Ο Ερντογάν είναι το ISIS - Iσλαμικό Κράτος

Αυτό διασαλπίζει τίτλος της ηλεκτρονικής εφημερίδας της «Επιτροπής Βαλμύ», οργάνου ομάδας Γάλλων διανοουμένων, διαπνεόμενων από τα ιδεώδη της Ντεγκωλλικής εθνικής αντιστάσεως και της γαλλικής ανεξαρτησίας.

Ο τίτλος είναι του άρθρου του εκδότη της εφημερίδας «Η Νέα Ανατολή», Γκαλέπ Καντίλ, το οποίο υιοθετεί και αναδημοσιεύει η «Επιτροπή Βαλμύ», επισημαίνοντας τα ακόλουθα σε Γάλλους ανίδεους αναγνώστες: (σε μτφ. Μιχ. Στυλιανού.)

« Ο Τούρκος πρόεδρος Ρεσέπ Ερντογάν είναι ο αρχηγός των «Αδελφών Μουσουλμάνων» σε μια περιοχή όπου τον βύθισε σε απογοητεύσεις. Ανάξιος να νικήσει την Συρία και τον ηγέτη της, είδε να διαλύονται τα όνειρά του για δόξα επικεφαλής μιας νέο-οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μη μπορώντας να κερδίσει το στοίχημά του για την επιβολή μιας αποικιακής κηδεμονίας στους λαούς της ανατολικής Μεσογείου και της Αιγύπτου, εξαπέλυσε το σελτζουκίδικο μίσος του εναντίον της Συρίας, της Αιγύπτου και του Ιράκ και επεμβαίνοντας σε κάθε υπόθεση του αραβικού κόσμου.

΄Ολοι οι δρόμοι που οδηγούν σε κέρδη του Ι.Κ. (Ισλαμικού Κράτους), σε χρήμα, σε όπλα και σε άνδρες περνούν από την Κωνσταντινούπολη, όπου και γίνονται οι συναλλαγές για την πώληση πετρελαίου, κλεμμένου από το Ιράκ και τη Συρία, με την διαμεσολάβηση τουρκικών επιχειρήσεων, οι οποίες αναλαμβάνουν τη μεταφορά του στους Αμερικανούς και Ισραηλινούς πελάτες τους και στην συνέχεια διοχετεύουν κολοσσιαία ποσά -που υπολογίζονται σε

εκατομμύρια κάθε μέρα- στα χρηματοκιβώτια του Αλ Μπαγδατί.

Υπό την σκέπη των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών έγινε η στρατολόγηση χιλιάδων Τούρκων για τις δυνάμεις του Ι.Κ., στήθηκαν στρατόπεδα για την εκπαίδευσή τους και δημιουργήθηκαν

«αναρρωτικοί οίκοι» για να τους δεχθούν. Πολλοί από αυτούς έχουν

απεικονισθεί σε βιντεοταινίες σε αυτούς τους «οίκους ανάρρωσης», μετά τις σφαγές. Οι φωτογραφίες τους όπως και πολλά ρεπορτάζ που περιγράφουν τις μετακινήσεις τους, έχουν μάλιστα δημοσιευθεί στον τουρκικό τύπο! Και υπό την ίδια σκέπη (της τουρκικής Μ.Ι.Τ.) είναι που συνέρρευσαν χιλιάδες ξένοι μαχητές, για τους οποίους είπε ο Ομπάμα πως « η Δύση ανησυχεί με την επιστροφή τους στις χώρες από όπου προήλθαν».

΄Οσο για τα όπλα, που χρηματοδοτούνται από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, ένα μεγάλο μέρος μεταφέρεται στην Τουρκία, για να δοθούν στο Ι,Κ. αλλά επίσης και σε φατρίες οργάνων των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, που έχουν επίσης διαπράξει σφαγές, έχουν λεηλατήσει τα εργοστάσια της Συρίας και έχουν ρημάξει το βόρειο και ανατολικό τμήμα της χώρας. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της λείας έχει βέβαια περιέλθει στα μέλη του Ι.Κ., σαν ανταμοιβή για τις επιθέσεις τους εναντίον των Κούρδων του Ιράκ και της Συρίας.

Η Τουρκία είναι το κράτος επιδρομέας όπου συνέρχονταν τα «στρατηγεία επιχειρήσεων για την καταστροφή της Συρίας», υπό την διεύθυνση του Αμερικανού στρατηγού Δαυίδ Πετρέους. Είναι το κράτος που ανέλαβε να οργανώσει τις συνόδους των μισθοφόρων, στις διαδοχικές εκδοχές τους, αλλά πάντοτε υπό την σημαία μιας δήθεν συριακής αντιπολίτευσης.  Μιας «αντιπολίτευσης» της οποίας η εμφάνιση, η ονομασία και οι αρχηγοί άλλαζαν κατά τις επιθυμίες των Αμερικανών πατρώνων τους, αλλά της οποίας το αμετάβλητο στοιχείο παρέμενε μια φαντασιακή «οθωμανική εξουσία », απόλυτα αποφασισμένη, λόγω του μίσους της κατά της Συρίας και του λαού της και της εχθρότητάς της για ό,τι είναι αραβικό.

Ο Ερντογάν έχει στο στόχαστρο την αραβική Αίγυπτο, λαό και ηγέτες, μετά την εξέγερσή τους εναντίον της Οργάνωσης των «Αδελφών Μουσουλμάνων», αυτή τη «μήτρα της τρομοκρατίας και υπηρέτρια της αποικιοκρατίας στην Ανατολή», επειδή οι Αιγύπτιοι που πίστεψαν στην προπαγάνδα τους, σύντομα ανακάλυψαν την υποκριτική συναλλαγή, που υπογράφτηκε στα γραφεία της αμερικανικής πρεσβείας, την παραμονή της ανόδου του Μωχαμέτ Μόρσι στην εξουσία, υπό την αιγίδα του χαλίφη της Οθωμανικής ψευδαίσθησης, κατασκευαστή του Ι.Κ. και προστάτη των τζιχαντιστών που δρουν στη Συρία (σημ: εννοεί τον του Ερντογάν).

Ο Ερντογάν θέλει να εξαρθρώσει το Ιράκ, φιλοδοξεί να καταλάβει το Κιρκούκ και τώρα ετοιμάζεται να επιτεθεί στη Συρία για να συμπληρώσει το «Σχέδιο Ι.Κ», με πρόσχημα μια δήθεν ζώνη ασφαλείας, που επιζητεί να επιβάλει. Αλλά η παραμικρή διείσδυση της Τουρκίας στο συριακό έδαφος θα θεωρηθεί σαν επίθεση κατά της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας της και θα κινήσει την κατάλληλη αποφασιστική απάντηση. Το συριακό κράτος είναι προετοιμασμένο να αποκρούσει τους επιδρομείς.

Ενώ, σοφά πράττοντας, η συριακή κυβέρνηση αποδέχθηκε σιωπηρά και χωρίς επίσημη συμφωνία και νομιμοποίηση, τα αμερικανικά αεροπορικά πλήγματά εναντίον του Ι.Κ., παράλληλα διακήρυξε, δια του υπουργού της των Εξωτερικών στη Νέα Υόρκη, πως κάθε χερσαία εισβολή στο έδαφός της, με οποιοδήποτε πρόσχημα, θα θεωρηθεί ως επίθεση κατά της εθνικής κυριαρχίας της.

Οι συριακές αρχές έχουν πλήρη επίγνωση όλων των ενδεχομένων κινδύνων και διατηρούν ισχυρά ατού, αλλά στη Δαμασκό οι λογαριασμοί εξοφλούνται την κατάλληλη στιγμή και η Συρία σε συνεργασία με τους συμμάχους της χαράσσει τις κόκκινες γραμμές και τους κανόνες. Θα πρέπει επομένως να αναμένουν μιαν άμυνα και αντίσταση με όλα τα διαθέσιμα μέσα, τόσο περισσότερο μάλιστα εφ όσον πρόκειται για μια εγκληματική συμμαχία και η Τουρκία του Ερντογάν αποτελεί το στρατηγείο αυτής της συμμαχίας και από τα κράτη- μέλη της το πιο υποκριτικό, κακοποιό και έμπλεο μίσους.»

Στον υπομνηματισμό αυτού του άρθρου από το γαλλικό όργανο «Comité Valmy» αναφέρεται ότι το άρθρο της «Νouvel Orient» δημοσιεύθηκε την παραμονή της εξουσιοδότησης από την τουρκική εθνοσυνέλευση στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία. Σχολιάζεται με σαρκασμό η θετική αντίδραση των γαλλικών συστημικών ΜΜΕ στην τουρκικήν απόφαση όπως και οι επίσημες επαφές της γαλλικής κυβέρνησης με την Άγκυρα στο  επίπεδο υπουργών των Εξωτερικών, αλλά και η κώφευση της γαλλικής κυβέρνησης –που πρώτη συστρατεύθηκε στην Άγγλο-αμερικανική εκστρατεία «εναντίον του Ι.Κ.»- να προστρέξει σε βοήθεια των πολιορκημένων Κούρδων της Συρίας.

Το γαλλικό πατριωτικό όργανο ενημέρωσης αναφέρεται στη προγραμματισμένη για τις 10 του μηνός συνάντηση του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών  με τον Νταβούτογλου και οικτίρει τη στάση μιας κυβέρνησης ξεπεσμού της Γαλλίας σε επίπεδο  Ολάντ-Βαλς-Σαρκοζί, πού βομβαρδίζει, βοηθώντας τους Κούρδους του Ιράκ, αλλά αρνείται να βοηθήσει τους πολιορκημένους Κούρδους της Συρίας, που απειλούνται με σφαγή στο Κομπανί, για να μη δυσαρεστήσει τους Τούρκους φίλους της.