Κατά την περίοδο των αμέσως προηγούμενων γενικών εκλογών, με μια σειρά άρθρων μου στη βάση εκείνου υπό τον τίτλο «Τρόμος Γύρω από τη Κάλπη», είχα εξηγήσει τον μηχανισμό μετατροπής μιας κατεξοχήν πολιτικής διαδικασίας(: εκλογές) για την πατρίδα μας σε σεκιουριτική (securitized,securitizing). Είχα επισημάνει τους άμεσους και έμμεσους κινδύνους για την Ελληνική Δημοκρατία, τον κοινοβουλευτισμό και την δημοκρατική κουλτούρα από αυτή την διαδικασία σεκιουριτοποίησης των εκλογών, στο πλαίσιο μιας γενικότερης α-πολιτικής και οικονομιστικής θεώρησης και νοηματοδότησης της κρίσης.
Είχα απόλυτο δίκιο, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, με το μοναδικό αναπάντητο ερώτημα να αφορά στην υπόθεση (μου) πως η σοβαρή διαστροφή της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν επηρεάζει απλώς αρνητικά το καθεστώς της ζωής με την διπλή έννοια της αειφορίας του κοινωνικού και φυσικού περιβάλλοντος, αλλά και το καθεστώς κεφαλαιουχικής συσσώρευσης και αναδιανομής, βραχυκυκλώνοντας αυτή καθ’ εαυτή την καπιταλιστική διαδικασία. Στην συνέχεια είναι το καπιταλιστικό αδιέξοδο που οδηγεί σε σοβαρή κρίση το δημοκρατικό φαινόμενο, προκαλώντας με έναν διαλεκτικό τρόπο την αποστροφή ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων προς την πολιτική, στάση που ενισχύει τον μηδενισμό, τον ατομισμό, τον ωχαδερφισμό, τον ρατσιστικό εθνικισμό, την ζηλοφθονία και την αντεκδίκηση, καθώς και την βαθύτερη περιφρόνηση προς τους δημοκρατικούς-αστικούς θεσμούς.
Τότε (κατά-)λύση στη κρίση της δημοκρατίας έρχεται να προσφέρει ο ολοκληρωτισμός, είτε με την μορφή της ολοκληρωτικής αγοράς, είτε με την μορφή του εθνικιστικού φασισμού, στον βαθμό που το κομμουνιστικό κίνημα έχει πάψει να υπάρχει πραγματικά, καθώς έχει ανατραπεί ριζικά η βιομηχανική και νεωτερική τάξη πραγμάτων που το όριζε και του προσέδιδε δυναμική. Κάπως έτσι ο κομμουνισμός από ιστορικός υλισμός μετατράπηκε σε διαλεκτικό ιδεαλισμό και οι κομμουνιστές δίχως να το καταλάβουν πέρασαν «φιλοσοφικώς» από τον Μαρξ στον Χέγκελ, διαπράττοντας ασφαλώς ένα δραματικό ιστορικό ατόπημα/πισωγύρισμα, που ενισχύει εμμέσως τον αντιδραστισμό και άρα αντικειμενικώς τον «ταξικό εχθρό»…
Είχα δίκιο, λοιπόν, ως προς την εκτίμηση της αντιδημοκρατικής εκτροπής δια της σεκιουριτοποίησης των προηγούμενων εκλογών και μάλλον δίκιο για την όξυνση της κρίσης ως κοινωνικό και παραγωγικό ζήτημα, εξαιτίας αυτής ακριβώς της διαδικασίας αποπολιτικοποίησης των εκλογών. Μόνον που αυτό το «δίκιο» μου ελάχιστα πλέον συλλαμβάνει και περιγράφει την πολιτική εξέλιξη στην Ελλάδα. Οι εκλογές από securitized issue, κατασκευασμένο αφηγηματικά στο πλαίσιο απειλών για έξοδο από το ευρώ και απειλητικών παραστάσεων που παρέπεμπαν ευθέως στην αιφνίδια πτώχευση της Αργεντινής, μετατρέπονται σήμερα σε πολεμικού χαρακτήρα securitized issue, σε ένα ζήτημα, δηλαδή, που απαιτείται να αντιμετωπιστεί όχι απλώς στο πλαίσιο του κράτους έκτακτης ανάγκης που έχει θεσπιστεί δια των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, αλλά έξω και πέρα από την συνταγματική τάξη της χώρας.
Έτσι οι εκλογές από κατάρα για τον κάθε ημέτερο του ελληνικού καθεστώτος, για την διαπλοκή και το πελατειακό καθεστώς της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των παραφυάδων τους, τύπου «Το Ποτάμι», κατέληξαν να θεωρούνται απειλή για την σταθερότητα και την ασφάλεια της ίδιας της Ελλάδας. Δίχως υπερβολή, είναι σαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να αποτελούν τους εχθρούς της πατρίδας και να πρέπει να αντιμετωπιστούν με πολεμικά μέσα και ειδικές διαδικασίες που θα αποτρέψουν την άμεση ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και αν αυτό δεν μπορεί να καταστεί δυνατόν, επιχειρούν τουλάχιστον να στριμώξουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μία μεταβατική κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» μέχρι τις εκλογές, ώστε πλέον η ηγεσία του να φτάσει εκεί «ξεδοντιασμένη» και συμβιβασμένη με το καθεστώς που καλείται από τους ψηφοφόρους της να ανατρέψει.
Η επιχείρηση αυτή απαιτεί διαρκείς τρίπλες γύρω από μία φαντασιακή τρομοκάλπη, που καταλήγουν σε απίστευτα αυτογκόλ για την συγκυβέρνηση, η οποία με πρωτοφανές θράσος μετράει τα αυτογκόλ της με θετικό πρόσημο σαν να πρόκειται για γκολ στην εστία της αντιπολίτευσης, με την εξήγηση πως είμαστε «οι πιο καλοί τριπλαδόροι», «έχουμε, δηλαδή, την μαγική ικανότητα άλλα νομοθετήματα να προβάλουμε στα ΜΜΕ, άλλα να περνάμε στην βουλή και άλλα να εφαρμόζουμε στην πράξη, αν δεν τα διαγράψουμε την αμέσως επόμενη μέρα της ψήφισής τους». Ιδιαίτερα σε ο, τι αφορά στα φορολογικά, τα μισθοδοτικά και τα χαράτσια, ή στην ταλαίπωρη φορολόγηση ακινήτων, το μπάχαλο δεν περιγράφεται. Είναι εκεί που πονάει ιδιαίτερα το πελατειακό καθεστώς ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και γι’ αυτό εμφανίζεται, αντί να τριπλάρει τους πολιτικούς του αντιπάλους, να κάνει τρίπλες σκιαμαχώντας στην μικρή του εστία μέχρι να γλιστρήσει η μπάλα στα δίχτυα του.
Πρόκειται, αγαπητέ αναγνώστη, για τον ορισμό της πολιτικής αβεβαιότητας και για σαφή εκδήλωση ακυβερνησίας, η οποία επιχειρείται να συγκαλυφθεί με την επιχείρηση σεκιουριτοποίησης των εκλογών και διάφορα άλλα περιφερειακά ως προς αυτήν ζητήματα, που αποκτούν διάσταση φάρσας: μια και για τους κυβερνητικούς φαίνεται να έχουν διασφαλιστεί οι 180 βουλευτικές ψήφοι για την εκλογή νέου προέδρου της δημοκρατίας, οι άνθρωποι, δίχως να έχουν αίσθηση της ιλαροτραγωδίας του πράγματος, δηλώνουν έτοιμοι να προχωρήσουν τις διαδικασίες αναθεώρησης του συντάγματος!!! Επί μία εξαετία το σύνταγμα της Ελλάδας έχει καταστεί κυριολεκτικώς και μεταφορικώς «κουρελόχαρτο» και οι συγκυβερνώντες ορκίζονται πως είναι έτοιμοι να κάνουν την συνταγματική τους υπέρβαση!
Δεν είναι εντελώς παράλογο, αν και προφανώς εμφανίζεται εντελώς παράδοξο. Αν πετύχεις να πας με μία αναθεωρητική του συντάγματος πρόταση σε γενικές εκλογές, βάσιμα θα υποθέτεις ότι θα έχεις μεταβάλει τις εντυπώσεις του κουρελιάσματος του συντάγματος επί των ημερών σου, μια και ήδη αυτό καθεαυτό το σύνταγμα θα έχει απαξιωθεί ως απαρχαιωμένο και ξεπερασμένο από τους καιρούς, συντακτικό κείμενο. Ιδού άλλη μια τριπλίτσα μέσα στην ίδια την εστία του καθεστώτος! Το αυτογκόλ θα ακολουθήσει πιθανότατα και εδώ, όπως και το «συγνώμη, ένα λάθος έγινε», που η κυβέρνηση έχει την παρρησία να «διορθώσει»!
Είναι, λοιπόν, άδικο οι πολιτικοί αντίπαλοι της συγκυβέρνησης και του καθεστώτος που την στηρίζει – δηλαδή που την στήριζε μέχρι σήμερα διότι από αύριο πολλά θα αλλάξουν – να τους αποκαλούν «κωλοτούμπες»! Τριπλαδόροι είναι οι άνθρωποι, μόνον που στο πλαίσιο της σεκιουριτοποίησης των εκλογών κατέληξαν να κάνουν τρίπλες μεταξύ τους, με φανταστικούς αντιπάλους, ακόμα και με φαντάσματα, μέχρι να πετύχουν το αυτογκόλ για το οποίο δηλώνουν μάλλον υπερήφανοι. Ποιο είναι το κόλπο αυτής της «ιδιορρυθμίας»; Το χειροκρότημα! Χειροκροτώντας τον εαυτό μας όταν πετυχαίνει γκολ εις βάρος της ίδιας της εστίας μας αντί της εστίας του αντιπάλου, είναι σαν να πετύχαμε γκολ εναντίον των άλλων. Μα αυτό δεν μοιάζει με ειρωνικό χειροκρότημα; Ασφαλώς! Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, εκτός εκείνης που αφορά στην σεκιουριτοποίηση της εκλογικής διαδικασίας. Μόνον σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσε το κάθε αυτογκόλ των κυβερνητικών να χαρακτηριστεί επιτυχία. Κάπως έτσι κτίστηκε και το success story Σαμαρά ως σύνολο αυτογκόλ. Όλη η προσπάθεια, λοιπόν, των πολιτικών δυνάμεων που επιχειρούν να διασκεδάσουν την ανάγκη για εκλογές, είναι από δω και πέρα να προσδώσουν σαφή πολεμικό χαρακτήρα στην σεκιουριτοποιημένη εκλογική διαδικασία. Και αυτό μόνον με μία συνταγή μπορεί να επιτευχθεί: με την πρωτοφανή κατατρομοκράτηση των εκλογέων, μετατρέποντας τα πολιτικά διλήμματα αυτής της διαδικασίας σε θεμελιώδες δίλημμα ασφαλείας (security dilemma) για την ελληνική οικονομία, το κράτος και το έθνος!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.