Έπρεπε - ιστορικώς - η ελληνική δεξιά να εγκαθιδρύσει στρατιωτική δικτατορία για να μετεξελιχθεί μετά την κατάρρευσή της και την στρατιωτική ήττα από την Τουρκία στη Κύπρο σε φιλοευρωπαϊκή. Πρόκειται για την προηγουμένως ρωσόφιλη δεξιά που μετατράπηκε σε αμερικανόφιλη, αφού στο μεταξύ διάστημα ερωτοτρόπησε με τον γερμανικό ολοκληρωτισμό και τον φασισμό.
Αυτή η δεξιά με το πρόσωπο του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά επιχειρεί σήμερα να μονοπωλήσει τον ευρωπαϊσμό με έναν απολύτως ανορθόδοξο τρόπο, ορίζοντας την Ελλάδα ως λαθρεπιβάτη στην Ευρώπη: τότε [μετά την πτώση της χούντας] μπήκε [η Ελλάδα] στην Ευρώπη, χωρίς όμως να γίνει Ευρώπη» - ισχυρίστηκε - και έτσι κατ’ αυτόν έμεινε «ανεξόφλητο το γραμμάτιο του 1974», το οποίο ασφαλώς ήρθε η ώρα να εξοφληθεί με την επιβολή καθεστώτος πτώχευσης και φτωχοποίησης στην Ελλάδα και την παραμονή στη κυβέρνηση (ως εγγύηση, προφανώς) των δυνάμεων εκείνων που κατάστησαν την χώρα διεφθαρμένη, ανερμάτιστη, απατεώνισσα και εν πολλοίς απροσάρμοστη «λαθρεπιβάτισσα»!
Κάπως έτσι η αφήγηση του κ. Σαμαρά, την οποία αμέσως ή εμμέσως υιοθετούν δυτικόφιλοι δεξιοί και μοιάζει να ασπάζονται οι α-πολιτικοί κεντροαριστεροί, χαρακτηρίζεται από σχιζοφρένια. Δεν είναι, δηλαδή, που πάσχει σοβαρά πολιτικώς, πάσχει και στο επίπεδο της λεγόμενης «κοινής λογικής». Το εμφανές πρόβλημα παραλογισμού δεν θα με απασχολήσει, θα επικεντρωθώ αποκλειστικά στον πολιτικό παραλογισμό. Και αυτό επειδή θεωρώ την αφήγηση «τώρα γινόμαστε Ευρώπη, εμείς που μέχρι χθες τα τρώγαμε όλοι μαζί από την Ευρώπη, όντες λαθρεπιβάτες στην Ευρώπη» ως ένα αφηγηματικό τερατούργημα - την πλέον διαστροφική και πολιτικώς πρόστυχη αφήγηση της δεξιάς από τον εμφύλιο και εντεύθεν, η οποία έρχεται να παραμορφώσει εντελώς τις πολιτικές σχέσεις στην Ευρώπη και στο εσωτερικό της Ελλάδας, κατ’ αυτήν την ομολογουμένως πολύ ευαίσθητη και κρίσιμη συγκυρία για την ελληνική κοινωνία και το εθνικό συμφέρον.
Είναι η Ελλάδα λαθρεπιβάτισσα στην Ευρώπη που ήρθε μάλιστα η στιγμή να πληρώσει με εσωτερική υποτίμηση και εντόκως τα ναύλα της, όπως θεωρεί η δεξιά και οι σύμμαχοί της από την κεντροαριστερά; Ταυτίζεται άραγε με την ιδέα και τα ανθρωπιστικά και κοσμοπολιτικά ιδανικά του ευρωπαϊσμού η ΕΕ; Ή μήπως ταυτίζεται με τον ευρωπαϊσμό η νεογερμανική ηγεμονική στρατηγική, που χρησιμοποιώντας ως όχημα την ΟΝΕ, την λιτότητα και τον αντιπληθωρισμό με σκληρό νόμισμα, πολώνει τις επενδύσεις και την τεχνολογία στο κέντρο και στραγγαλίζει τον ευρωπαϊκό Νότο, απορρυθμίζοντας εκεί το κοινωνικό κράτος και την παραγωγή και εξανδραποδίζοντας τους εργαζομένους;
Είναι προφανές πως κάτι δεν πάει καλά με την πολιτική αφήγηση των ελλήνων πατριωτών της δεξιάς, οι οποίοι σήμερα διχάζονται μεταξύ ρωσόφιλου παλιμπαιδισμού (: αντιδραστικού, αντιφιλελεύθερου αναχρονισμού) και ενός «λαθρο-ευρωπαϊσμού», ο οποίος, σε αντίθεση με τον ιταλικό και γαλλικό ευρωπαϊσμό, συντάσσεται παραδόξως έως διαστροφικώς με τον γερμανικό ευρωπαϊσμό: Σε αντίθεση με εκείνους που δεν αισθάνονται την ανάγκη να αποδείξουν πως είναι ευρωπαίοι, ορίζει (η δεξιά) με επαρχιώτικο και συμπλεγματικό τρόπο μια νέα ευρωπαϊκή ορθοδοξία για την Ελλάδα στη βάση της νεο-ηγεμονικής, οικονομιστικής αφήγησης της γερμανικής μεταβιομηχανικής ελίτ. Συγκυριακά, ασφαλώς και απολύτως καιροσκοπικά. Αυτοί που αυτή τη στιγμή συνάσσονται ικετευτικά με τον νεογερμανικό ευρωπαϊσμό, την επόμενη στιγμή δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να στραφούν εναντίον της Μέρκελ, όπως ακριβώς οι τυχοδιώκτες σύμμαχοί τους στρέφονται σήμερα ρητορικώς εναντίον του ΔΝΤ, το οποίο μέχρι χθες εμφάνιζαν ως παράγοντα σωτηρίας!
Το ότι είναι κάποιος δεξιός ή νεοδεξιός δεν σημαίνει οπωσδήποτε πως είναι τσαρλατάνος. Και η δεξιά, ιστορικώς, εμφανίζεται να δομείται επί κάποιων ηθικοπολιτικών αρχών, οι οποίες ωστόσο στην σημερινή Ελλάδα φαίνεται να έχουν πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων από τους κυβερνώντες (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και αντικατασταθεί από κινδυνολογία με τη μορφή κατατρομοκράτησης των ελλήνων και σεκιουριτοποιητικών αφηγήσεων - στη θέση πολιτικών αφηγήσεων - του τύπου «πάση θυσία στο Ευρώ» ή «πάση θυσία αποφυγή πολιτικής αλλαγής στην χώρα για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες μας»…
Η ίδια η γλώσσα των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου, όπως και η κυρίαρχη πολιτική αφήγηση που δομείται στη βάση του μηχανισμού παραγωγής κοινής γνώμης από την διαπλοκή, αποτελεί ένα αντικοινωνικό, διαστροφικό πολιτικώς ιδίωμα θεμελιωμένο σε μια δραματική αντίφαση: ενώ υποτάσσει όλες τις ανθρώπινες, κοινωνικές και αστικές ελευθερίες στην οικονομική ελευθερία, έρχεται να επικαλεστεί για πολιτική νομιμοποίηση τον Θεό, τον νοικοκύρη και την πατρίδα, με την έννοια του κυρίαρχου κράτους ασφαλώς! Μόνον που έτσι ο ίδιος ο συντηρητισμός στην Ελλάδα σκάει σαν φούσκα, ακολουθώντας το σκάσιμο της οικονομικής φούσκας της δήθεν ισχυρής Ελλάδας της εποχής του παντοδύναμου πολιτικού μονοπωλίου «ΝΔ-ΠΑΣΟΚ»!
Ας προσπαθήσω, ωστόσο, να παρακολουθήσω αυτήν τη διαστροφική γλώσσα. «Το γραμμάτιο του 1974» έχει ήδη εξοφληθεί από τον Ιανουάριο του 2002, στο πλαίσιο μιας δραματικά στρεβλής ισοτιμίας ευρώ-δραχμής και διαδικασίας ένταξης στην ευρωζώνη, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ανατίμηση της δραχμής ως προς το δολάριο και ενός σερί κερδοσκοπικών ανατιμήσεων προϊόντων και υπηρεσιών μεταξύ 50-300%, με παράλληλη υποβάθμιση της αγοραστική αξίας των μισθών και των συντάξεων. Την κρίση αποσόβησαν (: κυριολεκτικώς διασκέδασαν) οι τράπεζες που με τις πλάτες των χρηματοπιστωτικών θεσμών της ευρωζώνης άνοιξαν τους κρουνούς του χρήματος και πλημμύρισαν με σκληρό νόμισμα την αγορά, φτάνοντας για παράδειγμα μόνον για το 2009 τα δάνεια να ανέρχονταν σε 249,58 δις ευρώ, έναντι 237,53 δις των καταθέσεων!
Ταυτόχρονα, όπως ήταν φυσικό, η ελληνική βιομηχανία, ο τουρισμός και η γεωργική παραγωγή της χώρας έχασαν μεγάλο μέρος της ανταγωνιστικότητάς τους και έτσι η ήδη στρεβλή παραγωγική συγκρότηση της Ελλάδας …παραστρέβλωσε, προδηλώνοντας την φούσκα και την κατάρρευση, που ήρθε 8 χρόνια αργότερα. Στο μεταξύ ενδυναμώθηκε η παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας και των χωρών του ευρώ που συνδέονται άμεσα παραγωγικά με αυτήν και πραγματοποιήθηκαν μοναδικές «αρπαχτές» στην Ελλάδα, από άπληστους της «ημέτερης επιχειρηματικότητας» που στήριζαν και στηρίζουν την δεξιά και την νεοπλουτίστικη κεντροαριστερά. Το «γραμμάτιο του 1974», λοιπόν, «εξοφλήθηκε» από τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού ακριβά μεταξύ 2001-2002. Και με την συντεταγμένη πτώχευση «εξοφλείται» καί η ενδιάμεση περίοδος πλαστής ευημερίας μέχρι το «Καστελόριζο», η οποία νομιμοποιήθηκε αφηγηματικά δια του «χώρες της ευρωζώνης δεν πτωχεύουν»! Οι «διεφθαρμένοι» και «τεμπέληδες» έλληνες είμαστε αναμφιβόλως καλοπληρωτές! Πάντα εξοφλούμε τα «γραμμάτιά μας» προς το εξωτερικό - αλλά οι δεξιοί και κεντροαριστεροί που κυβερνούν δεν το αναγνωρίζουν, καθώς ανήκουν στο ένα-τρίτο που χαρακτηρίζεται από κρατικοδίαιτες μπίζνες, φοροασυλία, φοροαπαλλαγή, φοροκλοπή, εισφοροδιαφυγή και διαφθορά μέχρι το κόκκαλο! Αυτοί πιστεύουν πως ακόμη δεν ξοφλήσαμε το «γραμμάτιο» που οι ίδιοι υπέγραψαν (: για την ακρίβεια ανανέωσαν) με την ΕΟΚ μετά την πτώση της χούντας. Και από την πλευρά τους έχουν απόλυτο δίκιο. Δίκιο βουνό θα έλεγα! Τόσο μεγάλο που το οικονομικό του ηφαίστειο μοιάζει να καλύπτει με στάχτες ολόκληρη την ελληνική εθνική οικονομία και κοινωνία, πλέον!
Αγαπητοί δεξιοί, κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί, τα «γραμμάτιά» σας είναι που κατέστρεψαν την εθνική οικονομία της Ελλάδας και επέφεραν μείζονα ανθρωπιστική καταστροφή, η οποία στη βάση της έχει την πλήρη παραγωγική αποδιοργάνωση της χώρας. Αυτό είναι το πρόβλημα, εκεί βρίσκεται και η λύση της κρίσης, αλλά εσείς φυσικά - και φυσιολογικά για την πολιτική σας συγκρότηση – πετάτε το μπαλάκι στην εξέδρα, μιλώντας μια αλλόκοτη πολιτικώς γλώσσα: «μπήκε [η Ελλάδα] στην Ευρώπη, χωρίς όμως να γίνει Ευρώπη»!!! Προφανώς, εσείς δεν μπορείτε να λειτουργήσετε ως νορμάλ ευρωπαϊκή αστική τάξη, αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα και εθνικών διαστάσεων πρόβλημα.
Η Ελλάδα, δεν υπήρξε ποτέ λαθρεπιβάτισσα στην Ευρώπη, σε αντίθεση με μεγάλο μέρος της μεγαλο-αστικής της τάξης που δεν έπαψε ποτέ να εμφανίζεται και να λειτουργεί ως εθισμένη στο παραεμπόριο, στην παραοικονομία και σε λαθροχειρίες κάθε είδους. Εξετάσεις ευρωπαϊσμού δίνουν σήμερα οι πλέον διεφθαρμένοι και παράταιροι ως προς τον ευρωπαϊσμό από αυτήν ακριβώς την κοινωνική τάξη της Ελλάδας. Μιλούν προφανώς για τον εαυτό τους, χαρακτηρίζοντας, ωστόσο, ως «ελαττωματικούς-ευρωπαίους» όλους τους έλληνες, οι οποίοι - κατ’ αυτούς πάντα - έβαλαν μυαλό μετά το πάθημά τους και δια των Μνημονίων αποφάσισαν να προσαρμοστούν (σε τι ακριβώς;) στην Ευρώπη, να γίνουν δηλαδή κανονικοί ευρωπαίοι!
Ας σοβαρευτούμε επιτέλους! Μας αρέσει, δεν μας αρέσει η Ελλάδα είναι η πλέον πολιτικά νομιμοποιημένη πολίτης της Ευρώπης. Δεν υπάρχει έννοια του ευρωπαϊσμού που να μην περιέχει πολιτισμικά, πολιτικά και γεωπολιτικά την Ελλάδα. Δεν υπάρχει νεωτερική ή ματανεωτερική έννοια του ευρωπαϊσμού που να μην αντλεί την αρχαιολογία της και την γενεαλογία της από την Ελλάδα. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει, αγαπητοί μου, Ευρωπαϊκή Ένωση και ούτε πολιτικά ισχυρή ευρωζώνη χωρίς την Ελλάδα. Οι ευρωπαίοι τραπεζίτες και οι σοβαροί οικονομολόγοι είχαν πολλές και μεγάλες, εύλογες, αντιρρήσεις για την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, οι σημαντικοί ,ωστόσο, πολιτικοί της Ευρώπης, όπως και η γερμανική και βορειοαμερικανική οικονομική ελίτ είχαν αντίθετη άποψη, καθώς έβλεπαν βαθύτερα, ηγεμονικά το πράγμα.
Δίχως την Ελλάδα, ευρωπαϊκή νεο-ηγεμονία δεν κατασκευάζεται, όπως και χωρίς πολιτική ανατροπή στην Ελλάδα με την αριστερά στη κυβέρνηση, εναλλακτική ηγεμονία στο πλαίσιο μιας αποκεντρωμένης Ομοσπονδίας υπό ένα καθολικό σοσιαλ-δημοκρατικό μοντέλο επίσης δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να οραματιστεί. Τόσο απλά…
Ναι, αλλά θα μπορούσε ποτέ η ελληνική αριστερά να μεταβληθεί από σφοδρά αντιδυτική πολιτική δύναμη σε αμιγώς ευρωπαϊκή; Προφανώς εδώ υπάρχει σοβαρή σύγχυση που ασφαλώς ενισχύεται από την απλοϊκή έως «ποδοσφαιρική» συμπεριφορά μεγάλης μερίδας εκ των αριστερών. Ο αντιδυτικισμός της αριστεράς δεν είναι αντιευρωπαϊσμός, αλλά αντικαπιταλισμός και αντι-ιμπεριαλισμός. Η αριστερά δεν είναι δύναμη διαίρεσης της Ευρώπης, αλλά ιστορικά η πολιτική δύναμη που πρωτο-οραματίστηκε την Κοινωνική Ένωση της Ευρώπης, ως ένωση των ευρωπαϊκών λαών και όχι των ευρωπαϊκών βασιλείων ή των καπιταλιστικών ελίτ, ή όπως συμβαίνει σήμερα ως Ένωση για την προστασία του χρηματοκαπιταλισμού και την προώθηση του νεογερμανισμού.
Προφανώς ο διπολισμός και η επικράτηση του σταλινισμού σε ένα μεγάλο τμήμα της μεταπολεμικής αριστεράς, όπως και η αιφνίδια κατάρρευση της Ευρώπης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», μπέρδεψαν τα πράγματα σε ό, τι αφορά στην αριστερά, με αποτέλεσμα η δεξιά με πολιτικές λαθροχειρίες να επιχειρήσει να μονοπωλήσει τον ευρωπαϊσμό από το 1990 μέχρι τις ημέρες μας, δια του α-πολιτικού, ταξικώς υπερβατικού αφηγήματος «συναίνεση στο κέντρο».
Και όμως ήταν η αριστερά του μεγάλου ειρηνιστικού κινήματος πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και η πνευματώδης, βαθιά καλλιεργημένη και γνήσια ειρηνιστική αριστερά του μεσοπολέμου, όπως και η ευρωπαϊκή αριστερά - που αντιστάθηκε στον σταλινισμό και στην δορυφοροποίηση από τη Μόσχα, όπως αντιστάθηκε στον φασισμό - που έδωσαν στον ευρωπαϊσμό μια ουμανιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιαυταρχική και αντι-αυτοκρατορική διάσταση. Πρόκειται για την αριστερά που συνέπλεξε τον ευρωπαϊσμό με μια κοινωνική θεωρία για ολόκληρη της Ευρώπη, σε αντίθεση με την ηγεμονική θεωρία δεξιών και αργότερα νεο-ηγεμονική κεντροδεξιών και κεντροαριστερών. Αυτή η αριστερά ήταν που όρισε τον ευρωπαϊσμό ως εναλλακτική ηγεμονία, ασκώντας κριτική στον ηγεμονισμό (παλαιότερα) και νεο-ηγεμονισμό (σήμερα) που θεμελιώνεται στους αναθεωρημένους κεντρικούς, υπερεθνικούς και διεθνικούς, θεσμούς της λεγόμενης «Δύσης».
Γι’ αυτήν την αριστερά, της ειρήνης και της ευημερίας στην Ευρώπη, η Ελλάδα είναι αδύνατον να διακριθεί από την Ευρώπη. Η Ελλάδα δεν μπήκε στην Ευρώπη το 1974, όπως λένε οι ανόητοι και ασφαλώς άσχετοι με την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας! Η Ελλάδα κατασκευάστηκε ως κρατική, Βεστφαλιανή πολιτική οντότητα, για να υπάρξει Ευρώπη και η ευρωπαϊκή αριστερά σήμερα αντιλαμβάνεται πως οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα θα δείξουν αν το μετανεωτερικό φαινόμενο στην Ευρώπη θα καταλήξει ειρηνικά σε μια Δημοκρατική Ομοσπονδία, ή θα καταστεί παράγοντας διάλυσης της ΕΕ και προάγγελος ενός νέου και καταστρεπτικότερου πολέμου στην ήπειρό μας.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.