"Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα;;;"
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα, και σίγουρα μια κακιά μάγισσα ή ένας κακός μάγος που ήθελε το κακό της και ζήλευε την ομορφιά της. Βέβαια, εμφανίζεται και ο όμορφος πρίγκιπας που την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά και παλεύει για την αγάπη της ενάντια στις δυνάμεις του κακού. Μάλιστα, στη διάρκεια της ιστορίας, ενώ φαίνεται ότι το η κακιά μάγισσα παίρνει το προβάδισμα χρησιμοποιώντας όλη της την τέχνη, στο τέλος ο πρίγκιπας καταφέρνει με όπλο την αγάπη να νικήσει και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Τα παραμύθια μας νανουρίζουν, μας εξάπτουν τη φαντασία, μας ταξιδεύουν σε κόσμους έξω από την πραγματικότητα, μας φέρνουν αντιμέτωπους με τα πρώτα ηθικά διλήμματα και μας μαθαίνουν το «καλό» και το «κακό». Έννοιες που στη μετέπειτα ζωή μας σπανίως τις βλέπουμε αυτούσιες και ξέχωρες. Είναι ποτέ κάποιος μόνο καλός ή μόνο κακός; Ωστόσο, οι μύθοι και τα παραμύθια που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά ήθελαν να κάνουν πολύ ξεκάθαρο στο κοινό το τι είναι καλό και τι είναι κακό. Ίσως υπήρχε μια ανάγκη να μπουν αυτές οι ταμπέλες για πολλούς λόγους…
Αναρωτιέμαι όμως πόσο εθισμένοι είμαστε στο «Ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Δεν λέω βέβαια ότι θα ήταν καλύτερο να αφηγηθούμε σε ένα μικρό παιδί ότι η Σταχτοπούτα έμεινε για πάντα στις στάχτες της και με απωθημένο τον πρίγκιπα γιατί ποτέ δεν ήρθε τελικά να δοκιμάσει το γοβάκι. Ούτε ότι ότι όταν φάνε οι λύκοι μια γιαγιά κανένας κυνηγός δεν μπορεί να του κάνει εγχείρηση για να βγάλει τη γιαγιά αυτούσια από το στομάχι του. Αλλά πόσο αυτή η φαντασίωση του happily everafter μας ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή μας; Πόσο περιμένουμε τον πρίγκιπα ή τον τέλειο έρωτα που ο ένας κοιτά τον άλλον και δεν υπάρχει αύριο;
Η πραγματικότητα στις σχέσεις δεν είναι ακριβώς όπως στο σενάριο της Ωραίας Κοιμωμένης… Ο έρωτας μπορεί να έχει πολλές μορφές. Μπορεί να είναι απότομος, μπορεί να είναι σταδιακός, μπορεί να υπάρχουν στιγμές έρωτα. Μπορεί να περνάει και μετά να έρχεται η αγάπη. Μπορεί να περνάει και μετά να έρχεται η ανία. Μπορεί η κακιά μάγισσα να είχε κι αυτή τις ανασφάλειες της και με μια καλή ψυχοθεραπεία να μην έστελνε το μήλο στη Χιονάτη. Μπορεί και ο Τζαφάρ στον Αλλαντίν να ήθελε την εξουσία για να αναπληρώσει το κενό της αγάπης και των φίλων.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά γιατί συχνά βλέπω γύρω μου ανθρώπους που έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από τη ζωή τους. Θα ήθελαν πολύ να είναι παραμύθι. Και να σας πω την αλήθεια… και ποιος δεν θα ήθελε, ίσως κι εγώ… Όμως η ζωή δεν είναι ακριβώς έτσι. Ας μην κλείνουμε πόρτες επειδή δεν είναι η πόρτα του Βασιλικού Κάστρου, ας μην διστάζουμε να φιλήσουμε έναν βάτραχο επειδή σίγουρα δεν θα γίνει πρίγκιπας. Η μαγεία της ζωής είναι ότι μπορείς να τη διαμορφώσεις εσύ σύμφωνα με τις επιλογές σου και να την κάνεις εσύ να μοιάζει με παραμύθι. Και να ζήσουν και αυτοί καλά, και εσύ καλύτερα…
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.