Όταν ξεκίνησε η χρηματοπιστωτική κρίση, κάποιοι παρότι δεν ήμασταν σε δυναμική ανάληψης ευθυνών -δεν ήμασταν κόμμα που διεκδικούσε εξουσία, είχαμε χαμηλά ποσοστά- προειδοποιήσαμε εντούτοις ότι οι εμμονές των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρώπης θα μετατρέψουν την κρίση από χρηματοπιστωτική σε δημοσιονομική. Η δημοσιονομική κρίση με τη σειρά της έγινε πολύ γρήγορα κρίση της πραγματικής οικονομίας και στο τέλος κρίση αποπληθωρισμού.
Η κρίση πέντε χρόνια τώρα μεταλλάσσεται και ανακυκλώνεται. Σήμερα είναι πολύ πιθανό πολύ σύντομα να βρεθούμε μπροστά και σε τρίτο επεισόδιο κρίσης και ύφεσης. Τα πρώτα σημάδια έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε όλη την Ευρώπη. Ακόμη και χώρες όπου κανείς δεν είχε μέχρι σήμερα διανοηθεί ότι θα τους ακουμπήσει η κρίση φαίνεται ότι τις ακουμπά.
Η Ελλάδα όμως, η χώρα μας, βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα από πολύ νωρίς, από το 2010 και της έλαχε να είναι ο τόπος όπου θα εφαρμοζόταν το πιο ακραίο πολιτικό και οικονομικό πείραμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε προειδοποίησε: «Όχι προγράμματα λιτότητας, όχι εσωτερική υποτίμηση, όχι σε πολιτικές ακραίας φτώχειας». Οι Κυβερνήσεις τότε του κ. Παπανδρέου, αργότερα του κ. Παπαδήμου, στη συνέχεια του κ. Σαμαρά έκαναν το ακριβώς αντίθετο, με τα μνημόνια, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την ομηρία της χώρας από κερδοσκόπους.
Ζητούσαμε τότε ευρωπαϊκές λύσεις, διότι λέγαμε: «Δεν είναι ελληνικό το πρόβλημα, αλλά το ελληνικό πρόβλημα είναι μέρος ενός ευρύτερου ευρωπαϊκού προβλήματος». Οι περισσότεροι μας απαντούσατε ότι είμαστε εκτός πραγματικότητας. Μας λέγατε ότι αυτά που λέμε είναι έξω από το πλαίσιο το ευρωπαϊκό. Σας θυμίζω ότι προτείναμε απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, επεκτατική δημοσιονομική πολιτική. Μας λέγατε ότι αυτές είναι αντιευρωπαϊκές λύσεις. Σήμερα αυτές οι προτάσεις είναι στο επίκεντρο της συζήτησης. Σήμερα υπάρχουν βήματα, ρωγμές σε αυτήν την κατεύθυνση. Βεβαίως είναι πολύ αργά και πολύ λίγες οι ρωγμές.
Από τότε προειδοποιούσαμε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και δεν μπορεί να γίνει βιώσιμο μέσα από μια πολιτική λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης. Λέγαμε ότι αυτό είναι το κρίσιμο, το κομβικό σημείο για την οικονομία και ότι είναι το κρίσιμο θέμα για το οποίο αξίζει να υπάρχει στρατηγική διαπραγμάτευση σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Με την πολιτική που ακολουθήσατε το χρέος έχει ήδη εκτιναχθεί. Πριν μπούμε στα μνημόνια, το 2010, το χρέος μας, που ήταν η αιτία για να μπούμε στα μνημόνια, ήταν στο 124% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Σήμερα πλησιάζει το 180%. Μάλιστα, στις νέες συνθήκες, στον κίνδυνο της παγίδας του αποπληθωρισμού, ακόμα κι αν διαρκώς, όπως προβλέπει το πρόγραμμα, έχουμε πλεόνασμα 3%, αυτό το 3% δεν είναι το ίδιο σε συνθήκες αποπληθωρισμού.
Άρα, ο στόχος του προγράμματος για μείωση του χρέους το 2020 στο 124% έχει ήδη βγει εκτός στόχων. Δεν είναι ρεαλιστικός, δεν είναι υλοποιήσιμος.
Εσείς μέχρι σήμερα, παρ’ όλα αυτά, συνεχίζετε να λέτε ότι το χρέος είναι βιώσιμο και μόνο εσείς το λέτε πια σε όλη την Ευρώπη. Άραγε θα αισθανθείτε κάποτε την ανάγκη να εξηγήσετε στον ελληνικό λαό τι πήγε στραβά και το χρέος αντί να μειωθεί εκτινάχθηκε;
Δεχθήκατε οικονομικά προγράμματα βαρβαρότητας που δεν θα γίνονταν αποδεκτά σε καμία πολιτισμένη δημοκρατία, σε καμία χώρα της Ευρώπης. Προσέξτε, τα προγράμματα αυτά δεν έγιναν αποδεκτά από τον ελληνικό λαό. Ο ελληνικός λαός εξεγέρθηκε στην προοπτική αυτή. Από ποιους έγιναν αποδεκτά;
Δεν χρειάζεται να προσθέσω ούτε μισή λέξη, για να μη μου πείτε ότι θα σας κακοχαρακτηρίσω. Θα παραθέσω αυτούσια τη φράση που ο προσφιλής σας κ. Σόιμπλε το 2013 σε μια συνέντευξή του είπε: «Από μία ανεύθυνη πολιτική ελίτ που θυσίασε την ελληνική οικονομία για τα δικά της βραχυπρόθεσμα συμφέροντα και για τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων». Βέβαια, ο κ. Σόιμπλε και οι δανειστές μας με αυτήν ακριβώς την πολιτική ελίτ επέλεξαν να συμμαχήσουν προκειμένου να υλοποιήσουν τους δικούς τους στόχους, τις δικές τους επιδιώξεις.
Να δούμε, λοιπόν, τώρα τα αποτελέσματα. Τι αφήνετε πίσω σας; Τι έγινε αυτά τα πέντε χρόνια στον τόπο μας; Δυόμισι εκατομμύρια πολίτες βρέθηκαν κάτω από το όριο της φτώχειας και η φτώχεια δεν αφορά μόνο στο εισόδημα. Έχουμε ενεργειακή φτώχεια, έχουμε υγειονομική φτώχεια, έχουμε υστέρηση από αγαθά και υπηρεσίες, έχουμε τον κοινωνικό αποκλεισμό, έχουμε τη διακοπή πρόσβασης στην εκπαίδευση και στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, έχουμε οκτακόσιες χιλιάδες πολίτες που διαβιούν σε νοικοκυριά όπου κανείς πια δεν εργάζεται, έχουμε ενάμισι εκατομμύριο ανέργους.
Στη χώρα μας παίχτηκε το μεγαλύτερο κόλπο αναδιανομής του πλούτου. Γιατί, ξέρετε, η κρίση είναι πάντοτε ευκαιρία για κάποιους λίγους και εκλεκτούς. Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός απολογισμός που είναι όμως αναγκαίο να γίνει τώρα που κλείνει αυτός ο κύκλος.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές,
Αυτός ο προϋπολογισμός είναι ταυτόχρονα όμως και η θλιβερή εικόνα μιας Κυβέρνησης παραδομένης. Είναι κομμένος και ραμμένος πάνω στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που δεν βγαίνει. Είναι κομμένος και ραμμένος πάνω σε ένα πρόγραμμα που είναι δεδομένο ότι χρειάζεται αναθεώρηση.
Αλλά και ο ίδιος ο προϋπολογισμός είναι δεδομένο ότι σύντομα θα αναθεωρηθεί. Το ερώτημα είναι αν θα αναθεωρηθεί από την καταρρέουσα Κυβέρνησή σας, ενδεχομένως και ελάχιστες ημέρες μετά την ψήφισή του ή αν θα αναθεωρηθεί μετά από μία νέα κυβέρνηση, την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Θα αναθεωρηθεί για τη μετατροπή της χώρας σε αποικία, χωρίς υποδομές, δημόσιο πλούτο και δικαιώματα ή θα αναθεωρηθεί προς όφελος της ανόρθωσης, της ανάκαμψης, της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, κόντρα στην προπαγάνδα και στα χαλκεία του Μεγάρου Μαξίμου;
Υπάρχουν τα πραγματικά διλήμματα για την κοινωνία και την οικονομία. Από τη μια μεριά είναι το μνημόνιο αορίστου χρόνου και από την άλλη είναι ένα αναγκαίο πρόγραμμα ανάτασης, ανόρθωσης, ανασυγκρότησης, αντιμετώπισης των μεγάλων πληγών του μνημονίου, όπως αυτό που εξαγγείλαμε εμείς στη Θεσσαλονίκη τον περασμένο Σεπτέμβρη.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, αν ο βίος της Κυβέρνησης παραταθεί, είναι δεδομένο ότι έρχεται η πιο σκληρή πολιτική, ακόμα πιο σκληρή από αυτήn που είδαμε μέχρι σήμερα. Έρχεται ισοπέδωση στο ασφαλιστικό, με συνολική απόσυρση του κράτους, στα εργασιακά, με lockout και απελευθέρωση απολύσεων. Έρχεται εκποίηση όσης δημόσιας περιουσίας έχει απομείνει, με όρους σαν αυτούς που είδαμε πρόσφατα και στην περίπτωση του Ελληνικού και αλλού. Έρχονται νέα προαπαιτούμενα, αυτά τα ακλόνητα προαπαιτούμενα που είναι κλειδωμένα, όποια και αν είναι η επιλογή και η πορεία των λεγόμενων «διαπραγματεύσεων».
Είτε με ΔΝΤ είτε χωρίς ΔΝΤ, είτε με προληπτική γραμμή στήριξης είτε χωρίς αυτήν, εσείς τη σκληρή λιτότητα θα τη συνεχίσετε. Έχετε συμφωνήσει να τα εφαρμόσετε αυτά τα μέτρα. Τα γράφετε, άλλωστε, στα e-mails που στέλνετε, κύριε Υπουργέ των Οικονομικών, στα κρυφά. Σε αυτά ζητάτε στήριξη. Αυτά σας ενδιαφέρει να περάσουν. Αυτός είναι ο πυρήνας της πολιτικής σας.
Και σε αυτά τα μέτρα θα έρθετε σε λίγες μέρες να ζητήσετε λευκή επιταγή, μέσω της προεδρικής εκλογής. Και ζητάτε να σας στηρίξουν στην ιδέα ότι το χρέος είναι βιώσιμο και ότι η οικονομία πάει καλά και ότι το πρόγραμμα πέτυχε. Κάνατε το ολίσθημα αυτό, κύριε Σαμαρά, στη συζήτηση εδώ για την ψήφο εμπιστοσύνης. Άκουσα τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης να επαναλαμβάνει σήμερα ότι το χρέος είναι βιώσιμο.
Κατά την εκτίμησή μας, πρόκειται για μια πολιτική η οποία, για να χρησιμοποιήσω μία φράση του Ταϋλεράνδου, «είναι κάτι περισσότερο από έγκλημα, είναι λάθος».
Εσείς, λοιπόν, εγγυάστε την εφαρμογή προαπαιτουμένων και διατείνεστε ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Διερωτάται, λοιπόν, ο πολίτης: Αφού το χρέος είναι βιώσιμο, τι ακριβώς διαπραγματεύεστε;
Η δική μας εκτίμηση είναι ότι δεν διαπραγματεύεστε τίποτα. Τρεις μέρες οι κυβερνητικοί Βουλευτές προσπερνούν πολύ γρήγορα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την οικονομία, τον προϋπολογισμό, πετούν τη μπάλα στην εξέδρα, ασχολούνται με το θέμα του Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Καμία κουβέντα για τη συνάντηση με την κα Λαγκάρντ στη Νέα Υόρκη και την αποτυχία της, για τις υποσχέσεις που δίνατε στην ψήφο εμπιστοσύνης ότι φεύγει το ΔΝΤ και ότι βγαίνουμε από το μνημόνιο ακόμα πιο γρήγορα απ’ όσο είχαμε υπολογίσει. Καμιά κουβέντα για το «Βατερλό» των Παρισίων, λες και αυτά δεν έγιναν ποτέ και επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Εκλογοπροεδρολογία και κείμενα προς υπογραφή.
Και αλήθεια, τι ακριβώς θέλετε να κρύψετε; Τι θέλετε ακριβώς να ξεχάσει ο κόσμος που μας παρακολουθεί; Θέλετε να κρύψετε την πρόβλεψη του Πρωθυπουργού το Σεπτέμβρη ότι θα απογειωθούμε, ενώ σήμερα αντί να απογειωθούμε, βουλιάζουμε δυστυχώς ακόμα πιο βαθιά. Θέλετε να κρύψετε το περίφημο «success story» που επί δυόμισι χρόνια τώρα μας λέγατε ότι είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των μνημονίων και ότι η χώρα έχει αναπτυξιακή προοπτική. Αυτό μας λέγατε. Θέλετε να κρύψετε όλα όσα μας λέγατε για το ΔΝΤ που φεύγει και για το φως στο οποίο βγαίνουμε, ενώ πριν από μία εβδομάδα αναγκαστήκατε να μας πείτε ότι παραμένουμε στο πιο βαθύ σκοτάδι.
Όσα όμως κι αν προσπαθείτε να κρύψετε, δεν μπορείτε να αποφύγετε την αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι ότι η χώρα δεν μπορεί να βγει από την κρίση, όταν έχει ένα χρέος που πλησιάζει το διπλάσιο του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της και μέσα στα τελευταία έξι χρόνια έχει χάσει το ¼ του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της, πράγμα πρωτοφανές για μια χώρα σε καιρό ειρήνης.
Δεν μπορείτε να κρύψετε ότι μια χώρα χωρίς σταθερή Κυβέρνηση –διότι δεν έχετε σταθερή Κυβέρνηση-, χωρίς βιώσιμο χρέος και χωρίς πλάνο ανάπτυξης θα είναι μια χώρα η οποία θα έχει εχθρική αντιμετώπιση από τις αγορές.
Άκουσα πριν ότι για όλα αυτά φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Φταίει η Αντιπολίτευση για την εχθρική στάση των αγορών. Λες και η Αντιπολίτευση κυβερνά και αποφασίζει. Φταίει η Αντιπολίτευση για το ότι είχατε σχεδιάσει την έξοδο –δήθεν- από το μνημόνιο και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και για το ότι παρουσιάζατε μια υποτιθέμενη ιστορία επιτυχίας, φουσκώνοντας ένα μπαλόνι, το οποίο όμως κάποια στιγμή έσκασε και βρισκόμαστε όλοι μπροστά στην πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα είναι ότι συνεχίζοντας αυτή την πολιτική που δεν γεννά μόνο κοινωνικές ανισότητες και κοινωνική λεηλασία, αλλά είναι μια πολιτική που γεννά ύφεση, που διευρύνει το ίδιο πρόβλημα στο οποίο βρισκόμαστε, στη σπείρα που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανακύκλωση του ίδιου προβλήματος, με αυτήν την πολιτική δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση. Αυτό είναι το ζήτημα.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
επειδή απαντάτε σε όλα εκτός από τα κρίσιμα ερωτήματα, εγώ θέλω να σας ρωτήσω σήμερα, αλλά να απαντήσετε στην ομιλία σας: Πιστεύετε ότι αυτό που νοιάζει τους συμπολίτες μας που θα βγουν σε λίγο στη σύνταξη, όσους έχουν βαρέα και ανθυγιεινά, τις μητέρες με ανήλικα, είναι εάν θα τους κόψετε τα συντάξιμα χρόνια και θα τους μειώσετε τη σύνταξη με πιστωτική γραμμή ή με μνημόνιο;
Αυτό που νοιάζει τους συνταξιούχους, που ετοιμάζεστε –γιατί έχετε συμφωνήσει- να καταργήσετε το ΕΚΑΣ, είναι εάν θα το καταργήσετε με πιστωτική γραμμή ή με μνημόνιο;
Αυτό που νοιάζει τους συμπολίτες μας στα νησιά είναι αν θα καταργήσετε την έκπτωση στο ΦΠΑ με παράταση ενός μήνα ή έξι μηνών του μνημονίου; Αυτό είναι που τους νοιάζει ή ότι όλα αυτά θα υλοποιηθούν, διότι έχετε ήδη δεσμευτεί να τα υλοποιήσετε;
Ο κόσμος νοιάζεται γι’ αυτά που κάνετε και γι’ αυτά που ετοιμάζεστε να κάνετε. Δεν τον απασχολεί το παιχνίδι με τις λέξεις. Τον νοιάζει το παιχνίδι που κάνετε με τη ζωή του.
Διαρκώς λέτε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Τον περασμένο Σεπτέμβρη έγινε η εξαγγελία του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο κατά την εκτίμησή μας είναι ένα σημείο καμπής για την πολιτική ζωή του τόπου, γιατί παρουσιάσαμε ένα σχέδιο ρεαλιστικό, υλοποιήσιμο και κοστολογημένο. Όχι αυτά που θέλουμε να γίνουν, αλλά αυτά που μπορούμε να κάνουμε σε συνθήκες δημοσιονομικής εξισορρόπησης. Δεν διεκδικούμε νέα ελλείμματα, δεν θέλουμε νέα δάνεια.
Η χώρα χρειάζεται σκληρή διαπραγμάτευση. Μόνο μια κυβέρνηση με ισχυρή εντολή διαπραγμάτευσης μπορεί να το πετύχει αυτό. Μέχρι τότε όμως χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε τις πληγές που έχουν δημιουργηθεί. Χρειάζεται να αναστρέψουμε την πολιτική της λιτότητας και τις επιπτώσεις που γεννά, που είναι επιπτώσεις ανθρωπιστικής κρίσης και να επανεκκινήσουμε την πραγματική οικονομία.
Αφού το λοιδορήσατε αυτό το πρόγραμμα, κινητοποιώντας κυβερνητικούς μηχανισμούς, στη συνέχεια αναγκαστήκατε και εσείς να συρθείτε πίσω από την ίδια ατζέντα. Πόσα πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα είδαμε από φίλα προσκείμενες εφημερίδες σε εσάς για τις εκατό δόσεις που έρχονται, για τις ρυθμίσεις των κόκκινων δανείων;
Όμως και αυτά που φέρατε δεν αφορούν παρά ελάχιστους οφειλέτες και σε ό,τι αφορά τα «κόκκινα» δάνεια, έχουν μια τραπεζοκεντρική λογική. Βάζουν τις τράπεζες να επιτηρούν την πραγματική οικονομία, διότι αυτή είναι η λογική σας: στήριξη των τραπεζών και των μεγαλοεπιχειρηματιών σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας και βεβαίως μετατροπή της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων σε ζούγκλα, απελευθέρωση μαζικών απολύσεων, μείωση μισθών στον δημόσιο τομέα, κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, στον εργατικό συνδικαλισμό. Αυτά σας θυμίζω ότι δεν είναι έξω από τη λογική σας. Αυτά είναι στον σκληρό πυρήνα των ιδεών σας.
Και σας παραπέμπω στο άρθρο που δημοσιεύσατε, κύριε Σαμαρά, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, πριν από δυο Κυριακές –αν δεν κάνω λάθος- όπου επί λέξει λέγατε ότι αυτές είναι αλλαγές που ακόμα και αν δεν υπήρχαν μνημόνια, έπρεπε εδώ και τριάντα χρόνια να είχαμε κάνει. Να, λοιπόν, οι αντιφάσεις σας.
Εν πάση περιπτώσει, ποιο είναι το δημοσιονομικό όφελος απ’ όλα αυτά; Απολύτως κανένα! Ο δρόμος για την ανάπτυξη δεν μπορεί να είναι και δεν είναι η λεηλασία των μισθών και των συντάξεων. Το αντίθετο! Είναι η προστασία και η κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων και βεβαίως, για εμάς, η κατάργηση της πρόσφατης αντεργατικής νομοθεσίας.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η εργασία είναι ο πυρήνας, το κέντρο των αναλύσεων και της πολιτικής μας, γιατί για εμάς οι εργαζόμενοι θα φέρουν την ανάπτυξη και όχι η αποχαλίνωση των εργοδοτών. Δεν θα γίνουμε ειδική οικονομική ζώνη της Ευρώπης, επειδή το ζητούν συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που αυτή η πολιτική εξυπηρετεί.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
ο λαός μας το έχει εμπεδώσει πια και νομίζω ότι πρέπει να το εμπεδώσετε και εσείς: Το μνημόνιο δεν είναι κάτι από το οποίο μπορεί κανείς να μπαινοβγαίνει. Όποιος το υπηρετήσει δεν βρίσκει εύκολα την πόρτα της εξόδου.
Το μνημόνιο είναι καθεστώς, είναι το πλαίσιο νόμων που ρυθμίζουν το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας από την αγορά εργασίας μέχρι την κατάρτιση του προϋπολογισμού και αυτό το καθεστώς του μνημονίου το φέρατε για να μείνει. Η έξοδος απαιτεί ξήλωμα των μέτρων του καθεστώτος που διαμορφώνουν, όχι μηνιαία ή εξάμηνη παράταση και νέα επιτήρηση, διότι το μνημόνιο –το έχω πει πολλές φορές- είναι κυρίως η λιτότητα και όχι η δανειακή σύμβαση και ξηλώνεται μονάχα όταν τελειώσει η λιτότητα, όταν τελειώσουν οι απορρυθμίσεις που εσείς τέσσερα χρόνια τώρα ονομάζετε «μεταρρυθμίσεις».
Θέλω, λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε ότι εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε πράξη μόνο το μεγάλο όραμα και πόθο του λαού μας να ανατραπεί αυτή η πολιτική των μνημονίων, να ανατραπούν τα μνημόνια, αλλά θέλουμε περισσότερα. Θέλουμε να κερδίσει ο κόσμος τη χαμένη του αξιοπρέπεια, θέλουμε να επιστρέψει στον τόπο η δικαιοσύνη και η δημοκρατία.
Το τελευταίο δίμηνο προσπαθεί η Κυβέρνηση να επιβάλλει δυο θέματα στην ατζέντα, δύο σε συσκευασία του ενός: συνταγματική αναθεώρηση και συναίνεση στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Μας λέτε ότι η Βουλή δεν πρέπει να διαλυθεί τώρα, καθώς δεν θα προλάβει να εγκρίνει την πρόταση για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Είναι προφανές ότι αυτό είναι το προτελευταίο επιχείρημα από πλευράς των μνημονιακών δυνάμεων, για να αποτρέψουν την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία και να κατευθύνουν τη συζήτηση μακριά από την τραγική αποτυχία του προγράμματος και από τις δικές τους ευθύνες εξαιτίας της ενδοτικότητάς τους.
Ξεχνούν, όμως, μία πολύ σημαντική λεπτομέρεια: Η παρούσα Βουλή δεν αντιστοιχεί στους πραγματικούς κοινωνικούς συσχετισμούς. Είναι φανερό ότι δεν εκφράζει αυθεντικά τη λαϊκή βούληση. Άλλωστε, η Κυβέρνησή σας είναι η τελευταία που δικαιούται να μιλά για το Σύνταγμα, τη στιγμή που είναι η πρώτη Κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση και μετά που έχει καταγγελθεί από το σύνολο ακόμα και των δικαστικών ενώσεων της χώρας για αντισυνταγματική εκτροπή.
Δεν υπάρχει άρθρο του Συντάγματος που να μην έχει παραβιαστεί αυτά τα τέσσερα χρόνια, για να περάσουν οι δεκάδες εφαρμοστικοί νόμοι και συμβάσεις που έχουν λεηλατήσει την κοινωνική πλειοψηφία.
Θα μου πείτε: Δεν πρέπει να αναθεωρηθεί το Σύνταγμα; Το Σύνταγμα ασφαλώς και πρέπει να αναθεωρηθεί, αλλά η διαδικασία της αναθεώρησης πρέπει να εκκινήσει μετά από εκλογές, που θα αποκαταστήσουν την αντιστοιχία της Εθνικής Αντιπροσωπείας με τη λαϊκή βούληση. Το Σύνταγμα χρειάζεται αλλαγές για την εμβάθυνση της Δημοκρατίας, όχι για τη συνταγματοποίηση του μνημονιακού καθεστώτος. Σε αυτήν την επιχείρηση συνενόχους δεν θα μας έχετε.
Το δεύτερο θέμα αφορά τη χιλιοπαιγμένη υπόθεση της συναίνεσης. Προσέξτε: Άλλο πράγμα είναι η συνεννόηση, ο πολιτικός πολιτισμός που έχετε αποδείξει ότι δεν το θέλετε. Απόδειξη είναι το πώς συμπεριφέρεστε στη Βουλή, πότε έρχεστε ή μάλλον δεν έρχεστε. Όμως, το θέμα της συναίνεσης είναι άλλο θέμα, διότι αφορά σε ποια πολιτική θα υπάρξει συναίνεση.
Διερωτώμαι: Από τον ΣΥΡΙΖΑ σε τι ακριβώς ζητάτε συναίνεση; Να συναινέσουμε στο να κυβερνάτε τη χώρα διά ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, που αποδέχεται όλα όσα ζητούν οι δανειστές; Να συναινέσουμε στην απαγόρευση συναθροίσεων, σε ένα κράτος καταστολής, ένα κράτος που κάνει το λιοντάρι στον εικοσάχρονο απεργό πείνας που κινδυνεύει η ζωή του, αλλά σκύβει το κεφάλι στην τρόικα και στους δανειστές;
Να συναινέσουμε στις νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, στην απαγόρευση των απεργιών, στην εγκαθίδρυση μνημονιακού καθεστώτος; Σε αυτό ζητάτε συναίνεση από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Ξέρετε καλά ότι τέτοια συναίνεση από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορείτε να έχετε. Και να ξέρετε ότι δεν είναι πολιτικό το ζήτημα. Είναι κυρίως ζήτημα ηθικής τάξης. Σε αυτήν τη χώρα, ε, θα μείνει και κάτι όρθιο! Δεν θα τα ισοπεδώσετε όλα!
Η σχέση πολίτη-κράτους, πολίτη και πολιτικού συστήματος θα αποκατασταθεί. Εμείς δεν πρόκειται να συναινέσουμε σε νέα μέτρα –το έχουμε δηλώσει- ούτε πρόκειται να βάλουμε υπογραφές σε σχέδια εξαθλίωσης του λαού μας.
Γνωρίζω καλά, όμως, ότι η βασική σας έγνοια σήμερα δεν είναι στον προϋπολογισμό, στην αποτυχία του προγράμματος. Είναι στην ψηφοφορία για το νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που με βάση τα όσα προβλέπει το Σύνταγμα πρέπει να γίνει στις αρχές του 2015, δηλαδή σε λίγες εβδομάδες.
Το βασικό σας θέμα και το βασικό σας πρόβλημα είναι ότι ο πολιτικός σας χρόνος τελειώνει. Στη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης σάς είχα ζητήσει να μην σύρετε τη χώρα σε μία παρατεταμένη και πολωμένη προεκλογική περίοδο, να μην οδηγήσετε την πολιτική ζωή του τόπου στον πιο ακραίο εξευτελισμό. Δεν μας ακούσατε. Και όχι μόνο δεν μας ακούσατε, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται όλος ο σχεδιασμός σας είναι πώς θα καταφέρετε να σχηματίσετε μία πλειοψηφία, που με βάση την πολιτική λογική δεν προκύπτει από πουθενά.
Γιατί ακόμη και αν όλοι οι Ανεξάρτητοι Βουλευτές άλλαζαν γνώμη και αποφάσιζαν όλοι, στο σύνολό τους, να ψηφίσουν το νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας που εσείς θα προτείνετε, και πάλι δεν βγαίνουν τα «κουκιά».
Ασχέτως εάν εσείς επιτίθεσθε μονίμως στο ΣΥΡΙΖΑ, θέλω να σας θυμίσω ότι όλα τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης έχουν –πολλά από αυτά με συνεδριακές αποφάσεις- καταλήξει συλλογικά, στη συλλογική τους θέση ότι αυτή η Βουλή είναι απονομιμοποιημένη και δεν πρέπει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Συνεπώς, τι ακριβώς ισχυρίζεστε τόσους μήνες, όταν λέτε «έχουμε τους εκατόν ογδόντα», όταν λέτε «έχουμε μαξιλαράκι»; Ισχυρίζεστε ότι έχετε κάποιους Βουλευτές άλλων κομμάτων με τους οποίους έχετε συνεννοηθεί, ώστε την κατάλληλη στιγμή να διαφωνήσουν με τη συλλογική γραμμή των κομμάτων τους, αλλά δεν το φανερώνουν ακόμη; Αυτό ισχυρίζεστε; Αυτό λέτε;
Σας πειράζει μόνο να ακούτε τη λέξη «αποστασία», ίσως γιατί σας ξυπνάει μνήμες άλλων εποχών, στις οποίες είχατε πρωταγωνιστήσει. Θα μου πει όμως κάποιος: Μα είναι αποστασία; Είναι δυνατόν να χρησιμοποιείτε τόσο βαριές εκφράσεις, όταν ένας Βουλευτής –βρε αδερφέ!- έχει το δικαίωμα να έχει άλλη άποψη από αυτή που έχει το κόμμα του μέσα από τις συλλογικές του διεργασίες και επεξεργασίες; Βεβαίως και μπορεί, αλλά αν έχει άλλη άποψη, να βγει και να το πει, να καθαρίσει τη θέση του ντόμπρα και παστρικά. Να το πει τώρα, να το πει σήμερα που όλοι μας θα ψηφίσουμε για το αν θα δώσουμε παράταση ζωής στην Κυβέρνηση, ψηφίζοντας τον προϋπολογισμό.
Σας ρωτώ ευθέως, με ποια λογική ένας Βουλευτής που θα ζητήσει σήμερα με την ψήφο του να μην εφαρμοσθεί αυτός ο προϋπολογισμός, θα δώσει τη δυνατότητα στην ίδια Κυβέρνηση αυτόν τον προϋπολογισμό να τον εφαρμόσει σε λίγες εβδομάδες από σήμερα, υπερψηφίζοντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;
Όταν καταψηφίζεις έναν προϋπολογισμό, η ψήφος αυτή είναι μία κορυφαία πράξη της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Όταν καταψηφίζεις έναν προϋπολογισμό, ουσιαστικά ζητάς την άμεση παραίτηση της Κυβέρνησης. Ο προϋπολογισμός ισοδυναμεί με ψήφο εμπιστοσύνης. Μπορείς να ζητάς παραίτηση της Κυβέρνησης τον Δεκέμβρη, αλλά παράταση της θητείας της τον Γενάρη και μάλιστα για άλλον ενάμιση χρόνο; Ποια επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος μπορεί να εξηγήσει μία τόσο σοβαρή μεταστροφή;
Όσοι, λοιπόν, απορρίπτουν σήμερα τον προϋπολογισμό , πρακτικά ζητούν άλλη πολιτική και προφανώς εξ όσων εγώ καταλαβαίνω από άλλη Κυβέρνηση. Εξ όσων εγώ γνωρίζω στις δημοκρατίες αυτό σημαίνει εκλογές.
Άρα, το «όχι» στον προϋπολογισμό σήμερα ισοδυναμεί με «όχι» στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αύριο. Ένα «όχι» σήμερα που θα γίνει «ναι» αύριο –καθαρές κουβέντες- δεν δικαιολογείται παρά μόνο ως αποτέλεσμα μεθοδεύσεων και ας πάρει ο καθένας και η κάθε μία την ευθύνη του απέναντι στον ελληνικό λαό.
Διακινούν κάποιοι ότι η Κυβέρνηση επιχειρεί ένα τέχνασμα. Ξέρουν ότι κάποιους ενοχλούν οι αλήθειες, αλλά θα ειπωθούν. Έχουμε ευθύνη απέναντι στον ελληνικό λαό που μας παρακολουθεί. Διακινούν κάποιοι ότι η Κυβέρνηση είναι πιθανόν να επιχειρήσει ένα τέχνασμα, μία εξαπάτηση. Θα ζητήσει, λένε, μία μικρή παράταση από την τρόικα και θα επιδιώξει να ψηφιστεί τον Γενάρη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μέσα σε ένα κλίμα πρωτοφανών πιέσεων και εκβιασμών σε συνεννόηση, λένε, με θεσμικά και εξωθεσμικά κέντρα μέσα και έξω από τη χώρα, κατά το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από την πρώτη ψηφοφορία έως τη δεύτερη και από τη δεύτερη έως την τρίτη, με στόχο να δοθεί το άλλοθι σε κάποιους που έχουν πειστεί, αλλά είναι ντροπαλοί να το εκδηλώσουν, να δικαιολογήσουν την αλλαγή της στάσης τους.
Ακούστε, όποια παιχνίδια και να παίξετε σε συνεργασία με την τρόικα και τους δανειστές, προκειμένου να αποφύγετε τη λαϊκή ετυμηγορία ένα να ξέρετε: Ούτε θα ξεγελάσετε κανέναν ούτε τη λαϊκή κατακραυγή θα αποφύγετε.
Ο Πρόεδρος από αυτήν τη Βουλή και τα μέτρα, ο Πρόεδρος από αυτήν τη Βουλή και το μνημόνιο είναι το ίδιο πράγμα, το ίδιο και το αυτό, στη συνείδηση του λαού μας. Όποιος ψηφίζει Πρόεδρο, ψηφίζει συνειδητά παράταση του βίου της Κυβέρνησης και ταυτόχρονα υπερψηφίζει και τα σκληρά προαπαιτούμενα που μπορεί κάποιοι να σκέφτονται ή μπορεί να έρθουν μετά την ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Και επειδή έχουμε απόλυτη επίγνωση ότι οι δανειστές και η τρόικα ένα στόχο έχουν, να ψηφιστεί Πρόεδρος από αυτήν τη Βουλή, ώστε να δοθεί παράταση ενός έτους στον κ. Σαμαρά να συνεχίσει το καταστροφικό έργο αυτής της Κυβέρνησης, εμείς ξεκαθαρίζουμε και το ξεκαθαρίζουμε να το ακούσετε κι εσείς εδώ, αλλά να μας ακούσουν και έξω: Η χώρα είναι μπροστά σε ιστορικές επιλογές και αυτές οι επιλογές δεν μπορεί, κανείς δεν δικαιούται να σχεδιάσει να γίνουν ερήμην του ελληνικού λαού.
Δεν θα δεσμεύσετε, δεν έχετε το δικαίωμα, να δεσμεύσετε το λαό και τη χώρα και κυρίως να δεσμεύσετε την επόμενη κυβέρνηση με τετελεσμένα και αποφάσεις που θα μας δένουν τα χέρια.
Στη χώρα μας, τέσσερα χρόνια τώρα, διεξάγεται ένα οικονομικό πείραμα λεηλασίας και εξαθλίωσης, που για να εφαρμοστεί απαιτούσε ένα πράγμα: τη συρρίκνωση και την υποβάθμιση της Δημοκρατίας. Η επιβολή της ισχύος και του δικαίου των αγορών προς όφελος μιας μικρής μειοψηφίας ισχυρών, εντός και εκτός Ελλάδας, δεν μπορούσε και δεν μπορεί να προχωρήσει με το σεβασμό στο δημοκρατικό κεκτημένο, στο ευρωπαϊκό δημοκρατικό κεκτημένο λέω εγώ. Πρόκειται για ένα πείραμα που στην ουσία επιστρέφει την Ευρώπη πολύ πίσω, στην εποχή των αυτοκρατοριών, πριν τα έθνη-κράτη, όπου είχαν εξουσία ζωής και θανάτου πάνω στους ανθρώπους.
Η βαθύτερη, όμως, αιτία για τη δίνη της κρίσης μέσα στην οποία βυθίζεται η χώρα μας -και βυθίζεται χρόνο με το χρόνο ακόμα περισσότερο- είναι το γεγονός ότι μια πολιτική τάξη φορτωμένη με αμαρτίες από το παρελθόν επέτρεψε να χρησιμοποιηθεί η χώρα ως τόπος ενός πειράματος για μια ζοφερή εκδοχή μέλλοντος που κάποιοι οραματίζονται για την Ευρώπη του αύριο. Το αν αυτή η πορεία θα συνεχιστεί για πολλά ακόμη χρόνια ή θα διακοπεί, εξαρτάται από την ανοχή που θα δείξει ο λαός μας σε αυτήν τη γερασμένη και διεφθαρμένη πολιτική τάξη.
Εμείς είμαστε εδώ για να σταματήσουμε αυτήν την πορεία προς την υποταγή της χώρας και την εξαθλίωση της κοινωνίας. Και είμαστε αποφασισμένοι αυτό να το διεκδικήσουμε και να το πετύχουμε. Για εμάς δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει. Ας το καταλάβουν όλοι καλά αυτό. Είναι το δικό μας «there is no alternative» που έλεγε η κυρία Θάτσερ κάποτε. Εμείς δρόμο επιστροφής δεν έχουμε.
Πιστεύω, όμως, ότι αν δεν ανακοπεί αυτή η πορεία, τότε ούτε η χώρα θα έχει δρόμο επιστροφής. Οι συνέπειες μπορεί να παγιωθούν, να διαρκέσουν για χρόνια, για δεκαετίες, γι’ αυτό η χώρα και ο λαός πρέπει να αντιδράσει και να διεκδικήσει ξανά την ισότιμη θέση που μας αξίζει μέσα στις δημοκρατίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και θα αντιδράσει η χώρα, διότι ο λαός μας ήδη έχει αρχίσει και αντιδρά, κλείνοντας τα αυτιά του στην κινδυνολογία και στην τρομοκρατία.
Ό,τι και να κάνετε, ό,τι και να σκαρφιστείτε, όσο και να εκβιάζετε δεν θα καταφέρετε να επιβάλετε στη χώρα ένα καθεστώς μεταδημοκρατίας. Στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία και από εκεί εξαπλώθηκε σε όλον τον κόσμο, σε αυτήν τη χώρα, στην ίδια χώρα, στην Ελλάδα, η Δημοκρατία θα επιστρέψει για να φέρει τους λαούς της Ευρώπης στο προσκήνιο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της Συμπολίτευσης,
σας καλώ, λοιπόν, να προσφέρετε στη χώρα την τελευταία θετική υπηρεσία που σας απομένει. Εφόσον απόψε δεν λάβετε ψήφο υποστήριξης, ψήφο εμπιστοσύνης για να συνεχίσετε από αντίστοιχο αριθμό Βουλευτών, με αυτόν που κατ’ ελάχιστο απαιτεί το Σύνταγμα, για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ελάτε αύριο το πρωί να συμφωνήσουμε την ημερομηνία των εκλογών, δίνοντας τέλος στο πολιτικό, ηθικό και κοινοβουλευτικό αδιέξοδο που οδηγείται ο τόπος.
Μην επιλέγετε την αποσταθεροποίηση. Επιλέξτε το δημοκρατικό δρόμο, διότι ο δημοκρατικός δρόμος είναι που οδηγεί σε διέξοδο. Όλα τα άλλα είναι αδιέξοδα και έχουν κοντά ποδάρια.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.