Είναι βέβαιο, στο βαθμό που το ρωσικό εμπάργκο στις εισαγωγές οπωροκηπευτικών, ψαριών και γαλακτοκομικών προϊόντων απ' την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Νορβηγία, εξελιχθεί από απειλή σε γεγονός, πως θα αποτελέσει την βάση ενός γενικευμένου εμπορικού πολέμου μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης.
Ποιος έχει συμφέρον από έναν τέτοιο «πόλεμο», από μια τέτοια μορφή διεθνούς διένεξης σήμερα; Αυτοί που τροφοδοτούν με «καύσιμη ύλη» την ουκρανική κρίση, ασφαλώς. Και ποιοι είναι αυτοί; Χρηματοπιστωτικοί παράγοντες στις ΗΠΑ και την ΕΕ από την μια πλευρά και το καθεστώς του Πούτιν από την άλλη. Αυτοί είναι που αποσταθεροποίησαν την Ουκρανία με βραχίονα τυχοδιώκτες ευρωπαίους πολιτικούς, που αποφάσισαν να ενισχύσουν πραξικοπηματικές μεθοδεύσεις στη χώρα για να την αποσπάσουν από τον έλεγχο της Ρωσίας, την ίδια ώρα που το σοβαρά αμφισβητούμενο πλέον στο εσωτερικό της Ρωσίας καθεστώς Πούτιν, δεχόταν πιέσεις για εκδημοκρατισμό.
Ο Πούτιν δεν έχασε την ευκαιρία να μετατρέψει την αποτυχία της εσωτερικής οικονομικής του πολιτικής - που οδηγούσε σε σοβαρή κρίση στο κοινωνικό μοντέλο της χώρας του, ενώ αυτή τονιζόταν από την έλλειψη βούλησής του να αποδεχτεί τον πολιτικό φιλελευθερισμό (δημοκρατικό, πολιτικό και κοινωνικό πλουραλισμό, δίχως αντίστοιχη στρατηγική αποκλεισμών και απολυταρχικές μηχανορραφίες) - σε διεθνή πολιτική κρίση καταλαμβάνοντας την Κριμαία και τροφοδοτώντας ενεργά την δια των όπλων εξέγερση των ρωσόφιλων αποσχιστών στην Ανατολική Ουκρανία.
Με μια κουβέντα, ο Δυτικός χρηματοκαπιταλισμός έκανε εξαγωγή της λανθάνουσας από τα τέλη του 2007 κρίσης του στην Ουκρανία, όπως ακριβώς και ο Πούτιν, ο οποίος διασκέδασε το εσωτερικό του οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα απαντώντας στις κυρώσεις των Δυτικών για την αποσταθεροποιητική, μιλιταριστική συμπεριφορά του καθεστώτος του στο «ουκρανικό», επιβάλλοντας για ένα χρόνο εμπάργκο στα δυτικά προϊόντα που προανέφερα. Έτσι μια λανθάνουσα χρηματοπιστωτική κρίση μετατρέπεται σε κρίση στις διεθνείς πολιτικές μέσω του εμπορικού πολέμου που ξεκινά μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Ενώ από την άλλη, μια λανθάνουσα εσωτερική κρίση στη Ρωσία με πυρήνα το αυταρχικό καθεστώς διακυβέρνησης Πούτιν, μετατρέπεται και αυτή σε κρίση διεθνούς πολιτικής στον άξονα «Δυτικές οικονομικές κυρώσεις – ρωσικό εμπάργκο εναντίον της Δύσης».
Τι σημαίνει αυτό; Πλήγμα στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας κυρίως των χωρών της ΕΕ, με εκτίναξη του κόστους ενέργειας και παραγωγής, γεγονός που ιδιαίτερα για την ημιθανή ελληνική οικονομία αντιστοιχεί σε αρκετά υπερπολύτιμα δισεκατομμύρια ευρώ ζημιάς μέσα σε ένα χρόνο. Σημαίνει με μία λέξη σοβαρό πλήγμα στην ανταγωνιστικότητα της ΕΕ. Σημαίνει επίσης σοβαρό πλήγμα στην εσωτερική αγορά της ίδιας της Ρωσίας με γονάτισμα της οικονομίας της και δραματική πίεση στην ρωσική κυβέρνηση, που μεσοπρόθεσμα δεν θα μπορούσε να αντέξει παρά τα υψηλά (περίπου 320 δισ. δολάρια) συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας.
Αυτό εκτός από τους ηγέτες του χρηματοκαπιταλισμού που κερδίζουν πολιτική δύναμη εις βάρος του αγροτικού, κτηνοτροφικού και βιομηχανικού κλάδου στη Δύση, συμφέρει συγκυριακά και τον Πούτιν, ο οποίος έτσι τονώνοντας το πατριωτικό (αντιδυτικό) και δυναμικό του προφίλ - σαν ο δεύτερος πόλος μιας διπολικής παγκόσμιας ηγεμονίας, που αποτελεί πλέον ιστορική φάρσα - φαίνεται να αυξάνει γεωμετρικά την πολιτική νομιμοποίηση του καθεστώτος του στο εσωτερικό και να συσπειρώνει στο εξωτερικό υπέρ του «ετερόκλητες» αντιδυτικές, αντικαπιταλιστικές και ευρωσκεπτικιστικές/νεο-εθνικιστικές δυνάμεις, κυρίως στην ΕΕ. Έτσι μέσω του εμπορικού πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Δύσης ισχυροποιούνται συγκυριακά χρηματοκαπιταλιστές και Πούτιν, ενώ προσβάλλεται η ίδια η αναφερόμενη πολιτική υπόσταση και ταυτότητα της ΕΕ, με κίνδυνο πλέον η ουκρανική κρίση να δημιουργήσει το πρόπλασμα αποσταθεροποίησης της ίδιας της Ένωσης, ενώ παράλληλα έρχεται σε αδιέξοδο η εξωτερική και εμπορική πολιτική της διοίκησης Ομπάμα.
Πίσω από όλα αυτά υπάρχει και ένας ακόμη παράγοντας που θα μπορούσε να αναδειχθεί ως ο μεγάλος ωφελημένος από αυτόν τον εμπορικό πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Αυτός είναι η Κίνα. Πέραν του γεγονότος πως σοβούσης της ουκρανικής κρίσης, η ρωσική και η κινεζική ηγεσία φρόντισαν να ενδυναμώσουν με συμφωνίες μαμούθ τις σχέσεις τους στον ενεργειακό και εμπορικό κλάδο - ενώ στις 16 Ιουλίου Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία και Ν. Αφρική ανακοίνωσαν την συγκρότηση της «Νέας Αναπτυξιακής Τράπεζας», με αρχικό κεφάλαιο 50 δισ. δολ. και με δεξαμενή συναλλαγματικών αποθεμάτων 100 δισ. δολάρια - η Κίνα έρχεται σήμερα να διαπραγματευτεί ακόμη και ενισχυμένη διμερή χρηματοπιστωτική σχέση με την Ρωσία που θα καθιστά μακροπρόθεσμα την Κίνα αντί της ΕΕ, τον σημαντικότερο ενεργειακό και εμπορικό εταίρο με τεράστια οικονομικά και πολιτικά οφέλη για την ηγεσία της Κίνας.
Αυτή (η Κίνα) μετατρέπεται σήμερα δια του εμπορικού πολέμου Ρωσίας-Δύσης στον εξισορροπητικό παράγοντα στις παγκόσμιες πολιτικές, πέραν του ότι εκμεταλλεύεται επιδέξια την κρίση για να εξασφαλίσει ενεργειακούς πόρους και νέες αγορές, «εκβιάζοντας» παράλληλα για ευνοϊκότερες προς τους κινέζους επιχειρηματίες σχέσεις κυρίως με ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με πρώτη και καλύτερη την γερμανική κυβέρνηση, η οποία πλέον μοιάζει να αντιλαμβάνεται με τραγικό τρόπο το αδιέξοδο της πολιτικής της στο «ουκρανικό» (η Γερμανία έχει 38 δισ. ευρώ εξαγωγές στη Ρωσία, ενώ οι επενδύσεις των εταιρειών της είναι 10πλάσιες από κάθε άλλης χώρας)!
Υπάρχει πλέον σοβαρό ενδεχόμενο μετά την κ. V. Nuland, να εκστομίσει η κ. Angela Merkel το περιβόητο «fuck the European Union», πριν αποσυρθεί!!! Όσο για τον κ. Vladimir Vladimirovich Putin, το παιχνίδι αγριεύει παρά την πρόσκαιρη επιτυχία του να αυξήσει μέσω της κρίσης την πολιτική του νομιμοποίηση στο εσωτερικό και να ενδυναμώσει το προφίλ του ως παγκόσμιος ηγέτης με σιδηρά πυγμή. Η επέκταση της εξουσίας του στην ρωσική οικονομία και ιδιαίτερα στον χρηματοπιστωτικό τομέα αυτής, που βρίσκεται πίσω από τον εμπορικό πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, μετατρέπει το καθεστώτος του από αυταρχικό σε απολύτως ολοκληρωτικό, δίχως μάλιστα ιδεολογία που θα μπορούσε να το νομιμοποιήσει πολιτικά μακροχρονίως. Αυτό αποτελεί σοβαρό ζήτημα αποσταθεροποίησης της ίδιας της Ρωσίας μακροχρονίως και δραματικό κίνδυνο για την ειρήνη και την (καπιταλιστική και μετανεωτερική) σταθερότητα στην Ευρώπη και παγκοσμίως.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.