Το άρθρο αναφέρει ότι ένας πολίτης που "μοιράζεται" την κοινά αποδεκτή άποψη ότι η λύση για την κρίση είναι να αυξηθούν οιδημόσιες δαπάνες και να αναδιαρθρωθεί τοχρέος, αναγκαστικά συντάσσεται αυτή την περίοδο με τα κόμματα της Αριστεράς, όπως το Die Linke στη Γερμανία και τα προαναφερθέντα, το ισπανικό και το ελληνικό.
Ακόμη και αν κάποιος δεν είναι υποστηρικτής της ριζοσπαστικής αριστεράς, αν ζει στην Ευρωζώνη και θέλει αλλαγή πολιτικής, αυτή είναι η μόνη του επιλογή, σημειώνεται.
Όσο για τα κόμματα της κεντροαριστεράς, οι FT αναφέρουν ότι εκείνα υποστηρίζουν αυτές τις πολιτικές δημοσιονομικής χαλάρωσης και ενίσχυσης της ανάπτυξης όσο είναι εκτός των κυβερνήσεων, αλλά όταν καταλάβουν κυβερνητικές θέσεις, τότε αλλάζουν την ατζέντα. Ενδεικτική περίπτωση, αυτή τουΦρανσουά Ολάντ.
Σχολιάζοντας τις θέσεις του Podemos για ελάφρυνση του χρέους, αλλαγή πολιτικής και παραμονή στην Ευρωζώνη, το άρθρο αναφέρει πως το status quo της χώρας φοβάται πως η ατζέντα αυτή θα μετατρέψει την Ισπανία σε Βενεζουέλα.
Ωστόσο δεν υπάρχει κάτι ακραίο στην πεποίθηση πως αν το χρέος είναι μη βιώσιμο πρέπει να αναδιαρθρωθεί ή ότι αν το ευρώ πρόκειται να φέρει δεκαετίες βασάνων, είναι απόλυτα νόμιμο να αμφισβητηθούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι πολιτικές που ακολουθούνται, τονίζεται στο δημοσίευμα.
Ωστόσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παίζουν το παιχνίδι της επιμήκυνσης του χρέους και της αγνόησης του προβλήματος, αναφέρει το άρθρο, τονίζοντας ότι τα αποτελέσματα της μυωπικής αυτής στρατηγικής μπορεί να τα δει κανείς στην Ελλάδα.
Διαβάστε το άρθρο
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.