Με πολιτικό χρόνο και χρήμα εξαγόρασε η τρόικα τις κυβερνήσεις της κρίσης, έτσι ώστε το ελληνικό ζήτημα να μην καταστεί μοχλός αποσταθεροποίησης της ευρωζώνης και κρίσιμης προσβολής της συνοχής του διεθνούς τραπεζικού συστήματος.
Τώρα όμως τα ψέματα τελείωσαν! Το θέατρο του παραλόγου επί της ελληνικής εθνικής οικονομίας επίσης. Η τρόικα για πρώτη φορά μοιάζει αποφασισμένη να βγάλει τον τελευταίο πρωθυπουργό της ανωμαλίας και τη διαπλοκή που τον «στηρίζει» από την πρίζα, δίνοντας μια μοναδική ευκαιρία στον ελληνικό λαό να ανασάνει…
Η τρόικα εξευτελίζει πλέον ανοιχτά τους ήδη αυτο-εξευτελισμένους, εθελόδουλους έλληνες κυβερνήτες, πέραν από κάθε πολιτικώς ανεκτή διάσταση στις ευρωπαϊκές πολιτικές. Είναι σαν η τρόικα να αναζητεί τα όρια αντοχής ενός διεφθαρμένου μέχρι το κόκκαλο, ανυπόληπτου διεθνώς καθεστώτος διακυβέρνησης κλειστού κυκλώματος.
Γιατί το κάνει; Γιατί δεν το έκανε μέχρι σήμερα, είναι το σωστό ερώτημα; Διότι δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει σε ένα ολιστικό πλαίσιο το ελληνικό ζήτημα, διότι στόχος δεν ήταν ο αποκλεισμός της Ελλάδας, αλλά ο αποκλεισμός της παλαιοκομματικής και παλαιο-οικονομικής, σφοδρά διαπλεκόμενης ελληνικής ελίτ από τις σύγχρονες ευρωπαϊκές πολιτικές, διότι η μέθοδος εξοβελισμού του καθεστώτος που πτώχευσε και διέσυρε τη χώρα του, τον λαό της και τις παραγωγικές της δυνάμεις, επιλέχτηκε να είναι η συντεταγμένη χρεοκοπία και όχι μια μορφή κλασικής χρεοκοπίας κράτους - επειδή μόνον έτσι η αναγκαία μεταπολίτευση στην Ελλάδα, για να επανενταχτεί αυτή ολοκληρωμένα στο διεθνές σύστημα, θα μπορούσε να αποκτήσει καταστατικό χαρακτήρα δίχως υπέρμετρους οικονομικούς (: διάλυση της ευρωζώνης) και πολιτικούς (: ελληνική χούντα) κινδύνους.
Η τρόικα, υπερασπιζόμενη ασφαλώς τα ιδιαίτερα συμφέροντα των παραγόντων που την συνθέτουν, έδωσε επαρκή χρόνο στον ελληνικό λαό να συνειδητοποιήσει με ποιους (συγ)κυβερνήτες έχει πράγματι να κάνει. Έδωσε χρόνο για να καταλάβουμε όλοι οι έλληνες την (ανύπαρκτη) πολιτική ποιότητα της κυρίαρχης δεξιάς, κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς στην πατρίδα μας και τις δραματικές και ιστορικά «ασύλληπτες» αδυναμίες της αριστεράς για την οργάνωση ενός Λαϊκού Μετώπου, το οποίο θα απαντούσε μαζικά, ενωτικά και ασφαλώς με πολιτικά μέσα στην οικονομική κρίση, υπέρ των συμφερόντων των δύο τρίτων του ελληνικού λαού. Η τρόικα πέτυχε αντικειμενικώς να αφαιρέσει από το μέτωπο της ελληνικής κοινωνίας το πέπλο άγνοιας, μέσω του οποίου αναπτύσσονταν ιδιαίτερες πελατειακές και κορπορατικές πολιτικές και προπαγάνδα, ενώ διαμορφωνόταν κοινή γνώμη και εκλογική συμπεριφορά από το 1974 μέχρι τις μέρες μας.
Η τρόικα, σεβαστέ μου αναγνώστη, πέτυχε να «ξεβρακώσει» και να εκθέσει αφάνταστα το διπλοπρόσωπο, σαφώς αντιδημοκρατικό καθεστώς της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Η τρόικα, οδηγώντας την συγκυβέρνηση σε αδιέξοδο πολιτικής νομιμοποίησης, δείχνοντας πως δεν έχουν τελειωμό οι υποχωρήσεις της και φραγμό οι αντικοινωνικές της πρωτοβουλίες, δεν αντιμετωπίζει ασφαλώς με απαξιωτικό τρόπο τον ελληνικό λαό, αλλά τους συνεργάτες-της έλληνες κυβερνητικούς, προκαλώντας παράλληλα τους έλληνες για μια ακόμη φορά: Υπάρχει στοιχειώδης πολιτική αξιοπρέπεια και δημοκρατικοπατριωτικό φρόνημα στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία ή όχι; Αποτελεί η σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας μας και η οικονομική της ελίτ το είδωλο ή το εφιαλτικό φάντασμα της ελληνικής κοινωνίας;
Είπαμε τα ψέματα και οι τζάμπα μαγκιές τελείωσαν. Κάθε κίνηση από εδώ και εμπρός θα έχει πραγματικό κόστος για όλους και όχι μόνον για τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας που μετρούν καθημερινά την αντοχή τους στην ανεργία, στη δυστυχία, στην απασχόληση που δεν σου επιτρέπει να ζήσεις σαν κανονικός άνθρωπος, ενώπιον του άδειου ψυγείου, στην αναξιοπρέπεια και στον αποκλεισμό κάθε μορφής.
Η τρόικα δεν «οδηγεί τα πράγματα στα άκρα και την χώρα στην αποσταθεροποίηση», όπως υποστηρίζει σήμερα συντονισμένα ο επικοινωνιακός μηχανισμός (δεξιός, κεντρώος και κεντροαριστερός) των διαπλεκομένων, αλλά δείχνει από τη μια πόσο ακραία ελεεινοί και τρισάθλιοι καιροσκόποι είναι αυτοί που υποστήριξαν τον «ατομικό μηχανισμό» - μέσω του οποίου επιχείρησαν να διασωθούν, βγάζοντας μάλιστα τη γλώσσα στους έντιμους εργαζόμενους και επιχειρηματίες με το «τα φάγαμε όλοι μαζί» - ενώ από την άλλη προκαλεί την υγιή πολιτικώς κοινωνία να αντιδράσει, θέτοντας η ίδια με την κινηματική και εκλογική της συμπεριφορά μια νέα βάση διαπραγματεύσεων με τους εταίρους μας.
Αυτό λέγεται και είναι μια ευκαιρία πολιτικής και οικονομικής σταθεροποίησης για την Ελλάδα στο διεθνές σύστημα και όχι το αντίστροφο. Γίνεται να σταθεροποιηθεί μια χώρα υπό τις σημερινές συνθήκες που δομεί στη κοινωνία το «success story» της διαπλοκής; Έχεις ακούσει, αναγνώστη μου, να σταθεροποιούνται χρεοκοπημένες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες με διόγκωση του δραματικού τους Κοινωνικού Ζητήματος και με μεγέθυνση της ανισότητας – αύξηση αντί για μείωση του δείκτηGini (:Gini coefficient);
Η τρόικα δίνει εμμέσως στον ελληνικό λαό μια ευκαιρία να ανακτήσει την πολιτική του αξιοπρέπεια, έτσι ώστε να αγωνιστεί στη συνέχεια για να κερδίσει την κοινωνική του αξιοπρέπεια, που συνδέεται ασφαλώς με το καθεστώς διασφάλισης της ατομικής αξιοπρέπειας του καθενός μας. Τίποτε δεν χαρίζεται, όλα κερδίζονται με αγώνα στη κοινωνία και αγωνισμό στο ευρωπαϊκό και διεθνές σύστημα.
Εσύ, τακτικέ αναγνώστη μου, γνωρίζεις πως είναι και δική μου άποψη η γνώμη που διατύπωσε τις προάλλες σε συνέντευξή του στο «Βήμα» ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Η δημοκρατία είναι, κατά τη γνώμη μου, το μόνο αναπαλλοτρίωτο κεκτημένο της ανθρώπινης ιστορίας. Υπάρχει, όμως, πέραν της δημοκρατίας, και ένα κεκτημένο του δυτικού πολιτισμού που δεν αφορά μονάχα τους φιλοσόφους αλλά μας αφορά όλους: είναι η παράδοση της κριτικής αποστασιοποίησης και της συνεχούς αμφισβήτησης απέναντι στις κυρίαρχες νόρμες. Αυτό φωλιάζει μέσα στον δυτικό άνθρωπο. Η δύναμη της αντίστασης, για να το κάνω σαφές, είναι το πολιτιστικό πλεονέκτημα της Δύσης σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Γι' αυτό πιστεύω ότι τα σημερινά αδιέξοδα είναι δυνατόν κάποτε να αρθούν. Πράγμα που δεν γίνεται να ξεκινήσει πουθενά αλλού παρά μόνο στις δυτικές κοινωνίες που είναι ριζικά, υπαρξιακά δημοκρατικές».
Πιστεύω πως η απομυθοποιητική, άκρως προσβλητική και αποδιοργανωτική - ως προς το ελληνικό καθεστώς ηγεμονίας - συμπεριφορά της τρόικας, αυτήν ιδιαίτερα την περίοδο, δίνει μια ευκαιρία αντικαθεστωτικής πολιτικής ενεργοποίησης στον «Δυτικό-Έλληνα-Άνθρωπο» για να υπερασπιστεί τον καταστατικό, πλουραλιστικό χαρακτήρα της δημοκρατίας στην πατρίδα μας, στο πλαίσιο ενός αυθεντικού και όχι εικονικού κράτους δικαίου και κοινωνικής πρόνοιας (: ενός ριζοσπαστικά σοσιαλ- δημοκρατικού κράτους, του μόνου που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει σήμερα αποτελεσματικά το οξύ Κοινωνικό Ζήτημα της χώρας).
Η τρόικα συνειδητά πλέον απορρυθμίζει το καθεστώς ηγεμονίας στην Ελλάδα, υπαινισσόμενη μια άλλη δημοκρατική πιθανότητα για εμάς τους έλληνες. Προσοχή όμως, το καλό για την ελληνική κοινωνία είναι αυτή η ίδια να ορίσει ετούτη την πιθανότητα (και όχι η τρόικα), να την εκμεταλλευτεί πολιτικά και να προχωρήσει με τη δύναμη της αντίστασης σε αντικοινωνικές και αντιδημοκρατικές συμπεριφορές ντόπιων ή/και ξένων, συνειδητοποιώντας και προβάλλοντας διεθνώς αυτήν τη νέα πολιτική οντολογία της Ελλάδας, ως αυτό που είναι πραγματικά: ως το πολιτιστικό πλεονέκτημα της Δύσης σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.