Εάν οι παράγοντες της τρόικας δεν συνέπρατταν κυριολεκτικώς εγκληματικά και επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα με αυτό το διεφθαρμένο και διαστροφικό πολιτικό και οικονομικό καθεστώς που κυριάρχησε και ακόμη ηγεμονεύει στην πατρίδα μας (στο πλαίσιο ενός πολιτικοοικονομικού win-wingame), στην πρόκληση τόσο μεγάλης κοινωνικής καταστροφής, ειλικρινά σου λέω αναγνώστη μου, πως εγώ ένας μάλλον ορκισμένος πολέμιος της τρόικας θα αισθανόμουν την ανάγκη να δηλώσω: σε αυτή τη συγκυρία είμαστε όλοι τροϊκανοί!
Αν συνέβαινε η τρόικα να αποσταθεροποιήσει το απολύτως χυδαίο, αμοραλιστικό και διεφθαρμένο καθεστώς διακυβέρνησης και διοίκησης της ύστερης Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, χωρίς προηγουμένως να προκαλέσει ένα τεράστιο και μη-διαχειρίσιμο πλέον με την μεθοδολογία της κλασικής πολιτικής οικονομίας, Κοινωνικό Ζήτημα, επιφέροντας τελικώς κρίση «κοινωνικής συνοχής», σήμερα δεν θα δίσταζα να ορίσω την τρόικα ως έναν προοδευτικό παράγοντα. Δυστυχώς, όμως, για την Ευρώπη, τον ευρωπαϊσμό και ασφαλώς για την ελληνική κοινωνία, οι παράγοντες της τρόικας έπαιξαν έναν άθλιο, καιροσκοπικό και άκρως αντιδραστικό ρόλο. Φρόντισαν δια της αποσταθεροποίησης της ελληνικής κοινωνίας να αποσταθεροποιήσουν το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς της Ελλάδας και έτσι διέπραξαν έγκλημα εις βάρος των δύο τρίτων του ελληνικού πληθυσμού.
Θα μπορούσαν να πράξουν διαφορετικά; Ασφαλώς, αν το μοντέλο διακυβέρνησης στην ΕΕ ήταν πράγματι δημοκρατικό, εάν το ΔΝΤ δεν υποκρινόταν και έπαιζε ελιτιστικά, κυβερνητικά και επιχειρηματικά παιχνίδια χρησιμοποιώντας ως ομήρους λαούς, ή αν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν δομείτο στη βάση δραματικά οπισθοδρομικών τεχνασμάτων και πολιτικών αντιλήψεων ισχύος. Όλοι αυτοί, αφού πρώτα κατέστησαν από έξω το ελληνικό καθεστώς σφόδρα εκβιάσιμο, εντάσσοντάς το σε μια αυτοκαταστροφική πρακτική και πολιτική αφήγηση, διαμόρφωσαν τις εσωτερικές προϋποθέσεις ανατροπής του. Αυτό μπορεί να φαίνεται και να είναι μια πολιτικώς ορθή πρακτική, αντλούσα απευθείας από την δημοκρατικοφανή επίφαση του νεο-αποικισμού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αρμόζει στις διακηρυγμένες αρχές που ορίζουν την ευρωπαϊκή ηθική στην πολιτική και την ευρωπαϊκή νομιμότητα.
Υπήρχε τρόπος και μέσα να περάσει η Ελλάδα στην Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία, με περιθωριοποίηση των διαπλεκομένων και σοβαρό πλήγμα στο κράτος πατρωνίας και οικογενειοκρατίας, χωρίς προηγουμένως κοινωνική καταστροφή. Μόνον που αυτός ο τρόπος και αυτά τα μέσα – που αποτέλεσαν στοιχεία της προσωπικής μου παρέμβασης την τελευταία οκταετία και στρατηγικούς άξονες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς – δεν ήταν και ούτε είναι ο τρόπος και τα μέσα της κυρίαρχης ελίτ στην Ευρώπη και ασφαλώς της τρέχουσας χρηματοπιστωτικής, εμπορικής και επικοινωνιακής παγκοσμιοποίησης.
Ένας καλός έλληνας φίλος μου - από τα σημαντικά κεφάλαια που διαθέτει η ελληνική διοίκηση - μου έλεγε χθες το βράδυ: τελικά έχεις δίκιο για την Ελλάδα, αλλά πως θα το διαπραγματευτείς σε μια ΕΕ που μετά την μαζική της διεύρυνση έλαβε την μορφή της Γιουροβίζιον /Ευρωβίζιον. Έχει δίκιο βουνό ο φίλος μου, δεν είναι European Union αυτή! Έχει καταντήσει μετά το 2002 «Eurovision»! Και έχει καταντήσει έτσι, διότι επιχειρήθηκε ο γερμανικός Νεοκεϋνσιανισμός να παντρευτεί πολιτικώς παράδοξα με την ολοκληρωτική αγορά του πλέον διαστροφικού νεοφιλελευθερισμού, παράγοντας μια μορφή Νεο-ηγεμονίας στην ήπειρό μας υπό την «ψιλή διακυβέρνηση» της γερμανικής ελίτ.
Αυτή η EU που ολοένα και περισσότερο μοιάζει και συμπεριφέρεται σαν Eurovision, ήταν μάλλον φυσικό να μετατρέψει άνετα τους εκβιαστές έλληνες πολιτικούς σε απολύτως εκβιάσιμα πιόνια, τα οποία περνούν - μετασχηματίζοντας τον εκβιασμό που υφίστανται - την εκβιαστική αυτή διάσταση της πολιτικής μεταρρυθμίσεων στην ελληνική κοινωνία ως απολύτως εκβιαστικά διλήμματα προς τον ελληνικό λαό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα επικοινωνιακό «zero-sum game» στο εσωτερικό, που καταστρέφει, αν δεν γελοιοποιεί το «prisoner’s dilemma game» στο οποίο οι συγκυβερνήτες (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και ένα ολόκληρο καθεστώς που τους στηρίζει και στηρίζεται από αυτούς εμφανίζεται να επιδίδεται στο εξωτερικό. Καταλύτης και των δύο αυτών απολύτως ξεχωριστών παιγνίων (άλλο στο εσωτερικό και άλλο στο εξωτερικό) των εκβίασιμων-εκβιαστών πολιτικών ηγητόρων μας εμφανίζεται να είναι η ιδιωτικοποίηση (:οι ιδιωτικοποιήσεις). Και έτσι ένα κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα μετατρέπεται σε οικονομικό με διασκέδαση της σοβαρής ηγεμονικής αμφισβήτησης του διαπλεκόμενου και αθεράπευτα πελατειακού ελληνικού καθεστώτος από εκείνους που για την δική τους σταθερότητα φρόντισαν να τους κρατήσουν μέχρι σήμερα στον αναπνευστήρα, ενώ καλά γνώριζαν πως είναι κλινικά νεκροί με όρους ευρωζώνης.
Σήμερα ο Κυριακάτικος Τύπος που αμέσως ή εμμέσως υποστηρίζει αυτό το καθεστώς, αντικειμενικά καταρρέουσας ηγεμονίας στο εσωτερικό, εξαιτίας των αποφασιστικών πλέον κινήσεων αποσάθρωσής του από την EU, που όπως είπα Eurovisionίζει, και το ΔΝΤ, επιχειρεί εναγωνίως να προκαλέσει μια μορφή συσπείρωσης των εκλογέων στο πλευρό των αγωνιζόμενων εναντίον της τρόικας, εκβιαστών προς τον ελληνικό λαό, ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι φέρονται να εκβιάζονται ανηλεώς από τους παράγοντες της τρόικας!!!
Είναι απολύτως κατανοητό το εγχείρημα των επικοινωνιακών βραχιόνων του καταρρέοντος ελληνικού καθεστώτος να εμφανίσουν τους μέχρι χθες θήτες των δύο τρίτων του ελληνικού λαού σε σημερινά θύματα. Μόνον που δυστυχώς γι’ αυτούς και για ολόκληρο το καθεστώς, είναι ένα κλασικό εγχείρημα «τελειωμένων» πολιτικών οντοτήτων, το οποίο δεν διαθέτει ίχνος πρωτοτυπίας και έμπνευσης!
Η οργανωμένη καμπάνια «πατριωτικοποίησης» όλων αυτών των πολιτικών προσωπικοτήτων και πολιτικών δυνάμεων της δεξιάς, κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς που αρχικά ενέταξαν την χώρα σε ένα καταστροφικό για την κοινωνία της και την εθνική οικονομία της «ατομικό μηχανισμό» και στην συνέχεια με διαφορετικά πολιτικά σχήματα εντός του ιδίου γενικού πολιτικού πλαισίου, διαχειρίστηκαν υπό την επιτροπεία της τρόικας την κρίση, φαντάζει στα μάτια οποιουδήποτε έλληνα ή ξένου που δεν έχει χάσει το μυαλό του, ως φαρσοκωμωδία.
Οι εκβιαστές-εκβιαζόμενοι που μετατράπηκαν σε εκβιαζόμενους-εκβιαστές, μικρή σημασία έχει πλέον αν θα εμφανίζονται ως εκβιαστές-εκβιαστές ή εκβιαζόμενοι-εκβιαζόμενοι! Είναι πολύ αργά για να δομηθεί πάνω σε μία νεοθυματοποιητική για το ελληνικό καθεστώς πολιτική αφήγηση, πολιτική νομιμοποίηση προς αυτούς που όρισαν την δική τους μικρο-πολιτική και μικρο-οικονομική σωτηρία ως σωτηρία του ελληνικού λαού και του εθνικού συμφέροντος. Είναι απλώς πολύ αργά πλέον για ένα τέτοιο εγχείρημα! Ο νέος πατριωτισμός που θα οδηγήσει με ασφαλή βήματα στην Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία, που θα χαρακτηρίζεται από γνήσιο εκδημοκρατισμό και παραγωγική ανασυγκρότηση, προϋποθέτει τον εξοβελισμό των εκβιάσιμων από την τρόικα ελλήνων εκβιαστών του ελληνικού λαού, πολιτικών.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.