Σταμάτησα τον αναλυτικό σημειολογικό μου ανταρτοπόλεμο προς το καθεστώς ηγεμονίας της Ελλάδας, την στιγμή κατά την οποία κατάλαβα πως η δημιουργική παρανόηση των κειμένων μου από τον αναγνώστη, ξεπερνούσε το δικό μου μέτρο εννόησης. Είχαν αλλάξει οι ρόλοι: δεν ήμουν εγώ που διαμόρφωνα το γνωστικό σχήμα για ένα τεστ κοινής πολιτικής νοημοσύνης και «συναισθηματικής νοημοσύνης» (emotional quota), αλλά ο αναγνώστης που έκανε τεστ ευφυΐας σε εμένα στο πλαίσιο ενός σχήματος παρανόησης! Το μέτρο της παρανόησης των κειμένων μου κατέληξε να εκφράζει το μέτρο της δική μου ευφυΐας και αυτό δεν μου φαινόταν έντιμο πράγμα, μια και δεν όριζα τον εαυτό μου ως ποιητή.
Από τί κατασκευάζεται, ωστόσο, το σχήμα της παρανόησης; Από την ιδεοληψία, την ιδεολογία, την αφοριστική ή μηδενιστική προκατάληψη και την πολιτική δομή που ορίζει την ρεαλιστικότητα σε μια κοινωνία ως αλήθεια βασισμένη αποκλειστικά σε οικονομιστικούς, αγοραίους όρους (: ζήτηση-προσφορά). Από την βία της ερμηνείας, με άλλα λόγια, που αποτελεί το μπαλωμένο βρακί της αλήθειας μας.
Οι λύσεις για την αντιμετώπιση της (ελληνικής) κρίσης στο πλαίσιο της παρανόησης είναι τρεις: ή κατασκευάζεις μια ιστορικοπολιτική αφήγηση με εθνικιστικό θεμέλιο, ή μια αφήγηση ταξικού πολέμου, ή μια ψυχολογιστική αφήγηση, την οποία αποκαλείς ρεαλισμό βασισμένον στην οικονομική λειτουργία.
Εγώ πρότεινα μια τέταρτη: ξεβράκωσε την αλήθεια, δηλαδή ξεβράκωσε το σχήμα της προσωπικής σου αντιληπτικής δομής επί της πραγματικότητας που βιώνεις στην Ελλάδα. Αντί να αναζητείς τον οικονομολόγο που παίζει τον ρόλο του ψυχολόγου και τον ψυχολόγο που έρχεται για να επιλύσει μια κρίση παραγωγικού-οργανωτικού χαρακτήρα εντός της οποίας περισσεύει ο εαυτός σου επειδή «σπανίζει το χρήμα», ή τον επαγγελματία πατριώτη ή λαϊκό επαναστάτη, αναζήτησε, αναγνώρισε και πολέμησε την βία που διαμορφώνει την προσωπική σου αναπαράσταση της πραγματικότητας. Την βία που ορίζει τον μηχανισμό της παρανόησής σου. Την εσωτερικευμένη βία που από την μια σε κατακερματίζει ως προσωπικότητα ορίζοντας τον αντιδραστισμό σου, ενώ από την άλλη τείνει να σε εντάξει λυτρωτικά σε κάποιο ιδεαλιστικού, ταξικού, εθνικιστικού, ή ακόμη και αμιγώς μυστικιστικού χαρακτήρα, στρατόπεδο. Έτσι κατασκευάζεις εχθρούς και αντιπάλους για να ορίσεις τον εαυτό σου: βάζεις βρακί στην αλήθεια σου, για να προστατεύεις το δικαίωμα στην παρανόηση. Μόνον που αυτό το «βρακί» αναγνώστη μου είναι εκείνο που αποτελεί το «πέπλο της άγνοιάς» σου, δια του οποίου η βία της ερμηνείας διαμορφώνει την παραίσθηση της πραγματικότητας στον καθένα μας.
Το σχήμα της παρανόησης είναι το σχήμα της παραίσθησης και το τελευταίο το σχήμα που αναζητεί εναγωνίως ένα «βρακί» για να καλύψει τα (μικρο-πολιτικά) αχαμνά μας. Γιατί να τα καλύψει; Για να μην τα δουν οι άλλοι, ή μήπως για να πάψουμε να τα βλέπουμε εμείς οι ίδιοι; Για το αντίθετο: για να δομηθούν και αυτά στον κόσμο της φαντασίωσης ενός ψυχωτικού ατόμου -και κόσμου - που δεν αντέχει να δει την αλήθεια ξεβράκωτη. Την θέλει ολοκληρωτική επειδή την ικανοποίηση την αντιλαμβάνεται ως εικονογραφία του Άλλου και όχι ως (πολιτική) σχέση με τον Άλλον, η οποία ασφαλώς αποκτά χαρακτηριστικά διαστροφής δια του «βρακιού».
Γιατί όλα αυτά τα θεωρητικούλια; Για να (σου) πω τη γνώμη μου με δύο κουβέντες για το σχήμα της παρανόησης που δομεί ως («μονόδρομο») αλήθεια αυτή την περίοδο ο επικοινωνιακός μηχανισμός της διαπλοκής σε διαλεκτική σχέση με την κυρίαρχη «αντιμνημονιακή» προπαγάνδα ασφαλώς, καταλήγοντας: Ξεβράκωσε την αλήθεια στην ΕΕ, για να ανακαλύψεις την Ελλάδα …και αντιστρόφως!
- Αφήστε τη «μεγάλη εικόνα» για την αντιμετώπιση της κρίσης και ασχοληθείτε με τις πολλές «μικρές»! Η οικονομία δεν ξεκινά από το κεφάλαιο, αλλά από την εργασία και την βιόσφαιρα. Η κρίση τιμών στην Ελλάδα αντικατοπτρίζει την κρίση αξιών στην ευρωζώνη και ευρύτερα στην ΕΕ. Για να έχουν καλές τιμές (: υψηλή αξία στην αγορά) τα γερμανικά προϊόντα, θα πρέπει ασφαλώς να δεχτούμε πως περισσεύουν σήμερα οι άνθρωποι και οι φυσικοί πόροι στην Ελλάδα, για παράδειγμα. Το δέχεσαι δεξιέ, κεντροδεξιέ και κεντροαριστερέ και ονομάζεις λαϊκιστή αυτόν που δεν το δέχεται! Αν δεν αυξήσεις την ζήτηση στη Γερμανία, θα συνεχίσει να θεωρείται αναγκαία η μείωση της ζήτησης στην Ελλάδα, με εσωτερική υποτίμηση - πάντα ως παράδειγμα, συμβαίνει και αλλού ασφαλώς - και παράπλευρη συνέπεια των μεταρρυθμίσεων (προσαρμογής) την δραματική ανεργία. Για να μην έχεις κρίση υπερπαραγωγής στην Γερμανία, έχεις κρίση εργασίας (υπερ-ανεργία) στην Ελλάδα!
- Είναι δυνατόν να θεωρεί κάποιος σοβαρός άνθρωπος πως οι καιροί των «πέτσινων υποσχέσεων» παρήλθαν οριστικά και αμετάκλητα στην Ελλάδα, χωρίς να θεωρεί πως πρέπει οι «πέτσινοι» του παρελθόντος και του παρόντος που είναι ακριβώς οι ίδιοι, να περιθωριοποιηθούν οριστικώς και αμετακλήτως;
Τι σημαίνει «πέτσινη υπόσχεση»; Αναδιανομή από πάνω προς τα κάτω, ή μήπως ανάπτυξη και θέσεις εργασίας δια της εσωτερικής υποτίμησης; Ωραίο πράγμα η δημοσιονομική πειθαρχία και τα μικρά ελλείμματα της τάξης του 0,3%- Ο,5% του ΑΕΠ, αλλά τραγικό για την κοινωνία πράγμα μετά από 6 χρόνια δραματικής ύφεσης. Έτσι κατασκευάζεις ή απολύτως «πέτσινους» προϋπολογισμούς ή απολύτως «πέτσινη» κοινωνία. Και «πέτσινη» κοινωνία κατασκευάζεις όταν μέσα στην βαθιά και παρατεταμένη ύφεση επιχειρείς να μειώσεις το έλλειμμά σου, αντί να το αυξήσεις τροφοδοτώντας την δημόσια επένδυση, σε υποκατάσταση της (ιδιωτικής) επενδυτικής ένδειας, αποχής και αποεπένδυσης. Είναι «πέτσινος» αυτός που ορίζει τις ανάγκες της κοινωνίας στο πλαίσιο του οικονομικού περισσεύματος ενός υπό συντεταγμένη χρεοκοπία κράτους! «Πέτσινος» από την κορυφή έως τα νύχια! Πέφτει κι άλλο η παραγωγικότητά σου, πέφτει ακόμη περισσότερο η ανταγωνιστικότητά σου εξαιτίας της μεγέθυνσης του διαρθρωτικού σου προβλήματος στην παραγωγή, κατά την χρηματοπιστωτική κρίση υπό σκληρό νόμισμα, και εσύ αντί για παραγωγική αναδιάρθρωση με έμφαση στον δευτερογενή και πρωτογενή τομέα, υποστηρίζεις την αποχή από την δημόσια επένδυση! Ποιος θα αναδιαρθρώσει την παραγωγή στην Ελλάδα; Υπήρξε παγκοσμίως κάποια περίπτωση παραγωγικής αναδιάρθρωσης χωρίς την άμεση ή έμμεση επενδυτική παρέμβαση του κράτους; Δεν σας αρέσει το ελληνικό κράτος, παρότι από αυτό κερδίζετε και μέσω αυτού υπάρχετε… καλά! Θα μπορούσε να υπάρξει παραγωγική αναδιάρθρωση χωρίς την άμεση ή έμμεση επενδυτική παρέμβαση του Υπερκράτους (ΕΕ);
- Ξεβράκωσε τους «πέτσινους» διαμορφωτές της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, αγαπητέ αναγνώστη, οι οποίοι, αφού ενίσχυσαν κάθε τι «πέτσινο» κατά την μυθοπλασία περί ισχυρής Ελλάδας της προόδου και την ευημερίας, ιδιαίτερα από τα μέσα του 1990 μέχρι το τέλος του 2000, συνεισέφεραν με αφοσίωση στην δημιουργία του «σοκ και δέος» της πτώχευσης κράτους και τραπεζών και φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας αμέσως μετά. Γιατί το κάνανε; Γιατί συνεχίζουν να το κάνουν ακόμη και σήμερα μπαλώνοντάς το «βρακί» μιας διαστροφικής αλήθειας για την Ελλάδα; Επειδή πιστεύουν άραγε ότι το υπό συντεταγμένη πτώχευση τραπεζικό σύστημα της Ελλάδας θα τροφοδοτήσει την ανάπτυξη; Είπαμε, «πέτσινοι» είναι οι άνθρωποι, όχι απολύτως ηλίθιοι! Το κάνουν επειδή πιστεύουν πως η κρίση αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία να αναλάβουν οι ιδιώτες της διαπλοκής την παροχή βασικών κοινωνικών υπηρεσιών που μέχρι τώρα αποτελούν αρμοδιότητα του ελληνικού δημοσίου. Έτσι λογιστικώς θα εμφανίζεις περιορισμένο έλλειμμα, το οποίο στην πραγματικότητα - χωρίς «βρακί» - θα μεταφέρεις στην πλειονότητα της κοινωνίας. Το δικό σου πρωτογενές περίσσευμα, με άλλα λόγια, θα είναι το «βρακί» που θα καλύπτει το διαρκώς αυξανόμενο έλλειμμα στον προϋπολογισμό του μικρομεσαίου νοικοκυριού.
Ποιος θα καλύψει αυτό το έλλειμμα, μια και δεν υφίστανται πλέον χρηματοπιστωτικά περιθώρια από τον τραπεζικό τομέα για κερδοσκοπικό παιχνίδι με τα νοικοκυριά; Το κράτος, ασφαλώς! Και πώς; Κόβοντας χρήμα για να συντηρήσει ένα κάποιο επίπεδο κατανάλωσης. «Πέτσινο» χρήμα στο πλαίσιο ενός διπλού χρηματοπιστωτικού συστήματος, ασφαλώς. Αυτό είναι ακριβώς που κρύβει το «βρακάκι» της κυρίαρχης πολιτικής αφήγησης στην Ελλάδα σήμερα. Εάν δεχτείς ως γυμνή αλήθεια την αφήγηση των κυβερνητικών στην Ελλάδα και των πολιτικών και επικοινωνιακών παραφυάδων τους, θα καταλήξεις στο συμπέρασμα πως ο μόνος τρόπος για να αυγατίσει ο νεοφιλελευθερισμός που αυτοί προωθούν ως ιδεολόγημα, είναι η εγκαθίδρυση ενός διπλού νομισματικού συστήματος για την επόμενη φάση αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης. Ποιόν συμφέρει αυτό; Είναι ή δεν είναι αυτό το «πέτσινο βρακάκι» μιας τραγικής για την Ελλάδα πραγματικότητας, που σχετίζεται ασφαλώς με μία αφάνταστα παραπλανητική «αλήθεια» για την ηγεμονική δομή και οικονομική λειτουργία της ΟΝΕ και της ΕΕ;
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.