Οι εκλογές για την αυτοδιοίκηση φέρουν δύο μηνύματα. Ένα μεταβατικό και ένα θλιβερό. Το πρώτο μετριάζει εκείνο το μήνυμα του Μανώλη Ρασούλη: Πράγματι μπαίνουμε στον Υδροχόο της πολιτικής στην Ελλάδα, αλλά δίχως να ανάψουνε φωτιές στο πολιτικό σκηνικό και στην κοινωνία και πράγματι «οι καιροί νερό θα φέρουν», όχι όμως αρκετό για να αλλάξει η ποιότητα στο κοινωνικό και πολιτικό έδαφος που πλήττεται από χρόνια ξηρασία, ούτε αρκετό για να αναζωογονηθεί η εθνική οικονομία και να ανθήσει η αγορά.
Όλοι τριγύρω λένε ότι αλλάζουνε, αλλά δεν συνειδητοποιούν πως οι ίδιοι στην ουσία μένουν, καθώς δεν επένδυσαν στην ποιοτική καλλιέργεια, αλλά στα νούμερα και στις εντυπώσεις από αυτά. Αγνόησαν την βαθύτερη στρατηγική στην πολιτική καλλιέργεια και φοβήθηκαν να αναζητήσουν ποιοτικό σπόρο, που θέλει προσοχή και φροντίδα, μια διαφορετική κουλτούρα, για να σου δώσει έναν πράγματι εύγευστο νέο καρπό την εποχή του τσιγγούνικου Υδροχόου! Και έτσι αρκέστηκαν τελικά στον τακτικισμό… όλοι ανεξαιρέτως οι μεγάλοι πολιτικοί φορείς και τα ΜΜΕ που τους υποστηρίζουν. Έτσι όμως δεν φεύγουν οι Ιχθείς, φίλε μου, που ταλαιπωρούν τον τρέχοντα ελληνικό πολιτισμό και εκχυδαΐζουν τον πολιτικό ανταγωνισμό και το Κοινωνικό Ζήτημα στην σημερινή Ελλάδα!
Αυτό είναι το μεταβατικό μήνυμα από τις χθεσινές εκλογές. Το θλιβερό το «έλαβα» μόλις πριν από λίγο, ρίχνοντας μια ματιά στον Τύπο. Στις περισσότερες εκ των εφημερίδων απουσιάζει εντελώς η ικανότητα κριτικής ανάλυσης των αποτελεσμάτων, ενώ περισσεύει η κομματική και πελατειακή σκοπιμότητα. Δεν είναι το εκλογικό τοπίο στην Ελλάδα ρευστό! Ρευστά είναι τα μυαλά εκείνων που επιχειρούν με μία ανεπίτρεπτη για την σημερινή εποχή αφαίρεση και ένα αλλόκοτο «πέπλο άγνοιας», να αναπαραστήσουν την μεταβατική πραγματικότητα που δομεί τις σύγχρονες πολιτικές αντικειμενικότητες στην χώρα.
Το (πολιτικό) Κέντρο στερημένο πια από πολιτικό περιεχόμενο και ήθος επένδυσε σε Ιχθείς δίχως λέπια: στο υφάκι που υποδηλώνει γνώση, σωφροσύνη και μετριοπάθεια, ορίζοντας την μετριότητα ως κοινωνική αρετή. Πρόκειται για ένα πολιτικά άψυχο κέντρο που επενδύει πλέον στα πιο συντηρητικά ένστικτα του πολίτη και στην συνήθεια! Εδώ βασιλεύει η ρουτίνα της Διαπλοκής που προβάλλεται ως θεσμός σταθερότητας! Αυτό είναι η βασική αιτία της τάσης για ριζοσπαστικοποίηση της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς στα μεγάλα αστικά κέντρα, μια και η συναίνεση στο απολιτικό κέντρο που πούλαγε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, είναι αναμφίβολα ο σημαντικότερος παράγοντας που παρήγαγε, κατά την ύστερη μεταπολίτευση του 1974, την μορφή της σημερινής πολυσύνθετης ελληνικής κρίσης.
Οι βασικοί παράγοντες της πολιτικής ξηρασίας στην Ελλάδα μοιάζει να επιβιώνουν κατά την μεταβατική περίοδο προς τον Υδροχόο με τους σημαντικότερους Ιχθείς της Διαπλοκής να δείχνουν ικανότητα προσαρμογής και επιβίωσης, κάτι που ασφαλώς δεν προκαλεί έκπληξη στους γνωρίζοντες την δομή του ελληνικού καθεστώτος ηγεμονίας. Μόνον η κινητοποίηση του ελληνικού λαού και ένα μαζικό κίνημα αμφισβήτησης με ιδεολογικοπολιτικούς όρους θα μπορούσε να εξαφανίσει τα ψάρια δίχως λέπια, που πλέον κάπως ανακουφισμένα θεωρούν πως είναι μαγκιά και ευφυΐα να ελίσσεσαι σαν χέλι! Και τέτοιο κίνημα δεν υπήρξε…
Η κεντροδεξιά του περίφημου απολιτικού μεσαίου χώρου έδειξε να αντέχει εκεί και στον βαθμό που μετατράπηκε σε ριζοσπαστική δεξιά, αναβιώνοντας με τα πλέον μελανά χρώματα τον παλαιοκομματισμό και επικοινωνώντας διαλεκτικά με τον ακροδεξιό λαϊκισμό χουντικών, βασιλικών και νεοναζιστών.
Η κεντροαριστερά μπογιαντίζοντας με διάφορα χρώματα παραλλαγής το γερασμένο σώμα της, επιχείρησε να ανανεωθεί ριζοσπαστικοποιούμενη εκεί όπου το πελατειακό καθεστώς εμφανίζει σημάδια αποσύνθεσης. Στα μεγάλα αστικά κέντρα δηλαδή. Ο ΣΥΡΙΖΑ για τους ριζοσπαστικοποιημένους κεντροαριστερούς αποτελεί μία κάποια ασφάλεια για την μετάβαση στον Υδροχόο.
Όσο για τους αριστερούς, στον βαθμό που παραμένουν τακτικιστές και σεχταριστές, αντί για στρατηγικοί διανοητές της πολιτικής, θα βλέπουν την εποχή να αλλάζει στην Ελλάδα, με τους ίδιους είτε να νοιώθουν άνετα και ασφαλείς στο περιθώριό τους, είτε με ένα συμπλεγματικό ύφος να εμφανίζονται ως αυθεντικοί γνώστες της αλφαβήτας της ιστορίας, την οποία ο υπόλοιπος λαός είναι ανίκανος να χρησιμοποιήσει για να συντάξει λέξεις και προτάσεις, εξαιτίας της καπιταλιστικής προπαγάνδας που, όταν δεν νοθεύει το αλφάβητο της επανάστασης δια της αγοράς, δημιουργεί την ψευδαίσθηση είτε πως δεν υπάρχει αλφάβητο, είτε πως το αλφάβητο διαμορφώνεται από μία καθεστωτική ελίτ, απλώς για να ρυθμίσει προς το συμφέρον της τις σχέσεις ηγεμονίας.
Ο απογοητευμένος, αγανακτισμένος, μνησίκακος, ζηλόφθονος, ρατσιστής πολίτης, ο οποίος βιώνει το κενό ενός πελατειακού καθεστώτος στην μετάβασή του προς ένα μεταμοντέρνο κορπορατικό, δεν έχει καμία διάθεση πλέον για αλφαβήτες. Του αρκεί ένα αντισυστημικό εικονόγραμμα, στην πιο απλοϊκή του μάλιστα μορφή. Γυρίζει την πλάτη στην αριστερά και δεν έχει πια ηθικούς ενδοιασμούς να υποστηρίξει φασίστες και νεοναζί δίχως ντροπή. Η αριστερά στην μετανεωτερική μας Ελλάδα δεν μπορεί να διαχειριστεί πλέον αυθεντικά την αγανάκτηση των λαϊκών και χαμηλών μικρομεσαίων στρωμάτων, τον θυμό τους από την αίσθηση αποκλεισμού τους και τον γενικευμένο φθόνο τους. Η αριστερά δεν έχει πλέον αυθεντικό ρόλο σε αυτήν την περιοχή ανάπτυξης της κοινωνικοπολιτικής συνείδησης, αλλά οι ηγεσίες της εμφανίζονται ανίκανες να το κατανοήσουν και να μεταβάλλουν στρατηγική, παύοντας να εμπορεύονται το σύμπλεγμα. Η αριστερά αντί να αγωνίζεται να εμφανιστεί ως αντισυστημική, καλό θα ήταν να μεταβάλλει ύφος και προπαγανδιστικό λόγο, υποστηρίζοντας ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που θα απαντά στο Κοινωνικό Ζήτημα της Ελλάδας κατά την εποχή του Υδροχόου με τους περιορισμένους πόρους.
Σε αυτές τις εκλογές η αριστερά δεν έδειξε πως θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί και να οδηγήσει στο δικό της κανάλι την ρευστοποίηση στον χώρο της κεντροδεξιάς-κεντροαριστεράς. Η ιδιαιτερότητα των εκλογών για την αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να θεωρηθεί μία σημαντική αιτία γι’ αυτήν την αδυναμία. Οι ευρωεκλογές όμως που έρχονται σε μία εβδομάδα θα αποτελέσουν ένα αδιάψευστο πεδίο έκφρασης των αντικειμενικών τάσεων του εκλογικού σώματος. Και αυτό δεν σημαίνει ούτε δημοσκόπηση, ούτε δημοψήφισμα. Σημαίνει διατύπωση της λαϊκής βούλησης για τη νέα πολιτική σύνθεση κατά την εποχή του Υδροχόου. Εάν το πολιτικό σύστημα δεν δείξει ικανό να αφομοιώσει αυτή την βούληση και να της δώσει προγραμματική ουσία στο επίπεδο άσκησης της πρακτικής πολιτικής, απλώς θα ενισχύσει την απογοήτευση των λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων και μαζί με αυτήν τους ακροδεξιούς λαϊκιστές, οι οποίοι με αιχμή του δόρατος τους νεοναζί, ριζοσπαστικοποιούν τον μισανθρωπισμό γυρίζοντας την ελληνική κοινωνία πολλές δεκαετίες πίσω!
Για την άνοδο των ακροδεξιών στην Ελλάδα, όπως έχω αναλυτικά εξηγήσει αρκετές φορές, δεν φταίει η αριστερά, αλλά η ανικανότητα, αν όχι η χυδαιότητα του καθεστώτος της «σύγκλισης στο κέντρο», το οποίο στο τέλος μέσω της διαδικασίας πτώχευσης και φτωχοποίησης, έφτασε να πετάει στα σκουπίδια ακόμα και την δημοκρατική μάσκα που κάλυπτε την οικονομική του πολιτεία. Το άλμα προς τα πίσω για την δημοκρατία δεν μπορεί να το «εκμεταλλευτεί» σε πολύ μεγάλο βαθμό η αριστερά, διότι εμφανίστηκε αντικειμενικά ανίκανη να το εμποδίσει. Αυτό εκμεταλλεύονται απολύτως φυσιολογικά οι ακροδεξιοί, νοιώθοντας μάλιστα - δυστυχώς για την δημοκρατία - «αποενοχοποιημένοι»! Η ευθύνη των αριστερών ηγεσιών αφορά πρωτίστως στο ότι δεν αντικατέστησαν τον τακτικισμό τους με μία ανιδιοτελή στρατηγική προς την συγκρότηση ενός σύγχρονου Λαϊκού Μετώπου για την μετάβαση στον Υδροχόο, όπως και στην αργή και δειλή μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ουσιαστικά ενιαίο κόμμα που δεν θα στηριζόταν αποκλειστικά στην προσωπικότητα του ικανού ηγέτη του Αλέξη Τσίπρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανάγκη να ξεφύγει από το παραδοσιακό αριστερό ύφος (ύφος αγωνιστών σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο) και την παραδοσιακή ηγεμονική και ηγετική αντίληψη της ευρωαριστεράς για να κάνει το «μπουμ» και να δημιουργήσει ένα ρεύμα για αριστερή μεταρρύθμιση, που θα σάρωνε το σάπιο καθεστώς του δικομματισμού του 1974. Ως προς αυτό έκανε μικρά και δειλά βήματα με αντιφάσεις. Η δική μου ελπίδα είναι πως ο ελληνικός λαός, κατά κύριο λόγο στις ευρωεκλογές και δευτερευόντως στις επαναληπτικές αυτοδιοικητικές, θα παραβλέψει αυτό το ελάττωμα και θα ενισχύσει τα ψηφοδέλτιά του, ως την μοναδική πλέον οδό για την ανατροπή ενός καθεστώτος που έχει χάσει κάθε κοινωνική έννοια ύπαρξης, εκτός από την συντήρηση των Ιχθύων του!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
με ολο το σεβασμο προς το προσωπο του συντακτη, αναρωτιεμαι:μηπως κειμενα σαν κι αυτο συμβαλλουν [ στο μετρο που τους αναλογει βεβαια],στο οτι ο λαος μας παραμενει ακομη στους... ιχθεις; ας περιμενουμε τα αποτελεσματα των ευρωεκλογων και μετα ας ανοιξουμε μια συζητηση για τους λογους που το ξεσηκωμα του εθνους συνεχως...αναβαλλεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήμε εκτιμηση
μαυροσκας βασιλης.