Πώς θα απαλλαγεί το υγιές ένα τρίτο των ελλήνων από το προβληματικό, ατροφικό και μολυσμένο υπόλοιπο…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Ξέρεις αναγνώστη μου γιατί η χώρα δεν μπορεί να ορθοποδήσει παρά τον αγώνα και τα successstories των αγαθών ηγεμόνων της; Παρά τις θυσίες του ελληνικού λαού, που οι ίδιοι οι ηγεμόνες του και οι προπαγανδιστές τους ορίζουν ως συνθήκη σωτηρίας της πατρίδος, του έθνους και της πίστη μας της αγίας;

Διότι ο φιλεύσπλαχνος ηγεμών υπό την γενική υπόσταση μιας τυχοδιωκτικής πολιτικο-μεγαλοεπιχειρηματικής ελίτ, με την εξευρωπαϊσμένη μορφή της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, δεν έχει πετύχει ακόμη να επιλύσει το Κοινωνικοπολιτικό Δίλημμα Ασφαλείας. Το Security Dilemma, όπως λένε και στο χωριό, οι επαρχιώτες του αμερικανισμού στην Ευρώπη μας. Δηλαδή, πώς οι ευημερούντες του ενός τρίτου του ελληνικού λαού θα διατηρήσουν τους όρους ευημερίας τους, επεκτείνοντάς τους ασφαλώς στο πνεύμα μιας αειφόρου ανάπτυξης. Μόνον που αυτό την περίοδο της κεφαλαιώδους δομικής ελληνικής κρίσης θίγει αναπόδραστα τους όρους ευημερίας των υπολοίπων που συναποτελούν τα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας. Η θεμελίωση της ασφάλειας του ενός τρίτου απορρυθμίζει απολύτως τους όρους ασφαλείας των δύο τρίτων.

Έτσι τα μέτρα σεκιουριτοποίησης (: securitization, όπως τα λένε στο μεγάλο μας χωριό) - που στην ουσία συνθέτουν μια παρτιζάνικη οικονομία της αγοράς (: μαφιόζικη αγορά, την λένε κάποιοι βλάσφημοι του ιδίου χωριού) – τα οποία αποσκοπούν στην διασφάλιση του ενός τρίτου της ελληνικής κοινωνίας, προκαλούν ανασφάλεια στα δύο τρίτα… και καταλήγουμε τα δύο τρίτα να καταφεύγουν σε ανορθόδοξο οικονομικό πόλεμο για να αντιμετωπίσουν την αύξηση της δυναμικής πυρός του ενός τρίτου, η οποία στρέφεται πλέον εμφανώς και ευθέως εναντίον των δύο τρίτων. Κάπως έτσι η ελληνική κοινωνία και η ελληνική οικονομία ασφαλώς, καταλήγουν να μεταβάλλονται  σε μια άκρως ανασφαλή περιοχή, κατά την προσπάθεια του ενός τρίτου να διασφαλιστεί από τα αποτελέσματα της συντεταγμένης  πτώχευσης κράτους και τραπεζών και της διαδικασίας κλιμακούμενης εσωτερικής υποτίμησης. Στο πλαίσιο αυτής της σοβαρής διαταραχής της ασφάλειας εκτοξεύονται και κάποιοι πύραυλοι από τους παράγοντες της τρόικας, αγνώστου ταυτότητας σαν κι αυτόν που σκότωσε προχθές τους επιβαίνοντες στο αεροπλάνο των μαλαισιανών αερογραμμών, για να φτάσουμε άλλοι να υποκρίνονται πως δεν γνωρίζουν ποιοι τον έριξαν και πώς μεταβάλλεται δια αυτού του εγκλήματος η ουκρανική κρίση και άλλοι, μάλλον μεγαλύτεροι καραγκιόζηδες από τους πρώτους, να ορίζουν ως στόχο που, ωστόσο, ο καλός ορθόδοξος θεός προστατεύει, τον Πούτιν!!!

Πού ωστόσο οδηγεί το σύγχρονο «Security Dilemma» που ταλανίζει τις κοινωνικές σχέσεις στην σημερινή Ελλάδα και το οποίο χαρακτηρίζεται από την παρτιζάνικη συστράτευση Τραπεζιτών, Νταβάδων και Πολιτικών της δεξιάς, κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, με κοινό στόχο την εξασφάλιση της ευημερίας του ενός τρίτου εις βάρος της ευημερίας των δύο τρίτων- των πάσης φύσεως κεφαλαιούχων εναντίον αυτών που ζουν και πορεύονται κοινωνικά από την εργασία τους; Στο ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ, σε ένα περιορισμένο στον ελλαδικό χώρο ολοκαύτωμα, αγαπητέ αναγνώστη!

Αν προσέξεις πώς εξελίσσεται καλοκαιριάτικα η κυρίαρχη πολιτική αφήγηση περί επίλυσης της ελληνικής κρίσης, θα κατανοήσεις ίσως πως κυριολεκτώ αναφερόμενος σε «ολοκαύτωμα» στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας. Διάβασε τον οικονομικό τύπο, διάβασε με προσοχή και την διαπλοκή για να δεις πώς διαμορφώνεται σήμερα μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, δραματικής κατάρρευσης του ΑΕΠ, τραγικής ανεργίας και γενικευμένης απορρύθμισης στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα το Δίλημμα Ασφαλείας στο εσωτερικό της Ελλάδας…

Το Δίλημμα πλέον διαμορφώνεται ως εξής: Πώς θα απαλλαγεί το υγιές ένα τρίτο από το προβληματικό, ατροφικό και μολυσμένο υπόλοιπο! Το καθεστώς ηγεμονίας στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε πλέον να διασκεδάσει τον πλήρη εκφασισμό του. Αφού πρώτα μετέφερε την θεωρία «καταστροφής των επιχειρήσεων» στο κράτος, έρχεται σήμερα να μιλήσει με όρους ολοκαυτώματος για τα δύο τρίτα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που χαρακτηρίζονται από ουσιαστική αδυναμία εξυπηρέτησης των δανειακών τους βαρών, γεγονός που συνδυάζεται με την ταχύτατα διευρυνόμενη ανικανότητα μικρομεσαίων νοικοκυριών να ανταποκριθούν στις ανάγκες μιας αναδιαρθρούμενης χρηματοπιστωτικής αγοράς.

Και τι βρίσκεται πίσω από αυτό το Δίλημμα; Η πολιτικοοικονομική παραδοξότητα τα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας να φορτώνονται μεσο-μακροπρόθεσμα το 80% και ίσως περισσότερο των βαρών της σωτηρίας ενός άκρως προβληματικού χρηματοπιστωτικού τομέα, ο οποίος στον βαθμό που κάνει βήματα εξυγίανσης του χαρτοφυλακίου του, μετατρέπει σε προβληματικά επιχειρήσεις και νοικοκυριά που τον διασώζουν. Είναι πολιτικώς ορθό, λοιπόν, στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, ο θρασύς τραπεζίτης με το πλήθος των επικοινωνιακών βραχιόνων του στα ΜΜΕ, η ύπαρξη των οποίων εξαρτάται από αυτόν, να προπαγανδίζει τον οικονομικό θάνατο των δύο τρίτων των επιχειρήσεων παράλληλα με τον οικονομικό θάνατο των δύο τρίτων ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα θα εξυγιανθεί στον βαθμό που η εθνική μας οικονομία απαλλαγεί από τους άζωους, ανίσχυρους, οικονομικά αδύναμους, αρρωστημένους ή αρρωστιάρικους, άτονους, ατροφικούς και καχεκτικούς που με χρηματοπιστωτικούς όρους συναποτελούν τα δύο τρίτα μιας κοινωνίας, η ύπαρξη των οποίων απειλεί πλέον την πρόοδο, ευημερία και γενικότερα ασφάλεια του ενός τρίτου! Αυτό πιστεύουν, γι’ αυτό αγωνίστηκαν με πάθος υπό της αιγίδα της τρόικας τα τελευταία χρόνια, και αυτό πλέον δεν διστάζουν να αρθρώσουν, μεταφέροντας ασφαλώς στο κράτος την ευθύνη για την στοιχειώδη επιβίωση των δύο τρίτων της ελληνικής κοινωνίας, μετά από το Ολοκαύτωμα που σχεδιάζουν.

Πώς συνηθίζεται στην κυρίαρχη πολιτική αφήγηση να αποκαλείται αυτό; Μα, ρεαλισμός, πώς αλλιώς! Πρόκειται για έναν «ρεαλισμό» που ενισχύει ασφαλώς το Δίλημμα Ασφαλείας στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας και που σύντομα θα οδηγήσει, εάν το μέρος του ελληνικού λαού που υποστηρίζει μια αριστερή κυβέρνηση δεν μετατραπεί σε ένα ενωτικό κίνημα για μια εναλλακτική ηγεμονία στην Ελλάδα – όπως με επιμονή κατά καιρούς έχει ορίσει η γραφή μου – σε καταστάσεις που θα υποδηλώνουν μία φάρσα εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα. Δεν ομιλώ για εθνικό διχασμό, αλλά για μια φάρσα εθνικού διχασμού την οποία θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να προκαλέσει ακόμη και ένας «πύραυλος» που θα εκτοξευόταν από αγνώστους στην περιοχή που μαίνεται η ελληνική κρίση. Κι εδώ που φτάσαμε, είμαι βέβαιος πως εσωτερικεύοντας σιγά-σιγά την λογική του Ολοκαυτώματος για την ελληνική κοινωνία, πολύ αμφιβάλλω αν  το ενδιαφέρον θα στραφεί στο έγκλημα εναντίον της ελληνικής κοινωνίας. Οι περισσότεροι έλληνες μετά τα μπάνια τους θα αναζητήσουν θύτες και θύματα στο επίπεδο της πολιτικής και όχι της κοινωνίας. Ίσως, μάλιστα, να ανατρέξουν στις «γραφές» και στους προφήτες για να εξηγήσουν πως το Ολοκαύτωμα στην ελληνική κοινωνία είχε ως στόχο τον … Πούτιν!

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.