανεντάξει ομαλά τα στελέχη του στη νέα πολιτική και οικονομική αρχιτεκτονική. Οι θετικές ειδήσεις είναι το σωσίβιο κάθε καθεστώτος που ναυάγησε εντός των λυμάτων που προκάλεσε η οντολογία της ύπαρξης και λειτουργίας του, η οποία στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σοβαρή διάβρωση των δημοκρατικών θεσμών από μέσα και ένα δραματικό πρόβλημα στην παραγωγική διάρθρωση της χώρας, που επιδεινώθηκε με την ένταξη αυτής στην ευρωζώνη.
Η αναπτυγμένη δημοκρατία, αγαπητέ αναγνώστη, όπως προσπάθησα να δείξω την τελευταία δεκαετία, δεν κινδυνεύει από αντιπάλους αυταρχικής ή ολοκληρωτικής δομής και πολιτικής πρακτικής, αλλά από τον ίδιο της τον εαυτό. Από την διαφθορά, την οικογενειοκρατία, την πατρωνία, την έλλειψη σεβασμού στο Κράτος Δικαίου, την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου, την αναξιοκρατία, τους άπληστους ημετέρους, την έλλειψη ουσιαστικού διαχωρισμού των θεσμοθετημένων εξουσιών και την Διαπλοκή. Ισχυρίστηκα και έδειξα επίσης πως μια αναπτυγμένη δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της δεν κινδυνεύει ούτε από οικονομικές κρίσεις. Αυτές τις διαχειρίζεται στη βάση του πραγματισμού - και όχι σε εκείνη της παραγωγής θετικών ειδήσεων - μέσω της εμβάθυνσης και διεύρυνσης των δημοκρατικών θεσμών, της κάθαρσης και της επιχείρησης για μεγέθυνση της συμμετοχής των πολιτών στις αποφάσεις.
Είναι προφανές πως η Ελληνική Δημοκρατία δομείται στη βάση ενός πολιτικού καθεστώτος που όχι μόνον αποτελεί μία δημοκρατική φάρσα, χαρακτηριζόμενο από όλα εκείνα τα διαβρωτικά χαρακτηριστικά που προανέφερα, αλλά εξαιτίας αυτών και από μία φυσιολογική αναπηρία που δεν του επιτρέπει να υπερβεί την οικονομική κρίση μέσω ενός δημοκρατικού άλματος. Το ότι η Ελληνική Δημοκρατία αποτελεί μία ξεπεσμένη και αποτυχημένη δημοκρατία στο σύγχρονο Δυτικό Πρότυπο, σημαίνει πως το πολιτικό καθεστώς που την συνθέτει και την συντηρεί, προσδίδοντάς της σταθερότητα, είναι ένα καθεστώς με «ειδικές ανάγκες». Ένα ανάπηρο, γερασμένο, φοβισμένο, στριμωγμένο και γι’ αυτό πολύ επικίνδυνο, καθεστώς. Πρόκειται για ένα καθεστώς σε απελπισία, που δεν έχει βρει, ούτε μπορεί να φανταστεί εσωτερικές διαδικασίες που θα απορροφούσαν σχετικά ομαλά την ήττα του χωρίς να οδηγήσουν στην απόλυτη περιθωριοποίησή του.
Το καθεστώς του δικομματισμού της μεταπολίτευσης του 1974 είναι πλέον ένα πολυτραυματισμένο θηρίο σε αδιέξοδο, φυλακισμένο στο κελί της τρόικας, που απειλεί πως αν ο λαός δεν το στηρίξει με την ψήφο του, δεν θα είναι αυτό που θα εξαφανιστεί, αλλά ο λαός που θα καταστραφεί. Βρυχάται λοιπόν, ευρισκόμενο σε πλήρη απόγνωση, ζητώντας όχι πλέον χρήμα και συμπάθεια από τους μεγάλους πάτρωνες της Ελλάδας, αλλά χρήμα και θετικές ειδήσεις για να μπουκώσει στόματα και μυαλά πρώην και νυν πελατών του.
Άρα, θετική είδηση είναι η πολιτική δομή μίας κοινωνικοοικονομικής παραμυθίας για την συντήρηση εκείνων των παραγόντων που συνδέθηκαν με την διάβρωση της Ελληνικής Δημοκρατίας, για την σταθερότητα δήθεν της οποίας εμφανίζονται σήμερα να αγωνιούν!!! Είναι φαιδρό, αλλά είναι απολύτως φυσιολογικό φαινόμενο, το οποίο δεν είναι άγνωστο στην ιστορία. Είναι φυσιολογικό, όποιος νοιώθει βαρύ το πόδι της ήττας να τον πατά στον λαιμό, να καταφεύγει σε μία επιχείρηση διασκέδασης της πραγματικότητας «αποζημιώνοντας» τον εξαρτημένο από αυτόν (από το μονοπώλιό του) πελάτη με θετικές ειδήσεις. Θυμίζω πως όταν ο Γκέμπελς συνάντησε τον καταθλιμμένο Χίτλερ, τότε που ο κόκκινος στρατός βρισκόταν 150 χιλιόμετρα περίπου έξω από τα προάστια του Βερολίνου, υποστήριξε πως με όπλο τις θετικές ειδήσεις θα μπορούσαν να προκαλέσουν αντιστροφή της εις βάρος τους κατάστασης και να αμυνθούν μέχρις ότου πετύχουν μία συμφωνία με την άλλη πλευρά που θα απέτρεπε την εξάτμιση του ναζιστικού καθεστώτος και τον δικό τους αφανισμό. Τα επόμενα εικοσιτετράωρα, ενώ τα προάστια του Βερολίνου βομβαρδίζονταν καταιγιστικά, η προπαγάνδα του καθεστώτος βομβάρδιζε τους γερμανούς με θετικές ειδήσεις. Η κατάληψη του Βερολίνου αποτέλεσε το νεκροταφείο των θετικών ειδήσεων.
Οι θετικές ειδήσεις είναι αυτές που πεθαίνουν τελευταίες, αναγνώστη μου, καθώς ο ευρισκόμενος στο αδιέξοδο της πραγματικότητας, εάν δεν κάνει κάτι ο ίδιος να την αλλάξει, αρκείται στην παρηγοριά που αυτές του προσφέρουν, για να υπάρξει… και σήμερα! Όσο ζει κανείς είτε αγωνίζεται να ανατρέψει μία αρνητική πραγματικότητα, είτε γίνεται καλός αγωγός θετικών ειδήσεων για να την διασκεδάσει και να υπάρξει, πιστεύοντας όχι ακριβώς πως οι θετικές ειδήσεις είναι αληθινές, αλλά θέλοντας να πιστεύει πως η πραγματικότητα που βιώνει είναι ένα περαστικό «ψέμα». Μία ιδιοτροπία της μοίρας, μία συγκυριακή θυσία με την προσμονή κάποιας ανάστασης. Η θυσία είναι το ψέμα, ενώ η προσδοκώμενη ανάσταση, η αλήθεια! Και αυτήν ακριβώς την μεταφορά υπέρβασης του πραγματικού βιώματος και της αντικειμενικότητας προσφέρουν οι θετικές ειδήσεις.
Ας μην θεωρηθεί ότι το παράδειγμα που επικαλούμαι επιχειρεί να εξισώσει το καθεστώς στην Ελλάδα με το χιτλερικό καθεστώς. Ευτυχώς δεν έχουν καμία σχέση, εκτός από την απασχόληση γκεμπελίσκων στα επικοινωνιακά επιτελεία των κομμάτων που κυβερνούν και στην κυβέρνηση. Τους ανθρώπους αυτούς ενισχύει ασφαλώς και το γενικότερο κλίμα της νεοφιλελεύθερης εποχής μας. Ποτέ άλλοτε δεν παράγονταν «θετικές ειδήσεις» με αυτόν τον ρυθμό και ποτέ άλλοτε η οικονομία της αγοράς δεν στηριζόταν αποκλειστικά στις «θετικές ειδήσεις». Και μια και η οικονομία της αγοράς αποφασίστηκε από τους ουάου της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, να υποκαταστήσει τις δημοκρατίες της ύστερης νεωτερικότητας, οι «θετικές ειδήσεις» καταλήγουν να είναι ο μοναδικός μηχανισμός συντήρησης ενός πολιτεύματος σε μάλλον προχωρημένη σήψη. Το «μάλλον» τι το ήθελες, παρατηρεί η γυναίκα μου! Για να μην προσφέρω μεγαλύτερη απογοήτευση στον αναγνώστη που πνιγμένος πιάνεται από τις «θετικές ειδήσεις», οι οποίες με ιδιαίτερο πάθος αυτή την περίοδο εκτοξεύονται από την οθόνη του και πλημμυρίζουν το σαλόνι του, φτάνοντας ίσως μέχρι την κρεβατοκάμαρά του! Εγώ την μιζέρια την καταπολεμώ με το «μάλλον» και «ίσως». Αυτή όμως η άτιμη αντεπιτίθεται με «θετικές ειδήσεις». Ο αγώνας συνεχίζεται…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.