Έχει δικαίωμα ένας πολιτικός και γενικότερα ένας decision ή opinion maker να αλλάζει απόψεις; Ασφαλώς, αρκεί να πρόκειται για μια ολοκληρωμένη, νέα αφήγηση που θα αποκρυσταλλώνει μια δομική κριτική στην προηγούμενή του άποψη: στον εαυτό του. Στη δική του άποψη και όχι σε κάποιου άλλου, συνήθως αόριστου άλλου με την μορφή συστήματος ή γενικής πολιτικής αφήγησης. Και αυτό θα πρέπει να γίνεται έντιμα και δημόσια, να συνιστά δηλαδή μία δημόσια απολογία που να συνοδεύεται από την απομάκρυνση του προσώπου από την προνομιακή θέση του decision ή opinion maker που προηγουμένως κατείχε και αυτό όχι ασφαλώς για να δικαιολογηθεί ή να νομιμοποιηθεί πολιτικά η νέα του επαγγελματική θέση.
Σε διαφορετική περίπτωση ορθό θα ήταν να μιλούσαμε για πολιτική αμνησία και όχι για μεταβολή της άποψης που προκαλεί σοβαρή μεταβολή της πολιτικής στάσης και συμπεριφοράς. Αρκεί η διαφορετική πολιτική συγκυρία ή η διαφορετική μας θέση σε ένα σύστημα εξουσίας για να δικαιολογηθεί η αλλαγή στην πολιτική μας άποψη; Ασφαλώς, αν πάσχεις από το πολιτικάντικο σύνδρομο του ελληνικού κοινοβουλευτισμού! Αν πάσχεις δηλαδή από derbeder-ισμό!
Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί παράγινε το κακό! Διότι παρακολουθώντας ελληνική πολιτική επικαιρότητα δεν διασκεδάζω πλέον, ούτε πληροφορούμαι συμβάντα που εμπλουτίζουν την γνώση μου, αλλά αποκλειστικά κουβέντες, φτηνιάρικα τεχνάσματα και συμπεριφορές που μου προκαλούν κυριολεκτικώς αηδία. Κάνετε λάθος όσοι αποκαλείτε απλώς «κωλοτούμπες» όλα αυτά τα γελοία ανθρωπάκια που άλλα υποστήριζαν χθες σε ο, τι αφορά στην δομή και λειτουργία των θεσμών με την ευρεία τους έννοια και άλλα λένε και κάνουν σήμερα. Όλοι ετούτοι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας, μοιάζει σαν να πάσχουν από σοβαρής μορφής πολιτική αμνησία, που δεν ξέρεις αν οφείλεται σε απωθήσεις στο ασυνείδητο, επειδή έχουν σκανδαλιστικό περιεχόμενο και προκαλούν ντροπή και άγχος, ή επειδή η συγκυριακή βελτίωση της προνομιακής τους θέσης στο σύστημα ηγεμονίας τους προκαλεί νευρολογικού χαρακτήρα διαταραχή!
Σε κάθε περίπτωση αυτή η κυριολεκτικώς τρικυμία εν κρανίω που προδηλώνει σύγχυση φρενών και έντονη διανοητική αναστάτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μεταβολή στην άποψη. Το αντίθετο, το σύνδρομο, αυτό από το οποίο πάσχει το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, υποδηλώνει την έλλειψη σοβαρής πολιτικής συγκρότησης όσων εμπλέκονται στην διαμόρφωση του πολιτικού λόγου στην πατρίδα μας και της πολιτικής πρακτικής.
Είναι κακό αυτό; Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε μία περίοδο κρίσης σαν την ελληνική. Ξέρετε τι συμβαίνει; Όλοι αυτοί οι ντερμπεντέρηδες για να δικαιολογήσουν τον καιροσκοπισμό τους και για να νομιμοποιήσουν πολιτικά τον «από δω κι από εκεί» χαρακτήρα τους, εμπλέκουν στην δήθεν αλλαγή της άποψής τους και τους θεσμούς της ελληνικής πολιτείας. Έτσι, με κάποιου είδους γνωμοδότηση ή δικαστική απόφαση, καλύπτεται μια χυδαία διαδικασία που χαρακτηρίζει εκείνους που άλλα έλεγαν ως αντιπολίτευση και άλλα κάνουν ως κυβέρνηση, ή εκείνων που αλλάζουν άποψη σαν τα πουκάμισα για να προσαρμοστούν στις νέες επαγγελματικές τους θέσεις ή ενασχολήσεις ή, συνηθέστερα, στο νέο «αφεντικό» τους ή χρηματοδότη τους.
Υπάρχει μία άποψη στην παιδαγωγική πως «το περιβάλλον είναι παιδαγωγός». Για τους ντερμπεντέρηδες, ωστόσο, του ελληνικού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ, το περιβάλλον είναι αυτό που κάθε φορά διαμορφώνει ένα διαφορετικό «πεδίο άγνοιας», ρίχνει δηλαδή ένα πέπλο άγνοιας σε ο, τι αφορά στην προηγούμενη άποψή τους, με την μορφή πολιτικής αμνησίας. Όχι, αυτό δεν αποκαλείται απλώς «φουρτούνα του μυαλού»,αλλά διαδικασία για να απαλλαγεί κανείς από την κοινωνική φουρτούνα και το κόστος της από τα οποία κινδυνεύουν οι ντερμπεντέρηδες.
Και μετά από αυτά σου λένε πως «τολμούν να αλλάζουν απόψεις, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος»!!! Γι’ αυτούς που τους εμπιστεύτηκαν και συγκυριακά τους πίστεψαν αδιαφορούν. Γι’ αυτούς που τους διάβασαν ή άκουσαν αδιαφορούν. Για την αξιοπρέπειά τους αδιαφορούν. Κι έτσι αντικαθιστούν την ηθική στην πολιτική με μορφές ηθικισμού. Όσο πιο ανήθικος είσαι τόσο περισσότερο ηθικιστής εμφανίζεσαι να είσαι. Στον βαθμό που δεν διαθέτεις ολοκληρωμένη πολιτική άποψη – μια και ποτέ δεν είχες – αντικαθιστάς την στρατηγική με τον τακτικισμό και το πρόγραμμα με υπερβατικούς εθνικούς στόχους, τους οποίους εμφανίζεσαι βέβαιος πως θα «πιάσεις», εάν σου δώσει χρόνο η τρόικα και ψήφο ο λαός… με την βοήθεια κάποιου θεού, ασφαλώς.
Η αντικατάσταση της πολιτικής ηθικής από τον ηθικισμό των πολιτικών στην Ελλάδα, αγαπητέ αναγνώστη, βρίσκεται στις ρίζες του συνδρόμου της πολιτικής αμνησίας ή της διασκέδασης ασύμφορων σήμερα, χθεσινών συμπεριφορών και στάσεων. Όταν «καλώ» για επιστροφή της πολιτικής στην Ελλάδα, «καλώ» ασφαλώς για την επιστροφή της ηθικής στην πολιτική. Εκεί, αν δεν πάσχουμε όλοι μας από πολιτικό παιδισμό που ενισχύει την πολιτική αμνησία, εστιάζεται σήμερα το μέγα πρόβλημα της χώρας.
Είναι στην πραγματικότητα ένα πολιτισμικό πρόβλημα πολιτικού εκχυδαϊσμού που φτηναίνει αφάνταστα τον πολιτικό λόγο στην χώρα μας, μαζί με τους ανθρώπους που εμφανίζονται να τον εκφέρουν. Ναι, αλλά με την ηθική στην πολιτική πάει κανείς στον «παράδεισο» της ιστορίας, ενώ με τον ηθικισμό και την πολιτική αμνησία έχεις την δυνατότητα να πας παντού, να σε πάνε παντού και να βρίσκεσαι παντού και πάντοτε! Είδατε τι «όμορφο» πράγμα και πόσο λειτουργικό για μια ρευστοποιούμενη κοινωνία είναι η πολιτική αμνησία; Εάν παρασυρόμενοι από το τρέχον πολιτικό μάρκετινγκ την καταστήσουμε και προσωπικό μας χαρακτηριστικό, θα έχουμε πετύχει την πάγια νομιμοποίηση του κάθε ντερμπεντέρη, τις αντιφάσεις του οποίου κουτσομπολεύουμε διασκεδάζοντας την δυστυχία μας. Ακόμα και η αμνησία λοιπόν είναι ζήτημα δημοκρατικής πολιτικής συγκρότησης και … ωριμότητας!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.