Η ύπουλη ανεργία συναντά την πανούργα εργασία σε ένα πάρτι δολίων και μουλωχτών πολιτικάντηδων…

Σημειολογεί ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Τι σημαίνει αυτό που αποκαλώ επανασύνδεση της ηθικής με την πολιτική στην Ελλάδα; Σοσιαλ-δημοκρατία και ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας στο πλαίσιο ενός σύγχρονου αγωνιστικού πλουραλισμού. Ναι, αλλά πρωτίστως, μην κοροϊδεύεις τους ανέργους και μην παίζεις με τον πόνο τους! Τα μέτρα που ανακοίνωσε, μετά από τόσα χρόνια δραματικής μεγέθυνσης της ανεργίας, πως σκοπεύει να λάβει εναντίον της «ύπουλης ανεργίας» η κυβέρνηση, στο βαθμό που δεν αποτελούν χυδαίο καλαμπούρι εναντίον των ανέργων, έρχονται να τροφοδοτήσουν την πανούργα εργασία!

Ποια είναι αυτή; Η διαφορά της μετρούμενης τεράστιας κλασικής ανεργίας στην Ελλάδα (ως άθροισμα της κυκλικής ανεργίας, της δομικής ανεργίας και της ανεργίας τριβής) ως προς την πραγματική ευρεία ανεργία.

Και ποιά είναι η τελευταία; Η πραγματική ανεργία στην Ελλάδα που υπερβαίνει ίσως σήμερα το 35% του εργατικού δυναμικού, κινούμενη ασφαλώς παραπάνω (αρνητικότερα) από το παστό της κατακόρυφης πτώσης του ΑΕΠ της χώρας, κατά την περίοδο της συντεταγμένης πτώχευσης με εσωτερική υποτίμηση. Εννοώ όλες τις βραχυχρόνιες και μακροχρόνιες μορφές ανεργίας, την υποαπασχόληση και κάθε μορφή part-time εργασίας – η οποία θα μπορούσε να οριστεί και ως part-time ανεργία!

Οι προεκλογικές εξαγγελίες Σαμαρά για την δήθεν αντιμετώπιση της ανεργίας, στο βαθμό που δεν αποτελούν κοινές σαχλαμάρες, δεν έρχονται να μειώσουν την ευρεία ανεργία, αλλά να αυξήσουν την διαφορά μεταξύ κλασικής ανεργίας και ευρείας ανεργίας υπέρ της πανούργας εργασίας, δηλαδή υπέρ κάθε μορφής ελαστικής εργασίας. Από τα στοιχεία του ΣΕΠΕ παρατηρούμε ήδη περισσότερες από τις μισές νέες προσλήψεις να γίνονται για μερική ή εκ περιτροπής απασχόληση, ενώ σημαντική αύξηση καταγράφουν και οι μονομερείς μετατροπές ήδη υπαρχόντων συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε μερικής. Διαπιστούται πάρτι πανούργας εργασίας, το οποία οργανώνουν δόλιοι και μουλωχτοί πολιτικάντηδες, οι οποίοι θορυβημένοι από την  «ύπουλη ανεργία», έρχονται να ενισχύσουν την «πανούργα εργασία», διασκεδάζοντας έτσι την τραγική για την ελληνική κοινωνία πραγματική, ευρεία ανεργία.

Πάμε λοιπόν να δούμε σημειολογικώς (και ειρωνικώς) πως δομείται αφηγηματικώς η διαλεκτική της απασχόλησης στην Ελλάδα το σωτήριον 2014: «Η ανεργία είναι ο πιο ύπουλος εχθρός μας», δηλώνει στο Κυβερνητικό Συμβούλιο Απασχόλησης, ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, καθώς προφανώς η ανεργία εμφανίζεται να κάνει τον φίλο της κυβέρνησης, μια και είναι οικονομικώς φίλος των φίλων της κυβέρνησης!

Και η εργασία αν είχε στόμα και υπόσταση στο Κυβερνητικό Συμβούλιο Απασχόλησης θα αντέτεινε: Ο Σαμαράς είναι ο πιο ύπουλος εχθρός των εργαζομένων, στο βαθμό που αυτός εμφανίζεται να κάνει τον ψυχοπονιάρη φίλο στους ανέργους, ενώ προωθεί την πονηρή εργασία.  

Η ανεργία δεν είναι ο πιο ύπουλος εχθρός του κεφαλαίου, έτσι όπως το αντιλαμβάνεται και υπερασπίζεται η σημερινή κυβέρνηση στην Ελλάδα. Είναι ο άσπονδος φίλος του και γι’ αυτό ακριβώς ύπουλος εχθρός των εργαζομένων. Η ανεργία λοιπόν, είναι ύπουλος εχθρός των εργαζομένων που μπορεί να προκαλέσει το άσπονδο μίσος αυτών εναντίον της κυβέρνησης Σαμαρά… θεωρητικώς!  

Για να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος για την νεοφιλελεύθερη άκρο-κέντρο δεξιά μας και κεντροαριστερά μας που συγκυβερνούν στην Ελλάδα, η λύση είναι μια και μοναδική …και δυστυχώς πληκτικά επαναλαμβανόμενη ως γκεμπελική προπαγανδιστική τακτική των κυβερνώντων: οι άνεργοι να στραφούν εναντίον των εργαζομένων και οι εργαζόμενοι να μετατραπούν σε Τιραμόλες στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης flexicurity [θυμάστε πριν από 8 χρόνια, που έγραφα για την εφιαλτική πολιτική και νομική διάσταση αυτού του δανέζικουconcept;] α λα ελληνικά!   

Μια, λοιπόν, και η ελληνική κυβέρνηση είναι αντικειμενικά ο μεγαλύτερος εχθρός των εργαζομένων - τουλάχιστον μετά την μεταπολίτευση - αν ο προπαγανδιστικός της μηχανισμός πετύχει να οδηγήσει τους ανέργους να θεωρούν ως μεγαλύτερο εχθρό τους εργαζόμενους και αντίστροφα τους εργαζόμενους να θεωρούν ως μεγαλύτερο εχθρό τους ανέργους, τότε και μόνον τότε η ανεργία θα μπορούσε από ύπουλος εχθρός της κυβέρνησης να μετατραπεί και σε πολιτικό, πολύτιμο φίλο της -  καθώς με κλασικούς οικονομικούς όρους είναι φίλος της, υποστηρίζοντας την μορφή του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος που υπηρετούν με αφοσίωση Σαμαράς-Βενιζέλος.

Άρα, στο βαθμό που οι άνεργοι συμφιλιωθούν με την ανεργία τους και οι εργαζόμενοι με την ελαστική-πανούργα εργασία τους, θα έχουν μετατραπεί σε εν δυνάμει πολιτικούς φίλους της κυβέρνησης και σε ύπουλους εχθρούς όσων διαθέτουν ακόμη κανονική εργασία. Και αυτό, φυσιολογικά, θα μείωνε ασφαλώς το πολιτικό κόστος των ύπουλων εχθρών των εργαζομένων και φίλων της ανεργίας, που υπονομεύει το επίπεδο της εργασίας στην χώρα μας.

Είδατε τι συμβαίνει εκεί όπου η ύπουλη ανεργία συναντά την πανούργα εργασία σε ένα πάρτι δολίων και μουλωχτών πολιτικάντηδων; Ναι, αλλά μήπως τελικά η ύπουλη ανεργία στο βαθμό που χορεύει με την πανούργα εργασία δεν εξυπηρετεί μακροχρονίως τον καπιταλιστικό μηχανισμό ανάπτυξης; Μήπως η Απασχολησιμότητα - και όχι η απασχόληση - στην οποία αναφέρονται από κοινού οι νεοφιλελεύθεροι κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί στρέφεται μακροχρονίως εναντίον αυτών που υπηρετεί βραχυχρονίως; Μήπως η ευρεία ανεργία αντί να προσφέρει στον καπιταλιστικό μηχανισμό αναδιάρθρωσης των κερδών, καταλήγει να υπονομεύει το σύστημα που υπηρετεί με πάθος η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου;  

Αγαπητέ αναγνώστη, στο πάρτι όπου χορεύουν αγκαλιά η «ύπουλη ανεργία» με την «πανούργα εργασία» ζημιωμένος θα βγει τελικά και ο καπιταλιστής, μόνον που είτε δεν το ξέρει, είτε διότι δεν κοιτάει πέρα από την μύτη του! Ή επειδή πάντα θεωρούσε την δουλειά μορφή δουλείας! Και αυτό επειδή συνολικά η ευρεία ανεργία στην Ελλάδα δεν δείχνει απλώς το δραματικό παραγωγικό αδιέξοδο της χώρας μας, αλλά επιπλέον πως αυτή σε λίγο ελάχιστη μόνον μακροοικονομική επίπτωση θα έχει στους μισθούς! Γιατί; Μα, διότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι έλληνες μακροχρόνια άνεργοι και η νέα γενιά ανέργων στην ουσία παύουν πλέον να αναζητούν δουλειά. Κουράστηκαν, απηύδησαν και έτσι σε λίγο θα παύσουν στην πραγματικότητα να επηρεάζουν αρνητικά τους μισθούς των εργαζομένων. Σφήνα σε αυτούς μπαίνουν σήμερα οι απασχολήσιμοι και τον ρόλο της ανεργίας στον μηχανισμό κερδών αρχίζει να υποδύεται η μερική απασχόληση. Έτσι οι μακροχρόνια άνεργοι ουσιαστικά δεν παίζουν ρόλο στην αγορά και η ευθύνη διατήρησής τους στη ζωή περνά αποκλειστικά στο κράτος, μεταβαλλόμενοι σε υποχείρια των κομμάτων και των πολιτικάντηδων. Και αυτό προκαλεί μια αρνητική ποιοτική μεταβολή με πολιτικά κριτήρια στο ήδη δραματικό κοινωνικό ζήτημα της Ελλάδας, η οποία υπονομεύει θανάσιμα καί τον καπιταλισμό καί την κλασική μαρξιστική ιδεολογία.

Εάν μάλιστα δεν ξεκινήσει τώρα αμέσως μια γνήσια σοσιαλ-δημοκρατική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας, σε λίγο ούτε η κευνσιανή προσέγγιση με παράλληλη ανάπτυξη μιας κοινωνικής οικονομίας της αγοράς [την οποία έχω αναλύσει παλιότερα] δεν θα μπορούν να δώσουν στοιχειωδώς δημοκρατική λύση. Και τότε ο φασισμός θα εμφανισθεί ως μονόδρομος… αντικειμενικά!   

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.