Το 2014 ξεκατινιάζει το 2004, που ξελόγιασε το 1974…

Ένα Σημείωμα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, Ακατάλληλον δι' Ανηλίκους…

Μπορεί ως επιστήμονας να μην λέει κάτι και ως πολιτικός καλύτερα να μην λέει τίποτα, αλλά ως φαρμακομύτης…! Σας παρακαλώ, είναι από τους κορυφαίους έλληνες. Να, προχθές, είπε να «περιποιηθεί» την κ. Γιάννα Αγγελοπούλου με αφορμή όσα «ερωτικά» για τον Αλέξη δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή της στην Καθημερινή της Κυριακής.

Αντιδρώντας σε αυτό το ανάρμοστο φλερτ ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος κάνει λόγο, όπως διαβάζω, για «γνήσια 'αντισυστημική' και 'αντισυμβατική' προσέγγιση που επιτρέπει σε ορισμένους πάμπλουτους χομπίστες (με τα χρήματα στο εξωτερικό και τις πιθανές ζημιές στην Ελλάδα) να διασκεδάζουν την ανία τους εις βάρος των πολιτών, και μάλιστα των πιο αδύναμων, υπό τις ιαχές ορισμένων αμετανόητων 'λαθρεμπόρων επιρροής' που νομίζουν ότι το 2014 είναι όπως ήταν το 2004». 

Είναι αλήθεια, αναγνώστη μου, πως έχουμε εισέρθει σε μια νέα φάση κατά την οποία θα παραστούμε μάρτυρες του φαινόμενου  το 2014 να ξεκατινιάζει γενικώς το 2004, το οποίο ξελόγιασε γενικώς και ιδιαιτέρως το 1974! Το 2004 είναι το σημαίνον και το 2014 το σημαινόμενο της μικρο-πολιτικής σημειολογίας του 1974. Το άτιμο το 1974 ήταν έτοιμο για ξελόγιασμα, καθώς η αστική τάξη είχε χάσει την αξιοπρέπειά της και η ανερχόμενη μικροαστική την πολιτική παρθενία της.

Το 2014 είναι οι εργαζόμενοι που έχουν χάσει τ’ αβγά και τα καλάθια ως φυσιολογικό αποτέλεσμα της α-πολιτικής μυθοπλασίας του 2004, περί ισχυρής και ευημερούσας Ελλάδας, η οποία θαυματουργεί στον σύγχρονο κόσμο συνδυάζοντας μοναδικά το σύγχρονο μάρκετινγκ με τις σύγχρονες μόδες στην καταναλωτική τεχνολογία στο πλαίσιο ενός γκλαμουράτου κιτς: η ελληνοορθοδοξία να χαμουρεύεται με την καρυάτιδα πάνω σε ένα στρώμα από ευρώ! Αυτό δεν έγινε τυχαία, ήταν το αποτέλεσμα του εθνικού και ευρωπαϊκού πολιτικοοικονομικού μπαλαμουτιού που ξεκίνησε το 1974. Κατά την μεταπολίτευση αναγεννήθηκε όχι ακριβώς η δημοκρατία και η οικονομία της Ελλάδας, αλλά η δημοκρατική και οικονομική στρέβλωση των μεταπολεμικών χρόνων που κατέληξε στη χούντα του 1967.

Παρόλα αυτά, αν το 2004 δεν ξελόγιαζε το 1974, ιδιωτικοποιώντας τον παθολογικό κομματισμό του πελατειακού μας συστήματος, ίσως να μην φτάναμε μετά από δέκα χρόνια στο σημερινό πολιτικό αδιέξοδο. Πώς θα μπορούσε όμως να γίνει αυτό από τη στιγμή που ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης πωλούσε ρουσφέτι και πατρωνία για να αγοράσει ευημερία, εξευτελίζοντας την νομιμοποιητική του βάση, την δημοκρατία; Όταν κτίζεις την δημοκρατία με τα υλικά του ρουσφετιού, της πατρωνίας, του κομματισμού και της οικογενειοκρατίας κατασκευάζεις μια απολύτως στρεβλή κοινωνικοοικονομικώς ευημερία. Αν μάλιστα στην τελευταία προσθέσεις ένα ισχυρό μέσο συναλλαγών τότε επιφέρεις έκρηξη. Η φούσκα σκάει και η παραγωγική και κοινωνική σου στρέβλωση ενισχύει την αρνητική ροπή τόσο στην παραγωγικότητα, όσο και στην ανταγωνιστικότητα που χαρακτηρίζει την εθνική σου οικονομία συνολικά. Και τότε το κοινωνικό σου μοντέλο εξαερώνεται …έτσι γίνεται στον καπιταλισμό, παρόμοια πράγματα έγιναν και στον «υπαρκτό σοσιαλισμό»!    

Σχετίζεται το επίπεδο της δημοκρατίας σε μια χώρα με την ευημερία της κοινωνίας σε αυτήν τη χώρα; Μακροχρονίως, ασφαλώς. Και προσοχή: δεν είναι η ευημερία προϋπόθεση της δημοκρατίας, όπως διδάσκει ο δεξιός ή αριστερός οικονομισμός, αλλά το αντίστροφο. Και το 1974 έβαλες τα θεμέλια μιας στρεβλής δημοκρατίας, πάνω στην οποία έκτισες με ευρωπαϊκή αντιπαροχή μια σαθρή ευημερία, η οποία μετά την είσοδό μας στην ευρωζώνη ενίσχυσε αντί να μειώσει την τάση διάβρωσης των κρατικών και οικονομικών θεσμών της δημοκρατίας, υπονομεύοντας παράλληλα παραδοσιακούς κοινωνικούς θεσμούς που χαρακτήριζαν την μορφή ανάπτυξης της Ελλάδας.

Η δημοκρατική αποτυχία του 1974 οδήγησε στη φούσκα ευημερίας και θαυματουργικής προόδου του 2004, την οποία πληρώνει εντόκως σήμερα με εσωτερική υποτίμηση, φτωχοποίηση και πνιγηρές για τα δύο τρίτα της κοινωνίας καταστάσεις, ο ελληνικός λαός. Το θαύμα της ισχυρής Ελλάδας του 2004 πληρώνουν ακριβά έως δυσβάστακτα σήμερα οι θεατές αυτού του θαύματος, ενώ οι εκμεταλλευτές του - θαυματουργοί - είτε λουφάζουν εκτός πολιτικής, σχολιάζοντας υπερβατικά, είτε κυβερνούν, ειρωνευόμενοι τους λαθρέμπορους μιας επίπλαστης ευημερίας. Υπάρχουν και οι Θεοδωράκηδες (οι Σταύροι που υποκαθιστούν τους Μίκηδες), όπως και οι αντίπαλοί τους στο τηλεοπτικό πλατό, Λάκηδες. Μια αντήχηση από το 2004 πάνω στα πολιτικά συντρίμμια του 2014!

Όσο υπάρχουν υπνωτισμένοι τηλεθεατές θα υπάρχουν Λάκηδες και Θεοδωράκηδες – και είμαι βέβαιος πως δεν θα με παρεξηγήσει ο φίλος Λαζόπουλος. Αυτός είναι επαγγελματίας της χυδαίας ατάκας και δεν παρεξηγεί, σε αντίθεση με τους ερασιτέχνες σαν τον κύριο Βενιζέλο και τους χομπίστες σαν την κυρία Αγγελοπούλου και τον Σταύρο! Μια άλλη Αγγελοπούλου, καταθορυβημένη η φουκαριάρα από το τηλεφώνημα του Σταύρου, την εποχή που μόλις αυτός είχε καταφτάσει στην ΕΡΤ για να γίνει πρωταγωνιστής, έλεγε: «σώπα επιτέλους Δημήτρη, ο Θεοδωράκης είναι στο τηλέφωνο»! «Τι ήθελε ο Μίκης» ρώτησα, αμέσως μετά! Ποιος Μίκης! Ο Μίκης δεν προκαλούσε πλέον σοκ και δέος. Τρομερό λάθος μου. Όφειλα να μην παραγνωρίζω, αυτά που καλά γνώριζα! Αυτά που δόμησαν ένα 2004 ως συνέπεια του απόλυτου εκχυδαϊσμού του 1974 και που ήταν ορθολογικό οικονομικώς και φυσιολογικό πολιτικώς να καταλήξουν στην κοινωνικοοικονομική και πολιτική τραγωδία της Ελλάδας το 2010-14.

Στοιχημάτιζα πως θα συμβεί σύντομα και μην μου πεις αναγνώστη μου πως έχασα το στοίχημα, επειδή δεν πρόβλεψα τον ακριβή χρόνο της κατάρρευσης! Το «theory-testing»-μου πέτυχε, όχι γιατί επιβεβαιώθηκε η Δημοκρατική Θεωρία, αλλά γιατί «επιβεβαιώθηκε» πως καμία απολύτως Δημοκρατική Θεωρία δεν μπορεί να έχει πρακτική αξία αν δεν περιέχει την θεωρία της ηγεμονίας (αυτό που λέμε σήμερα power in politics). Το ηγεμονικό σχήμα της Ελλάδας του 1974 κλονίζεται εκ θεμελίων αυτή την περίοδο, σεβαστέ μου αναγνώστη, χωρίς στην πραγματικότητα να ανατέλλει ένα κίνημα ηγεμονικής αναδιάρθρωσης.

Το αναζήτησα τα τελευταία 8 χρόνια. Το προκάλεσα με την βοήθεια bloggers που μάλλον είχαν παρόμοιες αγωνίες, αλλά εδώ ατύχησα. Δεν φταίνε φυσικά οι Θεοδωράκηδες, ούτε οι Λάκηδες! Θα έλεγα πως δεν φταίνε καν τα αριστερά κόμματα! Ποιος φταίει, λοιπόν; Η τρόικα! Όχι ακριβώς αυτή που εμφανίζεται σήμερα στο προσκήνιο, ως ρυθμιστής της κρίσης, αλλά η άλλη που συνδέεται απολύτως με τους αποφασιστικούς παράγοντες της πρώτης – η λεγόμενη Δυτική Συμμαχία.

Και ο ελληνικός λαός δεν φταίει σε τίποτε; Σε τί να φταίει ένα κακομαθημένο, ασυνείδητο «παιδί», που παρότι ενηλικιώθηκε βολεύεται αποκλειστικά μέσα στην επιδοτούμενη μυθοπλασία! Όχι, φταίνε αυτοί που από το 1974 μέχρι το 2008-9 είχαν πολιτικούς και οικονομικούς λόγους να αποκοιμίζουν τον ελληνικό λαό, μέσα στην Ευρωκούνια που κατασκεύασαν για την Ελλάδα. Οι «πάμπλουτοι έλληνες χομπίστες» μαζί με τους «λαθρεμπόρους επιρροής» - για να μην ξεφεύγω από τα nodal points της σπόντας-Βενιζέλου - ανέλαβαν με το αζημίωτο τον ρόλο του χεριού της νταντάς που κουνά την κούνια. Ένα χρήσιμο έργο που χωρίς αυτό θα ήταν αδύνατο να ευδοκιμήσουν πολιτικά φρούτα σαν και αυτά που κυβέρνησαν και κυβερνούν κατά τους ύστερους χρόνους της μεταπολίτευσης του 1974.

Η ελληνική κοινωνία πρέπει να ενηλικιωθεί πολιτικά και να ανδρωθεί δημοκρατικά. Πρέπει να βγει από την κούνια της. Η κρίση βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά οι Λάκηδες και οι Θεοδωράκηδες, όχι. Γιατί όχι; Επειδή ενισχύουν το «πέπλο άγνοιας» που δομεί το αντιληπτικό σύμπαν της ελληνικής κοινωνίας, την ίδια ώρα που εμφανίζονται ως φορείς απομυθοποίησης. Θα μου πεις ίσως, «μήπως καταλαβαίνουν τι κάνουν»; Για τον Θεοδωράκη δεν γνωρίζω, είμαι ωστόσο σίγουρος πως ο Λαζόπουλος είναι σε θέση να καταλάβει. Και τι να κάνει; Μια (πολιτική) αυτοκριτική και να αποχωρήσει για λίγο ή περισσότερο από το γυαλί…

Μάλιστα! Άντε και έφυγε ο Λαζόπουλος, αυτός είναι το πρόβλημα; Όχι ασφαλώς! Αλλά είναι αυτή τη στιγμή από τους λίγους που θα μπορούσαν - και έχουν την ευκαιρία - να ξεσκεπάσουν την βρώμικη υποκρισία επί της οποίας δομείται ο πολιτικός και κοινωνικός τραγέλαφος του 2014. Με κόστος ασφαλώς. Με μεγάλο κόστος, ίσως. Με ένα, ωστόσο, προσωπικό κόστος που μόνον ένας αυθεντικός καλλιτέχνης θα μπορούσε να επωμιστεί.

Η Ελλάδα έχει σήμερα ανάγκη από «όρχεις» - ανδρικούς και γυναικείους αδιακρίτως - μια και από «αρχιδάκια» πλημμύρισε! Τους «όρχεις» δεν θα μπορούσες σήμερα να τους αναζητήσεις στην πολιτική, ούτε καν στην αριστερή πολιτική, όπως δεν μπορείς να τους περιμένεις να ξεπροβάλουν από τους «λαθρεμπόρους επιρροής». Οι «όρχεις» της αριστεράς στην Ευρώπη ταλαιπωρήθηκαν σε κρίσιμο βαθμό κατά τον μεσοπόλεμο και αποδυναμώθηκαν κατά τον διπολισμό, με κάποιες ασφαλώς λαμπρές εξαιρέσεις όπως ήταν ο Enrico Berlinguer. [Στους πολιτικούς αναφέρομαι και όχι στην αριστερή διανόηση, και ας μην παρεξηγηθώ].

Τώρα που αντικειμενικά το 2014 ξεκατινιάζει το 2004, ανατέλλει η μεγάλη ευκαιρία όσοι από το 1974 «ξελογιάστηκαν» να ψάξουν στην περιοχή των γεννητικών τους αδένων… Πού ξέρεις, κάτι μπορεί να έχει απομείνει ζωντανό! Αν δεν υπάρχει κάτι ζωντανό εκεί από τότε, τί περιμένεις να σου κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν καταλαβαίνετε πως η αριστερή μεταρρύθμιση στη σημερινή Ελλάδα, εκτός από ήθος, γνώση, σοβαρότητα και αφοσίωση (dedication), απαιτεί και πραγματικά  ισχυρούς «όρχεις» που να απεχθάνονται τον λαϊκισμό; Με το υπερβατικό ή μπλαζέ υφάκι και το θράσος που χαρακτηρίζει «αρχιδάκια και αρχιδάκια», τα οποία κούνιουνται ακόμη, λόγω συστημικού αυτοματισμού, περιμένεις να πραγματοποιηθεί παραγωγική και δημοκρατική ανασυγκρότηση; Στο ελληνικό «τρίγωνο των βερμούδων» (: Βενιζέλος-Αγγελοπούλου-Λαλιώτης) εξαφανίζονται ακόμη και τα απομεινάρια των «όρχεων»… και παρακαλώ ας ενημερωθεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ!   

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.