Περάσαμε στην μάχη των διλημμάτων κατά την τελική ευθεία προς την κάλπη. Το όλον ΠΑΣΟΚ που επιχειρεί να συμπεριλάβει και την ΝΔ, δίχως την ακροδεξιά της, ή η ΝΔ που επιχειρεί να συμπεριλάβει το όλον ΠΑΣΟΚ, δίχως τον Ανδρέα Παπανδρέου και την όποια σοσιαλδημοκρατική του κληρονομιά, εμφανίζονται με το φοβικό, παρωχημένο, σούπερ-συντηρητικό και απολύτως απολιτικό και ξενέρωτο δίλημμα «σταθερότητα ή αστάθεια»!
Ο κύριος αντίπαλός τους, ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται να αντιπαρατεθεί σε αυτό και αυτούς με το λαϊκιστικής εμπνεύσεως και σημειολογικά ΠΑΣΟΚικής διαλεκτικής δίλημμα «με την Μέρκελ ή με την Ελλάδα»! Αυτό το ούτως ή άλλως προβληματικό σύνθημα θα μπορούσε να αποτελέσει το κεντρικό δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ κατά τις προηγούμενες εκλογές και όχι σήμερα, που πλέον η υπόθεση της ελληνικής κρίσης έλαβε σαφή οντολογική μορφή.
Αν στις προηγούμενες γενικές εκλογές ο ελληνικός λαός έπραττε αυτό που υποστήριζα, σε απολύτως στρατηγική-πραγματιστική βάση και έφερνε τον ΣΥΡΙΖΑ τότε στην κυβέρνηση, σε σημαντικό βαθμό θα είχε αποφευχθεί το κακό που δυστυχώς λίγοι έλληνες συνειδητοποιούν: η ελληνική κρίση θα είχε σε κρίσιμο μέγεθος παραμείνει ευρωπαϊκή κρίση και θα υπήρχε πίεση για να δοθεί σύντομα ευρωπαϊκή λύση, που θα αντιμετώπιζε σφαιρικά και δομικά το δημοσιονομικό και παραγωγικό πρόβλημα της Ελλάδας, αντί της διαστροφής που συμβαίνει με την ανισορροπία στα δημοσιονομικά και στο εξωτερικό ισοζύγιο να «θεραπεύεται» παραδόξως και αντι-οικονομικά με την αντικοινωνική στρατηγική πρόκλησης απορρύθμισης στην πραγματική οικονομία – μέσω της σοβαρής διαταραχής και δραματικής υποβάθμισης στην αγορά κοινωνικών κυρίως υπηρεσιών, προϊόντων και εργασίας.
Εάν είχαμε «εισακουστεί» εμείς οι πραγματιστές-κονστρουκτιβιστές, που δεν επιτρέψαμε στην ιδεολογία να νοθεύσει την λογική μας, η οποία δομείτο στο πλαίσιο μιας καθαρά στρατηγικής προσέγγισης της κρίσης, υπέρ των δύο-τρίτων της ελληνικής κοινωνίας ασφαλώς, δεν θα καταλήγαμε να πέσουμε στην παγίδα: μια καθαρά ευρωπαϊκή κρίση, απόλυτα συνυφασμένη με το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό μοντέλο και προϊόν της διάρθρωσης της ευρωζώνης, να μετατραπεί βήμα-βήμα και σχεδόν αποκλειστικά σε εσωτερική κρίση της Ελλάδας. Αν είχε ο ελληνικός λαός την δυνατότητα να ακούσει ευρύτερα την πραγματιστική φωνή μας και καταλάβαινε τον ουσιαστικό λόγο που υποστηρίζαμε τον ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές, ενώ ζητούσαμε εναγωνίως εκλογές πριν από την αναδιάρθρωση του χρέους και πριν από την δρομολόγηση της τελικής μορφής του ατομικού μηχανισμού, μέσω του οποίου το ευρωπαϊκό πρόβλημα «ελληνική χρηματοπιστωτική κρίση» έλαβε (πρόστυχα) εθνική μορφή, καθιστάμενο σχεδόν μια αμιγώς ελληνική υπόθεση… θα είχε ψηφήσει «Ελλάδα», τότε, στέλνοντας το πρόβλημα στην «Μέρκελ. Ή καθιστώντας την ίδια την «Μέρκελ» πρόβλημα, αντί αυτός να ψηφίσει «Μέρκελ» (: ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), απαλλάσσοντας την Μέρκελ, τους συμμάχους της και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα από το βάρος άμεσης επίλυσης του ελληνικού ζητήματος.
Ψηφίζοντας «Ελλάδα», ψήφιζες ευρωπαϊκά, ενώ ψηφίζοντας «Μέρκελ», όπως έπραξαν δυστυχώς αρκετοί, ήταν σαν να επικροτούσες το «όλοι μαζί τα φάγαμε» και σαν να αποδεχόσουν πως το πρόβλημα έπρεπε να απομονωθεί στο ελληνικό πλαίσιο και να επιλυθεί με τα PSI, την συντεταγμένη πτώχευση και την δραματική, μακρόχρονη και απολύτως διαστροφική, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά,διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης, που χαρακτήρισε την ολοκλήρωση του «ατομικού μηχανισμού διάσωσης». Το αποτέλεσμα το γνωρίζεις: «σοκ και δέος», με την εγχώρια ζήτηση στο διάστημα 2008-13 να υποχωρεί περισσότερο από 40% (και μεταξύ 2010-13 κατά 37%!!!), ενώ το ΑΕΠ υποχώρησε κατά 30% και η ανεργία αυξήθηκε κατά 25 εκατοστιαίες μονάδες – κυμαινόμενη πλέον σε μη-διαχειρίσιμο επίπεδο! Το «σοκ» σήμανε την θανάτωση της χώρας μέσα στην μακροχρόνια ύφεση, εξαιτίας της μεθοδολογίας του «δέους»: πώς η ύφεση γίνεται μηχανισμός σταθεροποίησης του περιορισμού της ζήτησης στη θέση ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών μέσων και ευρωπαϊκού προγράμματος επενδύσεων, σε συνδυασμό με σοβαρές διαρθρωτικές μεταβολές του παραγωγικού μοντέλου, που θα ενίσχυαν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με σύγχρονους τεχνολογικούς και οργανωτικούς όρους!
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ψήφου του ελληνικού λαού, αγαπητέ αναγνώστη. Ψήφισε ανάποδα… παράλογα. Ο ελληνικός λαός την έπαθε από τους κυβερνώντες και την Διαπλοκή, φοβήθηκε και ψήφισε την εθνικοποίηση (ελληνοποίηση) ενός κατεξοχήν ευρωπαϊκού προβλήματος… σαν κορόιδο! Το «πάση θυσία στο ευρώ», που αποτέλεσε το σύνθημα της λεγόμενης κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, ήταν στην ουσία ένα αντιευρωπαϊκό σύνθημα, καθώς μετέτρεπε ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα σε ελληνικό. Η γραφή μου που, παρά τις πιέσεις ποτέ δεν προπαγάνδισε την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, αλλά αντίθετα έθεσε το ζήτημα του νομίσματος στις πραγματιστικές του πολιτικές διαστάσεις,ανέπτυξε μία προβληματική που υποστήριζε την αντίθετη στρατηγική από αυτήν που εγκλώβισε την ελληνική κοινωνία στο αδιέξοδο και με ταχύτατους ρυθμούς την οδήγησε στην υπανάπτυξη με σοβαρή κρίση στο κοινωνικό της μοντέλο – που εντός της λογικής της τρόικας δεν βρίσκει ασφαλώς θεραπεία. Μέρος αυτής της στρατηγικής ήταν το «χαρτί ΣΥΡΙΖΑ».
Όχι, δεν πρόκειται περί κυνισμού, αλλά περί σοβαρότητας και πραγματισμού. Εάν ο ελληνικός λαός έπαιζε το «χαρτί ΣΥΡΙΖΑ» στις προηγούμενες εκλογές, σήμερα δεν θα βρισκόταν στην δεινή θέση που επιφυλάσσει γι’ αυτόν η οντολογία της ελληνικής κρίσης, η οποία σε μεγάλο βαθμό ολοκληρώθηκε και αφορά στην απομόνωση της Ελλάδας και του ελληνικού προβλήματος, έτσι ώστε ακόμα και αν θριαμβεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές και σχηματίσει «μονοκομματική» κυβέρνηση, ελάχιστα θα μπορούσε να κάνει για να την μεταβάλλει (την οντολογία) υπέρ των συμφερόντων της ευρύτερης ελληνικής κοινωνίας.
Το μόνο που «παίζεται» ακόμη είναι η μεθοδολογία… και αυτό δεν είναι ασήμαντο! Με αυτήν την έννοια, καλά θα κάνει ο ελληνικός λαός να υποστηρίξει το κόμμα αυτό, αλλά θα πρέπει να γνωρίζει ότι καθυστέρησε να το κάνει και αυτό είναι εις βάρος του. Θεωρώ πως ο κυριολεκτικώς πρόστυχος και με ασυγχώρητους αστικούς όρους τρόπος, που οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά διαχειρίστηκαν την ελληνική κρίση και η απολύτως ελεεινή – μοναδική στα σύγχρονα ευρωπαϊκά χρονικά – παραπλάνηση του ελληνικού λαού από τα μεγάλα ΜΜΕ της χώρας, πέτυχαν να απεγκλωβίσουν την «Μέρκελ» και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα από την κρίση και να εγκλωβίσουν εκεί για πολλά χρόνια τον ελληνικό λαό. Ίσως κάποιοι να καταλαβαίνετε σήμερα γιατί αισθάνομαι τόσο βαθιά περιφρόνηση για τους κυβερνώντες και τους προπαγανδιστές τους.
Είναι αυτοί που, δια του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γ. Προβόπουλου, έρχονται σήμερα να εκφράσουν – δίχως όμως να το αρθρώνουν ασφαλώς προεκλογικά – το ουσιαστικό και μοναδικό δίλημμα των εκλογών: επιτάχυνση και επέκταση της κοινωνικής καταστροφής στην Ελλάδα, ή αναδιάρθρωση παραγωγής και αγοράς με διάσωση της κοινωνίας; Το δίλημμα των εκλογών αφορά αντικειμενικά στην πολιτική μεθοδολογία διαχείρισης της κρίσης από εδώ και πέρα, λαμβάνοντας υπόψιν την οντολογία (της) που προανέφερα, θέτοντας απτά το ζήτημα της μορφής της ανάπτυξης για την Ελλάδα και τους όρους πραγματοποίησής της – εάν φυσικά αναφερόμαστε στο γενικό διακύβευμα της νέας μεταπολίτευσης και όχι περιορισμένα στο ευρωκοινοβούλιο.
Ο κ. Γ. Προβόπουλος μιλώντας στους Financial Times, εξέφρασε αυτό που επιχειρείται να διασκεδαστεί από το σύνθημα – δίλημμα των κυβερνώντων και του καθεστώτος της Διαπλοκής που τους στηρίζει. Αντί να επαναλάβει την σαχλαμάρα «σταθερότητα ή αστάθεια», είπε πως μετά από τόσο βαθιά κρίση, χρειάζεται ισχυρή επιχειρηματική συγκέντρωση στην οικονομία μια διαδικασία που έχει ήδη αρχίσει, αλλά όπως τόνισε πρέπει να επιταχυνθεί. Πώς θα γίνει αυτό; Μα, με την «προτροπή» του, που αποτελεί την στρατηγική της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των παραφυάδων τους, «να αφήσουν τις αδύναμες επιχειρήσεις να καταρρεύσουν και να ενθαρρύνουν τον συγκεντρωτισμό σε όλο το φάσμα της οικονομίας, για να μπορέσει να επιστρέψει η χώρα σε σταθερή ανάπτυξη»! Αυτή είναι η οδός της σταθερότητας των κυρίων Σαμαρά, Βενιζέλου, ελιών, ποταμών και τα ρέστα!
Η άλλη οδός, που οι ίδιοι αποκαλούν «αστάθεια», καθώς, πράγματι, θα αποσταθεροποιήσει το καθεστώς που πτώχευσε την Ελλάδα και φτωχοποιεί βίαια την ελληνική κοινωνία, αφορά στην επαναεισαγωγή του προβλήματος της ελληνικής κρίσης στο ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο που το δημιούργησε και το όρισε, καθώς και στην προγραμματική πρόταση για την δημιουργία μιας κοινωνικής οικονομίας της αγοράς με έμφαση στην παραγωγική ανασυγκρότηση και στην δραστική απομείωση του ελληνικού χρέους, έτσι ώστε η ανάπτυξη να δομηθεί μέσω της αποκέντρωσης κεφαλαίων και όχι της υπερσυγκέντρωσης, μέσω δηλαδή του ανταγωνισμού και της διάσωσης της κοινωνίας και όχι των μονοπωλίων και του αποκλεισμού των δύο τρίτων αυτής. Ας αναθεωρήσει, λοιπόν, και ο ΣΥΡΙΖΑ το κεντρικό του σύνθημα και ας εννοήσει η ηγεσία του πως πρέπει να απεγκλωβιστεί από ΠΑΣΟΚισμούς στην επικοινωνία της.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.