Αν «φύγουμε μπροστά και δεν γυρίσουμε πίσω» σε αυτές τις εκλογές, όπως προτρέπει τους έλληνες ψηφοφόρους ο κ. Σαμαράς και οι Πασόκοι συνεταίροι του στην διακυβέρνηση υπό την Τρόικα, το μόνον που αποκλείεται είναι να συναντήσουμε τον ίδιο και τους ίδιους που οδήγησαν στην πτώχευση και διαχειρίζονται το καθεστώς φτωχοποίησης!
Αυτό θα συμφωνούσε με την λογική, αν δεν είχε μεταβληθεί το παράλογο σε κυρίαρχη πολιτική αφήγηση. Εάν οι κυβερνώντες δεν αναβίωναν την μυθιστορηματική πολιτική αφήγηση του Sue και του Δουμά! Μα, αν το «φεύγουμε μπροστά και δεν γυρίζουμε πίσω», είναι μήνυμα προς τον πελάτη, παραδοσιακό ψηφοφόρο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και αποτελούσε προτροπή να λησμονηθεί η πολιτεία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δεν θα ήταν ένα υπερβατικό μεν, αλλά καλό αφηγηματικό τεχνούργημα για τις εκλογές; Δεν θα σήμαινε ελάτε να υπερβούμε τις ταυτότητές μας και μέσω μιας γνωστικής θεραπείας δια των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, να ανακαλύψουμε τον αγαθό και φρόνιμο εαυτό μας, ο οποίος αντιμάχεται το ρουσφέτι, την απληστία, την καταπάτηση και τους καταπατητές, την αυθαιρεσία, την αναξιοκρατία, την οικογενειοκρατία, την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου υπέρ των ανθρώπων μας και την απάτη, που συνδέθηκε με την εξουσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κατά το παρελθόν;
Αυτό θα σήμαινε, αν το προεκλογικό μυθιστόρημα της συγκυβερνώσας κεντροδεξιάς με την κεντροαριστερά δομείτο στην βάση μίας υπερβατικής μεν, πολιτικής δε αφήγησης, αντί να αποτελεί επιτομή της υποκρισίας, της κινδυνολογίας, του νομισματικού φετιχισμού, του αυταρχισμού, του μαυρογιαλούρικου παλαιοκομματισμού, του γκεμπελισμού και μιας ορθοφροσύνης θεολογικού τύπου. Αυτή η προεκλογική αφήγηση Σαμαρά – Βενιζέλου επικαλείται το μέλλον, δομημένη με τα αφηγηματικά υλικά του δευτέρου μισού του 19ου αιώνα, σαν ο Ροκαμβόλ να ξαναεμφανίζεται μπροστά μας σήμερα και, αφήνοντας πίσω του τα στοιχεία του κακοποιού, να δοξάζει τον ενάρετο βίο!
Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, η ερμηνεία της πραγματικότητας που βιώνει ο έλληνας σήμερα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω της υπερβατικής μυθοπλασίας του 19ου, που προϋπέθετε την ύπαρξη κάποιου υπεράνθρωπου, ο οποίος μέσω της θυσίας και της αυτοτιμωρίας θα επέβαλλε το δίκιο και την κοινωνική δικαιοσύνη. Από τότε μέχρι σήμερα ο κόσμος άλλαξε, η εξέλιξη της επιστήμης μας οδήγησε να ξεπεράσουμε τον θεολογισμό και την θεοσοφία, από το φιλεύσπλαχνο και ελεήμον λαϊκό μυθιστόρημα περάσαμε στο επαναστατικό, για να καταλήξουμε κατά την ύστερη νεωτερικότητα, το Κοινωνικό Ζήτημα να αντιμετωπίζεται αμιγώς πολιτικά (ως κοινωνικός αγωνισμός και ανταγωνισμός και διαπάλη μεταξύ των παραγόντων που εμπλέκονται στην καπιταλιστική διαδικασία) και πραγματιστικά, ξεμπερδεύοντας την ιδεολογία και τις κοινωνικές συνέπειες της καπιταλιστικής πολιτικής οικονομίας από το μυθιστόρημα.
Αυτός ο δρόμος δεν ήταν γραμμικός, όπως γραμμική δεν ήταν και η κοινωνική πρόοδος της ανθρωπότητας. Αλλά σε κάθε περίπτωση θα περίμενε κανείς η πραγματικότητα το 2014 να μην ορίζεται με μυθιστορηματικούς και θεοσοφικούς όρους, αλλά με σαφώς πολιτικούς, οι οποίοι, αμφισβητώντας την υπάρχουσα κοινωνικοπολιτική δομή, θα πρότειναν ένα σχέδιο εκδημοκρατισμού που δεν θα είχε έννοια δίχως την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας στην οποία αναφερόμαστε. Έτσι θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για πρόοδο «αφήνοντας πίσω» το παρελθόν. Με αφήγηση, όμως, που έρχεται από τα βάθη του παρελθόντος (πριν από 150 χρόνια), πώς άραγε θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι συστήνει γνώση που παραπέμπει σε μια θετική για την κοινωνία μεταβολή στο μέλλον;
Κοιτάξτε, απαραίτητη προϋπόθεση για να «φύγει κανείς μπροστά» δεν είναι να εμφανίσει και να προβάλλει μία αναφερόμενη ταυτότητα στο μέλλον, που αποτελεί το ακριβώς αντίθετο της ταυτότητας που τον προσδιόρισε κατά το παρελθόν και μέχρι σήμερα, αλλά να αναπτύξει πολιτικό λόγο και πρακτική που αντικειμενικά τον καθιστά «αγνώριστο». Αν μάλιστα η «φυγή στο μέλλον» επιθυμείς να παραπέμπει σε κοινωνική πρόοδο, πρέπει να απαντήσεις στο Κοινωνικό Πρόβλημα που προκάλεσε η πολιτεία σου κατά το παρελθόν. Και αυτό είναι μια πολιτική διαδικασία από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις παραπέμποντας στον γητευτή των αγορών, υπεράνθρωπο-εαυτό σου, ούτε να προβάλλεις την τουριστική ανάπτυξη ως μοχλό παραγωγικής ανασυγκρότησης!!!
Οι κυβερνώντες πάσχουν από πολιτικό λόγο και κοινωνική πολιτική που θα αντικαθιστούσε το ελληνικό κοινωνικό και επιχειρηματικό μοντέλο, το οποίο οι ίδιοι κατασκεύασαν και υπηρέτησαν κατά το παρελθόν, ενώ σήμερα υπό την επιτροπεία της Τρόικας καταριούνται, όντες στο κενό. Αν πάνε πίσω για να συναντήσουν τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους τους θα γκρεμιστούν από τις αντικειμενικότητες που προκάλεσε η διαχείριση της κρίσης από τους ίδιους! Αν δοκίμαζαν με πολιτικούς όρους ολοκληρωτικής νεοφιλελεύθερης αγοράς και θατσερισμού στο αναθεωρημένο Κοινωνικό Μοντέλο να κινηθούν προς το μέλλον, όπως ορίζει η Συνθήκη που συνομολόγησαν με την Τρόικα, θα έπεφταν πάλι στο κενό – ελάχιστοι εκ των ψηφοφόρων τους θα είχαν συμφέρον από μια τέτοια εξέλιξη. Στην πραγματικότητα η διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας είναι τέτοια που αν ο κ. Σαμαράς τολμούσε να μιλήσει πολιτικά στο εκλογικό σώμα, θα διαπίστωνε πως το κοινό που ασπάζεται την νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση, θεωρώντας πως έχει συμφέρον από αυτήν, είναι σίγουρα μικρότερο από το 10% του πληθυσμού. Και αυτό το κοινό είναι βέβαιον πως δεν θα επιθυμούσε και δεν θα αναγνώριζε ποτέ ως ηγέτη έναν πολιτικό με συντηρητική και εθνικιστική ταυτότητα, ο οποίος μάλιστα φέρεται να έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ, την περίοδο κατά την οποία αυτή (κυβέρνηση Μητσοτάκη) επιχείρησε να κινηθεί στη γραμμή του ρηγκανισμού-θατσερισμού!
Άρα, το σύνθημα «φεύγουμε μπροστά και δεν γυρίζουμε πίσω» απευθύνεται στους «Νεοδημοκράτες» με την έννοια: ξεχάστε το παρελθόν μου και μην γυρίζεται πίσω στη μνήμη σας… αλλά αν συμβεί αυτό θα πρέπει οι πελάτες της ΝΔ να σβήσουν το μόνο κομμάτι από το παρελθόν τους που θα βοηθούσε στην πολιτική νομιμοποίηση του σήμερα! Αυτό είναι ένα πρόβλημα που μόνον με την «βοήθεια του θεού» θα μπορούσε να υπερβεί ο κ. Σαμαράς. Επειδή όμως όσο πιστός χριστιανός και να είναι κανείς, ποτέ δεν είναι σίγουρος για τις βουλές του Κυρίου, ο κ. Σαμαράς τις τελευταίες προεκλογικές μέρες μετουσιώνεται μυθιστορηματικά σε κόμη Μοντεχρίστο, με υποκόμη, ασφαλώς, τον κ. Βενιζέλο. Και οι δύο μοιάζει πλέον να αντιλαμβάνονται την καταστροφή που υπέστη και υφίσταται η ελληνική κοινωνία, λόγω του κακού παρελθόντος κατά το οποίο «τα τρώγαμε όλοι μαζί» – αλλά αυτοί οι ίδιοι δεν ήταν τότε στα πράγματα, καθώς η μνήμη μας πρέπει να σβηστεί για να πάμε μπροστά – αλλά μια και δεν θα μπορούσαν ποτέ να μεταβληθούν σε προφήτες κοινωνικών αγώνων για να διορθώσουν τις αδικίες ανατρέποντας την δομή της κοινωνίας που τους περιλαμβάνει, επιχειρούν κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τον υπεράνθρωπο που θα φέρει την πολιτική άνοιξη. Αντικαθιστούν υπερβατικά την αίσθηση και το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης με την δική τους φιλάνθρωπη και φιλεύσπλαχνη δικαιοσύνη, η οποία θα εξοντώσει τους κακούς, θα ανταμείψει τους καλούς και θα αποκαταστήσει την αρμονία στην κοινωνία και την χαμένη τιμή του νοικοκύρη με πυγμή και «νόμο και τάξη»!
Αυτό ασφαλώς με πολιτικούς όρους αποτελεί το αντίστροφο της φυγής στο μέλλον. Πρόκειται για την καταφυγή στις αφηγηματικές ρίζες του οικονομικού φιλελευθερισμού, δια της διαγραφής της σύγχρονης συλλογικής μνήμης των ελλήνων. Αν πράγματι οι κυβερνώντες και η Διαπλοκή που τους στηρίζει, πετύχουν να εμφυτεύσουν στο μυαλό των εκλογέων αυτή την υπέρβαση στην σημερινή πολιτική συγκυρία, θα έχουν πετύχει ένα σύγχρονο θαύμα! Και μέσω αυτού θα μεταβληθούν κι αυτοί με αυθεντικό τρόπο σε υπεράνθρωπους. Αν όχι, τότε είναι βέβαιο πως το εκλογικό μήνυμα της κυβέρνησης ρίχνει αντικειμενικά την ίδια την κυβέρνηση, φέρνοντας σε απόλυτη αντίθεση τον μύθο και την παραμυθία της εκλογικής καμπάνιας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με το παρελθόν τους και το παρόν τους.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.