Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *
Στην ιστορία που γράφει η Ελλάδα στο μουντιάλ της Βραζιλίας το κύρος ταυτίζεται με την τσέπη παιχτών και παραγόντων, ενώ στο μουντιάλ των μισθοδικείων και των ανώτατων ελληνικών δικαστηρίων, όπου παίζονται μισθοί και συντάξεις, το κύρος είναι αντιστρόφως ανάλογο των αποφάσεων για μισθολογική αποκατάσταση!
Ας μην διαμαρτύρονται πλέον οι δικαστές για υποβάθμιση του κύρους και της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης! Τώρα που η κυβέρνηση αποφάσισε να υπερασπιστεί την τσέπη των δικαστών, νομοθετώντας κατ’ εξαίρεση γι’ αυτούς, σύμφωνα με την δική τους απόφαση για επαναφορά των μισθών τους στο αρχικό, πριν από την κρίση επίπεδο, το κύρος και η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης … έπιασαν τα λεφτά τους!
Τελικά η ιστορία της σύγχρονης ελληνικής πτώχευσης έρχεται να γράψει αυτό που η ελληνική κοινωνία γνωρίζει εδώ και πολλά χρόνια ως πολιτική διαστροφή και έλλειψη δημοκρατικής ηθικής: Το κύρος δεν έχει να κάνει με την ηθική υπόσταση, αλλά με την τσέπη. Αν η τσέπη διατηρείται ακεραία, το κύρος του φορέα της παραμένει υψηλό και απρόσβλητο. Αυτό ασφαλώς ισχύει ακόμη και σε περιπτώσεις πτώχευσης με εσωτερική υποτίμηση! Ιδιαίτερα σε αυτές! Αν υπό αυτό το καθεστώς που ορίζει το ελληνικό κράτος ως Κράτος Έκτακτης Ανάγκης - με την βούλα μάλιστα των ανώτατων ελληνικών δικαστηρίων – οι δικαστές πετυχαίνουν, σε αντίθεση με όλες τις άλλες ομάδες δημόσιων λειτουργών και εργαζομένων, να διατηρήσουν τους μισθούς τους στο ύψος τους, τότε κατά ένα δημοκρατικώς παράδοξο τρόπο θεωρείται πως αυξάνουν το θεσμικό τους κύρος, χάνοντας παράλληλα το κοινωνικό τους!
Αλήθεια, το χάνουν σε μια κοινωνία όπου το κύρος αντιστοιχεί στην ισχύ της τσέπης; Χάνει κανείς αυτό που δεν υπάρχει, αγαπητέ αναγνώστη; Το κύρος σε μια κοινωνία της αγοράς είναι το θεσμικό και αυτό υπηρετείται δια της τσέπης. Όταν αυτή αδειάζει, απεκδύεσαι και του κύρους σου. Δεν αναγνωρίζεται ο ιδιαίτερα σημαντικός σου ρόλος και η αυξημένη ευθύνη σου για την λειτουργία των υπολοίπων κρατικών και κοινωνικών θεσμών! Χάνεις σε ισχύ και πολιτική δυναμική.
Ναι, αλλά τι γίνεται όταν και εκεί, όπου μια κοινωνία ηττημένη στο επίπεδο του στοιχήματος του μουντιάλ της χρηματαγοράς χάνει μαζικά το κύρος της, ενώ οι δικαστές της το διατηρούν ακέραιο και οι ένστολοί της σχετικά αλώβητο; Πολιτική ανωμαλία, γίνεται! Και αυτή η ανωμαλία καταλήγει στην εξάτμιση του κύρους των θεσμών και όχι των προσώπων που ασκούν κρατικό λειτούργημα υπό καθεστώς σκανδαλωδώς αυξημένης μισθολογικής προστασίας. Το κύρος των θεσμών, λοιπόν, και όχι των προσώπων - φορέων των θεσμών, είναι αυτό που θίγεται με τις πολιτικές αποφάσεις που δικαιώνουν μισθολογικά δικαστές και μερικώς τους «ένστολους».
Θα μου πεις ίσως, γιατί είσαι άδικος, κάτι παρόμοιο δεν έκαναν και οι δικαστές; Όχι! Αυτοί κέρδισαν μεν το πέναλτι, έχοντας το προνόμιο να σφυρίζουν οι ίδιοι (παίχτες και διαιτητές ταυτόχρονα) και να αποφασίζουν οι ίδιοι για τα θέματα που αφορούν την τσέπη τους, αλλά την δυνατότητα αυτή αντλούν από τον νομοθέτη, ο οποίος φαίνεται να αποδέχεται την λογική να θεωρούνται αντισυνταγματικές και αντίθετες στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου οι περικοπές στην τσέπη των δικαστικών λειτουργών και συνταγματικές οι μειώσεις μισθών, συντάξεων και επιδομάτων στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα και στον μοιραίο ιδιωτικό τομέα… όπου σε λίγο θα πληρώνεις για να απασχολείσαι!
Η φτωχοποιούμενη ελληνική κοινωνία θα επιδοτεί λοιπόν από το υστέρημά της το κύρος των φορέων των πολιτικώς μυθοποιημένων λειτουργών του κράτους, ενώ παράλληλα θα προσβάλλεται το κύρος αυτών καθ’ εαυτών των θεσμών. Αυτή είναι η συνταγή εκτροπής από τις δημοκρατικές αρχές ενός πολιτεύματος, που μάλλον βρίσκεται στα στερνά του στην σημερινή Ελλάδα μας! Νομίζω πως αυτή τη φορά δεν θα περισωθεί το κυρίαρχο πολιτικό καθεστώς στην Ελλάδα ούτε από ένα νέο ποδοσφαιρικό έπος στα γήπεδα τις Βραζιλίας! Και αυτό είναι ζήτημα μιας μεγάλης παρεξήγησης που αφορά στην ηθική και οικονομική σύνθεση του κύρους. Άλλο το κύρος στην κοινωνία και άλλο στην αγορά, όπως άλλο στο γήπεδο του κοινωνικού ανταγωνισμού στην Ελλάδα και άλλο στο γήπεδο του μουντιαλικού θεάματος! Και, σημειώστε, η μορφή της σημερινής κοινωνικοοικονομικής κρίσης στην Ελλάδα διαχωρίζει αντικειμενικά την ελληνική κοινωνία από την αγορά της, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια μυθοπλαστικής ευημερίας, όπου κοινωνία και αγορά έτειναν να ταυτιστούν.
Η προσβολή του κύρους των θεσμών δεν αποζημιώνεται με την μισθολογική αποκατάσταση κάποιων υπερ-προνομιούχων λειτουργών τους! Αντίστροφα παίζεται το παιχνίδι στις δημοκρατίες! Σε άλλη περίπτωση είναι το κύρος του δημοκρατικού πολιτεύματος που προσβάλλεται… και όταν προσβληθεί θανάσιμα αυτό, όπως συμβαίνει καθημερινά στην σημερινή Ελλάδα, το κύρος που πηγάζει από την τσέπη μετατρέπεται σε κοινωνική ύβρι …και τότε το επαγγελματικό πρεστίζ, αντί στο κοινωνικό γόητρο θα οδηγεί στην προσωπική απαξίωση. Κάπου εδώ θα απαιτηθεί συνολική αναδιάρθρωση της ισχύος των θεσμών κράτους και κοινωνίας και αυτό είναι μια πολιτικώς και εθνικώς επώδυνη διαδικασία, την οποία δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται οι τραγικά καιροσκόποι ηγέτες του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Αυτοί νομίζουν πως ο καλύτερος τρόπος για να γράψεις ιστορία, είναι να γράψεις την ιστορία στα παλιά σου τα παπούτσια… με ή χωρίς τάπες! * Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.