και φτωχών είναι η παλιότερη
και η πιο θανατηφόρα ασθένεια
σε όλες τις δημοκρατίες”
σε όλες τις δημοκρατίες”
Πλούταρχος
Του Γιώργου Στάμκου *
Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Η επίπλαστη “ευημερία των αριθμών” δεν έχει κανένα νόημα σε μια κοινωνία κατεστραμμένη, γεμάτη με ανθρώπους δυστυχισμένους και χωρίς μέλλον. Μπορεί η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού υποστηρίζει την παραμονή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη Ζώνη του Ευρώ, αλλά όχι «με οποιοδήποτε τίμημα». Όχι με την εφαρμογή Μνημονίων και πολιτικών που εξαθλιώνουν το λαό, ισοπεδώνουν την κοινωνία, και κάνουν την προοπτική ανάπτυξης να τη βλέπουμε με το κιάλι. Όχι με την εφαρμογή συμφωνιών που στερούν τον ελληνικό λαό από τα στοιχειώδη μέσα για ν’ απολαύσει τη ζωή, την ελευθερία και να επιδιώξει την ευτυχία του. Δηλαδή από τις δυνατότητες να ζήσει με αυτά που κέρδισαν με αγώνες, ιδρώτα και αίμα, οι γονείς και παππούδες του.
Πρέπει να έχουμε υπόψιν μας πως όταν ένα κατεστημένο πολιτικό σύστημα απειλείται από μια μαζική κοινωνική και πολιτική αντίδραση, τότε συνήθως στέλνει κάποιες από τις «πέμπτες φάλαγγες» του (Νεοναζί, Ακροδεξιά, κατευθυνόμενα ΜΜΕ κ.α.) να κυκλώσουν τα λαϊκά κινήματα αντίστασης και να εξαντλήσουν τη ζωτικότητά τους. Να εξαντλήσουν τη δυσφορία του λαού μέσα σ’ έναν ωκεανό από συναισθήματα περί “εθνικής ενότητας” και δήθεν πατριωτισμού. Γι’ αυτό και συμβαίνει ιστορικά η ταξική δυσφορία να στρέφεται από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα στην «ψυχολογία του πατριωτισμού», που μεταστοιχειώνεται σε οργή κατά των «εσωτερικών εχθρών» και στη δική μας περίπτωση κατά των μεταναστών και των κάθε μειονοτήτων. Όμως ο ρατσισμός και ο εθνικισμός, μπορεί να αμβλύνουν, αλλά όχι να εξαλείψουν τις κοινωνικές, ταξικές και πολιτικές διαμάχες. Ο ελληνικός λαός, ειδικά σ΄ αυτή την κρίσιμη ιστορικά περίοδο, πρέπει να αποφύγει να πέσει στην παγίδα τους, διότι αποτελούν άλλον ένα τρόπο αποπλάνησής του εκ μέρους του συστήματος.
Ο ελληνικός λαός πρέπει να έχει ξεκάθαρους στόχους, χωρίς να εμπλέκεται σε ψευδεπίγραφα διλήμματα και ωμούς εκβιασμούς. Να επιδιώξει τη μεγάλη δημοκρατική ανατροπή και την απελευθέρωσή του στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις. Να επιδιώξει στις επόμενες εκλογές, με το ταπεινό όπλο που του προσφέρει το δημοκρατικό μας πολίτευμα, τη φυγή προς τα εμπρός, τη λύτρωση από την παρατεταμένη αγωνία, τη μεγάλη δημοκρατική ανατροπή. Άλλωστε είναι προτιμότερο ένα Μεγάλο Δημιουργικό Σοκ παρά αλλεπάλληλες παρατεταμένες καταστροφικές κρίσεις…
Πρέπει να έχουμε υπόψιν μας πως όταν ένα κατεστημένο πολιτικό σύστημα απειλείται από μια μαζική κοινωνική και πολιτική αντίδραση, τότε συνήθως στέλνει κάποιες από τις «πέμπτες φάλαγγες» του (Νεοναζί, Ακροδεξιά, κατευθυνόμενα ΜΜΕ κ.α.) να κυκλώσουν τα λαϊκά κινήματα αντίστασης και να εξαντλήσουν τη ζωτικότητά τους. Να εξαντλήσουν τη δυσφορία του λαού μέσα σ’ έναν ωκεανό από συναισθήματα περί “εθνικής ενότητας” και δήθεν πατριωτισμού. Γι’ αυτό και συμβαίνει ιστορικά η ταξική δυσφορία να στρέφεται από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα στην «ψυχολογία του πατριωτισμού», που μεταστοιχειώνεται σε οργή κατά των «εσωτερικών εχθρών» και στη δική μας περίπτωση κατά των μεταναστών και των κάθε μειονοτήτων. Όμως ο ρατσισμός και ο εθνικισμός, μπορεί να αμβλύνουν, αλλά όχι να εξαλείψουν τις κοινωνικές, ταξικές και πολιτικές διαμάχες. Ο ελληνικός λαός, ειδικά σ΄ αυτή την κρίσιμη ιστορικά περίοδο, πρέπει να αποφύγει να πέσει στην παγίδα τους, διότι αποτελούν άλλον ένα τρόπο αποπλάνησής του εκ μέρους του συστήματος.
Ο ελληνικός λαός πρέπει να έχει ξεκάθαρους στόχους, χωρίς να εμπλέκεται σε ψευδεπίγραφα διλήμματα και ωμούς εκβιασμούς. Να επιδιώξει τη μεγάλη δημοκρατική ανατροπή και την απελευθέρωσή του στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις. Να επιδιώξει στις επόμενες εκλογές, με το ταπεινό όπλο που του προσφέρει το δημοκρατικό μας πολίτευμα, τη φυγή προς τα εμπρός, τη λύτρωση από την παρατεταμένη αγωνία, τη μεγάλη δημοκρατική ανατροπή. Άλλωστε είναι προτιμότερο ένα Μεγάλο Δημιουργικό Σοκ παρά αλλεπάλληλες παρατεταμένες καταστροφικές κρίσεις…
Να θάψουμε τους νεκροθάφτες μας
Γιατί όμως φοβόμαστε να ανατρέψουμε τη σημερινή κατάσταση που οδηγεί στη φτωχοποίηση και στον σταδιακό εκμηδενισμό μας; Τι είναι αυτό που μας συγκρατεί και μας παραλύει; Μήπως είναι ο περίφημος “φόβος του κενού” (horror vacui); Όμως αυτός ο φόβος δεν υφίσταται εντός φύσης, παρά μόνον εντός του ανθρώπου. Για να καλύψει το κενό ο άνθρωπος αναζητεί συνεχώς περισπασμούς. Η ζωή είναι μια διαρκής κίνηση φυγής. Μιας φυγής όμως προς τα εμπρός.
Γι’ αυτό θα πρέπει να κοιτάμε μπροστά και όχι πίσω. Μόνο μια μετωπική επίθεση μπορεί ακόμη να μας σώσει. Μια επίθεση με στόχο την πραγματική αιτία της σημερινής κρίσης, που δεν είναι μόνον ελληνική αλλά, τουλάχιστον, ευρωπαϊκή.
Η σημερινή πραγματικότητα είναι ανυπόφορη. Οι τύχες των λαών της Ευρώπης δεν πρέπει να καθορίζονται από τα στενά εθνικά συμφέροντα του κάθε κράτους, τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των αγορών, τις κομματικές σκοπιμότητες της κάθε κυβέρνησης ή των πολιτικών ελίτ, τον εθνικισμό, τον τοπικισμό ή τον εγωισμό του καθενός μας. Αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα τα βγάλουμε πέρα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερο Ευρώπη, με ισχυρότερη ένωση, αλληλεγγύη και δημοκρατία, δικαιοσύνη, ένα κοινωνικό δίχτυ για προστασία των πιο αδύναμων και φτωχών, μια βιώσιμη ανάπτυξη και ένα σχέδιο για το μέλλον. Αν δεν τα καταφέρουμε και μπλοκάρουμε ή οπισθοχωρήσουμε, δε θα μας το συγχωρήσουν οι μελλοντικές γενιές. Γι’ αυτό πρέπει να επιδιώξουμε -ενωμένοι και αποφασισμένοι- μια θαρραλέα φυγή προς τα εμπρός.
Γι’ αυτό θα πρέπει να κοιτάμε μπροστά και όχι πίσω. Μόνο μια μετωπική επίθεση μπορεί ακόμη να μας σώσει. Μια επίθεση με στόχο την πραγματική αιτία της σημερινής κρίσης, που δεν είναι μόνον ελληνική αλλά, τουλάχιστον, ευρωπαϊκή.
Η σημερινή πραγματικότητα είναι ανυπόφορη. Οι τύχες των λαών της Ευρώπης δεν πρέπει να καθορίζονται από τα στενά εθνικά συμφέροντα του κάθε κράτους, τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των αγορών, τις κομματικές σκοπιμότητες της κάθε κυβέρνησης ή των πολιτικών ελίτ, τον εθνικισμό, τον τοπικισμό ή τον εγωισμό του καθενός μας. Αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα τα βγάλουμε πέρα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερο Ευρώπη, με ισχυρότερη ένωση, αλληλεγγύη και δημοκρατία, δικαιοσύνη, ένα κοινωνικό δίχτυ για προστασία των πιο αδύναμων και φτωχών, μια βιώσιμη ανάπτυξη και ένα σχέδιο για το μέλλον. Αν δεν τα καταφέρουμε και μπλοκάρουμε ή οπισθοχωρήσουμε, δε θα μας το συγχωρήσουν οι μελλοντικές γενιές. Γι’ αυτό πρέπει να επιδιώξουμε -ενωμένοι και αποφασισμένοι- μια θαρραλέα φυγή προς τα εμπρός.
Η συνέχεια που μας υπόσχονται απλώς θα επιτείνει κι άλλο την εικόνα της ανθρωπιστικής καταστροφής. Ακόμη κι αν το 2014 αρχίζουν να διαφαίνονται ισχνοί ρυθμοί ανάπτυξης, όπως μας υπόσχονται, η πραγματική οικονομία θα έχει διαλυθεί και η εικόνα της ελληνικής κοινωνίας θα είναι μια έρημος, όπου η μία ομάδα θα επιτίθεται και θα κανιβαλίζει την άλλη, προσπαθώντας να επιβιώσει όπως μπορεί στα λασπόνερα της μακροχρόνιας οικονομικής ύφεσης. Το φως στο τέλος του τούνελ, που μας υπόσχονται, θα είναι μάλλον το τρένο της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που θα έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα κατά πάνω μας. Έχοντας πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα και την κοινή λογική αυτοί που υπηρετούν την «ευημερία των αριθμών» θα γίνουν εν τέλει οι νεκροθάφτες της ελληνικής κοινωνίας.
Κινητοποιημένος, αν μη τι άλλο, από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ο ελληνικός λαός θα πρέπει επειγόντως να κάνει μια «επανάσταση της λογικής» και να διεκδικήσει το αυτονόητο: το δικαίωμα να ζει και να εργάζεται με αξιοπρέπεια και προοπτικές, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να πληρώνει εσαεί τις αλυσίδες που του έχουν φορέσει οι δεσμοφύλακές του. Να απαλλαγεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα από τους νεοκροθάφτες του, μέσα από μια δημοκρατική ανατροπή και να διεκδικήσει το μέλλον που θα επιλέξει και όχι αυτό που του επιβάλλουν για χάρη της λογιστικής «ευημερίας των αριθμών». Θα μπορέσει να το κάνει; Ναι θα μπορέσει, αρκεί να είναι ενωμένος και αποφασισμένος: «Οι νιφάδες του χιονιού είναι από τα πιο εύθραυστα πράγματα στη Φύση, κι όμως δείτε τι μπορούν να κάνουν όταν είναι ενωμένες!» Βέρνι Μ. Κέλι.
Κινητοποιημένος, αν μη τι άλλο, από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ο ελληνικός λαός θα πρέπει επειγόντως να κάνει μια «επανάσταση της λογικής» και να διεκδικήσει το αυτονόητο: το δικαίωμα να ζει και να εργάζεται με αξιοπρέπεια και προοπτικές, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να πληρώνει εσαεί τις αλυσίδες που του έχουν φορέσει οι δεσμοφύλακές του. Να απαλλαγεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα από τους νεοκροθάφτες του, μέσα από μια δημοκρατική ανατροπή και να διεκδικήσει το μέλλον που θα επιλέξει και όχι αυτό που του επιβάλλουν για χάρη της λογιστικής «ευημερίας των αριθμών». Θα μπορέσει να το κάνει; Ναι θα μπορέσει, αρκεί να είναι ενωμένος και αποφασισμένος: «Οι νιφάδες του χιονιού είναι από τα πιο εύθραυστα πράγματα στη Φύση, κι όμως δείτε τι μπορούν να κάνουν όταν είναι ενωμένες!» Βέρνι Μ. Κέλι.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.