Η τρόικα φεύγει, για να μείνει για πάντα η πολιτική και ο νόμος της…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Άμα δεν σέβεσαι τις λέξεις που χρησιμοποιείς, είσαι αγύρτης των εννοιών, ένας τσαρλατάνος του πολιτικού λόγου και της πολιτικής επικοινωνίας. Ένα πολιτικό σκουπίδι, δηλαδή, που δεν «βγάζει απλώς το μάτι» στον αποδέκτη του πολιτικού του μηνύματος, αλλά κυρίως διαστρέφει την σχέση «ηθική-νόμος-πολιτική», για να προκύψει μια διαστροφική πολιτική αντίληψη που  νομιμοποιεί αντικειμενικά την απολυταρχία, τον ολοκληρωτισμό και μια μετανεωτερική μορφή υποδούλωσης στον δανειστή του κράτους.

Άκου, φίλε μου! Αυτοί που έφεραν και νομιμοποίησαν πολιτικά την τρόικα στην Ελλάδα, να θριαμβολογούν τώρα, διότι ξεκίνησαν οι μεθοδεύσεις διάλυσης της τρόικας και αντικατάστασής της από άλλον θεσμό επικυριαρχικής εποπτείας της ελληνικής διοίκησης, οικονομίας και αγοράς! Άκου, φίλε μου, αυτό να αποκαλείται «απελευθέρωση», η οποία θα εορταστεί με διάφορες προεκλογικές φιέστες αμέσως μετά τα «μπάνια του λαού» και ενώπιον της κάλπης των εθνικών εκλογών!

Ξέρετε την πολιτική και νομική καταγωγή της έννοιας «απελευθέρωση»; Ας την περιγράψω με μια κουβέντα. Η γενεαλογία και αρχαιολογία αυτής της έννοιας που διαμόρφωσε το πρόπλασμα της δημοκρατικής τάξης των πραγμάτων, μορφοποιήθηκε μεταξύ δωδεκάτου και δεκάτου τετάρτου αιώνα από τον κίνημα απελευθέρωσης του λεγόμενου Regnum Italicum (των πόλεων της Βόρειας Ιταλίας) από τον ζυγό των γερμανών αυτοκρατόρων  της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Για τον αγώνα πολιτικής ανεξαρτησίας και αυτοκυβέρνησης της Λομβαρδίας και Τοσκάνης ομιλώ, που προσέδωσε νεωτερικό, πολιτικό και νομικό νόημα στην λέξη «απελευθέρωση».

Μέχρι τότε τα γεγονότα και οι κοινωνίες θεωρείτο πως έπρεπε να προσαρμόζονται στον νόμο και στην υπέρτατη νομική και δικαστική δικαιοδοσία του αυτοκράτορα, ενώ ο αγώνας απελευθέρωσης των πόλεων της Βόρειας Ιταλίας σήμανε την αλλαγή αυτού του δόγματος στο Ρωμαϊκό Δίκαιο και πλέον ήταν ο νόμος που έπρεπε να προσαρμόζεται στις ιδιαίτερες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες και σχέσεις κάθε περιοχής. Απελευθέρωση σημαίνει, λοιπόν, προσαρμογή του νόμου στα κοινωνικά γεγονότα και όχι το αντίστροφο, πράγμα που θεμελιώνει τις έννοιες της πολιτικής ανεξαρτησίας και αυτοκυβέρνησης, προσδίδοντας στην έννοια της λαϊκής κυριαρχίας συντακτικά χαρακτηριστικά.

Εάν θεωρήσεις πως σε ένα μετανεωτερικό και μεταμοντέρνο πλαίσιο αναφοράς (πχ. ΕΕ) οι έννοιες «πολιτική ανεξαρτησία», «αυτοκυβέρνηση» και «λαϊκή κυριαρχία» έχουν χάσει το νόημά τους, τότε πως είναι δυνατόν, καραγκιόζη μου, να θριαμβολογείς, επικαλούμενος την έννοια της «απελευθέρωσης από την τρόικα»;

Από ποια τρόικα απελευθερώνεται η Ελλάδα, στο βαθμό που στο νόμο της τρόικας (λιτότητα, εσωτερική υποτίμηση, αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους με δημόσια δαπάνη, δίχως δημόσια διοίκηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, PSI, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, νεοφιλελευθεροποίηση και υπερ-συγκέντρωση κεφαλαίων με καταστροφή των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, δραματική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, μεταβάλλοντας την δουλειά σε δουλεία, καιροσκοπική υπερφορολόγηση της μικρής και μεσαίας περιουσίας, παραχώρηση προστατευμένων φυσικών πόρων στην ιδιωτική εκμετάλλευση, κλπ) θα προσαρμόζονται πλέον αυτόματα τα γεγονότα στην Ελλάδα και ασφαλώς οι κοινωνικές σχέσεις;

Απελευθέρωση θα σήμαινε το ακριβώς αντίθετο: διαμορφώνω εσωτερικές πολιτικές συνθήκες και ανατρέπω πακτωμένες πολιτικές ισορροπίες, έτσι ώστε ο νόμος στη χώρα μου, με την μορφή ενός Εθνικού Σχεδίου εκδημοκρατισμού και παραγωγικής ανασυγκρότησης, να προσαρμοστεί στα γεγονότα που συνδέονται με το μέγα Κοινωνικό της Ζήτημα (ανεργία διαρθρωτικού τύπου, θεσμική απορρύθμιση, κρίση στο κοινωνικό μοντέλο με κουρέλιασμα του παραγωγικού ιστού που επιφέρει με την σειρά του κρίση τόσο στην ανταγωνιστικότητα όσο και στην παραγωγικότητα). Έτσι, «Απελευθέρωση» σημαίνει γνήσια σοσιαλ-δημοκρατική παρέμβαση και όχι προσαρμογή του Κοινωνικού Ζητήματος στο θεσμικό καθεστώς της τρόικας, το οποίο μετατρέπει ένα πελατειακό καθεστώς σε κορπορατικό με νεο-αποικιακά και νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά. 

Ας σεβαστούμε τουλάχιστον τις έννοιες… είναι ένα πρώτο στάδιο σεβασμού προς τον άνθρωπο! Η θεσμικά διαμορφωμένη υποδούλωση δεν μπορεί να μεταβαπτίζεται απελευθέρωση! Η τρόικα φεύγει, για να μείνει για πάντα η πολιτική και ο νόμος της, αλλιώς δεν θα έφευγε. Αν έμενε ως φυσική και όχι ως νομική και πολιτική υπόσταση, υπήρχε ο κίνδυνος οι εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ των παραγόντων που την συνθέτουν να προκαλούσαν κρίση στον ίδιο το νόμο της και την πολιτική της στρατηγική για την Ελλάδα (ήταν ενδεικτικές οι αντιφάσεις και οι αρνητικές, αυτοκριτικές αποτιμήσεις τόσο από το ΔΝΤ, όσο και από την ΕΚΤ την τελευταία περίοδο, οι οποίες καταμαρτυρούσαν την αποδιοργάνωση της τρόικας και την σοβαρή κρίση διεθνούς πολιτικής νομιμοποίησής της)!

Τώρα είναι ο νομός και η πολιτική της τρόικας, και όχι η ίδια ως φυσική υπόσταση, που νομιμοποιούνται πολιτικά από εκείνους που δηλώνουν την ανακούφισή τους από την «επιτυχία» τους να απαλλάξουν την Ελλάδα από την τυραννία των τροϊκανών!!! Μα αυτό ακριβώς ζητούσαν οι γερμανοί αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την πολιτική ελίτ του Μιλάνου, της Φλωρεντίας και των άλλων Βορειο-ιταλικών πόλεων: «εάν σας ενοχλεί η παρουσία μου, μάθετε να σέβεστε και να επιβάλετε στους συμπατριώτες σας τον νόμο μου. Έτσι, θα σας απαλλάξω από την παρουσία μου, αφού όμως εσείς εσωτερικεύετε αυτονόητα και αναπαράγετε το νόμο του «είμαι» μου, την κυρίαρχη βούλησή μου». Το ζητούσαν, αλλά δεν το πετύχαιναν, με αποτέλεσμα κάθε τόσο, για περισσότερο από τριακόσια χρόνια να καταφεύγουν στη βία των στρατευμάτων τους, μια και η βία του νόμου τους έχανε διαρκώς την πολιτική της νομιμοποίηση. Εκεί ξεκίνησαν οι απελευθερωτικοί αγώνες με τη πλήρη αστική τους έννοια, την οποία τόσο χυδαία και ελεεινά επιχειρεί να διαστρέψει το κυρίαρχο πολιτικο-μεγαλο-επιχειρηματικό καθεστώς στην χώρα μας.

Και ποιο είναι το πολιτικό και νομικό κληροδότημα της τρόικας, που θα κληθεί να νομιμοποιήσει πολιτικά ή όχι ο ελληνικός λαός - αν όλα κυλίσουν ομαλά – με την ψήφο του, σε πολύ λίγο;  Η προσβολή της συνταγματικής τάξης και των διεθνών συνθηκών - που κυρώθηκαν με νόμο στην Ελλάδα και υπερισχύουν κάθε άλλου αντίθετου νόμου - από το νόμο των μνημονίων και την μεθοδολογία των δανειακών συμβάσεων, όπως και την πολιτική πρακτική των διαταγμάτων, που δόμησαν συνολικά ένα καθεστώς προσβολής της σχετικής έστω κυριαρχίας της χώρας, καθώς και των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών της. Με το νόμο της τρόικας η προστασία των δικαιωμάτων αυτών απέκτησε περιθωριακή, ή ανύπαρκτη σημασία και επ’ αυτού του νέου δόγματος, που ωστόσο έρχεται από πολύ παλιά, από την περίοδο της φεουδαρχίας και των αυτοκρατόρων της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα κινηθεί πλέον η ζωή στην ελληνική κοινωνία, εάν νομιμοποιηθεί πολιτικά το καθεστώς που επιχείρησε να διασωθεί πολιτικά και κοινωνικά, υιοθετώντας ένα μοντέλο πτώχευσης και  φτωχοποίησης, που ουσιαστικά έθιγε κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμοποίησής του.

Θα ήταν η απόλυτη φάρσα, λοιπόν, για την Ελληνική Δημοκρατία, αν νομιμοποιούσε με την ψήφο των πολιτών της  την αυτοκατάλυσή της, υιοθετώντας σε μόνιμη και κανονική βάση πλέον τον νόμο της τρόικας και θριαμβολογώντας παράλληλα για την απομάκρυνση του Πολ Τόμσεν!    

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.