Η Δέσποινα Αντύπα και ο συζυγός της απολύθηκαν από την εφημερίδα που εργάζονταν, η ίδια άρχιζε να δοκιμάζει συνταγές μακαρόν στο σπίτι, έστησε μια μικρή επιχείρηση μέσω διαδικτύου μέχρι που αναγκάστηκε να τα εγκαταλείψει και να φύγει στις Βρυξέλλες. Η ίδια εξήγησε την περιπέτεια της στους New York Times.

Με τον τίτλο «Ελληνικές συνταγές για επιβίωση» η Δέσποινα Αντυπα αφηγείται την ιστορία της.«Το να επιβιώσεις από μια οξεία οικονομική κρίση είναι σαν να βγαίνεις ζωντανός από ένα αεροπορικό δυστύχημα. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος».

H Δέσποινα Αντύπα εξηγεί πως η ίδια και ο σύζυγός της εργάζονταν σε μεγάλη εφημερίδα και αισθανόταν ασφαλής. Μέχρι που είδε ανθρώπους γύρω της να μένουν άνεργοι και αποφάσισε να μάθει κάτι καινούριο: Ετσι βρέθηκε τα απογεύματα να παρακολουθεί μέχρι τις 10 το βράδυ μαθήματα ζαχαροπλαστικής. Οταν το 2011 τόσο αυτή όσο κα ο συζυγός της βρέθηκαν άνεργοι, η δημιουργία γλυκισμάτων έγινε η θεραπεία της για να αντιμετωπίσει την απόγνωση. Ετσι αποφάσισε να φτιάξει το τέλειο μακαρόν.

«Ο τρόμος των απλήρωτων λογαριασμών αντικαταστάθηκε από την αγωνία μου να καταφέρω να φτιάξω το τέλειο μακαρόν» γράφει στους New York Times. «Και αντί να κλαίω από απόγνωση για το μαύρο μέλλον, δάκρυζα πάνω από τον φούρνο μου επειδή οι μικρές λεπτεπίλεπτες δημιουργίες μου δεν μπορούσαν να κρατήσουν το σωστό σχήμα. Μετά από περισσότερες από 3.000 δοκιμές κατάφερα να φτιάξω τα τέλεια μακαρόν. Ημουν πια έτοιμη να τα πουλήσω».

Επένδυσε κάθε ευρώ που είχε για να βγάλει υψηλής ποιότητας φωτογραφίας, να σχεδιάζει ένα άψογο site, να φτιάξει μια κομψή συσκευασία. Ετσι γεννήθηκε το Le macaron grec μέσα σε μικρά κουτιά στο χρώμα της πράσινης ελιάς. Το Le macaron grec έγινε αυτομάτως επιτυχία, δεχόταν παραγγελίες, ακόμη και το περίφημο Huffington Post αφιέρωσε στη μικρή επιχείρηση ένα άρθρο τον Μάιο του 2013.

«Ομως, όπως συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα, οι γραφειοκράτες είχαν άλλα σχέδια. Σε μια χώρα όπου σε βλέπουν θετικά όταν ξοδεύεις χρήματα, αλλά θεωρείσαι εγκληματίας όταν βγάζεις χρήματα, το να στήσεις μια επιχείρηση είναι εφιάλτης», γράφει η Δέσποινα Αντύπα. «Οι απαιτήσεις ήταν εξωπραγματικές και συμπεριελάμβαναν προκαταβολή φόρων ύψους 50% των προσδοκώμενων κερδών την πρώτη διετία. Και οι φόροι αυτοί συλλέγονται ακόμα και αν η επιχείρηση έχει ζημίες. Χρειαζόμουν μόνο 20 τετραγωνικά μέτρα για την επιχείρησή μου, όμως οι επιθεωρητές μου είπαν ότι δεν θα μου δώσουν άδεια αν δεν έχω τουλάχιστον 150 τ.μ. Αναγκάστηκα να έχω ξεχωριστή τουαλέτα για τους πελάτες, αν και δεν δεχόμουν επισκέψεις πελατών. Η πυροσβεστική ήθελε να έχω έξοδο κινδύνου εκεί που ο δήμος απαιτούσε να χτίσω έναν τοίχο.»

Ετσι, τον χειμώνα του 2013 η επιχείρηση έκλεισε, λίγο πριν προλάβει να εκτιναχθεί. «Το site και μερικά άδεια κουτιά στο πάνω ράφι της ντουλάπας είναι η μοναδική μαρτυρία του άδοξου τέλους ενός ονείρου.» Τότε μια πρόταση προκειμένου να αναλάβει ο σύζυγός της ένα site στις Βρυξέλλες, την οδήγησε να πακετάρει τα πραγματά της και να μετακομίσει στις Βρυξέλλες αφήνοντας πίσω τα πάντα.